Midterm Fantasy - ตอนที่ 165

“พี่ทั้งสามคนอยู่ที่นี่ได้ใช่ไหมครับ”  รอนถามทั้งสามสาว “ไม่ลำบากอะไรใช่ไหม”

“ได้จ๊ะ ไม่ลำบากหรอก ก่อนหน้านี้พวกกเราสามคนเคยเจอลำบากกว่านี้มาแล้ว” แจนบอก

“เพียงแต่ก็เกรงใจอาม่าเหมือนกัน ถึงจะช่วยงานอาม่ายังไง แต่ให้อาม่าเลี้ยงคนเพิ่มสามคนก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่” เจนัสบอก

“แต่ก็นั่นแหละ จะไปสมัครงานที่ไหนก็ลำบาก พวกเรามีแค่บัตรประชาชน ไม่มีวุฒิการศึกษา” เจนเสริม “แถมถ้าไปสมัครงานเราก็ไม่รู้ว่าถ้าข้อมูลชื่อเลขบัตรของเราหลุดออกไป แก๊งเมษาที่เหลืออาจจะรู้ว่าพวกเราอยู่ที่ไหน”

ตอนนี้ตำรวจกำลังกวาดล้างแก๊งเมษาที่ยังเหลืออีกสองกลุ่มทางเหนือและตะวันตกเฉียงเหนือ การที่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ไม่กลับไปช่วยกลุ่มที่เหลือก็เพียงพอแล้วที่สาขาใหญ่จะถือว่าเธอคือผู้ทรยศ

“งั้นถ้าหากมีที่ที่รับพวกพี่ทุกคนทำงานล่ะครับ”  รอนถาม

“จะมีเหรอ ที่แบบนั้นน่ะ” เจนัสสงสัย

“มีครับ ตอนนี้สมาคมรุ่งโรจน์ของหลิวลี่จง ตั้งบริษัทรักษาความปลอดภัยขึ้นมาแล้ว ผมจะไปคุยให้เอง เรื่องวุฒิการศึกษาก็ไม่ต้องกังวล เรื่องข้อมูลรั่วไหลยิ่งไม่ต้องพูดถึง” รอนบอก

“พวกนั้นจะยอมเหรอ” เจนัสถามอย่างลังเล ก่อนหน้านี้เธออยู่กับแก๊งเมษาอันเป็นศัตรูของแก๊งรุ่งโรจน์นี่นะ

“ไม่มีปัญหาครับพี่เจนัส ถ้าผมคุยล่ะก็คุณหลิวลี่จงต้องยอมแน่ๆ” รอนยืนยันหนักแน่น

เขาไม่ได้บอกออกไปว่าเขาน่ะเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท ด้วยความเข้าใจของเจนัสเองว่าเขาคือหน้ากากดำที่เคยช่วยแก๊งรุ่งโรจน์ให้ผงาดขึ้นมาได้ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้ว

“งั้นต้องขอบคุณล่วงหน้าก่อนเลย”

“ไม่เป็นไรครับ”

“อีกอย่างนะรอน”

“ครับ”

“ไม่ต้องเรียกพวกเราว่าพี่ก็ได้ เรียกชื่อเฉยๆก็พอแหละ” เจนัสบอก “ฟังแล้วมันยังไงไม่รู้”

“เอ่อ … เอางั้นก็ได้ครับ แต่ต่อหน้าคนอื่นผมเรียกพี่แล้วกันนะครับ” รอนบอกไป

เด็กหนุ่มเดินออกจากร้านไปแล้ว ทั้งสามสาวมองหน้ากัน

“ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ …​พี่เจนัสคิดอะไรอยู่เหรอ” แจนถามยิ้มๆ

“เปล่านี่ ก็เรียกแบบนี้จะได้ไม่ดูแปลกไง ก็คนกันเองไรงิ” เจนัสแก้ตัว

“พี่ เจ นัส คน ขี้ โกง” เจนหรี่ตาพูด “เล่นแอบทำคะแนนไปก่อนคนเดียวแบบนี้ ถ้าเจนไม่เห็นคงไม่รู้ตัวแล้วว่าพี่ทำแบบนี้ นี่แน่ะ นี่แน่ะ”

“โอ๊ยๆๆ อย่าจี๋อย่าจี๋”

สามสาววิ่งไล่กวดกันในห้องครัว อาม่าเดินถือของเข้ามาพอดี

“อารอนกลับไปแล้วเรอะ” อาม่าถาม

“ค่ะ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้” เจนบอก “นั่นอะไรเหรอคะอาม่า”

“นี่น่ะเหรอ” อาม่ายกเอาม้วนหนังขนาดใหญ่ 3 ม้วนขึ้นมา ฝุ่นที่จับบ่งบอกให้รู้ว่ามันถูกทิ้งไว้โดยไม่ถูกแตะต้องมานับสิบๆปี “เป็นของที่คนรู้จักมอบให้ไว้เมื่อนานมาแล้ว เอาไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน”

แล้วอาม่ายกม้วนหนังทั้งสามเข้าไปวางบนชั้นวางของที่หยิบจับได้ง่าย ที่ปลายเชือกของทั้งสามมีผลึกสีแดงห้อยอยู่ ผลึกที่ถ้ารอนเห็นก็จะรู้ทันทีว่ามันคือผลึกแกนมอนสเตอร์

รอนขึ้นรถสองแถวไปจนสุดสาย จากนั้นแวะกินข้าวที่ศูนย์อาหารในห้าง เขาซื้อข้าวเสร็จแล้วยกไปหาที่นั่ง ตรงนั้นมีคนนั่งกินข้าว หรือแม้แต่มาขายของกัน รอนนั่งกินไปเงี่ยหูฟังไป

“อาหารของเราใส่Charcoalครับ ช่วยดูดจับสารพิษในร่างกายและลำไส้ได้ ดีต่อสุขภาพครับ”ชายใส่เชิ้ตฟ้ากำลังบรรยายสรรพคุณ

“แล้วจะไม่มีผลกับคนที่รับประทานยาเหรอคะ” หญิงสาวถาม “เห็นหมอๆเค้าใช้Charcoalเพื่อจับกับยาเวลากินยาเกินขนาด”

“ไม่มีแน่นอนครับ เพราะที่หมอใช้จับยาในคนไข้ มันคือ Activated Charcoal ของเราคือCharcoalปกติ ปราศจากการActivation แถมของเราใส่ในอาหาร การกินกับอาหารจะทำให้มันจับกับอาหารทั้งหมด ดังนั้นถ้าคุณกินยาประจำอยู่ไม่ต้องกังวลว่ามันจะมีผลกับยาที่กินประจำครับ มันจะจับแค่ไขมัน น้ำตาล และสารพิษเท่านั้นครับ”

แป๊งๆๆ

เสียงแก้วพลาสติกตกดังมาจากโต๊ะข้างๆจนรอนหันไปเจอกับคนที่คุ้นหน้า หมอเคนั่งเอง  หมอเคที่นั่งกินข้างอยู่โต๊ะข้างๆทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่พูดไม่ออก เด็กหนุ่มรู้ว่าหมอเคกำลังจะพูดอะไร เขาส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วก็ยกจานข้าวของตนเดินไปที่โต๊ะของหมอ

“สวัสดีครับหมอ” รอนทัก

“เธอ รอนนั่นเอง” หมอเคนั่งลง

“หมออย่าไปยุ่งเขาเลยครับ เปลืองตัวเปล่าๆ” รอนบอก

“แต่ว่าที่หมอนั่นพูดมันไม่จริง ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะเจอหลอก”

“ผมเคยเห็นผู้ชายคนนั้นในเคเบิลทีวี ถ้าหมอไปค้านเขาตรงๆแบบนี้ หมออาจจะลำบากก็ได้ครับ” รอนเตือน

หมอเคชะงักไป ก่อนจะถอนหายใจ มองดูผู้หญิงคนนั้นจ่ายเงินหลักพันให้กับอีกฝ่าย

“ตอนนี้หมอยังไม่มีงานทำใช่ไหมครับ” รอนถาม

“นี่ เธอรู้ได้ยังไง” หมอเคถามกลับอย่างงงงัน

“แถวนี้ไม่มีรพ.เอกชน และถ้าหมออยู่รพ.รัฐ ตอนนี้หมอก็คงต้องอยู่เวร ไม่ได้มานั่งกินที่นี่” รอนบอก “และด้วยนิสัยความคิดแบบหมอ ไม่เหมาะที่จะทำคลินิกความงามแน่ๆ”

“เฮ้อ ชั้นนี่เกลียดเด็กเซนส์ดีอย่างเธอจริงๆ” หมอเคถอนหายใจ “ที่จริงก่อนนี้หมอก็ไปสมัครทำงานคลินิกความงามมาแหละ แต่ว่าแนวคิดมันไม่ไปด้วยกัน”

เขาทำงานในรพ.รัฐมาตลอด ระบบความคิดถูกสั่งให้พยายามทำทุกอย่างในความขาดแคลน พอมาอยู่คลินิกความงามที่ความต้องการของลูกค้าคือความงามโดยเรื่องเงินเป็นเรื่องรองลงไป เขาเลยไม่สามารถชักจูงการขายคอร์สได้ตามเป้า

ส่วนรอนรู้ดีว่านิสัยหมอเคเป็นประมาณนี้ เขาเลยลุกมานั่งด้วยก่อนที่หมอเคจะทำตามมโนสำนึกลุกออกไปต่อสู้กับความไม่ถูกต้อง  รอนเองก็รู้สึกผิดนิดๆที่เขามีส่วนทำให้หมอเคซวยจนต้องตกงาน

“หมอสนใจไปทำงานประจำในบริษัทไหมครับ” รอนถาม “ผมรู้จักเจ้าของบริษัทรักษาความปลอดภัยที่นึง เขายังไม่มีหมอประจำบริษัท”

“เรื่องนั้น …” หมอเคเอ่ย “อันที่จริงเพราะยังหางานไม่ได้นี่แหละ เลยทำให้หมอไปเซ็นสัญญาทำงานไว้แล้วชิ้นนึง แต่เป็นงานชั่วคราวที่ต่างประเทศน่ะ สักสามเดือน”

“ไปต่างประเทศสามเดือนเหรอครับ”

“ใช่ ไปเป็นแพทย์ในหน่วยเคลื่อนที่ให้วัคซีนกับเด็กในพื้นที่ห่างไกล”

“คุ้มเหรอครับ” รอนถาม เขาจำได้ว่าหมอเคคล้ายๆจะจีบพยาบาลคนนึง ถ้าต้องเดินทางไกลๆก็ต้องห่างกันสิ

“ก็น่าจะคุ้มนะ เงินค่าเสี่ยงภัยใน 3 เดือนนี่พอๆกับรายได้เดิมของผม1ปีครึ่ง” หมอเคบอก “และผลพลอยได้คือมันเป็นงานที่ไม่ขัดกับมโนสำนึกของผม ได้ช่วยเด็กที่เสี่ยงต่อโรคร้ายให้มีโอกาสรอดมากขึ้น”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้หมอโชคดีครับ ถ้ากลับมาเมื่อไหร่ก็ติดต่อผมได้ เดี๋ยวผมช่วยฝากงานให้” รอนบอก

เด็กหนุ่มบอกลาหมอเค จากนั้นก็ออกจากห้างไปยังบ้านของแพท เขาสวัสดีคุณตา คุณยาย คุณพ่อของแพท จากนั้นก็แพทก็ลงมาข้างล่าง ตลอดบ่ายนั้นเด็กหนุ่มสาวทั้งสองคนนั่งคุยนั่งอ่านหนังสือกันข้างล่างต่อหน้าพวกผู้ใหญ่ จะขึ้นไปบนห้องสองต่อสองก็คงไม่เหมาะ

ครั้นจะออกไปก็ไม่ได้ วันนี้ลุงบัวไม่อยู่ เพราะไปฝึกหัดเหล่า ‘พ่อบ้าน’ ให้กับบริษัทรุ่งโรจน์คุ้มภัยกัน

รอนอยู่ที่บ้านของแพทสัก 3 ชั่วโมงแล้วก็ลากลับ เด็กสาวไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะเดี๋ยวพอข้ามไปที่โลกโน้นเดี๋ยวก็ได้อยู่กับรอนทั้งวัน

คืนนั้นเธอเอาพรมเช็ดเท้าปิดแสงที่ลอดออกจากช่องใต้ประตู ใช้เพียงไฟฉายเก็บเตรียมของแล้วรอเวลาเที่ยงคืน

3..2..1.. วาร์ป!

แพทลืมตามองไปรอบๆ ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนที่หมู่บ้านโอลเซ่น เด็กสาวมองไปรอบๆเพื่อหารอนแต่ว่าไม่ยักเจอ จริงสินะ รอนอาจจะอยู่อีกห้องนึง

เธอเดินไปที่ประตูห้อง เปิดเข้าไป ที่เตียงมีผ้าห่มนูนขึ้นมาบ่งบอกว่ามีคนนอนอยู่ แพทส่ายหัวเบาๆ มุกแกล้งหลับเรอะ

ก็รู้อยู่ว่าเวลามาอยู่ที่โลกนี้ ทั้งคู่ไม่ต้องการการนอน มาแกล้งหลับแบบนี้ใครๆก็รู้ทันสิ

แพทค่อยๆเดินไปที่เตียง นั่งลงจนเตียงยวบ เตรียมที่จะจั๊กจี๋ ขณะที่กำลังยื่นมือไปนั้น ผ้าห่มก็เปิดออก ร่างบนเตียงลุกขึ้นกอดรัดแพทเอาไว้ และก่อนที่แพทจะได้ร้องประท้วงออกมา ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดด้วยความอ่อนนุ่มอบอุ่น

“อื้อออออออออ” แพทลืมตาโพลง ม ม มันเกิดอะไรขึ้น รอนทำอะไร!

แล้วแพทก็ตั้งสติได้ เมื่อมองดีๆ ใบหน้านี้ไม่ใช่รอนนี่ ผมยาวสีทอง ใบหน้าเรียวผิวขาว

โรล่า!

แพทรัวมือทุบตีลงไปแล้วดันตัวจนหลุดจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่ตื่นลืมตาทำหน้างงๆ

แล้วแพทก็ร้องออกไป

“โรล่า เธอทำอะไรช้านนนนน! แล้วเธอมาอยู่ในนี้ได้ยังไง!”