Midterm Fantasy - ตอนที่ 167

ปัง ปัง ปัง  ฟรึบ ซูม!

กิ่งไม้ขนาดกลางหักพับลงกับพื้น ทหารองครักษ์ทั้งสามนายค่อยๆลดไม้ง่ามหนังสติ๊กลง

“ใช้ได้ไหมครับเจ้าชาย” รอนถาม

“เยี่ยมมากคุณรอน” เจ้าชายตอบ “เวทระดับ 2 แต่สามารถยิงได้จากที่ไกลๆโดยไม่ต้องใช้พลังเวท แบบนี้ลดภาระของจอมเวทได้มากทีเดียว”

เจ้าชายดีโอรับเอาลูกแก้วเวทมนตร์ไว้ทั้ง 60 ลูก รอนรับเงินจากกัปตันกอร์ดอนเก็บไว้

“ความจริงเจ้าชายไม่จำเป็นต้องเดินทางมาด้วยตนเองเลยนี่ครับ”

“ความจริงเรื่องอาวุธนี่เป็นหน้าที่ของกัปตันกอร์ดอนที่ต้องมารับ” เจ้าชายบอก “แต่ว่าตอนนี้เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาและท่านพ่อคิดว่าคุณรอนอาจจะช่วยพวกเราได้”

กัปตันกอร์ดอนนำกล่องเล็กๆออกมา ภายในมีขวดแก้วที่ปิดฝาเอาไว้ออกมา ภายในมีบางสิ่งบางอย่างอยู่

“แมลง?”

“ใช่ แมลง” เจ้าชายบอก “เป็นแมลงที่ทำลายพืชผลของประชาชนในเขตชายแดนในสัปดาห์ที่ผ่านมา ความเสียหายที่เกิดขึ้นในพื้นที่นั้นถือว่าหนักหนามาก หมู่บ้านในบริเวณนั้นต่างได้รับความเสียหายอย่างหนัก ต้นไม้ใบหญ้าทั้งหมดหายไปจากพื้นที่”

“ที่สำคัญคือ ลักษณะการปรากฎของแมลงพวกนี้มันผิดปกติมาก พวกมันเคลื่อนโจมตีหมู่บ้านตามชายแดนทีละหมู่บ้าน เลือกเฉพาะหมู่บ้านที่เกิดโรคระบาด หลังจากนั้นก็ตามด้วยการโจมตีของมอนสเตอร์” เจ้าชายดีโอบอกต่อ

“เจ้าชายคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมครับ” รอนถาม

“ถูกต้อง รูปแบบมันบังเอิญเกินไป” เจ้าชายกล่าว “ที่สำคัญมอนสเตอร์ทั่วไปไม่สามารถใช้เวทมนตร์ทีก่อความรุนแรงแบบนี้ได้ ดังนั้นข้าจึงคิดว่ามันอาจจะเป็นการกระทำของนักรบมังกรฝ่ายความมืด”

“นักรบมังกรฝ่ายความมืดที่เหลืออยู่อีก 3 คนคือ ทรอน เวกา และเท็นสไควร์ เราตัดเท็นสไควร์ไปได้ เพราะรายนั้นเป็นนักรบเวทที่ชอบสู้ซึ่งๆหน้าและไม่สามารถใช้เวทคำสาปแบบนี้ได้ , ก็จะเหลือแต่ทรอนกับเวกาที่เป็นไปได้พอๆกัน” เจ้าชายดีโอบอก

“ข้าคิดว่ามีโอกาสเป็นนักรบมังกรเวกามากกว่าครับ” กัปตันกอร์ดอนกล่าว “เพราะครั้งสุดท้ายที่มันปรากฎตัว ก็อยู่ในเขตแดนของพวกเรา ขณะที่เจ้าทรอนปรากฎตัวครั้งสุดท้ายที่ทวีปเลมูเรีย”

“สองคนนี้ต่างกันใช่ไหมคะ ทั้งสองท่านถึงพยายามแยกให้ได้ว่าเป็นใคร” แพทถาม

“คุณแพทนี่รู้ใจข้าจริงๆ ถูกต้องครับ เพราะถ้าเป็นทรอน เราจะต้องเจอกับมอนสเตอร์กลุ่มอันเดด แถมพลังเวทของทรอนยังสูงส่ง มันชอบโถมกำลังบุกโจมตีในคราวเดียวและเดินทัพขนาดใหญ่ไปในคราวเดียว” เจ้าชายยิ้ม “ขณะที่นักรบมังกรเวกาชอบใช้การควบคุมมอนสเตอร์ปกติ ชอบการโจมตีแบบกองโจรจนกว่าอีกฝ่ายจะอ่อนแอจึงจะโจมตีโดยตรง”

กิ๊ง!

แพทผงะเล็กน้อย แก้มอุ่นระเรื่อ เมื่อหน้าจอสถานะขึ้นคำว่า Charm เมื่อเจ้าชายดีโอบอกว่าเธอรู้ใจเขา

ถ้าเธอไม่รู้จากปากของเจ้าชายมาก่อนว่าเจ้าชายจะจีบ เธอคงไม่รู้สึกเขินแบบนี้

“คุณแพท คุณรอน ข้าทราบว่าพวกท่านเคยช่วยชาวเมืองกาล่าจากโรคระบาดไว้ ข้าเลยอยากจะให้ท่านช่วยพวกเราจากโรคระบาดในครั้งนี้อีกสักครั้งจะได้หรือไม่”

รอนครุ่นคิดขึ้น ครั้งที่แล้วเขารู้วิธีรักษาได้เพราะว่าเขาติดโรคที่ว่า จากนั้น ‘ระบบ’ ก็แจ้งชื่อโรค ทำให้เขาสามารถไปค้นหาโรคได้

แต่ครั้งนี้เขาไม่มีข้อมูลอะไรเลย

“พอจะมีข้อมูลเรื่องโรคนี้ไหมครับ จะอะไรก็ได้ จะเป็นอาการ ลักษณะ” รอนถาม

“เรื่องนั้นข้าเตรียมไว้แล้ว”​ เจ้าชายหยิบโทรศัพท์มือถือที่ซื้อจากรอนขึ้นมา เปิดฟังก์ชั่นเปิดคลิป

“นี่เป็นลักษณะของคนที่ตายจากโรคระบาด ทุกคนตายด้วยอาการเหมือนกับทุรนทุรายหายใจไม่ออก” เจ้าชายบอก “และนี่คือสภาพของภายในลำคอ ลำคอของคนป่วยจะเกิดเนื้อสีขาวหนาขึ้นจนกระทั่งหายใจไม่ออกและตายอย่างทรมาน”

รอนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดส่งไฟล์เข้าหาเครื่องของเขา

“จะว่าไป คนที่บันทึกภาพนี้ไว้อยู่ที่ไหนครับ ผมอยากจะสอบถามอาการอื่นๆเพิ่ม” รอนถาม

“ตายไปแล้ว คนที่บันทึกภาพนี้ตายไปแล้ว” เจ้าชายบอก “ภาพที่เราเห็นแผลในลำคอนั้น คือภาพของนักบวชที่เราส่งเข้าไปช่วยโรคระบาด เขาบันทึกภาพตัวเองเอาไว้ก่อนเสียชีวิต”

“หมู่บ้านนี้ถูกฝูงแมลงเข้ากัดกินทำลายพืชผล จากนั้นคนก็เริ่มล้มป่วย ในตอนที่เราส่งนักบวชเข้าไปได้ไม่นาน หมู่บ้านก็ถูกมอนสเตอร์ปิดล้อม จนเมื่อทุกคนป่วยจนสู้ไม่ไว้ หมู่บ้านก็ถูกทำลาย ไม่มีใครรอดชีวิต” เจ้าชายดีโอกล่าว “ข้าหวังว่าท่านทั้งสองคงจะตระหนักถึงความรุนแรงของปัญหานี้”

รอนและแพทพยักหน้าเบาๆ

“เรื่องโรคระบาดผมคงต้องขอเวลาสักหน่อย แต่ว่าเรื่องแมลง ผมพอจะมีวิธีแก้ปัญหาเฉพาะหน้าอยู่ครับ”

รอนพาทุกคนเดินไปที่โกดังเก็บสินค้าของร้าน ARMAMENT เขาเปิดกล่องลังหนึ่งที่วางนิ่งสงบที่มุมห้อง หยิบขวดขนาดหนึ่งลิตรขึ้นมาขวดหนึ่ง

“นี่เป็นยาพิษกำจัดแมลงครับ ผสม 4ฝา ในน้ำ20ลิตร นำไปฉีดพ่นพื้นที่ที่จะป้องกันแมลง” รอนบอกก่อนจะสังเกตเห็นสีหน้างงๆของคนอื่นๆ “อ้อ 20 ลิตร ก็เท่ากับน้ำประมาณ 3 ถังครับ”

“แล้วฉีดพ่นนี่หมายความว่ายังไงหรือครับคุณรอน” กัปตันกอร์ดอนถาม โลกนี้ไม่มีเครื่องพ่นยาฆ่าแมลง

“ทำยังไงก็ได้ให้น้ำยาที่ผสมแล้วมันกลายเป็นละอองกระจายไปในอากาศเหมือนหมอกครับลงไปปกคลุมต้นไม้ครับ” รอนบอก

“อ้า เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นใช้หลักการเดียวกับการใช้เวทสร้างหมอก​ ข้าจะแจ้งจอมเวทประจำราชสำนักให้ไปบอกต่อ” เจ้าชายดีโอกล่าว

“แต่ต้องระวังนะครับ ของพวกนี้อันตรายมาก ถ้าสร้างหมอกแล้วคนหรือสัตว์สูดเข้าไปก็อาจถึงตายได้เหมือนกัน ก่อนจะใช้ต้องมั่นใจว่าอยู่เหนือลมและต้องอพยพคนออกจากบริเวณนั้นก่อน” รอนย้ำ

“เข้าใจแล้ว” เจ้าชายพยักหน้า “ว่าแต่ ราคา…”

“ตอนนี้เป็นเรื่องด่วนฉุกเฉิน อย่างนั้นผมขายแค่ขวดละ 4 เหรียญทองก็พอครับ ถือว่าช่วย…. โอ๊ย แพท เตะเราทำไม” รอนร้อง

“ขวดละ 2 เหรียญทองค่ะเจ้าชาย” แพทบอกพลางทำตาเขียวใส่รอน

เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากยินยอมตามคำสั่งของแพท เขาขายยาฆ่าแมลงทั้ง 400 ขวดไปในราคา 800 เหรียญทอง

“ยังไงคุณรอนและคุณแพทก็ระมัดระวังตัวด้วยนะครับ เมืองกาล่าก็อยู่ใกล้ชายแดน ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์คล้ายๆกันก็ได้”​ ดีโอเตือน

“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะเจ้าชายดีโอ” แพทรับคำ

แล้วทุกคนก็มองไปที่ถนน นักผจญภัยเผ่าสัตว์กลุ่มหนึ่งขนเอาซากเสือแถบเงินเข้ามาอย่างครื้นเครง

มอนสเตอร์ที่ควรจะหายไป จู่ๆก็กลับมาโผล่ในพื้นที่อีกแล้ว

เมื่อกลับไปถึงโลก รอนจัดการกดส่งไฟล์คลิปและภาพไปทางโทรศัพท์ ไม่ถึง 10 นาที โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับหมอเค” รอนรับสาย หากแต่อีกฝ่ายกลับสวนกลับมาอย่างร้อนรน

“รอน เธอไปได้คลิปโรคนั้นมาจากไหน เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ไหน!”