Midterm Fantasy - ตอนที่ 173

หญิงสาวเด็กหนุ่มเดินเคียงคู่กันภายในห้างสรรพสินค้า เด็กหนุ่มเดินนำเยื้องไปด้านหน้าเล็กน้อยจูงมือหญิงสาวที่ตามมาทางด้านหลัง หากใครจะสังเกตสักนิดก็จะเห็นว่าหญิงสาวที่เดินตามมามีสีหน้าที่เปื้อนยิ้ม ขณะที่เด็กหนุ่มนั้นมีแววตาที่กังวลอะไรบางอย่าง

ทั้งคู่เดินมาถึงลานสเก็ตน้ำแข็ง

“อ้ากกกกก อีกแล้ว รอบที่สามแล้ว” รอนร้องออกมา

“ก็อย่างที่เจนัสบอกไง พวกเราต้องลงบันไดเลื่อนตรงนั้น เดินไปตามทางเดินแล้วไปลงบันไดเลื่อนที่ร้านกล้องอีกทีนึง” เจนัสเอ่ยยิ้มๆ

“เข้าใจแล้วครับ” รอนบอก “ขอโทษด้วยครับที่ทำให้เสียเวลา ถ้าไม่ใช่เพราะผมมั่นใจเกินไปล่ะก็…”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบ “ที่นี่ … เป็นผู้ชายก็ต้องตัดสินใจอะไรเด็ดขาดบ้าง ผิดนิดผิดหน่อยเป็นเรื่องธรรมดา”

“ฮะฮะ จะว่าไปก็แปลกดี ห้างนี้น่ะเส้นทางมันชวนหลง ปกติมากับพวกเพื่อนที่โรงเรียนผมก็ไม่เคยกล้าเดินนำแบบนี้ เพิ่งจะมาทำแบบนี้กับคุณเจนัสเป็นคนแรกนี่แหละ” รอนหัวเราะ

“เหรอคะ…”

“ครับ” รอนตอบก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ๊ะ”

กิ๊ง

Charm +15

‘เฮ้ย!’ รอนร้องขึ้นในใจ จะว่าไปคำพูดตะกี้ของเขามันสุ่มเสี่ยงชวนเข้าใจผิดนี่หว่า

เข้าใจผิด?

แต่จริงสิ เขาก็ไม่เคยทำแบบนี้กับใครนี่หว่า แม้แต่กับแพทเขาก็ไม่นำอะไรแบบนี้

“รอนเป็นอะไรหรือเปล่า กำมือแน่นเชียว” เจนัสถาม

“อ๊ะ ขอโทษครับ” รอนคลายมือที่กำลังกำแน่นอยู่ลง เห็นเป็นรอยจ้ำแดงที่ข้อมือขาวๆนั้น

“เจ็บหรือเปล่าครับ”

“นิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นไร” หญิงสาวตอบก่อนจะมองไปข้างหน้า “ข้างหน้ามีอะไรกันน่ะ พวกยามกำลังพาคนหลบกัน”

รอนหันไปมองตามแล้วลืมเรื่องที่กำลังคิดอยู่ไปก่อน เขามองเห็นยามสองชุดที่กำลังวิ่งไปมา

ชุดนึงที่ดูสับสนวุ่นวายเป็นยามเดิมของห้าง ส่วนอีกชุดที่กำลังต้อนคนอย่างเป็นระบบให้เข้าไปหลบในร้านค้าเป็นยามในสังกัดบริษัทรุ่งโรจน์

“เห็นคุณหลิวบอกว่าจะมีการซ้อมแผนกันนี่ครับ”

“ไม่น่าเป็นไปได้นะคะ การซ้อมไม่น่าจะเลยออกมาในโซนทั่วไปได้ ไม่เห็นมีการประกาศอะไรเลยด้วย”

ปัง ปัง ปัง

เสียงที่ดังจากด้านหน้าทำให้เจนัสตื่นตัวขึ้น

“เสียงปืนพก ท่าทางจะไม่ใช่การซ้อมแล้วล่ะ” เจนัสบอก “พวกเราหลบกันก่อนเถอะค่ะ”

ที่ข้างหน้าไม่ไกลนั่นยามของบริษัทรุ่งโรจน์ต่างวิ่งหลบเข้าที่กำบังก่อนที่ร่างของโจรสามคนจะวิ่งกระหืดกระหอบกันมา รอนตัดสินใจดึงร่างเจนัสเข้าหลบหลังป้ายโฆษณาหน้าลิฟท์หวังรอให้โจรทั้งสามวิ่งผ่านไป

“เข้ามาอีกครับ ไม่งั้นเดี๋ยวมันเห็นเข้า” รอนร้อง

“ค่ะ”

“เข้ามาอีกครับ”

ป้ายมันเพียงพอแค่สำหรับคนเดียวเท่านั้นจนชุดของหญิงสาวโผล่ออกไปด้านนอก เธอพยายามถดตัวเข้าใกล้แต่มันก็ยังโผล่พ้นอยู่ดี

“ขออนุญาตครับ”

รอนเอื้อมแขนของเขาออกไปรวบชุดของเจนัสเอาไว้แล้วกอดเข้ามาจนแนบชิด ใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึง1นิ้ว ลมหายใจแผ่วเบารดใบหน้า ทั้งสองรับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรัวของอีกฝั่งซึ่งไม่อาจบอกได้ว่าเป็นเพราะโจรที่กำลังใกล้เข้ามาหรือเพราะคนที่กอดอยู่ข้างหน้า

เสียงฝีเท้าวิ่งมาแล้วมาหยุดที่หน้าลิฟท์

“แฮ่กๆ ลูกพี่ ทำไมเรามาอยู่ชั้นสามได้ล่ะ เราออกจากชั้นใต้ดินจะไปชั้นหนึ่งไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใครมันจะไปนึกวะว่าห้างนี้มันจะซับซ้อนชวนหลงทางแบบนี้”

“แล้วเอาไงดีลูกพี่ ตำรวจเต็มไปหมดเลย”

“เออ จริงสิ เอางี้ พวกเราก็ถอดชุดนี้ออกก็ได้นี่หว่า ซุกหมวกไหมพรม ซุกปืนเอาไว้ แล้วปะปนหนีไปกับลูกค้าคนอื่นๆ”

“ลูกพี่นี่เยี่ยมยอดจริงๆ หัวใสมั่กๆ”

เด็กหนุ่มหญิงสาวยืนใจเต้นฟังเสียงคุยของพวกโจร ได้แต่รอให้พวกมันเปลี่ยนชุดแล้วเดินออกไป

“เร็วเข้า หาที่ซ่อนของเร็ว” ลูกพี่โจรบอก

“เอาตรงไหนดี” ลูกร้องถาม

“ตรงนี้ไงหลังป้ายโฆษณานี่”

แล้วป้ายพลาสติกก็ถูกดึงออกเผยให้เห็นรอนและเจนัสที่ยืนกอดหลบกันอยู่

“เฮ้ย มีคนซ่อนตรงนี้” ลูกพี่โจรร้องแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างนึกได้ “ฉิบหายแล้ว มันได้ยินที่เราพูด มันเห็นหน้าพวกเราด้วย ปิดปากมันซะ โอ๊คคคค”

ผัวะผัวะผัวะ

ร่างเพรียวบางของเจนัสพุ่งทะยานออกจากอ้อมกอดของรอน หมัดประเคนเข้าใส่มือและใบหน้าของลูกพี่โจรที่โชคร้าย ลูกน้องโจรอีกสองคนกำลังตะลึงงันกันกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เจนัสเตะจนปืนลูกซองหลุดมือหัวหน้าโจรจากนั้นพุ่งเข้าหาลูกน้องโจรคนซ้าย

ผัวะๆๆ

หมัดและฝ่ามือรัวไม่ยั้ง ขณะที่รอนเพิ่งจะตั้งสติพุ่งออกมาจากซอกได้ ลูกน้องโจรคนขวากำลังยกปืนชี้ไปทางเจนัสที่เพิ่งซัดโจรลงไปนอนที่พื้น

“ระวัง”

ปังๆๆๆ

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น แผ่นหลังของรอนอยู่ห่างไปไม่เท่าไหร่ ร่างของเขาสั่นเล็กน้อยจากกระสุนที่ฝังเข้าตามร่างกาย เลือดแดงฉานกระเซ็นเปื้อนพื้นห้าง

“รอน!”

แทนคำตอบ เด็กหนุ่มสปรินท์ตัวไปเบื้องหน้า ง้างหมัดออกแล้วเหวี่ยงใส่โจรที่กำลังบรรจุกระสุน

พลั่ก! เพล้ง!

ร่างของโจรพุ่งทะลุกระจกลอยลงไปเบื้องล่าง

“คุณรอน เป็นอะไรไหมคะ” เจนัสถามขณะกระหน่ำกระทืบศีรษะโจรลูกน้องที่พื้น

“ไม่เป็นไรครับ”

รอนตอบพลางดูหน้าจอ ตัวเลข -10 สีแดงขึ้นมา4อันพร้อมกับตัวหนังสืออีกชุด

“Achievement unlocked : Meat Shield / Tank”

“PS รู้แล้วสินะว่าTankกับCharmคือคนละเรื่องกัน”

เจนัสเอามือทาบอกอย่างโล่งอก เมื่อครู่เธอใจหายวาบอย่างบอกไม่ถูก ความกลัวอย่างที่สุดมันพุ่งขึ้นจนมือเย็นเฉียบไปหมดเมื่อเห็นเลือดของเขา และเมื่อรู้ว่าเขาไม่เป็นไรมากก็โล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกนี้มันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความรู้สึกอบอุ่นที่ถูกปกป้อง ความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปทั้งตัวและหัวใจ

รอนเดินเข้ามา เจนัสละเท้าจากโจรที่สลบเหมือดแล้วเดินเข้าหา หญิงสาวยิ้มให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่แล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆหายไป เธอวิ่งถลาโผเข้าไปกอดรอนจนร่างของทั้งสองหมุนไปเหวี่ยง

“คุณเจนัส!” เด็กหนุ่มร้องอย่างตกใจสงสัยที่จู่ๆก็ถูกกอด แล้วเสียงที่ตามมาก็ขจัดความสงสัยทั้งสิ้น

ปังง!

เสียงปืนลูกซองดังสนั่นพร้อมกันกับแรงกระแทกที่ส่งผ่านร่างของเจนัสมายังร่างของรอน ทั้งสองเสียหลักล้มลง

“รอน…หนีไป” หญิงสาวร้องออกมาเบาๆ

“คุณเจนัส!” เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง ร่างของหญิงสาวที่กำลังคุยยิ้มกับเขาเมื่อครู่มาตอนนี้นอนจมกองเลือดตรงหน้าของเขา

“หนี..ไป” เธอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

“ไม่ต้องเกี่ยงกัน มึงได้ตายทั้งสองครนั้นแหละ!” หัวหน้าโจรยกปืนลูกซองขึ้น รอนวางร่างเจนัสลงที่พื้นแล้วยกมือขึ้นทุบพื้นอย่างแรง

ตึงๆๆ

“ทุบทำไมของมึงวะ ช่างมัน ตายซะ”

ปังง เป้งๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงกระสุนแฉลบอะไรบางอย่างทำให้เจ้าโจรถลึงตามองและลืมขึ้นกระสุนใหม่ ร้องออกมาอย่างตกใจ

“เฮ้ย”

เพราะสิ่งที่เห็นคือ รอนยกแผ่นแกรนิตปูพื้นที่กระเทาะจากแรงทุบขึ้นยกแทนโล่

“ไอ้บ้า เอานี่ไปกินซะ ข้าไม่เชื่อว่าแผ่นปูพื้นจะทนลูกซองได้เกิน3นัดหรอก ตายซะ”

ปุ!

เสียงดังขึ้นที่ท้องของมัน เลือดค่อยๆแดงที่หน้าท้อง

“บ้าน่า”

ผัวะ!! แคร้ก!

เจ็บแปลบที่ข้อมือ พร้อมกับท้ายปืนที่หักแตกกระเด็นไป กระดูกขาวของข้อมือแตกออกนอกเนื้อ

อะไรกัน มันมีปืนเรอะ ไม่สิ ไม่ใช่

มันมองไปที่รอน เด็กหนุ่มหยิบหินขึ้นมาถือในมือ แล้วก็ขว้างสุดแรง

เฟี้ยววววว ตูม

หินพลาดไปถูกถังขยะโลหะด้านหลัง ทะลุจนมองเห็นทางออก

ไอ้หยาาาา มัน มันบ้าชัดๆ!!!ใช้หินแทนกระสุน

กิ๊ง! เสียงลิฟท์ดังขึ้นมาพอดีพร้อมกับบานประตูที่เปิดออก มันโถมร่างเข้าไปแล้วกดปิดถี่ๆ

“อ๊าๆๆๆๆ”

ตูม ตูม ตูม

หินพุ่งเข้ามา ทะลุประตูลิฟท์จนทะลุเข้ามาตกภายใน มันกดจนประตูปิดลง ลิฟท์เลื่อนลงมาชั้นหนึ่ง

“รอด รอด รอดแล้ว” มันโผเผออกจากลิฟท์ ชักปืนพกออกมาแล้ววิ่งออกไปหน้าห้างมองเห็นรถของพวกมันที่จอดรออยู่

“ไอ้ยุทธ ไอ้ยุทธฮ่าๆๆ รอดแล้ว” มันร้องขึ้นก่อนจะตาเบิกโพลง “เฮ้ย ไอ้ยุทธ อย่าเพิ่งไป”

มันมองรถที่วิ่งออกไปแล้วหันไปอีกด้าน ตำรวจกำลังกรูกันเข้ามา

ปังๆ

ตำรวจล้มไปคนนึง มันเตรียมหันหลังหาทางหนี

ปัง

แล้วสติของมันก็ดับวูบไป

ที่ชั้นสาม รอนวิ่งกลับไปที่ร่างของเจนัส

“คุณเจนัส”

“รอน… หนาว หนาวเหลือเกิน”

หญิงสาวเริ่มเพ้อ เด็กหนุ่มรีบค้นกระเป๋า ไม่ได้เอามา เขาไม่ได้เอาม้วนเวทรักษาติดตัวมา

จริงสิ สร้อยคอ เวทรักษา

เขาเลื่อนมือไปที่คอแล้วก็ใจหายวูบ

จริงสิ

ไม่ได้ใส่มา

“คุณเจนัส”

“หนาว…” หญิงสาวเอ่ยออกมาเบาๆ น้ำตาไหลออกจากดวงตาทั้งสอง

ทำไมนะ

ก่อนนี้ กับชีวิตที่ไร้จุดหมาย เธอไม่เคยกลัวความตายแบบนี้มาก่อน

เธอ ที่มีความทรงจำวัยเด็กที่ลางเลือน

จำได้เพียงแค่ใบหน้าของพ่อแม่และช่วงชีวิตสั้นๆในตอนไม่กี่ขวบ

ก่อนที่จะรู้เพียงแค่ว่าพ่อและแม่ตายไปและมาอยู่กับแก๊งเมษา

เธอไม่เคยรู้สึกกลัวความตายมาก่อน

มองความตายเป็นเพียงสิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นในหน้าที่ของแก๊ง

แต่ทำไม ทำไมวันนี้เธอถึงทำอะไรแบบนี้

และทำไมเธอถึงกลัวความตายได้ขนาดนี้

“รอน…”

ใบหน้าที่ตื่นตกใจของเด็กหนุ่มอยู่เหนือร่างของเธอ จริงสินะ

ดีแล้วล่ะ

เจนัสค่อยๆหลับตาลง

“ดีแล้วล่ะที่เธอไม่เป็นอะไร” หญิงสาวพูดก่อนจะค่อยๆหลับตาลง “ขอเพียงเธอปลอดภัยก็พอแล้ว … รอน”

“คุณเจนัส ทนไว้ก่อนครับ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป”

รอนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวหลับตาลง

“ไม่นะ ทนไว้ ทนไว้ก่อน” เด็กหนุ่มร้องออกมา ทำไงดี ทำไงดี รอนรู้สึกเจ็บปวดระคนรู้สึกผิด

หน้าจอที่แสดงคำว่า Charm อย่างต่อเนื่องบอกให้เขารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้คิดกับเขายังไง

เธอไม่ลังเลที่จะดึงร่างของเขามาแล้วใช้ร่างของตนบังกระสุนให้เขา

ทำไม ทำไมวันนี้ไม่ใส่สร้อยรักษามากันนะ

“ทำไมมมมมมม” รอนร้องตะโกนออกมาอย่างเจ็บใจ

แล้วภาพเบื้องหน้าทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

“เอ๊ะ”

[Rage Activated]

“จริงสิ แบบนี้มีทางแล้ว” รอนลุกขึ้นมา เลื่อนแถบสเตตัสไปที่การใช้พลังชีวิตร่ายเวทมนตร์ เขาเลื่อนไปเรื่อนๆจนเจอเวทรักษา

“<High Heal>”