Midterm Fantasy - ตอนที่ 187

“ก็เป็นอย่างที่ผมเล่ามานั่นแหละครับ ตั้งแต่วันนั้นมาแพทเค้าไม่คุยกับผมเลย ไม่รู้ว่าโกรธอะไรของเค้า” รอนถอนหายใจยาวบนม้านั่งดาดฟ้าโกดัง ข้างๆกันนั้นหญิงสาวในชุดยามรักษาความปลอดภัยนั่งจ้องหน้าอย่างไม่รู้จะตอบยังไง

จะให้ตอบไปตรงๆเหรอว่าที่แพทโกรธน่ะก็เพราะรอนเอาแพทมาเปรียบเทียบกับตัวเธอ

ไม่ว่าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่มีทางพอใจหรอกที่ถูกเอาไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงอื่น

“คุณเจนัสคิดว่าไงบ้างครับ” รอนถาม

“เรื่องนั้นน่ะ…” เจนัสอึ้งคิด

เอาไงดี ๆ

จะแนะนำไปตรง ๆ ดีไหม

หรือว่าจะแนะนำแบบวางยา

“ว่าแต่ที่เธอเล่าเมื่อกี้นี้น่ะ เหมือนมีผู้ชายอีกคน คน ๆ นั้นคือใครเหรอ” เจนัสเฉไฉ

“อ่อ เป็นรุ่นพี่คนนึงที่พวกเราติดต่อด้วยน่ะครับ” รอนเล่าอ้อมๆ จะให้บอกว่าเป็นเจ้าชายล่ะก็คงไม่ได้ “ทำไมเหรอครับ”

“แล้วที่เธอให้เหตุผลกับแพทแบบนั้นไป เธอหมายความแบบนั้นจริงๆเหรอ” หญิงสาวถาม

“ใช่ครับ คืองานที่ผมคิดว่ารุ่นพี่คนนั้นจะเสนอมามันอันตรายเกินไปสำหรับแพท ด้วยฝีมือของแพทในตอนนี้ถ้าไปทำงานพวกนั้นล่ะก็อาจจะบาดเจ็บได้” รอนตอบ “ถ้าแพทมีฝีมือสักครึ่งหนึ่งของคุณล่ะก็ ผมจะไม่ห่วงเลย”

“เธอนี่เป็นห่วงแพทจริงๆนะ” เจนัสเอ่ย

“แน่นอนครับ” รอนตอบทันที “เพราะผมชอบแพทนี่นา”

หญิงสาวนิ่งไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่ารอนจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้

อย่างนี้ก็แย่สิ ที่ฟังดูแพทน่ะมีใจให้รอนชัดๆ ถ้ารอนเองก็ชอบแพทล่ะก็ แล้วเธอล่ะ

หรือจะแนะนำแบบที่ทำให้แพทงอน จะได้ถูกรุ่นพี่คนนั้นจีบ

“รู้แล้ว งั้นคุณเจนัสช่วยไปสอนการต่อสู้ให้แพทได้ไหมครับ ถ้าแพทเค้าเก่งขึ้นผมก็จะได้หมดห่วง”รอนทำท่านึกขึ้นได้

“ไม่ได้นะ!” หญิงสาวร้องขึ้นทันที

“อ้าว ทำไมล่ะครับ”

“ก็จากที่เธอเล่ามาน่ะ แพทเค้าไม่พอใจที่เธอเปรียบเทียบเค้ากับชั้น ขืนเธอให้ชั้นไปสอนการต่อสู้ให้แพทล่ะก็มีหวังแพทยิ่งต้องโกรธขึ้นแน่ๆ”

เจนัสพูดออกไปตรงๆก่อนที่จะรู้สึกเสียดายขึ้นมานิดๆ

ถ้าเธอแกล้งทำตามที่รอนเสนอล่ะก็ แพทต้องโกรธและงอนกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่นั่นแหละนะ จะให้เธอแนะนำอย่างนั้นได้ยังไงในเมื่อเธอรู้อยู่เต็มอกว่ารอนชอบแพทอยู่

“อย่างนั้นหรอกเหรอ ถ้าแบบนี้ให้คุณเจนัสไปหัดให้แพทคงไม่เหมาะแน่” รอนพึมพำ

“เธอก็ไม่ต้องทำอะไรหรอก ผ่านไปสักสัปดาห์เดี๋ยวแพทก็ลืมแล้ว ทำตัวตามปกตินั่นแหละ” เจนัสแนะนำ

“จะได้ผลเหรอครับ”

“อื้อ ได้ผลสิ เธอน่ะแค่พลั้งปากไปนิดหน่อย ถ้าไม่มีอะไรซ้ำลงไปเพิ่มล่ะก็แพทเค้าไม่โมโหเธอนานหรอก”

รอนมีท่าทางสบายใจขึ้น

“ขอบคุณคุณเจนัสมากนะครับที่ให้คำแนะนำ ผมไม่มีประสบการณ์เรื่องพวกนี้เลย ถ้าไม่ได้คำแนะนำดีๆนี่มีหวังทำเรื่องเสียกว่าเดิมแน่” รอนบอก

“ชั้นก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรมากหรอก แต่ก่อนอยู่ในแก๊งเมษา วันๆก็ฝึกการต่อสู้และอาวุธให้แก๊ง” เจนัสตอบ “แค่ว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องสามัญสำนึกทั่วไปของผู้หญิง กับตอนอยู่ในแก๊ง ก็พอจะเห็นคนที่ชอบกันรักกันในนั้นบ้าง”

“แล้วแฟนของคุณเจนัสล่ะครับ ออกจากแก๊งมาแบบนี้ได้ติดต่อกันบ้างไหม”

“โอ๊ย ชั้นยังไม่มีแฟนหรอก”

“อ้าว เป็นไปได้ยังไงกัน คุณเจนัสออกจะรูปร่างหน้าตาดีแบบนี้”​รอนพูด

“ก็ช่วยไม่ได้แหละ ชั้นน่ะถูกแก๊งเอาไปเลี้ยงดูตอนที่พอรู้ความแล้ว พอจะรู้ว่าพ่อกับแม่น่ะตายเพราะแก๊งเมษา แต่ที่ต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของพวกมันก็เพราะไม่มีทางไป จะให้ไปรักชอบกับคนในแก๊งที่มีส่วนฆ่าพ่อกับแม่น่ะทำไม่ได้หรอก” เจนัสตอบ “แล้วนี่อายุก็เท่านี้ มีอดีตแบบนี้ ใครที่ไหนจะมารับได้”

“ไม่เห็นเกี่ยวเลยนี่ครับ เรื่องอายุกับอดีตมันจะไปเกี่ยวอะไรกับความรัก”

“เกี่ยวสิ ผู้หญิงอายุยี่สิบกว่า ถ้าจะคบกับใครสักคนก็ต้องหาคนที่อายุยี่สิบกว่าขึ้นไป แถมทำงานเป็นยามรักษาความปลอดภัย วุฒิการศึกษาไม่มี แถมใช้กำลังใช้ปืนเป็น ผู้ชายที่ไหนเค้าจะมาแลมอง”

รอนเอียงคออย่างงงๆ

“มันเกี่ยวกันยังไง ผมไม่เห็นเข้าใจเลย”

เจนัสชักฉุนนิดๆ เธอมีใจให้รอนอยู่นิดๆอยู่แล้ว การที่ต้องมาพูดเรื่องแบบนี้แล้วอีกฝ่ายไม่เข้าใจมันชวนให้หงุดหงิดขึ้นไปอีก

“เอางี้สิ สมมุติว่าถ้าเธอเองไม่ได้ชอบแพทอยู่ ให้เธอมาคบกับชั้นน่ะเธอจะคบได้แบบสนิทใจไหม”

รอนเอียงคอขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดก่อนจะตอบออกไป

“คบสิครับ”

“แอร๊ยะ! เดี๋ยวๆ นี่คิดดีแล้วเหรอ”

“คิดดีแล้วสิครับ”

“อายุห่างกันตั้ง 10 ปีเนี่ยนะ”

“ตอนนี้ผม15 คุณ25-26 ก็จริง แต่พอผม70 คุณก็อายุ80 ถึงเวลานั้นมันก็ดูไม่ต่างกันเท่าไหร่แล้ว”

หญิงสาวอึ้งไปพักนึงแต่ก็รีบพูดต่อ

“แต่ชั้นน่ะไม่มีวุฒิการศึกษา จะหางานอะไรทำก็ไม่มีใครเค้าเอานะ”

“แต่สำหรับผม เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเลย ตอนนี้ผมมีเงินเหลือเฟือ”

เออ จริง บริษัทรุ่งโรจน์ซีเคียวของหลิวลี่จงนี่ก็เงินลงทุนของรอนนี่นา ถ้าอีกฝ่ายไม่มีงานทำก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา

“แต่ชั้นน่ะใช้กำลัง ใช้อาวุธ ไม่ได้อ่อนโยนแบบผู้หญิงคนอื่นๆ ถูกฝึกมาให้ฆ่าคนนะ”

“แต่คุณก็ไม่เคยฆ่าใคร ไม่เหมือนผม…” รอนเอ่ยออกมาช้าๆ “อีกอย่าง ถ้าเป็นผม คุณสมบัตินี้ยิ่งทำให้ผมอุ่นใจ เพราะเท่ากับว่าครอบครัวและคนข้างหลังจะอยู่ได้อย่างปลอดภัยหากเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม ยิ่งดีเข้าไปใหญ่”

เจนัสถอนหายใจ

“อย่าปลอบชั้นแบบนี้เลย ชั้นน่ะรู้ตัวดีว่าไม่ได้มีคุณสมบัติอะไรเท่ากับคนอื่นเขา”

“คุณอย่าคิดอย่างนั้นสิครับ คนทุกคนมีส่วนที่ดีของตัวเอง และคุณเจนัสเองก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ดี ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา ความมั่นใจ ความคิดอ่าน ทุกอย่างของตัวคุณไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าใครเลย” รอนบอก “คุณเจนัสที่ผมรู้จักน่ะ เป็นผู้หญิงที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมและจิตใจงดงาม คุณจะมองตัวเองแบบนั้นไม่ได้นะครับ”

“ถ้างั้นเธอมาคบกับชั้นไหมล่ะ”

พูดออกไปแล้ว!  เจนัสกรีดร้องในใจ

แกร๊ก!

เสียงจากด้านหลังทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง ไม่เห็นอะไรนอกจากประตูที่ถูกลมพัด ทั้งสองคนจึงค่อยๆหันหน้ากลับมาจ้องหน้ากัน สายตาทั้งสองห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุต

“ไม่ได้ครับ” รอน

“เห็นไหมล่ะ” เจนัสเอ่ยเบาๆ พยายามบังคับใบหน้าไม่ให้แสดงความผิดหวังออกไป

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ที่ผมไม่คบกับคุณเจนัส เพราะว่าตอนนี้ผมชอบแพท และผมคิดว่าแพทก็ชอบผม”​รอนตอบ

“แต่ตอนนี้เธอสองคนไม่ใช่แฟนกัน และไม่ได้มีอะไรผูกมัดกันนี่ แล้วเรื่องนี้ถ้าไม่บอกไปแพทก็ไม่มีทางรู้” เจนัสพูดต่ออย่างไม่ยอมแพ้

“แต่ผมรู้ตัวว่าชอบแพท และแพทก็น่าจะชอบผม ดังนั้นถ้าผมคบซ้อน ก็เท่ากับว่าผมไม่ซื่อสัตย์กับแพทและเอาเปรียบคุณเจนัส”

“ผมไม่อยากทำอะไรที่ไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกที่ผมมีกับแพท”

“และผมก็ไม่อยากทำอะไรที่เป็นการเอาเปรียบคุณเจนัสด้วย”

หญิงสาวนิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะหัวเราะออกมา

“เธอนี่นะ บทจะบื้อก็บื้อสุดๆ บทจะแก่ก็แก่แดดชะมัด ถึงว่าเถอะแพทถึงได้งอนเธอขนาดนี้”

เจนัสไม่พูดถึงเรื่องคบกันอะไรนั่นอีก ถึงแม้จะรู้สึกดีนิดๆที่รอนมีมุมมองที่ไม่ปฏิเสธคนอย่างเธอ แต่ว่าสุดท้ายผลลัพธ์ก็เหมือนกันคือความสัมพันธ์นี้ไม่มีทางเป็นไปได้

เพราะตอนนี้รอนจีบแพทอยู่

หญิงสาวลุกขึ้นแล้วชวนรอนลงจากดาดฟ้าโกดัง ทั้งสองเดินลงบันไดดาดฟ้าลงไปในสำนักงานของหลิวลี่จง

“ขอบคุณคุณเจนัสมากครับที่ให้คำแนะนำ”

“ไม่เป็นไรหรอก .. แต่เธอน่ะก็อย่ามาใกล้ชิดชั้นมากไปแล้วกัน ยิ่งเธอมีมุมมองอะไรแบบนี้ขืนหนูแพทรู้เข้าเค้าต้องหึงแล้วก็โมโหไปกันใหญ่แน่ๆ”

“ฮ่าๆๆ ไม่มีทางหรอกครับ ก็ที่ผ่านมาผมกับคุณเจนัสไม่เคยทำอะไรเกินเลยนี่นา ฮะ ฮะ เอ่อออ….”

แล้วทั้งเจนัสกับรอนก็หน้าเปลี่ยนสีไป … จะว่าไปเคยนี่หว่า ทั้งตอนที่เจอกันครั้งแรก …​และตอนที่หกล้มในห้องใต้ดินร้านอาม่า …​ไหนจะตอนที่ไปช่วยหมอเคตอนนั้นอีก

ทั้งสองหลบตากันโดยอัตโนมัติ แล้วรอนก็เหลือบเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าจอSystemของตน เป็นตัวอักษรที่ขึ้นเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว

[คุณรับรู้ได้ว่ากำลังถูกเฝ้ามอง]

5นาทีที่แล้ว … ตอนที่คุณเจนัสถามว่าจะมาคบกันมั้ย ? หรือว่าเสียงประตูแกร๊กเมื่อกี้จะมีคนมองอยู่

“เมื่อกี้มีใครขึ้นไปหาผมหรือเปล่าครับคุณหยางเทียน” รอนถามพี่ใหญ่หลิวลี่จงที่นั่งอยู่ในสำนักงาน

“คุณแพทขึ้นไปหาคุณรอนเมื่อกี้นี่ครับ ไม่ได้เจอกันเหรอครับ” หลิงลี่จงตอบ ก่อนที่จะสะดุด เพราะทั้งรอนและเจนัสทำหน้าตกใจกันทั้งคู่

“แพทขึ้นไปหาพวกเราข้างบนเมื่อกี้เหรอคะ” เจนัสร้อง

“ครับ แต่เห็นจู่ๆก็ผลุนผลันลงมาแล้วก็ออกไป ผมเลยนึกว่ามีเรื่องด่วนอะไรกัน” หลิวลี่จงบอก

“แย่แล้ว สงสัยคุณแพทจะเข้าใจผิด รอน เธอรีบไปหาแพทเร็วเข้า ไม่งั้นเข้าใจผิดไปกันใหญ่แน่ๆ” เจนัสร้องอย่างตกใจ

“เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นๆครับ ไม่น่าจะมีอะไรแน่ เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ไม่ได้ทำอะไรให้เข้าใจผิดด้วย” รอนร้องออกมาอย่างตกใจไม่แพ้กัน “แค่เห็นเรานั่งคุยกับแวบเดียว ได้ยินประโยคนั้นประโยคเดียวคงไม่เข้าใจผิดแน่ๆ”

หลิวลี่จงมองสลับไปมาอย่างครุ่นคิดแล้วก็ถามออกไปตรงๆ

“คุณสองคนคบกันอยู่หรือเปล่า”

“แว้ก”รอนร้อง

“คุณหลิว ทำไมคุณเข้าใจอะไรแบบนั้นคะ” เจนัสร้อง

หลิวลี่จงตัดสินใจเปิดคอมพิวเตอร์ เข้าเว็บโหลดคลิปใต้ดิน

“คืนนั้นที่พวกคุณไปสู้กับแก๊งเมษาที่เอเชียใต้ คลิปของพวกคุณสองคนน่ะหลุดออกมาช่วงนึงก่อนที่สำนักข่าวจะลบไป เหลือแต่คลิปในเว็บใต้ดินพวกนี้”

หลิวลี่จงเปิดให้ดู มีภาพตอนที่รอนปกป้องเจนัส ไปจนถึงภาพตอนที่โอบเอว ดึงแขน เพื่อหลบนักข่าว ดูไม่ต่างจากคนที่สนิทสนมกันมากๆ ทั้งเจนัสและรอนมองแล้วก็หน้าถอดสีไปอีก

“ถ้าคุณแพทเห็นคลิปนี่ กับได้ยินที่ชั้นพูดไปเมื่อกี้ มีหวังเข้าใจผิดแน่ๆ” เจนัสพูดตะกุกตะกัก

“ต ต แต่ว่าตอนที่มีข่าวมันเป็นเวลาตี3ของที่นี่ แพทคงไม่เห็นหรอกครับ ใช่ไหมคุณหลิว” รอนถาม

“คืนนั้นช่วงที่คุณแพทติดต่อกับผมถามข่าวคราวของคุณรอนเป็นระยะ ผมได้ยินเสียงเธอเปิดทีวีข่าวด้วย …​แล้วพอหลังจากข่าวออกคุณแพทก็ไม่โทรหาผมอีก …​ ผมเลยคิดว่าคุณแพทเห็นข่าวแล้วก็เลยไม่โทรมา” หลิวลี่จงบอก “นี่พวกเราที่นี่ทุกคนก็คิดว่าคุณรอนคบกับคุณแพทแล้วก็คุณเจนัสไปพร้อมๆกันแบบรับรู้กันแล้วซะอีก นี่แบบนี้เท่ากับว่าคุณแพทที่เข้าใจผิดอยู่แล้วไปเห็นพวกคุณแอบคุยกันสองคนข้างบนยิ่งต้องเข้าใจผิดไปกันใหญ่แน่”

“ว่าแต่คุณแพทเค้าขึ้นไปแป๊บเดียว พวกคุณมีทำอะไรให้เข้าใจผิดกันไปอีกหรือเปล่าเนี่ย” หลิวลี่จงถาม

เจนัสและรอนนึกถึงประโยคที่หญิงสาวพูดโพล่งขึ้นถามว่ารอนจะมาคบกับเธอได้ไหมในจังหวะที่มีเสียงประตูดังขึ้นมา

“มีสิ เป็นใครได้ยินก็ต้องเข้าใจผิดแน่ๆ” เจนัสเอ่ยจ๋อยๆ