Midterm Fantasy - ตอนที่ 191

“ทางพวกนายเป็นยังไงบ้าง” มนุษย์เผ่าหมีถามขึ้น

“เรียบร้อยดี ไม่มีก็อบลินหลงมาทางนี้เลย” มนุษย์เผ่าเสือตอบ “พวกชาวบ้านหมู่บ้านโอลเซ่นจัดการก็อบลินหมดจนไม่เหลือหรอ”

ช่วง5วันที่ผ่านมา ชาวบ้านทั้งสามกองร้อยของหมู่บ้านโอลเซ่นได้รับการฝึกฝนการต่อสู้อย่างเป็นระบบ นักผจญภัยเผ่าสัตว์จะสอดแนมที่ตั้งฐานของก็อบลินจากนั้นเข้าล้อมเอาไว้ แล้วโรล่าและพอลจะนำชาวบ้านบุกโจมตีกวาดล้างฐานนั้นๆ โดยทุกครั้งจะมีก็อบลินที่ “โชคดี” หนีรอดไปยังฐานอื่นได้เสมอ ๆ

ฐานของก็อบลินที่ถูกทำลายนับได้กว่า 17 ฐาน ก็อบลินที่ตายมีนับพันตัวโดยที่ชาวบ้านไม่มีความสูญเสียเลย จะมีก็แต่ในสองวันหลังนี้แต่ละฐานของก็อบลินเพิ่มความระวังมากขึ้นและโจมตีได้ยากขึ้น

ในการฝึกของชาวบ้านในแบบฉบับของรอนนี้ ความจริงใช้ค่าใช้จ่ายสูงยิ่งกว่าการจ้างนักผจญภัยเสียอีก เพราะว่ารอนต้องจ้างนักผจญภัยในจำนวนที่มากกว่าปกติในการล้อมก็อบลินไม่ให้หลุดรอดไปได้มาก ต้องจ้างนักผจญภัยอีกส่วนให้ช่วยกองทหารทำการคุ้มกันหมู่บ้านระหว่างการฝึก  แถมยังต้องจัดการเรื่องอาหารและอาวุธให้กับกองกำลังของชาวบ้านโอลเซ่นอีก

แต่เพื่อฝึกชาวบ้านให้มีประสบการณ์ รอนก็ไม่มีวิธีอื่นๆ

“ถ้าโรล่า พอล และชาวบ้านมีความสามารถในการต่อสู้ล่ะก็ อนาคตข้างหน้าที่เราสองคนอยู่ที่หมู่บ้านนี้ เราก็จะได้ไม่ต้องออกไปช่วยชาวบ้านสู้ ปล่อยให้พวกเค้าจัดการกับมอนสเตอร์กันเองไง” รอนให้เหตุผลกับแพท

“แต่พวกเราก็ฝึกชาวบ้านกันมาพอสมควรแล้วนะ” แพทแย้ง

“แต่ที่เราฝึกมาก่อนหน้านี้เป็นการรบกับมอนสเตอร์ธรรมดาไง” รอนบอก “ถ้าเป็นมอนสเตอร์พวกออร์คและก็อบลินจำนวนมาก กับการต่อสู้แบบกองทัพ ชาวบ้านยังไม่มีประสบการณ์เลย”

เท่าที่ฟังจากเจ้าชายดีโอ สงครามใกล้จะเข้ามา ถ้าถึงเวลานั้นแล้วมีมอนสเตอร์ที่มีความสามารถแบบกองทัพหลุดเข้ามาอีกโดยไม่มีกองทหารไว้ช่วยเหลือ ชาวบ้านก็จะต้องต่อสู้เอาตัวรอดด้วยตนเอง

แต่ว่านักผจญภัยเผ่าสัตว์ต่างไม่ได้คิดแบบนั้น

“พวกนายว่ามันแปลกไหม ทำไมร้าน ARMAMENT นั่นต้องจ้างพวกเรามาคุ้มกันชาวบ้านด้วย ทำไมไม่จ้างพวกเราให้จัดการก็อบลินไปเลย”

“ข้าก็ว่างั้น ค่าใช้จ่ายที่จ้างพวกเราก็จ่ายเต็มจำนวนเท่าก็อบลินที่ฆ่าได้ ไม่ว่าเราหรือชาวบ้านจะเป็นคนฆ่า เราก็ได้ค่าจ้างเท่ากัน ข้าว่ามันแหม่งๆยังไงพิกล”

นักผจญภัยเผ่าเสือคุยกัน

“ข้าคิดว่าพวกนั้นปิดบังอะไรบางอย่างแน่ๆ” ชายเผ่าหมีบอก “เป็นไปได้ว่าในรังของก็อบลินอาจจะมีทรัพย์สมบัติอยู่ พวกนั้นอาจจะโจมตีเองเพื่อที่จะได้เก็บเอาสมบัติทั้งหมดเอาไว้”

“ข้าว่ามีเหตุผล ดูสิ ชาวบ้านพวกนั้นแต่ละคนมีอาวุธดีๆเต็มไปหมด พกมีดอะดาแมนเทียมคนละ 3 เล่ม ดาบโอริค่อน โล่กระทะ แถมยังอาวุธกระสุนเวทมนตร์นั่นอีก มันเกินกว่าชาวบ้านทั่วไปจะมีได้”

นักผจญภัยเผ่าสัตว์ต่างครุ่นคิด พวกเขาไม่คิดว่าจะมีของฟรีในโลกนี้ ด้วยชีวิตที่แก่งแย่งแข่งขันมาตลอด พอได้เจอกับความป๋าของรอนเลยทำให้ทุกคนเกิดความระแวง

“พวกเรา เรื่องใหญ่แล้ว เจอของดีแล้ว” นักดาบเผ่าสิงโตวิ่งเข้ามาหากลุ่มพวกพ้อง “เจอรังใหญ่ของก็อบลินแล้ว”

“จริงเรอะ อยู่ไหนกัน”

“อยู่ที่ถ้ำกลางป่าห่างจากที่นี่ไปสองไมล์” นักดาบสิงโตบอก “ข้าเห็นพวกมันตั้งแคมป์อยู่ที่หน้าถ้ำ พวกมันน่าจะมีไม่เกิน200ตัว ที่สำคัญข้าเห็นด้วยว่าในนั้นมีก็อบลินลอร์ด”

“ก็อบลินลอร์ด!” ทุกคนอุทาน

ลอร์ด คือระดับสูงสุดของก็อบลิน เป็นพวกที่มีสติปัญญามากพอที่จะรวบรวมกลุ่มของก็อบลินทั้งหลายเข้าด้วยกัน มีความสามารถในการจัดการ และเป็นตัวที่ควบคุมทิศทางของก็อบลินในพื้นที่นั้นๆ

แน่นอนว่าทรัพย์สมบัติทั้งหลายที่ก็อบลินปล้นชิงมาได้ ย่อมถูกส่งให้กับลอร์ด

“ใช่แน่ๆ พวกชาวบ้านนี่หวังจะเอาสมบัติจากก็อบลินลอร์ดแน่ๆ”

“ถ้าอย่างนั้น…”

นักผจญภัยเผ่าสัตว์ทั้งหมดมองหน้ากันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ตามพวกเราที่อยู่แถวนี้มาให้หมด พวกเราจะบุกรังก็อบลินกัน สมบัติทั้งหมดต้องเป็นของพวกเรา”

นักผจญภัยเผ่าสัตว์ทั้งเสือหมีสิงโตแมวน้ำกว่า200คน ต่างเคลื่อนกำลังไปอย่างเงียบๆจนถึงชายป่าหน้าถ้ำของก็อบลิน ที่นั่นก็อบลินธรรมดายืนยามกันอยู่10กว่าตัวที่ลานหน้าถ้ำยามเช้า

“แต่ลูกพี่ เราสัญญากับชาวบ้านไว้นะครับว่าจะส่งข่าวให้พวกเขาก่อน”

การที่นักผจญภัยผิดสัญญาจะนำมาซึ่งการเสียชื่อเสียงรุนแรง

“งั้นแกรออยู่นี่ รอให้พวกเราบุกกันก่อนสักสองชั่วโมงแล้วค่อยบอกพวกชาวบ้าน เท่านี้ก็ไม่ผิดสัญญาแล้ว” จอมเวทเผ่าเสือบอก “เอาล่ะทุกคน บุกโจมตีได้ ฆ่าพวกมันให้หมด”

“เฮฮฮฮฮ”

แล้วนักผจญภัยเผ่าสัตว์กว่าสองร้อยคนก็กรูออกจากที่ซ่อน มุ่งหน้าหาก็อบลินที่เสียขวัญวิ่งหนีเข้าถ้ำไป

สองชั่วโมงผ่านไป ที่แคมป์ของชาวบ้าน นักดาบเผ่าสิงโตรายงานเรื่องที่ค้นพบถ้ำของก็อบลินและเรื่องที่ทีมนักผจญภัยได้บุกเข้าไปก่อนแล้ว

“บอกแล้วไงรอน ถ้าเธอจ่ายเงินจ้างเค้าแบบนี้ พวกเค้าต้องเข้าใจผิดว่าพวกเราปกปิดอะไรไว้แน่ๆ” แพทบ่น “เธอนี่จริงๆเลย”

“แหมแพท ทีแรกเรากะว่าถ้าให้เงินเค้าเยอะๆกับงานสบายๆแล้วเค้าจะดีใจนี่นา” รอนบอก

“ใครเค้าจะมองโลกในแง่ดีแบบเธอกัน” แพทบอก

“พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ไม่ว่าพวกคุณจะได้ไอเท็ม สมบัติ หรืออาวุธอะไรในนั้นพวกเราจะไม่ยุ่งด้วยเลย” รอนบอก

“โอ้ ขอบคุณมากเลยครับ” นักดาบเผ่าสิงโตบอก “คุณรอนไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าเราได้ข้อมูลทางทหารหรือไอเท็มที่มีความสำคัญพวกเราก็จะไม่เก็บไว้เองอย่างแน่นอน”

“ข้อมูลทางทหาร?” รอนทวน

“ใช่ครับ ก็ฐานที่เราบุกในครั้งนี้เป็นฐานของก็อบลินลอร์ด เป็นก็อบลินระดับผู้นำสูงสุดในพื้นที่นี้ เป็นไปได้ว่ามันอาจจะมีการติดต่อกับก็อบลินลอร์ดอื่นๆและมีเอกสารแผนการโจมตีมนุษย์ในถ้ำครับ” นักดาบคนนั้นบอกอย่างลิงโลด

รอนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำนั้น เขาถามย้ำถึงสถานการณ์รอบๆถ้ำและสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงที่บุกเข้าถ้ำ เมื่อรู้ว่าก็อบลินที่หน้าถ้ำวิ่งหนีอย่างรวดเร็วและที่หน้าถ้ำไม่มีการป้องกันเลย รอนก็ฉุกคิดว่าผิดท่า

“ไม่ได้การแล้ว โรล่า พอล บอกชาวบ้านทุกคนเตรียมออกเดินทาง มาเรีย แจ้งท่านโยฮัน ขอกำลังทหารม้ามาเสริมด้วย

ทุกคนรับคำอย่างทันท่วงทีแม้จะยังไม่รู้เหตุผล จนกระทั่งนักดาบเผ่าสิงโตคนนั้นมองอย่างงงงัน

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณรอน” เขาถาม

“ที่ผ่านมา ฐานของก็อบลินที่พวกเราโจมตีมีการเฝ้าระวังอยู่ประมาณนึง จำนวนก็อบลินที่พวกเราสังหารไปก็มีเป็นพันๆตัว” รอนบอก “ก็อบลินลอร์ดที่เป็นหัวหน้าของพวกมันไม่น่าหละหลวมขนาดนี้”

“แสดงว่าที่พวกคุณบุกเข้าไปนั่น มันคือกับดักครับ” รอนบอกก่อนจะหันไปตะโกนบอกชาวบ้าน “ทุกคน เตรียมพร้อม เราจะออกเดินทางตอน9โมงตรง!”

ห่างออกไป ภายในถ้ำของก็อบลินนั้น นักผจญภัยเผ่าเสือ 5 คนโซซัดโซเซอยู่ท่ามกลางแสงสลัวจากคบไฟ

“บ้าน่า เป็นไปไม่ได้ ทำไมพวกมันแข็งแกร่งขนาดนี้”

“ทำไมรังของก็อบลินมีอัศวินกระดูกได้”

“พวกโคบอลท์นั่นอีก”

ทั้ง 5 คนนึกถึงความน่าสยดสยองก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งหมดบุกเข้ามาในถ้ำ วิ่งไล่ตามพวกมันเข้าไปจนถึงลานกว้างภายในโดยปราศจากการต่อต้าน

และเมื่อพวกเขาเข้ามาถึงลานกว้าง ทั้งหมดก็พบว่าก็อบลินมีการตั้งกำแพงแนวป้องกันรออยู่แล้ว เปลวเพลิงและธนูจากก็อบลินทั้งหลายระดมยิงเข้าใส่พวกเขาอย่างกับห่าฝน และขณะที่กำลังตกตะลึงอยู่นั้นเองอัศวินกระดูกที่แข็งแกร่งก็บุกโจมตีเข้ามาจากถ้ำทั้งสองฝั่ง  ก่อนที่โคบอลท์นับร้อยจะบุกโจมตีเข้าจากด้านหลัง

ท่ามกลางความสับสน นักผจญภัยทั้งหมดแตกกลุ่มออกจากกันและหลบหนี นักเวทเผ่าเสือและพวกทั้ง4ต่างหนีออกมาในช่องทางนึงโดยไม่รู้ทิศทาง

กับดัก !

นี่เป็นกับดัก!

นักเวทเผ่าเสือบอกกับตัวเอง

“ลูกพี่ ข้างหน้านั่น!”

ทั้ง 5 ชะงัก ที่ข้างหน้ามีร่างสูงใหญ่สีเขียว ก็อบลินร่างเท่ามนุษย์ตรงหน้ายืนอยู่เพียงตัวเดียวโดยปราศจากอาวุธ เขาที่ขึ้นจากศีรษะบ่งบอกชัดถึงฐานะของมัน

“ก็อบลินลอร์ด!”

“ฆ่ามันเลย”

“จัดการพร้อมกัน มันไม่มีอาวุธ”

“ย้ากกกกก”

“ข้าแต่เทพบอรีส โปรดเพิ่มความเร็วให้แก่เราทั้งหลาย [Swift]” นักเวทเสือร่ายเวทให้พวกพ้องทั้งสี่ “ไปเลย”

“โฮกกกกก” “โอ้ววววว”

ทั้งสี่คนกระโดดกระจายกันก่อนจะพุ่งเข้าหาก็อบลินลอร์ดตรงหน้า ร่างนั้นยกมือขึ้นช้าๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยิบอาวุธ แล้วมันก็เปล่งเสียงออกมา

“[Blaster]”

“อ๊ะ”

ตูม!

นักดาบเสือสองคนหน้าสุดกระเด็นชนเพดานจากแรงระเบิด และก่อนที่อีกสองคนที่เหลือจะตั้งตัว กรงเล็บแวววาวก็พุ่งเข้าหาร่าง

“อ๊ากกก”

“โอ๊คคค”

กรงเล็บสีทองเจาะเข้าไปในหน้าอกของนักผจญภัยทั้งสอง เลือดพรั่งพรูออกจากหน้าอกนั้นก่อนที่ร่างทั้งสองจะล้มลง

“[Fireball]”

ลูกไฟพุ่งเข้าใส่ หากแต่ก็อบลินลอร์ดยกแขนโลหะนั้นป้องกันอย่างง่ายดาย ลูกไฟแตกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงเถ้าที่ว่างเปล่า และริ้วมานาเท่านั้น

ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

“ก ก แก อย่านึกว่าจะจัดการพวกเราได้ง่ายๆ ตอนนี้พวกของข้ากำลังตามมา พวกแกต้องตายหมดแน่ ยอมแพ้ซะ” จอมเวทเสือกัดฟันขู่

“ฮ่าฮ่า เจ้าชาวบ้านมนุษย์พวกนั้นสินะ พวกของแกที่กำลังตามมา” ก็อบลินลอร์ดหัวเราะ

“เฮ้ย แกรู้” จอมเวทเสือตกตะลึง

“แน่นอน ข้ารู้นานแล้ว ท่านเวก้ามอบแผนให้ข้าจัดการกับพวกมัน ด้วยนิสัยของแม่ทัพพวกมันที่สู้โดยไม่ยอมให้มีใครตายเลย พวกมันจะต้องตามมาช่วยพวกแกที่บุกเข้ามาแน่ๆ” ก็อบลินลอร์ดบอก “แกไม่คิดบ้างเหรอ ว่าทำไมพวกแกถึงได้ค้นพบถ้ำแห่งนี้ได้ง่ายดายนัก แล้วทำไมนักดาบเผ่าเสือที่แกให้รอข้างนอกถึงไม่ถูกพวกเราขัดขวาง”

“ก็เพราะพวกเราจงใจปล่อยพวกแกไงล่ะ”

“พวกแกทั้งหมดจะเป็นเหยื่อล่อ ให้พวกมนุษย์หน้าโง่นั่นเข้ามาติดกับของท่านเวก้า นักรบมังกรอันเป็นผู้นำของพวกเรา ฮ่าๆๆ”