Midterm Fantasy - ตอนที่ 192

กองกำลังหมู่บ้านโอลเซ่นเคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็วโดยมีนักผจญภัยเผ่าสิงโตนำทาง ทั้งหมดเคลื่อนไปจนกระทั่งเข้าใกล้พื้นที่ถ้ำอันเป็นฐานปราการของก็อบลิน

“หยุดก่อน!” แพทร้องบอกจนทุกคนชะงัก

“อะไรเหรอแพท” รอนถาม

“ลานข้างหน้านั่นมีศัตรูอยู่” แพทบอก

สกิล[แผนที่รบ]ของเธอทำให้เห็นว่าข้างหน้ามีจุดสีแดงของศัตรูอยู่จำนวนมาก

“รู้ไหมคะว่ามันเป็นมอนสเตอร์ประเภทไหน”​ โรล่าถาม

“ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะโรล่า” แพทส่ายหน้า

“งั้นเดี๋ยวโรล่าจะไปสอดแนมเอง” เด็กสาวเตรียมตัวออกไปแต่รอนยกมือห้ามไว้แล้วหันไปถามแพท

“แพท เราอยู่ห่างจากพวกมันแค่ไหน”

“200-300เมตร พวกมันอยู่เลยยอดไม้นั่นไปหน่อยนึง” แพทตอบ

“โอเค งั้นใช้นี่” รอนหันไปที่รถบรรทุกสัมภาระที่ขนมา

หึ่งงงงงงงงงงงงงง

เสียงมอเตอร์ดังหึ่งไปทั่ว ก่อนที่โดรนขนาดใหญ่จะลอยตัวขึ้นไป รอนมองที่หน้าจอตรงหน้า เบื้องล่างเป็นกลุ่มของมอนสเตอร์ที่ยืนสองเท้า

“นักรบกระดูก!” เด็กหนุ่มร้องขึ้น ภาพเบื้องล่างเป็นนักรบกระดูกร่วมร้อยตัวที่ยืนอยู่ที่หน้าถ้ำ

พวกมันทั้งหมดหันหน้าเข้าหาถ้ำ  และที่ตรงทางออกของถ้ำนั้นก็เต็มไปด้วยร่างของนักผจญภัยเผ่าสัตว์ที่พรุนไปด้วยลูกธนู

“พวกมันปิดทางเข้าออกถ้ำอยู่!” นักดาบเผ่าสิงโตบอก “พวกเราต้องรีบไปช่วยนะครับ ไม่อย่างนั้นคนที่ออกมาจะต้องตายแน่ๆ”

“อย่าเพิ่งผลีผลาม ดูก่อน พวกมันไม่ใช่นักรบกระดูกธรรมดานะครับ” พอลชี้ให้ดู “มันมีทั้งจอมเวทกระดูก พลธนูกระดูก รวมกลุ่มกันอยู่ตรงหน้าถ้ำ ถ้าเราไม่จัดการพวกมันก่อนล่ะก็ พวกเราที่บุกเข้าไปต้องบาดเจ็บล้มตายแน่”

จอมเวทกระดูกและพลธนูกระดูกกระจุกกันที่หน้าถ้ำร่วม40ตัว ขณะที่รอบๆมีนักรบกระดูกถือหอกดาบคุ้มกันรอบๆไม่ต่ำกว่า100ตัว  ไม่มีทางที่จะเข้าไปถึงโดยไม่มีความสูญเสียแน่

“หรือจะรออาวุธหนัก”

“แต่เราขอความช่วยเหลือจากกองทหารม้าเท่านั้นนี่ กว่าจะขนอาวุธหนักมาถึงทุกคนในถ้ำก็แย่ไปแล้วแน่ๆ”

“ถ้าเข้าไปก็เสี่ยง แต่เราจะปล่อยให้พวกที่เข้าไปต้องตายเรอะ”

หลายคนถกเถียงกันเคร่งเครียด ขณะที่รอนวกโดรนกลับมา กล้องบอกให้รู้ว่าพวกนักรบกระดูกเริ่มสงสัยแล้วว่าโดรนที่บินอยู่คืออะไร โดรนค่อยๆเคลื่อนตัวลงมาจอดที่หน้าเด็กหนุ่ม

“คุณรอนครับ ช่วยพวกเราด้วยเถอะครับ” นักรบเผ่าสิงโตบอกด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ ภาพที่เห็นเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะมีเพื่อนพ้องที่รู้จักนอนตายอยู่หน้าถ้ำด้วย

“โรล่า เอาไอ้นั่นมาหน่อย”

โรล่าหยิบกล่องไม้สีดำออกมาจากหลังรถเอามาส่งให้รอน  เขาแกะกล่องออกเปิดให้เห็นลูกทรงกลมขนาดเท่าลูกมะพร้าว ลูกทรงกลมที่ปริ้นท์จากเครื่องพิมพ์สามมิติเป็นพลาสติกใสที่ภายในมีวงแหวนเวทซ้อนเรียงกันอยู่มากมาย  รอนเอามันใส่ในถุงตาข่าย จากนั้นเปิดเครื่องโดรน

“แพท”

“อื้อ”

เด็กสาวเอานิ้วลอดตาข่ายเข้าไปแตะลูกทรงกลมนั้น ถ่ายพลังเวทเข้าไปเพื่อกระตุ้นวงจร แล้วลูกทรงกลมนั้นก็เรืองแสงสีแดง

“ไปเลย!”

หึ่งงงงงงงงงงงงงง

โดรนบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็วมุ่งไปที่ปากถ้ำ

“รอน โดรนนี่มันมีปุ่มปล่อยของด้วยเหรอ” แพทถามอย่างสงสัย

“ไม่มีหรอก” รอนบอก

“อ้าว แล้วจะทิ้งระเบิดยังไงล่ะ” แพทถาม

“ก็แบบนี้ไง”​

โดรนเคลื่อนไปจนอยู่เหนือจุดที่พลธนูกระดูกกับจอมเวทกระดูกอยู่หนาแน่นที่สุด จากนั้นรอนก็บังคับเครื่องให้ดิ่งลง ภาพใบหน้าของกระโหลกเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆจนมองเห็นไฟสีแดงในเบ้าตากลวงโบ๋

โครม!

ภาพหายไปทันทีที่โดรนกระแทกพื้น

“อ้าว …” โรล่าบอก

“พลาดเหรอครับ” พอลถาม

“ว่าแล้ว” มาเรียบ่น

“ลูกแก้วเมื่อครู่นี้คืออะไรเหรอครับคุณรอน” นักดาบเผ่าสิงโตถาม หากแต่รอนไม่ได้ตอบ เด็กหนุ่มร้องตะโกนสั่งการ

“ทุกหน่วยพร้อม เทสทูโดฟอร์เมชั่น ตั้งโล่!”

พรึ่บ ๆ ๆ

ทั้งสามกองร้อยตั้งแนวโล่กระดองเต่าทันที แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่มีใครรีรอหรือตั้งคำถาม

“เห เกิดอะไรขึ้น” นักดาบเผ่าสิงโตถาม ขณะที่รอนนับถอยหลัง

“7 6 5…”

“ลูกแก้วนั่นคืออาวุธเวทมนตร์ค่ะ เป็นผลงานออกแบบของรุ่นน้องของรอนเค้า”

“4 3 2…”

“เป็นอาวุธเวทระดับ 5”

“1 .. 0”

“ชื่อว่า Elemental bomb”

บรึมมมมมม!  

พื้นดินสั่นสะเทือนไปหมด เปลวไฟพวยพุ่งขึ้นท้องฟ้า ขณะที่บางสิ่งบางอย่างพุ่งผ่านแนวป่าก่อนจะเข้ากระแทกโล่ของชาวบ้านที่อยู่แถวหน้า
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“อ้ากกก”

“โอ้ย”

กลุ่มควันจางลง เสียงโอดโอยของชาวบ้านดังมาจากแนวหน้า

“มีใครเป็นอะไรบ้างไหม”

“มีคนเจ็บ5-6คนครับ แต่ไม่เป็นอะไรมาก ฮีลเร็วเข้า!”

“คุณรอน อาวุธนั่นใช่อาวุธเวทระดับ5แน่เหรอ”

“นั่นมันอะไรกันแน่ครับ”

เกือบทุกคนร้องประท้วงออกมา พวกเขาห่างออกมาตั้งเยอะ ไหงยังเจอลูกหลงได้แบบนี้

“มันเป็นระดับห้าจริงๆนะครับ ก็ในนั้นมีวงแหวนเวทไฟ[FireStorm] 10 วง เวทดิน[StoneSpike] 10 วง ตรงกลางเป็นเวทลม [MegaBlast] 5 วง พอเวทไฟและเวทดินระเบิดตัวออก ก็ใช้เวทลมผลักให้ทุกอย่างเป็นสะเก็ดระเบิดใส่ ทุกอันเป็นเวทระดับ5ไม่เกินแน่นอนครับ” รอนบอก

“คุณร๊อนนนนนนน”

“ว้ากกกกกก ใส่เยอะขนาดนี้มันเทียบเท่าเวทระดับ7นะครับ”

“ช่างมันก่อนเถอะ จะห้า หก หรือเจ็ดแต่ตอนนี้พวกเราต้องบุกก่อน” รอนสั่ง “ทุกคน เดินหน้า!”

ไม่มีใครร้องเฮขานรับ

จะไหวไหมเนี่ย บ้าจริง!