Midterm Fantasy - ตอนที่ 195

ซูม!!!

เลือดที่ไหลรินเริ่มหยุดลง บาดแผลที่บาดลึกเริ่มสมานตัว ชาวบ้านที่บาดเจ็บอยู่รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

“แผลหายแล้ว”

“เวทนี้ เวทรักษาของคุณแพทนี่ แต่ทำไมมันถึงได้มีพลังมากกว่าแต่ก่อนขนาดนี้”

นอกจากชาวบ้านที่ได้รับการรักษาจนกลับมามีกำลังอีกครั้ง ยังมีอีกพวกที่ได้รับผลจากเวทนี้ด้วย

“กี๊”

“กร็อบ ๆ กร๊อบ ๆ”

นักรบกระดูกที่กำลังต่อสู้กับชาวบ้านอยู่ต่างทรุดลงจากเวทแห่งแสงที่สาดส่องลงมา กระดูกและเอ็นของมันถูกพลังแห่งการรักษารบกวนการเคลื่อนไหวจนต่อสู้ต่อไม่ได้

“โอกาสตอนนี้แหละ”

“จัดการมัน ทุบหัว ทุบหัวมันให้เละ!!!”

นักรบกระดูกที่กำลังต่อสู้พัวพันที่แถวหน้าสุดต่างเจอทุบหัวจนแตกเละ กลายสภาพเป็นโครงกระดูกธรรมดา อัศวินกระดูกที่คุมกำลังทั้งสองด้านรีบดึงกำลังพวกของมันถอยกลับไป

แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ทำให้กองร้อยแห่งโอลเซ่นได้พักหายใจ

“อัศวินกระดูก ราชาโคบอลท์ หยุดการโจมตีไว้ก่อน” ก็อบลินลอร์ดสั่ง “พวกมันไม่มีทางใช้เวทรักษาได้บ่อยๆ พวกเราถ่วงเวลาไว้ก่อน รอให้พลังเวทของมันหมดแล้วโจมตีใหม่”

แพทในชุดนักเวทมองไม้เท้าในมืออย่างพึงพอใจ สำหรับเธอ เวทรักษาชั้นสูงอย่าง Greater High Heal เป็นเวทที่เธอร่ายได้เพียงครั้งเดียว แต่เมื่อใช้ร่วมกับชุดนักเวทและไม้เท้านี้แล้ว ประสิทธิภาพกลับดีขึ้นและใช้พลังมานาน้อยลงถึง 30%

ส่วนรอนก็ง่วนกับการแจกจ่ายขวดพลาสติกสีม่วงจากลังทั้งสี่ให้ชาวบ้าน

“มันคืออะไรครับคุณรอน”  ชาวบ้านมองขวดในมืออย่างแปลกใจ

“คนที่ถือโล่ ต้านพวกมันไว้ให้ดี” รอนสั่ง “ส่วนคนที่เหลือทำตามผม เปิดฝาแล้วเล็งรูนี่ไปที่หน้าของนักรบกระดูก”

เด็กหนุ่มพุ่งออกจากแนวป้องกัน เข้าหานักรบกระดูกที่ไม่ทันตั้งตัว

“แล้วบีบ!” 

ของเหลวจากขวดสีม่วงพุ่งตามแรงบีบสาดใส่ใบหน้าและเบ้าตาของนักรบกระดูก กระโหลกที่น่าขยะแขยงนั้นเปียกแฉะ มีฟองอากาศเล็กๆผุดขึ้นมา มันพยายามใช้มือปิดป้อง แต่ว่ามือที่มีแต่กระดูกนั้นไม่สามารถบังเส้นน้ำนั้นได้

เด็กหนุ่มกระโดดถอยกลับเข้าแนวป้องกัน ไอจางๆลอยขึ้นจากใบหน้าของนักรบกระดูก

“นั่น ดูนั่นเร็วเข้า”

“มันล้มลงแล้ว”

โครงกระดูกล้มลงนอนแน่นิ่ง ไอควันกรุ่นลอยขึ้นจากส่วนหัว

“น้ำนี้สามารถทำลายแกนมอนสเตอร์ของนักรบกระดูกได้ ทุกคนฉีดน้ำเข้าไปที่หัวของมัน” รอนสั่ง

“โอ้ ที่แท้ก็เป็นน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์นี่เอง”

“เข้ามาเลยเจ้านักรบกระดูก ฮ่าๆๆ”

แม้จะเข้าใจผิดไปบ้าง แต่รอนก็ไม่ได้คิดจะแก้ความเข้าใจผิดอะไร

นักรบกระดูกรั้งรอไม่เข้าใกล้ พวกมันไม่กล้าผลีผลามเข้าไปเจอฉีดน้ำใส่  ได้แต่ยืนเรียงหน้ากระดานประจัญหน้ากันกับพวกชาวบ้านรอคำสั่งจากก็อบลินลอร์ด

“ทุกคนเตรียมไม้ง่ามหนังสติ๊ก” รอนสั่งอีกครั้ง

“คุณรอน แต่กระสุนเราหมดแล้วนะครับ” พอลบอก “ก้อนหินแถวนี้ก็ถูกพวกเราใช้ยิงไปหมดแล้ว”

ตอนนี้เองที่ทุกคนเพิ่งสังเกตว่าที่เข็มขัดคาดเอวของรอนและแพท มีถุงเงินห้อยอยู่ และเป็นถุงเงินขนาดใหญ่กว่าปกติ

ตุบ กริ๊ง!  เหรียญบาทจำนวนมากไหลออกมา  

“สองถุงตรงนี้มีเหรียญโลหะ 6000 เหรียญ แจกจ่ายกันไปใช้แทนกระสุน” รอนร้องบอก “ทุกคนเล็งที่ส่วนหัวของนักรบกระดูกทีละตัว ยิงพร้อมกัน ครั้งละ 10 คน”

ชาวบ้านกรูกันไปหยิบแล้วแจกจ่ายเหรียญกัน

“ยิงได้”

โปะ ๆๆๆๆๆๆๆ พล็อค!

เหรียญกระแทกเข้าที่หน้าและเบ้าตาของนักรบกระดูก เก้าเหรียญไม่ถูกตำแหน่งสำคัญ แต่มีเหรียญหนึ่งแจ๊คพอตทะลุเข้าไปในร่องจมูก กระแทกถูกแกนมอนสเตอร์กระดูกพอดี มอนสเตอร์กระดูกตัวนั้นล้มลงนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว

“พวกเรา ยิง!”

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ  โครงกระดูกหลายโครงล้มลง

ทุกด้านระดมเลือกยิงใส่นักรบกระดูกที่ห่างออกไป พวกมันตกเป็นเป้านิ่งให้โจมตีฝ่ายเดียวอย่างง่ายดายจนก็อบลินลอร์ดโมโหหนัก

จะโจมตีก็เจอน้ำมนต์ จะล้อมรอจังหวะก็เจอยิง จะรอให้ก็อบลินในถ้ำขุดรูออกมาเรอะ พวกมนุษย์ก็นำทหารม้ามาเสริม

แรกเริ่มเดิมทีก็อบลินลอร์ดไม่ต้องการบุกด้วยตนเองเพราะเสี่ยงเกินไป แต่ตอนนี้คงไม่มีทางเลือกแล้ว

“ทั้งหมดบุกประชิด ข้าก็จะสู้ด้วย” ก็อบลินลอร์ดสั่ง “ราชาโคบอลท์ ให้ทัพโคบอลท์นำหน้ารับน้ำมนต์แทนนักรบกระดูก อัศวินกระดูก ให้นักรบกระดูกทั้งหมดตามหลังโคบอลท์”

“แกร๊กๆๆ” “แกร๊กๆๆๆ” อัศวินกระดูกทั้งสองขานรับ

“ขอรับท่านลอร์ด พวกเรา!แบ่งกำลังไปนำหน้าทัพกระดูก อย่าให้น้ำมนต์ถูกพวกเขา”  ราชาโคบอลท์สั่งการ ก่อนจะนำกำลังบุกเข้าไปเป็นแนวหน้า

“หนอย ใช้โคบอลท์รับน้ำมนต์แทนพวกนักรบกระดูกเรอะ”  พอลกัดฟัน “ทุกคนไม่ต้องท้อใจ เตรียมหอกดาบ สู้กับมันไปเลย”

“ไม่ต้องใช้ดาบ! ใช้น้ำนั่นกับโคบอลท์เลย” รอนสั่ง “ฉีดใส่ตามัน” 

“ห๊ะ”

“แต่โคบอลท์ไม่ใช่อันเดดนะครับ น้ำมนต์จะทำอะไรได้”

“ไม่ต้องถามแล้ว ทำตามเร็วเข้า ฉีดใส่ตามัน!” รอนกำชับ  

“เอาก็เอา ว้ากกกกกก”

ชาวบ้านทิ้งดาบลงพื้น คว้าขวดสีม่วงขึ้นชี้ไปที่มอนสเตอร์ร่างสุนัขที่กำลังพุ่งเข้ามา

“บีบบบบบบ!”

ปริ๊ดดดดดดด

“บรู๊วว”  “เอ๋ง” “กรรร” 

โคบอลท์ที่กำลังพุ่งเข้ามายกมือขึ้นกุมตา น้ำกรดไฮโดรคลอริค 15% หล่อขังในตาจนแสบร้อนไปหมด

“ตอนนี้แหละ ใช้ดาบ ใช้ดาบเลย”

โคบอลท์กว่าครึ่งล้มตายลงโดยไม่อาจลืมตาต่อสู้ ขณะที่ราชาโคบอลท์เองก็เจอน้ำยาล้างห้องน้ำเข้าตาไปข้างนึง มันกำลังดวลดาบกับโรล่าอย่างทุลักทุเล

“เดี๋ยวสิคุณรอน นี่ไม่ใช่น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เรอะ” ชาวบ้านถาม

”ใช่ที่ไหนกัน นี่มันน้ำกรดล้างห้องน้ำครับ ไม่ว่าอันเดดไม่อันเดดเจอเข้าไปก็หน้าเละหมดแหละ” รอนตอบ

ชาวบ้านสยิวกิ้วกันถ้วนหน้า คิดถึงเมื่อครู่นี้ที่หลายคนคิดว่ามันคือน้ำศักดิ์สิทธิ์อยากจะเอาน้ำมนต์ล้างหน้าหรือดื่มเพื่อเป็นสิริมงคลในการต่อสู้

”ว้ากกก คราวหลังบอกกันก่อนสิครับ”

“เอาน่า ยังไม่มีใครกินเข้าไปใช่ไหมล่ะ”

”ว้ากกกก”

“บุกเข้าไป ไม่ต้องสนใจอะไรแล้ว บุกเข้าไป”​ ก็อบลินลอร์ดตะโกนอย่างคุ้มคลั่ง วันนี้มันวันบ้าอะไรกัน ทำไมแผนที่วางมาอย่างดิบดีถึงได้พังเละไม่เป็นท่าแบบนี้

แล้วมันก็พุ่งใส่ทัพชาวบ้านอย่างไม่ลังเล

ตูม!

“อ้าก” ร่างของชาวบ้านคนหนึ่งลอยกระเด็นออกไป เปิดช่องว่างตรงกลางอันมีก็อบลินร่างใหญ่ยืนอยู่ ก็อบลิน ที่แขนข้างหนึ่งเป็นโลหะแวววาว

“ใครขวางข้าตาย โอ๊ยๆๆๆ”

ฉ่าๆๆๆๆ น้ำยาล้างห้องน้ำถูกพ่นใส่นับสิบสาย มันเอามือปิดป้องใบหน้า

“อ้ากกกก ตายซะพวกแก”

ตูม!

หัวของชาวบ้านอีก 2 คนหลุดกระเด็นออกไปตามแรงตบของแขนโลหะนั้น เลือดสีแดงเคลือบติดกับใบมีดที่ด้ามแขน หากแต่ก็อบลินลอร์ดไม่สนอะไรแล้ว มันหันไปมองแพทที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึง5เมตร

“ตายซะ” มันพุ่งเข้าใส่เด็กสาว

แคร้ง!

เสียงดาบฟันกระแทกเข้าที่แขนโลหะดังลั่น ก็อบลินลอร์ดถอยหลังไปก้าวหนึ่งตั้งท่าต่อสู้ เตรียมรับมือกับเด็กหนุ่มที่เข้ามาขวางระหว่างมันกับแพท

“คู่มือของแกอยู่นี่” รอนตวัดดาบและโล่ “เข้ามา!”