Midterm Fantasy - ตอนที่ 196

แขนกลโลหะเหวี่ยงเข้าหาเด็กหนุ่ม เขายกโล่ในมือขึ้นต้าน แรงกระแทกหนาหนักจนทำให้มือของเขาชา โล่โลหะในมือบุบเป็นรอยตามแรงประทะ

การต่อสู้เป็นไปอย่างเกือบสูสี แม้ว่าท่าเพลงดาบและโล่ของรอนจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ว่าพละกำลังที่ได้แรงเสริมจากศิลานักปราชญ์ทำให้พอต้านทานการโจมตีของก็อบลินลอร์ดได้

ถูกต้องแล้ว เกือบสูสีและพอต้านทาน เพราะรอนตกอยู่ในสถานะเพลี่ยงพล้ำนิดๆตลอดเวลา

“เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตอนที่ข้าเริ่มต่อสู้น่ะพ่อแม่เจ้ายังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำไป” ก็อบลินลอร์ดคำราม “คิดจะสู้กับข้ามันเร็วไปร้อยปีเฟ้ย…[Blaster]”

บรึ้ม!

[-5] [-5] 

{Status เลือดออกไม่หยุด}

แม้จะยกโล่ขึ้นป้องกันและกระโดดหลบ แต่บาดแผลขนาดใหญ่ก็เกิดขึ้นบนแขนซ้ายของรอน เด็กหนุ่มกระโดดถอยห่าง ล้วงลงไปในกระเป๋า ฉีกห่อครีมเทียมถุงใหญ่แล้วเทกรอกปาก แล้วยกแขนที่เลือดกำลังพุ่งนั้นดูดเลือดตนเองแทนน้ำดันครีมเทียมลงไป

[+3] [+3] [+3] [+3] {Status เลือดหยุดไหล} [+3] [+3] ….

รอยแผลที่บาดเจ็บหายอย่างรวดเร็วแบบเห็นได้ด้วยตาเปล่า ก็อบลินลอร์ดถลึงตาอย่างโกรธเคือง

สกิล regenerate

โกง! ขี้โกงชัด ๆ !

แบบนี้ต้องจัดการในคราวเดียว

มันรวบรวมพลังมานาทั้งหมดที่เหลือไว้ที่แขนกล

“ตายซะเถอะ เอานี่ไปกินซะ [High Blaster]”

ก็อบลินลอร์ดยิงพลังเข้าใส่รอน ลูกพลังสีฟ้าพวยพุ่งออกจากแขนตรงเข้าหาเด็กหนุ่ม

ฉับพลันนั้นมันเอะใจนิดๆ

ทำไมไอ้หนุ่มนี่ถึงยิ้ม?

บรึ้ม!

โล่โลหะบิดเบี้ยวกระเด็นหลุดจากมือ ร่างของรอนลอยขึ้นไปในอากาศ นอกจากใบหน้าและหน้าอกส่วนบนที่มีโล่กำบังไว้นั้น เกราะอ่อนปราบจลาจลที่สวมไว้ที่แขน ขา ท้องต่างฉีกขาดเป็นชิ้นๆ เลือดไหลทะลักพรั่งพรูออกมา

[-75] Critical hit

“ตายซะ อ๊ะ”  ก็อบลินลอร์ดที่เตรียมเข้าไปซ้ำยกมือขึ้นไขว้กำบัง เมื่อเห็นลูกกลมๆถูกขว้างมาจากอีกด้านก่อนที่จะมีแสงสว่างวาบขึ้น

บึ้ม!

“เร็วเข้ารอน” แพทร้อง มือล้วงกระเป๋าหยิบระเบิดมือเวทมนตร์ลูกถัดไปมากระตุ้น จากนั้นก็ขว้างออกไปอีก

บึ้ม!

รอนดูที่หน้าจอSystemของตนอย่างรวดเร็ว แพทมีลูกระเบิดเวทมนตร์ที่ใช้เครื่องพิมพ์สามมิติทำขึ้นเพียงสี่ลูก ถ่วงเวลาได้ไม่นาน

จากการถูกโจมตีเมื่อกี้ทำให้สถานะ Rage ขึ้นเต็มที่แล้วสินะ

“ออกมา [นักรบคลั่ง]!” 

หน้าจอทั้งหมดเปลี่ยนเป็นสีแดง

“เปิดหน้า Status”

กิ้ง!  หน้าจอเปลี่ยนไปที่หน้า Status และเลเวล รอนจับจ้องไปที่มุมจอ ตัวเลข 455 ตรงมุมจอนั้นแสดงถึงค่า Bonus Stat ที่เขาไม่สามารถใช้ได้เพราะปราศจากพลังเวท

“ใช้Bonus Stat”

“{การเปิดใช้ฟังก์ชั่นนี้ต้องอาศัยมานา ท่านไม่สามารถใช้ Bonus Stat ได้เนื่องจากท่านไม่มีพลังเวท}”

รอนยิ้มมุมปากก่อนจะบอกออกไป

“เปลี่ยนพลังชีวิตเป็นพลังเวท แล้วใช้พลังเวทเปิดBonus stat” 

“{…..}”

“?”

“ระบบ! เปลี่ยนพลังชีวิตเป็นพลังเวท แล้วใช้พลังเวทเปิดBonus stat”

“{ปฏิเสธ เนื่องจากพลังเวทที่ได้จากพลังชีวิต ไม่สามารถใช้เปิดใช้ Bonus Stat ได้}

เฮ้ๆๆ เดี๋ยวสิ ล้อเล่นใช่ไหม

บึ้ม! บึ้ม!

“รอน เสร็จรึยัง เราไม่มีระเบิดแล้วนะ”

“ด ด เดี๋ยวๆ เราใช้ Bonus stat ไม่ได้!” รอนร้องออกมา “เฮ้ย ระบบ มันน่าจะมีวิธีใช้สักวิธีไม่ใช่เหรอ”

และก่อนที่รอนจะทันได้ฟังอะไรต่อ เงาทะมึนก็ทาบทับร่างของเขา

“ตาย!” ก็อบลินลอร์ดร้องขึ้นก่อนจะฟาดแขนลงไป

Critical hit! 

[-53]

{Status : หมดสติ}

{Status : หยุดหายใจ}

ร่างไร้สติของรอนกระเด็นไปกองอยู่ที่พื้นแน่นิ่งไม่ไหวติง

“ตายซะเจ้าบ้า”

“หยุดนะ”

ผัวะ!

หมัดของแพทต่อยเข้าที่หมัดของก็อบลินลอร์ด มันถอยห่างมือชา

“พลังแบบนี้ ได้จากการใช้ศิลานักปราชญ์สินะ” มันพูด “แต่แค่พลังมันยังไม่พอหรอก”

ก็อบลินลอร์ดกระหน่ำต่อยตีจนแพทถอยกรูด ทั้งฝีมือที่ด้อยกว่าและความเป็นห่วงรอนที่นอนแน่นิ่งไปแล้วทำให้เด็กสาวสู้ไม่ถนัด

“เปิดช่องว่าง! ตายซะ!”

มอนสเตอร์ตัวเขียวเงื้อแขนกลขึ้นเตรียมจกท้องแพท แต่แล้วมันก็ต้องเจ็บแปลบที่หัวไหล่ด้านหลัง

“อ้ากก”

แคร้ง

แขนกลโลหะตวัดไปด้านหลัง กระทบเข้ากับโล่โลหะจนโล่ของผู้ลอบโจมตีหลุดออกจากมือไป

“คุณแพท ช่วยคุณรอนก่อนค่ะ”

โรล่าชักมีดสั้นขึ้นมาไว้ในมือ จากนั้นเข้าต่อสู้ประชิดกับก็อบลินลอร์ด

“โรล่า ช่วยท่านรอนให้ได้นะ” 

“ทางนี้เราจัดการเอง” 

ชาวบ้านอีกด้านหนึ่งช่วยกันรุมราชาโคบอลท์แทนที่เด็กสาว ในตอนนั้นเองที่แพทสามารถผละไปหารอนที่นอนนิ่งได้ 

“อ๊ะ เลือดหยุดไหลแล้ว แผลเริ่มดีขึ้นแล้ว” แพทมองดูร่างของเพื่อนชาย “เครื่องรางช่วยชีวิตก็ทำงานแล้วนี่ ทำไมรอนไม่ตื่น”​

รอนนอนหน้าเขียวอยู่ที่พื้น หน้าอกสงบนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว เด็กสาวจับชีพจรที่ยังเต้นแต่อ่อนๆและคลำไปที่หน้าอก หน้าอกของรอนยุบยวบลงไปข้างหนึ่งจนแพทตกใจ

จริงสินะ คนเราถ้าซี่โครงหักหลายซี่ขนาดนี้ มีโอกาสที่จะไม่หายใจเอง ถึงแม้พลังชีวิตจะกลับมาแต่ถ้าไม่หายใจก็ต้องแย่แน่ๆ

“[Greater High Heal]”

แสงสว่างเรืองรองส่องเหนือร่างของเด็กหนุ่ม และโดยไม่รีรอ แพททรุดตัวลงข้างกายเด็กหนุ่มและทำการประกบปากผายปอดระหว่างรอให้เวทรักษาทำงาน

ปู้นนนนนนนนนนนนนนน

เสียงเป่าเขาสัตว์ดังมาจากด้านหลังพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนของพื้นดิน มาเรียที่ยืนอยู่ที่รถลากสัมภาระกลางขบวนรีบเปิดวิทยุสื่อสาร เธอพูดคุยบอกสถานการณ์และตำแหน่ง ก่อนที่จะตะโกนออกมา

“ทุกคนอดทนไว้ กัปตันเรย์มาแล้ว กองทหารม้ามาถึงแล้ว”

ชาวบ้านทั้งหลายคำรามลั่นเปี่ยมไปด้วยกำลังใจ พวกเขาจ้วงแทงฟาดฟันมอนสเตอร์อย่างไม่ออมแรง

แล้วหมวกพู่สีแดงของนายทหารก็ปรากฎที่ริมป่า ทหารม้าในชุดเกราะโรมันปรากฎขึ้นทีละคน ๆ

“ชาร์จ!” กัปตันเรย์ชูดาบแล้วชักม้าบุกขึ้นไป หน่วยทหารม้าเบาที่หนึ่งของเขาควบตามอย่างเป็นระเบียบ

ตูม!

ม้ากระแทกร่างเหล่าโคบอลท์ก่อนจะเหยียบย่ำลงไป เสียงกระดูกเลือดเนื้อแหลกเหลวดังไปทั่ว ในสภาพที่กองทัพโคบอลท์อยู่ตรงกลาง ทหารชาวบ้านทำหน้าที่เป็นเหมือนทั่ง ทหารม้าเป็นเหมือนค้อน ทุบลงไปจนกองทัพมอนสเตอร์แหลกเหลวสิ้นท่า

“โอ๊คคคค”

ราชาโคบอลท์ร้องออกมาสุดเสียงอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ หอกของทหารชาวบ้านเสือกแทงจนร่างของมอนสเตอร์ชั้นสูงตัวนี้พรุนขาดใจตาย

“ทหารม้าแยกออกเป็นสองทาง พวกเราจะโจมตีกองทัพกระดูก” กัปตันเรย์ชูดาบแล้วกระตุ้นม้าออกไป  ทหารม้าแยกออกเป็นสองกลุ่มเตรียมจัดการตีกระหนาบกองทัพกระดูก

ชัยชนะอยู่อีกไม่ไกลแล้ว

“หนอย แกนะแก”​ ก็อบลินลอร์ดคำรามอย่างโมโหที่แผนการล้มเหลว “ถ้าอย่างนั้นแกก็ตายแทนมันซะ”

มันคำรามใส่โรล่า

อย่างน้อยต้องเอาชีวิตพวกมันให้ได้อีกสักคน

อีกสักคนก็ยังดี

จัดการนังนี่ให้ได้ แล้วเราจะได้หนีไปตั้งหลัก

มันฟาดแขนโลหะนั้นลงไปอย่างไม่ยั้ง

เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง

โรล่าใช้มีดปัดป้อง ดูท่าทางของเธอช้าลงกว่าเดิมมากและดูเหมือนสมาธิจะลดน้อยลง นั่นทำให้ก็อบลินลอร์ดยิ่งอยากจะฆ่าเธอให้ได้

เคร้ง!

คมมีดที่ติดแขนฟาดลงไปเหนือศีรษะ ขณะที่เด็กสาวใช้มือทั้งสองยกมีดสั้นป้องกันเอาไว้ ก็อบลินลอร์ดออกแรงกดลงไป

อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว

แล้วมันก็เอะใจขึ้นมา ทำไมเด็กสาวถึงได้ตาลอย ๆ ลดความเร็วในการต่อสู้ลงเหมือนกับเสียสมาธิอะไรบางอย่างอยู่

แล้วโรล่าก็ยิ้มขึ้น ตาที่ดูลอยๆนั้นมองไปเบื้องหลังของมัน

รึว่า!  พันธสัญญามอนสเตอร์! มันกำลังสั่งมอนสเตอร์ในบังคับอยู่!

“โฮกกกกกก”

เสียงคำรามดังขึ้นใกล้จนก็อบลินลอร์ดไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่มันจะเจ็บปลาบขึ้นที่โคนขาขวา แรงกระชากยกให้ร่างของมันลอยหงายหลังไป มันพยายามจะลุกขึ้น หากแต่เสือดำตัวนั้นกระชากร่างของมันไปตามพื้นจนตั้งหลักไม่ได้

“หนอย แกไอ้เสือชั้นต่ำ บังอาจมาก”

ก็อบลินลอร์ดเตรียมเกร็งพลังจัดการกับเสือ ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงเงาที่ทาบทับลงมาที่ศีรษะ แล้วมันก็นึกขึ้นได้ว่าคู่ต่อสู้ของมันตอนนี้ไม่ใช่มีแค่เสือดำ

“นี่แน่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ 

ภาพสุดท้ายที่มันเห็นก็คือ โรล่าที่กำลังจ้วงแทงมีดเข้ามาที่ลำคอของมันอย่างไม่ยั้งจนเลือดของมันสาดกระเซ็นไปทั่ว

แล้วเด็กสาวก็ตัดคอของมันชูขึ้นสูง

“ก็อบลินลอร์ดตายแล้ว พวกเราชนะแล้ว”

“โฮกกกก”

ทุกคนหันไปมองเด็กสาวและเสือดำที่ยืนอยู่ข้างกาย

“พวกเราชนะแล้ว”

“จัดการนักรบกระดูกให้หมด”

“เฮ”

เสียงโห่ร้องยินดีดังไปทั่ว รอนค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง

“เราชนะแล้วเหรอ”

“อือ” แพทบีบมือ “พักก่อนก็ได้ ไม่ต้องห่วงหรอก”

รอนพยักหน้าแล้วหลับตาลงพัก โดยไม่ทันสังเกตตัวเลข [+0.5] ที่ขึ้นที่มุมจอ