Midterm Fantasy - ตอนที่ 2 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ห้องนี้คือที่ไหน!

โดย

รอนมองซ้ายขวาไปรอบๆห้อง เขาอยู่ในห้องขนาดประมาณ10×10เมตร ผนังเป็นหินสีเทาๆทั้งหมด ตรงกลางห้องจุดที่เขานั่งอยู่เป็นเก้าอี้และโต๊ะหิน มีแท่นหินสีขาวเหมือนเตียงอยู่ใกล้ๆ ซึ่งบนเตียงมีโถขนาดใหญ่สีน้ำตาลวางอยู่2โถ และโถเล็กๆตรงกลางสีขาววางอยู่
ผนังทุกด้านทึบตันหมดไม่มีหน้าต่างแม้แต่บานเดียว มีแต่ช่องที่คล้ายประตูที่กำแพงด้านหนึ่งเท่านั้น

รอนเดินไปที่ประตูบานนั้นแล้วลองดึงดู ทันใดนั้นเมื่อมือของเขาดึงที่ด้ามจับประตู เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาในหัว
[ต้องการความรู้ 15 ในการเปิดประตูนี้]
เด็กหนุ่มถอยมือกลับ ก่อนจะเอื้อมมือไปตรงประตูอีกครั้ง
[ต้องการความรู้ 15 ในการเปิดประตูนี้]

รอนถอยมือกลับมาทันที เขาเคยอ่านเรื่องราวแบบนี้มาก่อน มันต้องใช่แน่ๆ
“นี่เราเล่นเกมมากไปจนเก็บเอามาฝัน”

“เราจะมามัวฝันไม่ได้ เราต้องไปอ่านหนังสือ”
รอนคิดก่อนจะตบแก้มแปะๆจนเจ็บ ……
“แปลกแฮะไม่ตื่น”

ปกติเวลารู้ตัวว่าฝันแล้วคนเราควรจะบังคับให้ตื่นได้นี่นา ทำไมเราตื่นไม่ได้ล่ะ?

รอนลองหยิกแก้ม กลั้นหายใจ กระโดดขึ้นลง … ยังไงก็ไม่ตื่น แปลกดีแท้ ความฝันรอบนี้มันชัดเจนกว่าทุกครั้งเลย แม้แต่หนังสือในมือก็ยังชัดเจนจนอ่านได้
เปิดประตูก็ไม่ได้ …. ตื่นก็ไม่ได้

งั้นอ่านหนังสือแล้วกัน

รอนสงสัยอยู่บ้างว่าอ่านหนังสือในความฝันจะได้เรื่องไหม … แต่เอาเหอะไหนๆทำอะไรไม่ได้แล้วนี่นา เขาอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ทำโจทย์ในเล่มไปช้าๆ ภายในห้องศิลานี้ จนผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้แล้วจึงนึกได้

“หิวน้ำแฮะ หิวด้วย ความฝันวันนี้แปลกดีจริง”
ว่าแต่จะกินอะไรล่ะ เขามองไปรอบๆห้อง ไม่มีอะไรที่จะกินได้เลย

ตรงมุมห้องมีหนังสืออยู่6-7เล่มที่ภายในมีรูปภาพของสัตว์แปลกๆรวมไปถึงภาษาที่เขาอ่านไม่ออกอยู่ รอบๆห้องก็ไม่มีของหรือภาชนะอะไร จะเหลือก็แต่โถสามใบตรงเตียงหินนั่นเท่านั้น

เด็กหนุ่มเปิดโถใบใหญ่ออกดู ภายในมีลูกแก้วจำนวนมากขนาดเท่ากำปั้นภายในมีของเหลวสีอำพันอยู่ … ลองเปิดอีกโถนึง มีลูกแก้วขนาดเดียวกันเพียงแต่ว่าภายในเป็นของเหลวใสเหมือนน้ำเปล่า
เขาลองเคาะๆ เขย่า ไม่แตกแฮะ เลยลองใช้ปากกัดเบาๆดู

ตอนนั้นเอง แค่เพียงปากของเขาจรดไปที่ลูกแก้ว เขาก็รู้สึกได้ว่าปากของเขาสัมผัสกับน้ำ! น้ำเปล่า! รอนดื่มน้ำอย่างกระหายจนน้ำหมดลูกแก้วนั้น เขามองลูกแก้วในมือซึ่งภายในว่างเปล่า ไม่มีรอยแตกหรือรอยให้น้ำไหลออกมาได้เลยนี่

รอนมองไปที่ลูกแก้วสีเหลืองอำพันในอีกโถหนึ่ง เขาไม่กล้าลองว่ามันคืออะไร เลยตรงไปเปิดโถใบเล็กที่ตั้งไว้ตรงกลางบนเตียงหิน เขาเปิดออก ภายในมีลูกแก้วสีแดงเล็กๆวางบนกองผงสีขาว รอนเอื้อมมือลงไปหยิบหินนั้นขึ้นมา

[พบศิลานักปราชญ์ ท่านต้องการใช้หรือไม่]

“ใช้” เด็กหนุ่มคิดในใจ แล้วเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงในสมอง ในความรู้สึก มองไปอีกทีลูกแก้วสีแดงในมือก็หายไปแล้ว … เขาลองสำรวจตัวเองก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง….เด็กหนุ่มงงเล็กน้อยก่อนจะหยิบลูกแก้วที่มีของเหลวสีเหลืองอำพันนั้นขึ้นมาดูอีกครั้งอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร

[น้ำผึ้ง 1pt]

หืม เมื่อกี้ตอนที่ถือครั้งแรกยังไม่มีเสียงนี้นี่นา แล้วจะว่าไปเสียงนี้เป็นเสียงผู้ชายแตกต่างจากตอนจับประตู
… แต่จะเอาอะไรกับความฝัน เอาเถอะ

รอนใช้ปากประกบที่ลูกแก้ว แล้วดูดน้ำผึ้งภายในแก้หิว เขาดูดจนเกือบหมดแล้วลองหยุดและยกดู … เหลืออยู่เท่าไหร่กันนะ
[น้ำผึ้ง 0.2pt]

ดูเหมือนว่าถ้าต้องการข้อมูล ก็จะมีเสียงขึ้นมาสินะ
เขาลองทดสอบดูกับของอื่นๆรอบๆตัว

[น้ำจืด 1pt]

ไหนลองหยิบลูกแก้วที่ดูดน้ำไปหมดแล้วดูซิ

[ลูกแก้วเวทย์มนต์เก็บอาหาร]
[โต๊ะหิน]
[เตียงหิน]

จากนั้นเขาเดินไปจับประตูเมื่อครู่
[ประตูเวทย์มนต์ : ต้องการความรู้ 15zvในการเปิดประตูนี้]

ในเมื่อยังเปิดไม่ได้ และตอนนี้เขากินน้ำผึ้งจนรู้สึกอิ่มแล้ว รอนก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือต่ออีกครั้ง เขานั่งอ่านและขีดเขียนไปเรื่อยๆช้าๆ จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงๆ
[ภาษาต่างชาติ : Lv3 0/100]
หืม? อะไรนะ
[ภาษาต่างชาติ : Lv3 0/100]

เสียงพูดดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง … อะไรกัน แค่อ่านหนังสือก็ได้Level ด้วยเหรอ …. คราวนี้รอนลองอ่านต่อไปอีก เขาลองอ่านจนจบอีกบท แล้วลองนึกในใจอีกครั้ง

[ภาษาต่างชาติ : Lv3 3/100]

ดูเหมือนว่าการเรียนรู้จะให้ค่าประสบการณ์ด้วยแฮะ น่าสนุกดี
เด็กหนุ่มเลยนั่งอ่านต่อไปเรื่อยๆ พอหิวก็หยิบน้ำผึ้งมากิน กระหายน้ำก็ดูดน้ำ ปวดท้องจะเข้าห้องน้ำก็ไปตรงมุมห้อง … มีรูระบายน้ำเล็กๆอยู่ที่พื้น เขาปลดทุกข์เบาลงตรงนั้น แล้วก็กลับมานั่งอ่านต่อ … รอนอ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีเสียงดังในหัว

[เหลือเวลาอีก5นาที]

น่าจะหมดเวลาฝันแล้วสินะ … เด็กหนุ่มคิดในใจ … เป็นฝันที่แปลกดีแท้ๆ … เขาวางปากกาลงบนโต๊ะ ยกหนังสือภาษาอังกฤษในมือขึ้นมาดูอีกครั้ง

…
..
.

รอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากโต๊ะ มองไปรอบๆห้อง
ห้องนอนในบ้านของเขานั่นเอง

“เช้าแล้วหรือยังเนี่ย” รอนพูดกับตัวเอง “ทำไมง่วงอย่างนี้นะ”
เขามองไปที่นาฬิกาบนโต๊ะ เข็มชี้เวลา 12.05
“เฮ้ยเที่ยงแล้ว ฉิบหายแล้ว! ตื่นสาย”

เขาใจหายวาบลุกขึ้นจากโต๊ะเปิดประตูห้องนอนออกไป ภายนอกห้องมืดสนิท …
เอ๊ะ …

กลางคืน … เขาลองเปิดทีวีดู รายการยังเป็นรายการยามดึก นี่ตกลงฝันทั้งหมดเมื่อกี้นี่แค่ห้านาทีเองเหรอ มิน่าล่ะถึงง่วงขนาดนี้

รอนเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า ยังไงพรุ่งนี้ถ้าทันคงอ่านอีกสักรอบที่หน้าห้องสอบละกัน