Midterm Fantasy - ตอนที่ 221

“ม๊าสบายดีนะครับ”  ลูกชายอาม่าถาม

“อื้อ ก็สบายดี ช่วงนี้คล่องขึ้นเยอะ” อาม่าตอบ “ได้เด็กๆสามคนนั่นมาช่วยหยิบจับอะไร ไม่ต้องทำเอง ก็เลยสบายขึ้น”

“เด็กสามคน จะว่าไปเด็กสามคนนั่นเป็นใครมาจากไหนคะม๊า” ลูกสาวอาม่าถาม “ไว้ใจได้หรือเปล่า ไม่ใช่โจรขโมยที่ไหนแอบมาหลอกอาม่านะคะ”

“ซี๊ซั๊วพูดน่า” อาม่าปัด

“ไม่ได้นะม๊า เดี๋ยวนี้โจรขโมยมันเยอะ อาจจะเป็นขโมยมาหลอกเพื่อเข้ามาในบ้านก็ได้” ลูกชายอาม่าแย้ง

อาม่าไม่ว่าอะไร เดินไปในครัวแล้วหยิบน้ำหวานออกมาให้หลานๆทั้ง4 เด็กๆรีบรับเอาแก้วน้ำมาดื่มกัน ขณะที่ตรงหน้าบ้านมีคนมาซื้อของสองคน

“อาม่า มีน้ำมันพืชไหม” ชายคนนั้นถาม

“มีๆ เดี๋ยวแป๊บนึง”​อาม่าขานรับ หญิงชราเดินไปหยิบเสื้อพยุงหลังมารัดที่เอวเตรียมจะเดินไปยกของ

“ม๊าไม่ต้อง เดี๋ยวอั๊วไปเอง” ลูกชายอาม่าลุกเดินไปที่หน้าร้าน เขาหยิบน้ำมันพืชที่พื้นส่งให้ชายคนนั้น

“อาม่า ร้านอาม่ามีน้ำปลาขายไหม เอาขวดนึง”

ลูกชายอาม่าหยิบให้

“แล้วมีเกลือไหม”

ลูกชายอาม่าหยิบให้

“มีครกขายไหม”

“ครก ครกอยู่ไหนเหรอม๊า”

อาม่าค่อยๆเดินไปหยิบครกจากใต้ชั้นวางแล้วเดินไปที่ชายคนที่ว่า

“อั๊วไม่เคยเห็นหน้าลื่อมาก่อนเลย เพิ่งมาอยู่ไหมเหรอ”

“เปล่าๆ ผมแค่ผ่านแถวนี้ ก็เลยแวะซื้อของน่ะ”

เดดแอร์ปกคลุมไปทั่ว

ซอยตรงนี้ไม่ใช่ทางผ่าน ไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว ใครมันจะมาซื้อครกกัน!

อาม่าหันไปมองที่ถนนเข้าซอย รถกระบะติดปืนกลเลี้ยวมาไกลๆนั่น

“ลื่อเข้าบ้านก่อน” อาม่าผลักลูกชายเข้าบ้าน ชายสองคนนั้นมองหน้ากันแล้วพยักหน้า มันคนนึงพุ่งเข้าไปในบ้านล็อคคอลูกชายอาม่าเอาไว้

“ถ้าไม่อยากให้ไอ้นี่ตายอย่า..อ้ากกก”

มันร้องเสียงหลงเมื่อมือของอาม่าพุ่งฉกเข้าใส่เหนือไหปลาร้า มันเจ็บแปลบเหมือนไฟช็อตลงแขน ก่อนที่มือขวาที่ยกมีดจ่อคอไว้นั้นหมดกำลัง ไม่อาจกำมีดได้

ลูกชายอาม่าเตรียมสะบัดตัวออกจากการล็อค แล้วเขาก็ร้องเสียงหลง

“ม๊า ระวัง!”

อาม่าเหลือบมองไปด้านหลัง คมมีดยาววาววับในมือหมอนั่น ฟันลงไปที่หลังของอาม่าเต็มแรง เสื้ออาม่าขาดกระจุย!พร้อมกับร่างอาม่าที่ล้มไปข้างหน้า

ที่ด้านนอก รถกระบะวิ่งรี่เข้ามา

“ทุกคนเตรียมตัวบุก จำไว้ จับเป็นให้ได้” หลงเว่ยประกาศ

“พวกเราที่เฝ้าหน้าบ้านเข้าไปเบี่ยงเบนความสนใจแล้ว พวกเราเตรียมลุยได้” หงซันตะโกน “ลงรถ บุกได้”

พวกมันกระโดดลงจากรถ แล้วร่างสองร่างก็พุ่งออกจากร้านอาม่า

ตูม!

หงซันมองไปที่รถ ร่างของลูกน้องสองคนที่มันส่งเข้าไปเบี่ยงเบนความสนใจมีรอยรองเท้าอยู่ที่กลางหลัง

มันหันกลับไปที่หญิงชราตรงหน้า อาม่าถอดเสื้อพยุงหลังออก ล้วงเข้าไปในรอยเสื้อที่ถูกมีดฟันเมื่อครู่ แล้วกระชากแท่งเหล็กพยุงหลังออกมา

เฟี้ยว ๆ ๆ ๆ  ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก

“อ้ากกก ตาข้า”

โพละ

“อันอู อันอู (ฟันกูๆ)”

หงซันกระโดดหลบหลังรถ ชักปืนออกมาเตรียมยิง ส่วนอาม่าพุ่งไปที่กำแพง ตบปุ่มสีแดงที่ผนัง

กึง! เสียงกลไกทำงานดังบนเพดาน

ครืดดดดดดดดด ปัง!

ม้วนประตูสีเงินดำพุ่งม้วนหล่นลงมาที่พื้นอย่างแรง

“ยิงมัน”

ปังปังปังปังปังปัง

แท็ดๆๆๆๆๆๆๆๆ

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปืนพกนับสิบถูกยิงเข้าใส่เหล็กม้วนประตู ก่อนที่หัวกระสุนจะตกลงที่พื้นกราว

“เฮ้ย แผ่นไททาเนียม”

หงซันงงเป็นไก่ตาแตก มันไม่เคยเห็นใครเอาไททาเนียมมาทำประตูม้วนแบบนี้มาก่อน

“เอารถพุ่งชนมันเลย” หลงเว่ยร้องสั่ง

รถกระบะติดปืนกลถอยหลังก่อนจะเร่งเครื่องเต็มที่หมายพุ่งชน  และก่อนที่รถจะพุ่งเข้าใส่ม่านประตู ที่ทางเท้าหน้าบ้านอาม่าก็มีแท่งโลหะทรงกระบอกเลื่อนขึ้นจากพื้นสูงครึ่งเมตร

ตูม! รถกระบะชนเข้ากับแท่งดักรถ

“ปืนกล ซัดปืนกลมันเลย” มือปืนคนหนึ่งร้องขึ้นมา

“หยุดเดี๋ยวนี้” หลงเว่ยยกมือขึ้น “คำสั่งคือจับเป็น ถ้ายิงปืนกลเข้าไปอาจโดนคนข้างในได้”

มือปืนเริ่มหาทางอื่น

“นั่น ปีนหน้าต่างชั้นสอง ต่อตัวเร็วเข้า”

พวกมันวิ่งมาที่หน้าร้าน ต่อตัวเป็นฐานพีระมิด จากนั้นคนที่ตัวเล็กที่สุดก็ปีนขึ้นไป เอื้อมมือไปจับที่เหล็กดัดระเบียง

กริ๊ก!

แซ็ดดดดดดด

ประกายไฟสว่างวาบ ร่างของมือปืนที่ต่อตัวเป็นฐานพีระมิดต่างส่องแสงสีฟ้าวูบใหญ่ก่อนจะล้มระเนระนาดลงมา

ครืดดดดดดดด ตึม!

ม้วนบานโลหะหมุนลงมาจากชั้นสอง ชั้นสาม และชั้นสี่ ปิดทางเข้าระเบียงทั้งหมด!

“ดาดฟ้า ขึ้นดาดฟ้า!”

พวกมันบุกเข้าบ้านหลังติดกัน ชาวบ้านที่เห็นต่างแตกตื่นวิ่งหนีออกจากบ้านหนีตาย บ้านทุกหลังในรัศมี200เมตรต่างวิ่งหนีไม่คิดชีวิต

พวกมือปืนเปิดดาดฟ้าออกไปก่อนจะทำหน้าบื้อกันหมด

“พี่หงซัน ดาดฟ้ามันมีม่านเหล็กเลื่อนออกมาปิด”

“ทุบกำแพงมัน ทุบมัน”

ปึง ปึง ปึง แก๊งๆๆๆ

“โว้ยยย ข้างหลังผนังปูนเป็นแผ่นเหล็ก”​

มือปืน800คนยืนบื้อกัน ทำหน้าจะหัวเราะก็มิได้จะร้องไห้ก็ไม่ออก

บ้านหรือป้อมกันวะ ติดอุปกรณ์ป้องกันขนาดนี้

แล้วลูกพี่ให้เราจับเป็น ไม่ให้ใช้อาวุธหนัก

จะเข้าไปยังไงฟะ

แต่นั่นก็ทำให้หลงเว่ยและหงซันยิ่งมั่นใจ บ้านคนธรรมดาต้องไม่ติดอะไรขนาดนี้แน่

สมแล้วที่เป็นบอสลับ!

ตั่วเจ๊เมษาคาดไว้ไม่มีผิด

สามสิบปีก่อน ร้านแห่งนี้คือจุดเชื่อมโยงที่มีคนเห็นว่าหน้ากากดำเท็นสไควร์และอารย่ามาแวะเวียนบ่อยๆ

ปีที่ผ่านมานี้ เจ้าหนุ่มรอนหน้ากากดำปัจจุบันและเด็กแพท ลูกของเท็นสไควร์ ก็มาร้านนี้บ่อยๆ

แถมคนทรยศเจนแจนเจนัส ก็มาอาศัยที่ร้านนี้

เจ้าเจนัสยังบอกออกมาว่า สืบทอดวิชาหมัดแดนใต้จากบอสคนใหม่

ต้องใช่แน่ๆ

หญิงชราคนนี้ต้องเป็นบอสลับจากแผ่นดินใหญ่ ต้องเป็นองค์กรที่ใหญ่ไม่แพ้แก๊งเมษาแน่ๆ

“พี่หลงเว่ยครับ เจ้าสองคนที่โดนถีบออกมาบอกว่าในร้านมีคนอีกหลายคน ดูเหมือนเป็นลูกหลานอาม่าหวงเจ้าของร้าน เพิ่งมาเยี่ยมวันนี้”

“อย่างนั้นเองเรอะ สวรรค์เข้าข้างเราแล้ว” หลงเว่ยหัวเราะร่า “พวกเรา ทำยังไงก็ได้ จับครอบครัวของบอสลับหวงคนนี้ให้ได้ เราจะได้ใช้ลูกเล็กเด็กแดงของมันทรมานต่อหน้า รีดความลับจากยัยบอสเฒ่านี่”

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

ภายในบ้าน ครอบครัวลูกสาวลูกชายอาม่ากอดกันกลัวตัวสั่น ขณะที่อาม่ายืนคิดหาทางอย่างหนักใจ