Midterm Fantasy - ตอนที่ 223

เปลวไฟและสะเก็ดโลหะปลิวออก แผ่นไทเทเนียมแตกเป็นช่องขนาดเท่าบานประตูร่วงหล่นลงกับพื้น ร่างของมือปืนแก๊งเมษา6คนพุ่งเข้ามา

“โก โก โก”

ร่างทั้ง 6 โถมเข้าไปพร้อมกันเป็นคู่ๆท่ามกลางควันไฟ พวกมันชะงักเมื่อพบว่ามีร่างแปลกปลอมพุ่งเข้ามาอยู่ตรงกลางกลุ่มของพวกมัน ทั้ง6คนเตรียมหันปากกระบอกปืนเข้าหา

ฟ้าว

มือของอาม่าพุ่งลงมาที่มีดคอมแบทที่เอวของมือปืน จากนั้น

“อ้าก”

“เฮ้ย อะไรวะ โอ้ค”

“ตายซะ ตาย เอื้อก!”

มีดทั้งสองเล่มในมือ ร่ายรำอย่างรวดเร็ว แทงลงไปที่ตำแหน่งไหปลาร้าเฉียงลงไปทางหัวใจของแต่ละคน คนละครั้ง

หนึ่งครั้ง หนึ่งชีวิต

เลือดทะลักพรั่งพรูพุ่งกระจายเต็มผนังบ้าน

“มือชั้น อ้าก อ้าก เฮือก!”

ศพที่6ล้มลงบนพื้น

เหล่ามือปืนที่มองอยู่ด้านนอกตาเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึงเมื่อเห็นว่าคนทั้ง6ตายในพริบตาด้วยฝีมืออาม่า

“บุก!”

แท็ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“อ้ากกกกก”

กระสุนกราดยิงออกจากช่องทางเข้าร้าน อาม่าคว้าปืนจากศพทั้ง6ออกมาแล้วกดฟูลออโต้ยิงใส่ทุกคน

มือปืนทั้งหลายพยายามพุ่งหลบอย่างเร็วที่สุด หากแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ดูเหมือนมันจะไม่สามารถหลบได้ทัน อาม่ากลับหันปากกระบอกปืนเลือกยิงคนได้อย่างแม่นยำ

อาม่าใช้ความเร็วเหนือมนุษย์เล็งยิงอย่างดีที่สุด เล็งยิงอย่างไม่ให้กระสุนสูญเปล่า ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นนี้ทำให้การยิงฟูลออโต้ในสายตาอาม่า เสมือนกับการเล็งยิงช้าๆ

“โล่กันกระสุน ใช้โล่บุกประชิดตัวมัน!”

มือปืนสามคนยกโล่ขนาดใหญ่พุ่งเข้าหาอาม่า  อาม่าโยนปืนที่หมดกระสุนแล้วลงพื้น แล้วหยิบแป๊บน้ำหน้าบ้านที่ไว้ไล่หมาพุ่งเข้าหา

ร่างทั้งสี่พุ่งเข้าหากัน เจ้าคนหน้าสุดโถมโล่เข้าชนใส่อาม่า

“ย้ากกก”

อาม่าหมุนตัว ควงแป๊บบนมือ

“พลองแปดทิศ!”

โพละ!

แรงส่งจากการฟาดศีรษะของคนแรกส่งอาม่าหมุนตัวกลับ แป๊บเหล็กหมุนฟาดทางด้านข้างเข้ากระแทกศีรษะของคนที่สองจนกระโหลกแยกออก

อาม่าจับโล่ที่กำลังล้มลง เหวี่ยงเข้าใส่เจ้าคนสุดท้าย

ปัง โล่กระแทกโล่

“เฮ้ย!”

มันเผลอเอียงโล่ลง และสิ่งที่โผล่ขึ้นมาต่อหน้ามันก็คือแป๊บเหล็ก!

ฉึก!

ร่างของมือปืนที่แป๊บทะลุศีรษะล้มคว่ำลงกับพื้น

“เร็วเข้า ตอนนี้แหละหนีเร็ว”

อาม่ากระชากประตูรถปิคอัพดึงคนขับออกมาต่อยจนแน่นิ่ง คว้าปืนที่พื้นแล้วกราดยิงไปรอบๆ ลูกๆหลานๆอาม่าวิ่งออกจากช่องประตูอย่างรวดเร็ว

“พวกเรา อย่าให้มัน อ้ากกกก”

“เร็วเข้า ไป จับญาติๆมันไว้เร… อ้าาาก”

มือปืนที่พยายามอ้าปากร้องบอกต่างตายด้วยกระสุนของอาม่าจนหมด ลูกๆหลานๆอาม่าขึ้นรถปิคอัพแล้วสตาร์ทรถ อาม่ากระโดดขึ้นหลังรถแล้วสาดปืนกลหลังรถไปทั่ว

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“เอารถชนมัน!เอารถชนมัน!” หลงเว่ยที่หมอบอยู่ร้องสั่ง

รถปิคอัพอีกคันเร่งเครื่องเข้าใส่ อาม่ากราดยิงเข้าไปใส่คนขับ

ปังๆๆๆๆๆๆๆ

“อ้ากกก ตายซะอีแก่ อ้ากกกกก”

มันเหยียบคันเร่งจนมิด อาม่ากระโดดพุ่งจากหลังรถไปขวางรถที่พุ่งเข้ามา

ตูม!!!

อาม่าเบี่ยงเส้นทางรถเต็มที่แต่รถก็ยังชนปิคอัพที่ลูกหลานอาม่านั่งอยู่จนรถหันหมุนไป ส่วนอาม่าและปิคอัพที่มาเต็มแรงก็พุ่งชนแนวเหล็กกันรถและประตูพุ่งเข้าบ้านไปเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

“มันเรื่องบ้าอะไรวะ” หลงเว่ยร้องออกมา “หงซัน จับคนบนรถนั่นให้หมด แล้วส่งคนไปดูศพอีแก่นั่น”

มือปืนของแก็งเมษาค่อยๆโผล่หัวออกมาจากที่กำบัง ดูเหมือนทุกอย่างจะเรียบร้อยแล้วสินะ

อาม่าลุกออกจากกองคอนกรีต เจ็บแปลบไปทั่วทั้งตัว หูยังได้ยินคำสั่งของหลงเว่ยทางด้านนอก

แย่แล้ว

จะทำยังไงดี

แล้วอาม่าก็เหลียวไปมองด้านหลัง แรงกระแทกจากปิคอัพทำให้กำแพงห้องครัวถล่มลง เผยให้เห็นหุ่นโกเลมเหล็กขนาดใหญ่กับแกนมอนสเตอร์อีกถุงนึง

เกราะโกเลมของอารย่า ที่ฝากเอาไว้เมื่อ 30 ปีก่อน

‘เจ๊หวงคะเจ้าหุ่นนี่ก็แค่เข้าไปนั่ง แล้วเทแกนมอนสเตอร์ลงไปในช่องนี่ก็ใช้ได้แล้ว ถ้ามีเหตุฉุกเฉินเจ๊ก็ใช้คู่กับม้วนเวทที่หนูฝากไว้แล้วหลบหนีได้นะคะ’

‘จำไว้นะคะเจ๊ เอาไว้หนีอย่างเดียว เพราะแกนมอนสเตอร์ที่มีนี่พอแค่ใช้เกราะนี่ได้5นาทีเท่านั้น’

หลบหนีเรอะ

คงทำไม่ได้แล้วล่ะอารย่า

อาม่าเปิดCockpitที่กลางหน้าอกแล้วเข้าไปนั่ง เทแกนมอนสเตอร์ลงไปในช่อง ไฟสีฟ้าสว่างขึ้นทั่วที่นั่ง อาม่าดึงฝาปิดลงแล้วสายบังคับก็เลื่อนลงมารัดแขนขา โกเลมเชื่อมต่อระบบประสาทเข้าหาผู้บังคับ

“หวงหมิงเยี่ย โกเลมอาร์เมอร์ Takeoff !”

ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง

เสียงดังจากภายในบ้านดังขึ้นจนเหล่ามือปืนหันไปดู ลูกหลานอาม่าที่อยู่ในรถอย่างสิ้นหวังหันหน้าไปมอง

“ทุกคน ยิง!” หงซันร้องและชี้นิ้วเข้าไป ปืนนับร้อยกระบอกหันไปที่ทางเข้าแล้วสาดกระสุนเข้าไป

แท็ดๆๆๆ แกรก แกรก แกรก แกร๊งแกร๊งแกร๊งแกร๊งแกร๊งแกร๊ง 

เสียงกระสุนดังขึ้นเรื่อยๆ

“ยิงเข้าไป อีแก่คนเดียวไม่มีอาวุธมันสู้ไม่ โอ้วววว ชิท!”

ร่างของหุ่นโลหะขนาดเกือบ4เมตรพุ่งฉีกประตูไทเทเนียมออกมา โดยไม่สนใจประกายกระสุนที่สะกิดเกาผิวของมัน มันหยิบโต๊ะหินอ่อนหน้าร้านขึ้นแล้วก็กระโดดลอยขึ้นมา

แผละ!

หงซันและมือปืนแก๊งเมษา5คนที่กำลังจ่อปืนไปที่ลูกหลานอาม่า เละเป็นเศษเนื้อใต้โต๊ะหินอ่อนที่ฟาดลงมา จากนั้นรถปิคอัพที่จอดพังติดประตูก็ถูกยกขึ้น แล้วก็ถูกขว้างออกไป

“อ้ากกกกกกก”

แผละๆๆๆๆๆๆ

รถปิคอัพถูกขว้างในแนวราบ ไถฉีกทุกร่างที่ขวางทาง เศษเนื้อเละๆกระจายเต็มพื้นเต็มระยะ200เมตร  แล้วโกเลมเหล็กก็จับปิคอัพของลูกๆอาม่ายกขึ้นหันไปตามทางที่ถูกเปิดออก

“ไปเร็วเข้า”

“อาม๊า”

“ไปเร็วไม่ต้องรอม๊า ไปเดี๋ยวนี้”

บรื้น! รถปิคอัพพุ่งทะยานไปสุดแรง

“ตามมันไป ฆ่ามันให้ได้ จัดการอย่าให้มันหนีไปได้”

“เฮฮฮ”

แผละ!

อาม่าบังคับหุ่นกระโดดขึ้น ทุบทำลายทุกสิ่งทุกอย่างอย่างสุดกำลัง

ปิคอัพที่เหลือพุ่งเข้าหวังชนโกเลม แต่อาม่าก็ใช้กำปั้นเหล็กทุบลงไปทีละคันๆ น้ำมันกระเด็นเข้ามาพร้อมไฟที่ลุกโชน ลูกระเบิดถูกขว้างเข้าใส่แตกระเบิดที่ด้านหน้า แรงอัดระเบิดกระแทกใบหน้าจนหายใจไม่ออก

แต่อาม่าก็ไม่หยุดต่อสู้

แถบแสดงพลังงานลดลงน้อยกว่า50%

รถปิคอัพติดปืนกลทุกคันถูกทำลาย

มือปืนนับร้อยตายโหงในเวลาไม่กี่นาที

กระสุนปืนกลมือเจาะไม่เข้าเกราะโกเลมอาร์เมอร์

บรืน!

“ครูฝึกหลงเว่ย!”

“เฮ”

รถจี๊ปAPCหุ้มเกราะพุ่งทะยานมาจากแนวหลัง หลงเว่ยบังคับปืนกลหนักType 85

“ตายซะ”

พรืดดดดดดดดดดดดดดด

ปลอกกระสุนพุ่งกระจายขณะที่เปลวไฟและหัวกระสุนพุ่งเข้าหาโกเลมอาร์เมอร์ กระสุนที่มีพลังเทียบเท่า .50 Cal เจาะเกราะของโกเลมจนเป็นรู อาม่าบังคับหุ่นพุ่งเข้าหารถหุ้มเกราะ

ครืน!

“ตายยยยย”

รถหุ้มเกราะชนเข้ากับโกเลม ขณะที่หลงเว่ยบนหลังรถยังคงกราดกระสุนทั้งหมดเข้าใส่แขนของโกเลม กระสุนตัดข้อต่อจนแขนขวาของมันหลุดลงไป หลงเว่ยกราดกระสุนกลับไปที่ห้องคนขับ

แคร้งๆๆๆๆ

อาม่ามองดูCockpitที่มีรอยบุบเข้ามาอย่างใจเย็น บังคับมือซ้ายของหุ่นขึ้นแล้วฟาดลงไป

ตูม!

ปืนกลหนักพังเละเป็นชิ้นพร้อมคนขับในรถ ขณะที่หลงเว่ยกระโจนลงจากรถทัน มันตะโกนออกมา

“ตอนนี้แหละ ชิงหลง จูเชี่ย เอาเลย”

ผู้คุ้มกฎชิงหลง และผู้คุ้มกฎจูเชี่ยโผล่หน้าออกมาจากระยะ 50 เมตร ชูแท่งกระบอกดุ้นใหญ่ประทับบ่า

ซูมมมม ซูมมมมม

บรึม

ผู้คุ้มกฎทั้งสองไม่รอดูผลงาน ทิ้งอาร์พีจีสองแท่งนั้นลงแล้วหยิบแท่งใหม่ กดยิงไปอีกครั้ง ควันที่เพิ่งจางลงเผยให้เห็นโกเลมเหล็กที่ขาขาดทั้งสองข้าง และจรวดที่พุ่งเข้าใส่เกราะอกของโกเลม

บรึม!

ฝาปิดCockpit ลอยขึ้นฟ้าก่อนจะตกลงมาที่พื้น เปลวไฟลุกท่วมหุ่นครู่หนึ่งก่อนจะมอดลง

มือปืนที่เหลืออยู่ต่างค่อยๆออกจากที่ซ่อน

หลงเว่ยมองไปรอบอย่างปวดใจ มือปืนที่นำมากว่า800คน ประมาณด้วยสายตาตอนนี้เหลืออยู่น่าจะราวๆ300คน

ใครจะไปคิดว่าอีกฝ่ายมันจะมีหุ่นรบแบบนี้

“พวกเรา รวมพล” หลงเว่ยสั่งการ “ผู้คุ้มกฎชิงหลง ผู้คุ้มกฎจูเชี่ย เยี่ยมยอดมากครับ”

ผู้คุ้มกฎมังกรและผู้คุ้มกฎวิหคเพลิงเดินเข้ามาตบบ่าหลงเว่ย

“เจ้าก็เยี่ยมมาก กล้าหาญอย่างนี้สิ สมกับที่เป็นครูฝึกอันดับต้น”

“เอาล่ะ เราไปดูยัยแก่นั่นกัน”

ทั้งสามเดินเข้าไปใกล้ หลงเว่ยทำสัญญาณให้ลูกน้องเข้าไปก่อน พวกมันปีนขึ้นไปจ่อปืน

เอี๊ยดดด ตู้วววววววววว

แขนข้างที่เหลือของโกเลมพยายามขยับ แต่แล้วก็มีเสียงเหมือนพลังงานหมดดังออกมา ก่อนที่แขนกลจะหยุดนิ่ง

“ลากมันออกมา!”

ร่างโชกเลือดของอาม่าถูกโยนลงมาจากหุ่นรบ

“ฮ่าๆๆๆ ไม่นึกสินะว่าแกจะถูกจับได้แบบนี้”

“ทุกคนเตรียมตัวกลับ อ้อ ส่งคนไปเก็บญาติพี่น้องที่หนีไปเมื่อกี้ของมันให้หมด เราจับอีแก่นี่คนเดียวก็พอ ที่เหลือฆ่าทิ้งซะ”

“คอยดูเถอะ จะเค้นให้ได้เชียว ว่าเด็กอารย่าเมื่อ30ปีก่อนนั่นตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน”

เหล่าผู้นำกลุ่มของแก๊งเมษาหัวเราะออกมาอย่างเบิกบานใจที่ทำภารกิจสำเร็จ

อาม่านอนอยู่ที่พื้นด้วยจิตใจที่สงบนิ่ง

ลูกหลานทุกคนหนีไปได้แล้ว

อาเจนัส เจน แจน ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้

ตอนนี้ทุกคนปลอดภัย

อาม่าหลับตาลง นึกถึงเสียงใสๆของอารย่า เด็กสาวคนนั้น คนที่เข้ามาทำให้เธอผ่านช่วงเวลายากลำบากนั้นไปได้ คนที่ทำให้เธอปรับปรุงร้านรอคอยการกลับมาถึง30ปี

เด็กคนนั้นโตขึ้นมาก โตขึ้นจนมีลูกสาวที่น่ารัก

เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ

‘เจ๊หวงคะ โกเลมเหล็กนี่มีเอาไว้แทนเกราะในการหนี อย่าเอาไว้สู้นะคะ พลังงานมันไม่พอ’

‘ส่วนม้วนเวทสามอันนี้ อันนึงเพิ่มความเร็ว อันนี้เพิ่มพลัง เอาไว้เพื่อเวลาจวนตัว’

‘ส่วนอันนี้ เป็นเวทระเบิดเพลิงขนาดกลาง เผื่ออีกฝ่ายมากันมากๆก็ใช้ถ่วงเวลาได้ รัศมีไม่กว้างมาก แต่แรงใช้ได้’

อาม่าลืมตาดูหลงเว่ยและผู้คุ้มกฎทั้งสองกับมือปืนนับร้อยที่ยืนอยู่รอบข้าง แล้วหญิงชราก็หยิบม้วนเวทออกมา เปิดออกช้าๆ คว้าแกนมอนสเตอร์ขึ้นแล้วเงื้อมือ

“เฮ้ย ทำอะไรของแก” หลงเว่ยหันมามองแกนมอนสเตอร์ที่ปักลงกลางม้วนเวท ม้วนเวทที่เปล่งแสงสีเหลืองส้มออกมา

อาม่าหลับตาลง

“ขอให้โชคดีนะ อารย่า”

แล้วเปลวไฟเวทมนตร์ก็พวยพุ่งกวาดทุกสิ่งที่อยู่รอบมัน