Midterm Fantasy - ตอนที่ 232

ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่นักรบเผ่าลิงคนนั้น

“เจ้าหมายความว่ายังไงกัน”  ทหารนายนึงถาม

“หึ หึ หึ เจ้าพวกหน้าโง่ถึงพวกเจ้าจะเอาชนะพวกเราและท่านธานอสได้ แต่ว่าในตอนนี้น่ะ พวกเราที่ซุ่มอยู่บริเวณหมู่บ้านโอลเซ่นน่ะคงลงมือไปแล้ว” นักรบเผ่าลิงหัวเราะ “เจ้าหนุ่ม เป้าหมายของเราคือเจ้าชาย , ตัวแก และเพื่อนผู้หญิงคนนั้น ถ้าแกมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นเจ้าชายกับเจ้าเด็กผู้หญิงนั่นป่านนี้คงเจอจัดการไปแล้ว”

“พวกแกน่ะดูแลพวกเราดีๆจะดีกว่า ถ้าขืนทำอะไรกับพวกเรา คนของพวกเจ้าที่เจอจับได้อาจจะไม่ได้ตายดีแน่…”

ฉัวะ!

หัวที่กำลังพูดอยู่กระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศ  นายทหารส่ายศีรษะแล้วยกหวูดขึ้นเป่า เสียงหวูดสัญญาณดังยาวขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงเคลื่อนไหวดังมาจากในป่า ก่อนที่กองทหารราบโรมันค่อยๆปรากฎขึ้นจากรอบทิศทาง

“เซ็นจูเรี่ยนที่ 11 ถึง 15  คุ้มกันขบวนรถ เซ็นจูเรี่ยนที่ 16 ถึง 20ค้นหาศัตรูที่อาจจะหลบซ่อนอยู่ ถ้ามีท่าทีขัดขืนแม้แต่น้อยฆ่าทิ้งให้หมด”

นายทหารผู้นำทัพร้องสั่งจากหลังม้า รอนมองหน้าอยู่แว้บหนึ่งแล้วนึกขึ้นได้

“ท่านบรูตัส มาร์จิสเตอร์บรูตัสแห่งแอมโบรเซีย” เด็กหนุ่มร้องอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นคนที่ตนคุ้นเคย

“ท่านรอน พบกันอีกครั้งแล้ว” เจ้าเมืองแอมโบรเซียยิ้มให้ร่างโชกเลือดของเด็กหนุ่ม ก่อนจะร้องประกาศออกไป

“ข้าได้รับบัญชาจากเพรเตอร์ลูเซียส ลาตินัสที่ 6 ให้มาคุ้มกันขบวนเดินทางนี้มุ่งหน้าสู่เมืองหลวงวาเลนเทีย ต่อจากนี้ไป ให้ทหารม้าขององค์รัชทายาทคุ้มกันที่ชั้นนอกเตรียมพร้อม ส่วนพวกเราจะคุ้มกันที่ชั้นใน”

“ช้าก่อน ท่านบรูตัสครับ เมื่อกี้นักรบเผ่าลิงบอกว่าพวกมันซุ่มโจมตีหมู่บ้านโอลเซ่นด้วย เราจะหาทางส่งข่าวเตือนยังไงดีครับ”. รอนถาม

“ไม่ต้องห่วงหรอกท่านรอน พวกมันที่มุ่งไปที่หมู่บ้านน่ะมีกัน200คนเท่านั้น แถมเจ้าธานอสนี่ก็ถูกจัดการแล้วด้วย” บรูตัสกล่าว

“แต่ถึงจะอย่างนั้น ถ้าหากพวกมันลอบโจมตีเจ้าชายหรือหมู่บ้านล่ะก็…” รอนแย้ง

“ไม่ต้องห่วงหรอกท่านรอน ไม่ต้องห่วง” บรูตัสชักม้าให้สัญญาณ​ “พวกเราเตรียมตัวออกเดินทาง พาตัวนักโทษกลับไปด้วย”

รอนทำท่าจะค้าน แต่ก็เอะใจ

ทำไมท่านบรูตัสมารออยู่ตรงนี้ตั้งแต่ตอนไหน

ทำไมรู้ชื่อของเจ้าลิงยักษ์นั่นทั้งที่ไม่ได้อยู่ในสนามรบเมื่อครู่นี้

และทำไมรู้แม้กระทั่งจำนวนของกลุ่มที่จะโจมตีหมู่บ้าน

คิดไปก็คิดไม่ออก ตอนนี้คงทำได้แค่รอ

…

อีกด้านหนึ่งที่หมู่บ้านโอลเซ่น เจ้าชายดีโอเดินนำแพทออกจากประตูชั้นนอก เขาค่อยๆเดินเลาะกำแพง มุ่งไปที่ทุ่งหญ้าว่างเปล่าใกล้บึงน้ำ เป็นพื้นที่ว่างที่ยังไม่ถูกเปลี่ยนเป็นแปลงเพาะปลูก มีหญ้าขึ้นรกสูง

“เจ้าชายบอกว่ามีอะไรจะพิสูจน์ … อะไรเหรอคะ พูดมาตอนนี้เลยก็ได้ค่ะ” แพทถาม

“คุณแพทรู้สึกยังไงที่รู้ว่าตอนนี้รอนกับโรล่าเดินทางไปด้วยกันสองต่อสอง” เจ้าชายถามขึ้น

“ไม่มีอะไรนี่คะ” เด็กสาวตอบ แต่ใจเต้นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ

“จริงหรือ? แต่ถ้าข้าเข้าใจไม่ผิด โรล่าคนนั้นมีใจให้กับรอน เป็นเด็กสาวที่ทุ่มเททั้งกายใจให้กับรอนอย่างมาก คุณแพทไม่คิดว่าคุณรอนจะใจอ่อนบ้างเลยหรือ” เจ้าชายดีโอกล่าว “แม้ว่าต่อหน้าท่าน รอนจะดูแลเอาใจใส่ท่านอย่างดี แต่ว่าอีกใจนึงเขาก็อาจจะมีใจให้โรล่าอยู่ด้วยก็ได้”

“อันที่จริงเรื่องนั้น …​ชั้นก็พอจะรู้อยู่ค่ะ ว่าสองคนนั้นมีใจให้กันและกัน”

“อ๊ะ…” เจ้าชายดีโอชะงัก ตอนโรล่าบรีฟมาไม่ยักบอกว่าแพทรู้อยู่แล้ว

แต่แม้จะผิดคาดไป เจ้าชายก็ยังนึกคำพูดต่อได้

“วันนี้มีโรล่ามาแล้วหนึ่งคน วันข้างหน้าจะมีใครเพิ่มมาแบ่งที่ว่างหัวใจอีกหรือไม่ก็ไม่รู้…”

“อันที่จริงก็มีอีกคนค่ะ พี่เจนัส สองคนนั้นเค้าผ่านช่วงเวลาความเป็นความตายกันมาหลายครั้ง ดูเหมือนจะมีใจให้กัน” แพทก้มหน้า “แต่เจ้าชายอย่าไปบอกรอนนะคะว่าแพทรู้แล้ว แพทกับพี่เจนัสคุยกันมาบ้าง และสังเกตเห็นอะไรหลายๆอย่าง แต่รอนเค้ายังไม่รู้เรื่องนี้”

เจ้าชายดีโอชะงักเป็นคำรบสอง พี่เหรอ? นี่เจ้าหนุ่มรอนมันไปมีคนรักไว้หลายคนแบบนี้เชียวเหรอ แล้วมีคนอายุมากกว่าด้วย แถมคุณแพทยังรู้อยู่แล้ว คุยกันลับหลังแล้วอีก

“เรื่องหญิงอื่นนอกจากนี้คงไม่มีแล้วค่ะ รอนเองก็ไม่ได้เป็นคนที่ชอบใครง่ายๆที่หน้าตาหรือความใกล้ชิดอย่างเดียว ขนาดพี่เจนพี่แจนที่อยู่ด้วยกันกับพี่เจนัส รอนเค้าก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร” แพทบอก “เรื่องที่เจ้าชายต้องการจะพิสูจน์ก็คือเรื่องนี้เหรอคะ”

เจ้าชายดีโอไม่พูดอะไร เขาหันไปมองทุ่งหญ้าที่พัดตามแรงลมในยามสลัว

“เสียงอะไร มีใครอยู่ตรงนั้น”

มือของเจ้าชายเลื่อนไปจับที่ฝักดาบ

“คุณแพทรออยู่นี่ ข้าจะเข้าไปดู”

แพทมองฝ่าความมืดเข้าไปในทิศทางที่เจ้าชายกำลังจะเดินเข้าไป แถบพลังชีวิตจำนวนมากมายปรากฎขึ้นมากมายไปหมด

“[Battle Map] เจ้าชายระวังค่ะ ศัตรูร้อยห้าสิบ ไม่สิ สองร้อยคน พวกมันกำลังบุกเข้ามา” แพทร้องและร่ายเวททันที “[Ice Spear]”

หอกน้ำแข็ง 5 เล่มปรากฎขึ้นในอากาศแล้วพุ่งหวือออกไปในความมืด เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น ตามด้วยเสียงร้องตะโกน

“เฮ!!!”

พื้นดินสั่นสะเทือนจากแรงวิ่งของศัตรูกว่า 198 คนที่มุ่งเข้าหาคนทั้งสอง

“เจ้าชาย ทางนี้ค่ะเร็ว” แพทดึงแขนเจ้าชายไปในทิศที่ไม่มีศัตรูตามแผนที่ พยายามวิ่งให้เร็วที่สุด

“[Swift]”

นักรบเผ่าลิง 5 คนร่ายเวทเพิ่มความเร็ววิ่งจนตัดหน้าทั้งสองได้ นักรบสองคนร่ายเวทไฟ

“แกเป็นจอมเวทน้ำแข็งงั้นรึ เอาลูกไฟไปกินไป [Fire ball]”

“[Earth Spear]”

ตูม! หอกปฐพีเสียบร่างนักรบลิงทั้งสองจนพรุน ขณะที่อีก3คนกระโดดขึ้นไปในอากาศ เงื้อดาบในมือขึ้นสูงเตรียมฟันใส่แพทที่ในมือว่างเปล่า

แล้วมือของเด็กสาวก็ปรากฎดาบยาวขึ้นมาในมือ ดาบสองมือหนาหนักเหวี่ยงหวือสวนใส่ร่างทั้งสามที่กำลังลอยในอากาศ

ฉัวะ! ร่างทั้งสามขาดออกเป็นหกชิ้น ด้วยพละกำลังที่ผ่านการอัพสเตตัสของแพท

อีกด้านหนึ่งเจ้าชายกำลังต่อสู้กับกลุ่มที่ติดตามมาด้านหลัง แพทหันมองร่างเจ้าชายที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากทั้งธนูและคมหอกดาบแล้วร่ายเวท

“[High Heal]”

แสงสว่างรายรอบร่างของเจ้าชาย บาดแผลค่อยๆหายฟื้นฟู ขณะเดียวกัน เด็กสาวร่ายเวทขึ้นจากมือทั้งสอง

“[Fire Pillar] [Tornado] สองเวทประสาน” แพทประกบขว้างเวททั้งสองออกไป “[Fire Tornado]”

เสาเพลิงขนาดใหญ่พวยพุ่งสูง กวาดเคลื่อนตัวไปตามท้องทุ่งหญ้าขัดขวางกลุ่มศัตรูไม่ให้เคลื่อนเข้ามาใกล้ และก่อนที่จะมีใครทันตั้งตัวเธอชูแขนขึ้นขว้างดาบในมือออกไป ดาบหมุนคว้างไปในอากาศจนไปอยู่เหนือกลุ่มนักรบลิง

“[Thunder Strom]”

ฟ้าผ่าลงมาที่ดาบก่อนจะแตกกระจายเป็นเส้นแผ่ขยายใส่หมู่มวลนักรบลิงเบื้องล่างย่างสดไปยี่สิบกว่าชีวิต

“พวกเรา เปลี่ยนไปใช้หอกกับธนู ยกเลิกการจับเป็น ฆ่ามันทั้งคู่ซะ”

เสียงร้องดังออกมาตามด้วยเสียงสะบัดผ้าคลุมขึงสายธนู

“[Mud Golem]x20” แพทร่ายเวทเรียกโกเลมโคลนขึ้นมา โกเลมอุ้ยอ้ายเข้ามาตั้งตัวเป็นกำแพงป้องกันคนทั้งสอง

“เจ้าชาย พลังเวทแพทหมดแล้ว คนของเจ้าชายยังไม่มาอีกเหรอคะ”

“ยิงงงง”

เฟี้ยวววววว ฉึกๆๆๆๆๆๆๆ

โกเลมล้มลงไป5ตัว  หากแต่เจ้าชายดีโอยังคงไม่พูดอะไร พยายามมองซ้ายขวาเหมือนจะหาเส้นทางหนี

“เจ้าชายคะ ทางนั้นค่ะ ทางนั้นมีพวกมันอยู่แค่5คน ถ้าเราใช้ระเบิดเวทมนตร์กรุยทางต้องฝ่าออกไปได้แน่”

“ทางนั้นเหรอ” เจ้าชายถาม “แต่มันเป็นคนละทางกับหมู่บ้านนะคุณแพท”

“เชื่อแพทเถอะค่ะ ตามแผนที่รบนี่ถ้าเราฝ่าไปได้ข้างหลังอีก300-400เมตรจะมีทหารราว1กองร้อยตั้งอยู่” เด็กสาวบอก

“เข้าใจแล้ว” เจ้าชายดีโอพยักหน้า

เฟี้ยวววววว ปุปุปุปุปุ

โกเลมล้มลงไปอีก 10 ตัว  แพทเตรียมขว้างระเบิดไปยังทิศที่กะเอาไว้ หากแต่เจ้าชายกลับยืนขึ้นและเดินออกไปนอกการคุ้มกันของโกเลม

“เจ้าชาย” แพทร้อง

ชายหนุ่มเดินตรงเข้าหานักรบเผ่าลิงที่เหลืออีกราว150คน พวกมันจ้องมองเจ้าชายที่กำลังเดินตรงเข้ามาแล้วก็หัวเราะ

“รนหาที่ ทุกคนยิงมันก่อน เอาให้มันกลายเป็นเจ้าชายเม่นซะ ระวัง ระวัง ยิง!”

ผึง

ลูกศรนับร้อยพุ่งเข้าใส่ร่างของเจ้าชายดีโอ ชายหนุ่มมองลูกศรเหล่านั้นอย่างไม่รู้สึกอะไร แล้วก็เอ่ยขานพลังเวท

“[Time Stop]”

ปึง!

ต่อหน้าต่อตาของทุกคน ลูกศรที่กำลังพุ่งเข้าหาส่วนหนึ่งพุ่งปักลงกับพื้น เฉพาะลูกศรที่อยู่ตรงหน้าของเจ้าชายเกิดแตกหักกระเด็นแหวกเส้นทาง ร่างของเจ้าชายเหมือนกับเบลอไปชั่วขณะและย้ายตำแหน่งไปอยู่ด้านหน้า

“เกิดอะไรขึ้น พวกเราเอาใหม่ ยิง!”

ปึง!

“มันหายไป มันหายไปไหน!” นักรบเผ่าลิงต่างร้องอย่างตกใจ เจ้าชายดีโอหายไปจากลานสายตาของพวกมัน

“เหวอออออ”

เลือดพุ่งจากร่าง5ร่างที่อยู่ใจกลางวง นักรบเผ่าลิงต่างแตกฮือถอยออกมาเพราะเจ้าชายดีโอมายืนอยู่ใจกลางกลุ่มของพวกมันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“พวกเรา ชักดาบเข้าสู้พร้อ….”

“[Time Stop]”

ซู่!!!!

ศีรษะนับสิบหล่นลงกับพื้น นักรบเผ่าลิงทั้งหลายต่างเสียขวัญ

เวทหยุดเวลา

เวทบรรพกาลที่น้อยคนจะฝึกสำเร็จ นี่เจ้าชายแห่งแอสคาลอนทำได้แล้วอย่างนั้นรึ

“เก้าวินาที”

“ห๊ะ”

นักรบเผ่าลิงนับร้อยชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้น

“ข้าหยุดเวลาได้ 9 วินาทีต่อวัน” เจ้าชายดีโอบอก “และเมื่อครู่ข้าใช้ไปแล้ว3วินาที พวกเจ้าจะลองเสี่ยงกันดูไหม ว่า ใครบ้างจะตายภายใต้คมดาบของข้า”

“หุบปากซะ เจ้าต้องการขู่ให้พวกเราหนีล่ะสิ”

“จะคิดแบบนั้นก็ได้ ว่าแต่เจ้าจะเป็นคนแรกที่เข้ามาหรือไม่ล่ะ” เจ้าชายถาม

“พวกเราทุกคน นี่คือแผนของมันที่ต้องการหลอกพวกเราเท่านั้น มันกะให้เรากลัวและหนีไปเอง ถ้าพวกเรารวมกำลังกัน มันจะมีกี่วินาทีก็สู้เราไม่ได้หมดแน่” เผ่าลิงกล่าว

“ฮะฮะ จริงอยู่ที่ข้าต้องการหลอกพวกเจ้า” เจ้าชายบอก “แต่ไม่ใช่การหลอกให้พวกเจ้าหนีไป หากแต่เป็นการหลอกให้พวกเจ้าอยู่กับที่นี่ …​ดูเอาซะ เอ้า”

จุดบนแผนที่อันแสดงถึงมิตรที่แพทเห็นเมื่อครู่ มาบัดนี้มาล้อมวงประชิดแล้ว

และสิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ ทหารโรมันเกราะสีดำสนิท

“อ อะ องค์รักษ์เพรตอเรี่ยน”

“ต ตะ ตายแล้ว”

ทหารเกราะดำบุกโจมตีเข้าไป นักรบลิงหันขวับกลับมามองหาเจ้าชายดีโอ หากแต่ร่างของชายหนุ่มแวบหายไปจากวงล้อมก่อนจะไปปรากฎที่ข้างกายของแพท

“เอาล่ะ …​หมดเรื่องที่ข้าต้องการพิสูจน์แล้วล่ะคุณแพท”

เจ้าชายดีโอกล่าว

“ไม่สิ … หรือว่าข้าจะต้องเรียกท่านว่านักรบมังกรแพทดี”