Midterm Fantasy - ตอนที่ 235

“โรล่า อย่า! หยุด!” รอนร้องขณะที่เห็นโรล่าพุ่งตัวออกไป

“ทุกคน อย่า! หยุด!” พระราชาร้องขึ้นพร้อมๆกันกับเด็กหนุ่มเมื่อเห็นองครักษ์ดึงอาวุธออกมา

แต่เหมือนกับทุกคนจะไม่ได้ยิน โรล่าพุ่งเข้าใส่พระราชาลูเซียส ขณะที่องครักษ์เพรเตอร์เรี่ยนก็พุ่งเข้าหาโรล่าและรอนเช่นเดียวกัน

“[Might]” โรล่าร่ายเวทเพิ่มกำลัง และฟันมีดทำครัวในมือเข้าใส่ดาบบรอนซ์ขององครักษ์เกราะดำ

เคร้ง! ดาบบรอนซ์หักสะบั้น และก่อนจะทันตั้งตัว มีดในมือของเด็กสาวก็ปักเข้าไปที่รักแร้ของทหารนายนั้น ทหารอีกสามคนพุ่งเข้าหาโรล่าที่ปราศจากอาวุธพร้อมดาบในมือ

“ออกมา!” โรล่ายกมือขึ้น มีดทำครัวอีกเล่มปรากฎในมือ

ไม่มีปัญหาว่าจะขาดอาวุธ

เพราะในแหวนของเธอ มีมีดที่ขนมาอีกนับพันเล่ม

เคร้ง ๆ ๆ

เด็กสาวฟาดฟันมีดเข้าใส่องครักษ์เกราะดำ ดาบเหล็กและดาบบรอนซ์ในมือของทหารแตกหักเสียหายหมด ขณะที่มีดในมือของโรล่านั้นบิ่นไปเพียงเล็กน้อย

“ทุกคนไม่ได้ยินรึไง อย่า! หยุด!” พระราชาร้องขึ้นมาอีกครั้ง

“โรล่า อย่า! หยุด!” รอนร้องตะโกนขณะที่ต่อยองครักษ์กระเด็นไปอีกคน

“ท่านลูเซียส นี่ไม่เหมือนกับที่เราคุยกันไว้นี่ครับ” อัลเบิร์ตเดินเข้าไปถาม “ทำไมท่านถึงโจมตีคุณรอนล่ะ”

แม้จะเป็นคนของอาณาจักรแอสคาลอน แต่นักรบมังกรนั้นขึ้นกับศาสนจักร ทำให้อัลเบิร์ตกล้าตั้งคำถามกับพระราชา

“ก็ข้าสั่งให้ทุกคนหยุดแล้วนี่”

“เห?แต่พวกเราได้ยินท่านสั่งไม่ให้หยุด”

ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันก่อนที่พระราชาจะอุทานและร้องขึ้นมา

“ทุกคน หยุด! อย่าสู้กัน!” พระราชาร้องอีกครั้ง องครักษ์ชะงักหยุด ขณะที่โรล่าสบโอกาส เด็กสาวพุ่งเข้าใส่พระราชาพร้อมมีดในมือ

“โรล่า! อย่า! หยุด!” รอนร้องขึ้น หากแต่โรล่ายังพุ่งเข้าหาพระราชา

ทำไมโรล่าจึงไม่หยุด กระแสความคิดของเด็กสาวหลั่งไหลเข้าสู่ความคิดของรอน แม้จะไม่ได้แสดงออกเป็นคำพูดแต่เขารับรู้ได้ว่าจากประโยคเมื่อกี้โรล่าเข้าใจว่าเขาสั่งให้เธอบุกต่อ

“ท่านรอน! ท่านพูดติดกันเกินไป” ลีออนตะโกน

แต่ช้าไปแล้ว เด็กสาวเข้าถึงตัวพระราชาลูเซียส

แคร้ง!

ดาบกลาเดียสในมือของพระราชาฟันเข้าใส่มีดในมือของโรล่าจนหักกระเด็น

“ออกมา!” มีดนับสิบเล่มปรากฎขึ้นในอากาศ โรล่าใช้มือตบเข้าใส่มีดแต่ละเล่มอย่างรวดเร็ว มีดนับสิบพุ่งเข้าโจมตีราชาแห่งแอสคาลอน ส่วนเด็กสาวก็ดึงเอามีดออกจากแหวนและเตรียมโจมตีชุดถัดไป

“ตาย!” ร่างขององครักษ์กิลเลี่ยนลอยออกมาจากหลังบัลลังก์ในมือถือหอกสีดำอันโต เปล่งพลังอันน่ากดดันไปทั่ว

ปลายหอกพุ่งเข้าใส่เด็กสาว

ขณะที่โรล่าไม่มีทีท่าว่าจะป้องกัน เธอมุุุ่งเพียงการโจมตีพระราชาตรงหน้า

“[Swift]” รอนร้องออกมา เลือดอุ่นๆที่ไหลขึ้นคอจากการใช้โหมดนักรบคลั่งกระอักเต็มปากไปหมด แต่ไม่มีเวลาสนใจแล้ว รอนพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ฉึก! ฉึก!

“อ้ากกกก”

[Mega meat shield]

-30

-1000

“คุณรอน!”

“เฮ้ย!”

ร่างของรอนถูกแทงด้วยหอกดำทะลุอก ขณะที่ท้องก็ถูกมีดของโรล่าแทงมีดด้าม

“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้ กิลเลี่ยน จับเด็กสาวคนนี้ไว้ก่อน ห้ามทำร้ายเธอเด็ดขาด” พระราชาสั่ง “นักรบมังกรแคลร์ ช่วยรักษาคุณรอนด้วย”

กิลเลี่ยนใช้มืออันหนาหนักกดร่างของโรล่าอัดลงกับพื้นจนดิ้นไปไหนไม่ได้ ขณะที่คนอื่นๆช่วยกันกระชากหอกออกจากร่างของรอน เลือดพุ่งออกมาเป็นสายพร้อมกับที่เวทรักษา [Greater High Heal] รักษาอาการบาดเจ็บจนเลือดค่อยๆหยุดไหล

“โรล่า หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าเข้าใจพระราชาผิด”

“แต่เมื่อกี้คุณรอนบอกว่าอย่าหยุดนี่คะ”

“ผมบอกว่า อย่า…​หยุด ไม่ใช่ อย่าหยุด”

“อ้าว” โรล่าอ้าปากค้าง เพราะเธอเข้าใจผิดตะกี้ ถึงกับไล่ฆ่าพระราชาอยู่พักใหญ่เลย

พระราชาและรอนเอามือกุมขมับ

“เมื่อครู่ไม่มีแถบพลังชีวิตขึ้นเหนือศีรษะของพระราชา แปลว่าที่พูดคุยกกับพวกเรานั้นไม่ได้ตั้งใจจะสู้”​ รอนบอกโรล่าก่อนจะหันไปที่พระราชาลูเซียส

“ถูกต้องครับ ผมได้รับศิลานักปราชญ์ของท่านอารย่าเข้ามาในร่างกาย ถือเป็นนักรบมังกรแห่งแสงคนหนึ่งครับ” รอนตอบ

“อืม ที่แท้ก็เป็นศิลานักปราชญ์ของท่านอารย่า” พระราชาพยักหน้า

“พระราชารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าผมเป็นนักรบมังกรครับ”

“ดีโอแจ้งมาสักพักแล้วล่ะ”​พระราชาบอก “นอกจากนี้ระหว่างเดินทางเราได้ให้คนสังเกตชั่งน้ำหนักรถม้าในช่วงเที่ยงวันและเที่ยงคืน สองช่วงนี้รถม้าจะหนักขึ้นแบบฉับพลัน แสดงว่าเธอข้ามไปอีกโลกและขนของกลับมา ,​นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่เธอหลบลูกศรได้ทั้งที่ไม่เห็นคนยิง , กับการที่บอกได้ว่าใครเป็นศัตรูก่อนการต่อสู้ ซึ่งมีแต่นักรบมังกรเท่านั้นที่จะเห็นแถบพลังชีวิตของศัตรูและบอกล่วงหน้าได้ว่าคนตรงหน้าคือมิตรหรือศัตรู”

รอนพยักหน้า ที่แท้เหตุแปลกๆที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางก็คือพระราชาให้คนมาสังเกตเขานั่นเอง

“เดี๋ยวสิ แต่ว่าตอนนั้นที่เจ้าชายใช้ไม้เท้าลูกแก้วทดสอบ คุณรอนกับคุณแพทไม่มีปฏิกริยาใดๆนี่ครับ ทั้งที่เป็นลูกแก้วที่จะมีปฏิกริยากับผู้ที่มีศิลานักปราชญ์แห่งแสงแท้ๆ” อัลเบิร์ตแย้ง

“อาจจะเป็นเพราะผมไม่มีพลังเวทก็ได้ครับ” รอนบอก

“เฮ้ ๆ เดี๋ยวสิ แต่เมื่อกี้นายใช้เวทเร่งความเร็วได้นี่”​ คริสแย้ง

“นั่งคือสกิล [Rage] นักรบคลั่งครับ ผมใช้พลังชีวิตแลกกับการร่ายเวทได้แม้ร่างกายไม่มีมานา”รอนตอบ

“นักรบคลั่ง แต่สกิลนั่น พวกเรายังใช้ไม่ได้กันเลย” จิลพูดขึ้น

พระราชาโบกมือ

“สกิลนั่นต้องเป็นคนที่ผ่านความเป็นความตายมา นักรบมังกรที่ยังไม่เคยผ่านการต่อสู้ถึงขั้นนั้นไม่มีทางใช้สกิลที่ว่าได้หรอก”​

ดูเหมือนทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง หากแต่เสียงหนึ่งก็คัดค้านดังขึ้น

“ช้าก่อนท่านเพรเตอร์ ท่านจะฟังความเพียงเท่านี้แล้วเชื่อทันทีไม่ได้ พวกเราวางศพท่านอารย่าอยู่ในสุสาน แล้วเจ้าเด็กนี่มันจะไปเอามาศิลานักปราชญ์มาได้ยังไง”

“บ้านที่ผมอาศัยอยู่ น่าจะเป็นบ้านที่ท่านอารย่าเคยใช้ในโลกฝั่งโน้น คิดว่าคงจะเกิดอะไรขึ้นบางอย่าง ผมเลยถูกดูดข้ามโลกไปโผล่ในสุสานของท่านอารย่าครับ”

รอนเล่าเรื่องราวตอนที่เขาเผลอหลับไปแล้วตื่นขึ้นในสุสานให้ทุกคนฟัง

“เคยมีบันทึกอยู่ว่า หากมีความต้องการอันแรงกล้า ศิลานักปราชญ์ที่ปราศจากเจ้าของก็จะดึงดูดคนที่อยู่ใกล้ให้ข้ามโลกมาฝั่งนี้ได้”

“ความต้องการแรงกล้าเรื่องใดกันที่ดึงให้ข้ามมาฝั่งนี้ได้”

เหล่าองครักษ์พึมพำพลางมองรอนอย่างยำเกรง

มันต้องเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากแน่ๆ ความต้องการแรงกล้าระดับไหนกันนะ

รอนเหงื่อตก

จะให้บอกไงดีล่ะ

จะให้บอกว่า ผมแค่ต้องการเวลาเพิ่มในการอ่านหนังสือเตรียมสอบมิดเทอม เลยมาโผล่ยังอีกโลกหนึ่ง ยังงั้นเรอะ

“บ้านที่ท่านอารย่าเคยอาศัยยังงั้นเรอะ” กิลเลี่ยนขมวดคิ้วแล้วถามต่อ “ถ้าเช่นนั้น เจ้าพบกับผู้หญิงคนที่เป็นผู้ช่วยท่านอารย่าที่โลกนั้นบ้างไหม เจ้าตอบได้ไหมว่าผู้ช่วยคนนั้นชื่ออะไร”

“คุณกิลเลี่ยนหมายถึงอาม่าหวงหมิงเยี่ยใช่ไหมครับ” รอนตอบ

“โอ้”

องครักษ์เพรเตอร์เรี่ยนรุ่นอาวุโส ไปจนถึงพระราชาลูเซียสต่างอุทานออกมาพร้อมกัน

“ใช่จริงๆ เธอมาจากโลกฝั่งโน้นจริงๆ” กิลเลี่ยนปล่อยมือที่กดโรล่าเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว เด็กสาวลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหารอน

“ได้ยินชื่อที่คุ้นเคยเช่นนี้ทำให้พวกเรานึกถึงความหลังกัน แม้ไม่เคยพบหน้า แต่สินค้าจากเจ๊หวงก็ช่วยอาณาจักรของเราเมื่อสามสิบปีก่อนอย่างมากมายนัก ตอนนี้เจ๊หวงเป็นยังไงบ้างล่ะ สบายดีไหม”

“พวกท่านคงจำได้ที่ผมประกาศไปว่าผู้ก่อตั้งร้าน ARMAMENTได้เสียชีวิตไป” รอนบอก “เจ๊หวงก็คืออาม่าผู้ก่อตั้งแห่ง ARMAMENT ครับ”

บรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นเงียบงัน เมื่อชื่อที่คุ้นเคยอีกชื่อหนึ่งปรากฎว่าได้จากไปแล้ว

รอนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นโดยคร่าวๆให้กับพระราชา เล่าถึงการต่อสู้กับแก๊งเมษา และการสละชีพของอาม่า

แน่นอนว่า ละเอาไว้ ไม่บอกเรื่องที่เท็นสไควร์กับอารย่ายังมีชีวิตอยู่

เขาจำได้ว่าเจ้าชายดีโอเคยบอกว่าพระราชาเคยแอบชอบอารย่า และเกลียดเท็นสไควร์ยังกับอะไร ขืนบอกไป มีหวังพระราชาอาละวาดแน่ๆ

“เอาล่ะ เมื่อเข้าใจกันก็ดีแล้ว ข้าหวังว่าอาณาจักรแอสคาลอนของเราจะได้รับความร่วมมือจากคุณรอนและร้าน ARMAMENT” พระราชาบอก “อ้อ และเธอด้วย แม่สาวน้อยโรล่า ฝีมือของเธอนี่ไม่ผิดจากที่ดีโอชมเอาไว้จริงๆ”

โรล่าอายหน้าแดง เมื่อครู่เธอใช้มีดไล่ฆ่าพระราชาอยู่แท้ๆ

“ข้าอยากจะคุยกับคุณรอนอีกสักพักเรื่องความร่วมมือของร้าน ARMAMENT” พระราชาบอก “กิลเลี่ยน พาแม่หนูโรล่าและนักรบมังกรท่านอื่นๆไปพักก่อนก็แล้วกัน คุณรอน เชิญ เชิญ”

โรล่าเดินออกไปกับกิลเลี่ยน ขณะที่รอนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ

พระราชายิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่รู้เรื่องของรอน

“ดีโอเอ๋ย ดีโอ พ่อช่วยเจ้าได้เท่านี้แหละนะ หึหึหึ”