Midterm Fantasy - ตอนที่ 236

[คำเตือน มีฉากที่ควรระมัดระวัง ไม่ควรเลียนแบบ]

โรล่าถูกพาไปที่ห้องรับรองจันทรา แม้จะเป็นห้องที่ขนาดไม่ใหญ่โตมากนักแต่ก็มีเครื่องใช้ที่หรูหราดูดีมีราคา มีหญิงรับใช้ของวังเข้ามาช่วยเก็บของ

ตลอดช่วงเช้าถึงบ่ายโรล่าถูกแวะเวียนเยี่ยมเยือนด้วยบรรดานายทหารและนักรบ เหล่านายทหารทั้งหลายต่างอยากทำความรู้จักกับโรล่า เด็กสาวที่ฆ่ามอนสเตอร์และนักรบระดับสูงได้ถึงสามตัวด้วยวัยแค่ 15 ปี

“ธานอสแห่งเผ่ามนุษย์ครึ่งสัตว์ลิง เป็นยอดนักรบอันดับหนึ่งของเผ่าลิง การตายของมันทำให้เผ่าลิงตกจากเผ่าขนาดใหญ่ลงมาเป็นเผ่าระดับกลาง”

“ถึงตอนนั้นท่านรอนจะร่วมต่อสู้กับท่านโรล่า แต่ว่าท่านรอนก็ไม่ได้ทำอะไรเลยแถมถูกหวดครั้งเดียวกระเด็นจนออกนอกสนามรบ กลับกันท่านโรล่าใช้มีดสั้นเข้าสู้กับธานอสได้อย่างสูสีและได้รับชัยชนะ”

“ใช่แล้ว และวันนี้ขนาดมีองครักษ์เพรเตอร์เรี่ยนหลายสิบคนคุ้มกันพระราชา แต่ท่านยังไม่เกรงกลัว เยี่ยมจริงๆ เยี่ยมจริงๆ สมกับที่ท่านดีโอพูดถึงบ่อยๆ”

เหล่าทหารพูดชมอย่างไม่ขาดสาย ผู้คนมาเยี่ยมเยือนจนเด็กสาวเหนื่อยต้อนรับไปหมด จนตกเย็นรอนก็ยังไม่กลับมา โรล่ารับประทานอาหารเย็นในห้อง จากนั้นก็ไปเข้าห้องอาบน้ำ แช่น้ำอุ่นชำระล้างร่างกาย ใส่ชุดนอนอันหรูหราและบางเบาแล้วก็รอจนมืด แต่รอนก็ยังไม่กลับมา

“ท่านโรล่าคะ ​น้ำสมุนไพรค่ะ”​ หญิงรับใช้ถือกาน้ำเข้ามา

“ขอบใจจ๊ะ หอมจัง” โรล่ารับเอาไว้แล้วรินลงแก้ว “ว่าแต่ท่านรอนยังไม่กลับมาอีกหรือเนี่ย”

“ยังค่ะ เห็นว่ายังคุยเรื่องทางทหารกับบรรดานายทหารและนักยุทธศาสตร์อยู่” หญิงรับใช้กล่าว “เดี๋ยวชั้นไปทำห้องน้ำสักครู่นะคะ”

“จ๊ะ” โรล่าตอบแล้วก็รินน้ำสมุนไพรต่อ

หญิงรับใช้เข้าไปในห้องน้ำ ปิดกลไกบางอย่างของบ่ออาบน้ำแล้วยกมือขึ้น ร่ายเวทลงไปในน้ำ ก่อนจะเดินกลับออกมา โรล่ากำลังจิบน้ำอยู่

“ว่าแต่ห้องท่านรอนอยู่ตรงไหนเหรอ” โรล่าถามขึ้นมา

“อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามค่ะ ห้องรับรองตะวัน” หญิงรับใช้บอก “ข้าขอตัวนะคะ”

หญิงรับใช้เดินออกไป โรล่านั่งจิบชาสมุนไพรต่อไปอย่างแปลกใจ ทำไมเธอถึงรู้สึกอยากดื่มมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆกันนะ แล้วจะว่าไป ทำไมในห้องมันถึงเย็นขึ้น หรือว่าตอนนี้กลางคืนแล้วอากาศเลยเย็น

เด็กสาวลุกขึ้น รู้สึกมึนๆกรึ่มๆ ดูเหมือนวันนี้เธอจะเดินทางไกลจนเพลีย ไปนอนดีกว่า

แล้วเด็กสาวก็เข้าห้องนอน ซุกกายอันมีเพียงชุดที่บางเบาเข้าไปในผ้าห่มหนาแล้วก็ผลอยหลับไป

รอนเดินกลับออกจากท้องพระโรงอย่างเหนื่อยอ่อน นี่ขนาดเขาใช้ศิลานักปราชญ์และทำให้ร่างกายไม่ต้องการการนอนหลับพักผ่อน แต่ว่าการประชุมอย่างต่อเนื่องไม่ยอมพักของพระราชาและเหล่านักยุทธศาสตร์ทำให้รอนถึงกับเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก

ตั้งแต่ช่วงสายจรดเย็น รอนเจอประชุมและร่วมตัดสินใจเรื่องต่างๆมากมายตั้งแต่

เรื่องโรคระบาดคอตีบ ที่ตอนนี้จำกัดวงการแพร่ของโรคที่หมู่บ้านรอบนอกชายแดนได้แล้ว

เรื่องการเตรียมอาวุธและยา เผื่อการสงคราม

เรื่องLogistic

เรื่องแผนการป้องกันหากมีการโจมตีของกองทัพมอนสเตอร์

เรื่องแผนการเพาะปลูกและการเตรียมเสบียง

เหล่านักยุทธศาสตร์พากันปาแผนต่างๆลงมาให้รอนช่วยตัดสิน และร้องขอสินค้าเท่าที่เป็นไปได้

ช่วงหนึ่งรอนถามถึงวิธีการขนอาวุธข้ามมา จะเป็นไปได้ไหมหากเขาจะขนอาวุธสมัยใหม่ข้ามมา แต่คำตอบที่ได้คือเป็นไปไม่ได้

อาวุธของโลกโน้นที่มีส่วนประกอบจากดินระเบิดไม่สามารถพาข้ามมาได้มากกว่า 1 ชิ้นแม้จะนำไปเก็บรวมกันไว้เป็นเดือนๆ เนื่องจากดินระเบิดและสารเคมีที่ก่อการระเบิดได้จะมีการเปลี่ยนแปลงทางเคมีภายในตลอดเวลา ทำให้[ระบบ]ไม่อนุญาตให้นำข้ามมา

เคยมีการลองนำเอาจรวดหรือระเบิดขนาดใหญ่กลับมา แต่ผลก็คือระเบิดพวกนั้นมาไม่ครบลูกจนใช้การไม่ได้

“มีของวิเศษหนึ่งชื่อตาข่ายอิดิปุสที่สามารถห่อของขนาดใหญ่และนำของทั้งหมดข้ามมิติได้ในคราวเดียว แต่มันต้องชาร์จพลังถึง50ปี แถมมันก็สูญหายไปในสงครามครั้งที่แล้ว ถ้ามีของสิ่งนั้นเราอาจจะใช้ขนส่งอาวุธข้ามมาก็ได้”

นี่คือสิ่งที่พระราชากล่าว แต่ว่าในเมื่อของมันไม่มีแล้วจะให้ทำยังไงล่ะนะ

รอนเดินกลับจากห้องประชุมอย่างเหนื่อยล้าสมอง เขาเดินกลับไปที่ห้องพัก

“ท่านรอน” หญิงรับใช้เข้ามาต้อนรับ

“ห้องของผมอยู่ไหนเหรอครับ” รอนถาม

“นี่ค่ะ ห้องจันทราของท่านรอน ส่วนห้องตะวันของท่านโรล่า ท่านรอนจะไปคุยกับท่านโรล่าก่อนไหมคะ” หญิงรับใช้ถาม “ท่านโรล่าเพิ่งเข้านอนไปไม่นาน เดี๋ยวชั้นไปเรียกให้”​

“อย่าดีกว่าครับ เดินทางมาทั้งวันท่าจะเหนื่อย” รอนตอบ “เดี๋ยวผมไปอาบน้ำแล้วพักก่อนดีกว่าครับ”

“บนโต๊ะมีชาสมุนไพรอยู่ ช่วยให้หลับสบาย ท่านดื่มได้เลยนะคะ”

“ขอบคุณครับ”

รอนหันหลังเตรียมเปิดประตูเข้าห้องจันทรา หญิงรับใช้คนนั้นดึงเอาคทาเวทมนตร์ออกมาจากเสื้อแล้วร่ายเวทอย่างรวดเร็วใส่รอนที่ไม่รู้ตัวก่อนจะเดินกลับออกไป

หญิงรับใช้เดินออกมาจนถึงด้านนอกของโซนห้องรับรอง ​ข้างนอกนั่นพระราชาและเหล่านักปราชญ์ นายทหาร ยืนอยู่นับสิบคน

“ท่านบิชอปคาร์มิลล่า เป็นไปตามแผนดีใช่ไหมครับ” พระราชาถาม

“ข้าร่ายเวทจำกัดการทำงานของศิลานักปราชญ์แห่งแสงสว่างแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามแผนดี” บิชอปในชุดหญิงรับใช้กล่าว “แต่ต้องทำถึงขนาดนี้เชียวรึ”

“ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก หากไม่มีท่านรอนคนนี้และร้านARMAMENT ของเขาก็ยากที่อาณาจักรนี้จะผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้” พระราชากล่าว “ทำเช่นนี้เราจะใช้โรล่าคนนี้รั้งท่านรอนไว้ได้ ในขณะที่ลูกของข้าก็จะรั้งคุณแพทไว้ เท่านี้เราก็จะได้กำลังของนักรบมังกรมาเสริมอีกสองคน”

“จากที่เด็กสาวคนนั้นโจมตีข้า ดูเหมือนทั้งสองคนนั้นจะมีความผูกพันมากอยู่แล้ว ดูท่าสถานะของโรล่าต่อท่านรอนน่าจะอยู่ระดับ Zealot หรือไม่ก็ Soulmate แผนต้องสำเร็จแน่นอน”

บิชอปคาร์มิลล่าไม่ว่าอะไร เธอเปลี่ยนชุดนักบวชแล้วเดินจากไป

รอนเข้าห้องไปแล้ว ภายในห้องรับแขกที่ไฟมืดสลัวกาน้ำชาสมุนไพรวางอยู่ เขารินแล้วก็ดื่มมันลงไป ชาที่มีรสหวานหอมอร่อยกว่าที่คิดจนเขาแปลกใจ

[ชาเพิ่มสมxxภาพxxxxx 15 unit]

[ความตื่นตัวทาxxxxศ +10]

รอนตาโตอย่างแปลกใจ วันนี้ระบบรวนอย่างนั้นเรอะ ทำไมคำอธิบายมันขาดหายล่ะ

ว่าแต่ชานี่ท่าจะของดี เพิ่มความตื่นตัวได้ งั้นกินอีกดีกว่า

[+10] [+10] …..

[คxxตื่xxxxxxxxxxศ MAX!]

รอนรู้สึกมึนๆกรึ่มๆ วูบวาบ ในตัวเหมือนจะร้อนๆหนาวๆ  เด็กหนุ่มเดินไปที่ห้องอาบน้ำถอดเสื้อผ้าแล้วลงอ่าง

“บรึ๊อ ทำไมน้ำเย็นอย่างนี้” รอนร้องออกมาเมื่อพบว่าน้ำในอ่างนั้นเย็นยะเยือก “หรือว่าพวกโรมันชอบอาบน้ำเย็นกันนะ”

น้ำหนาวเย็นจนเข้ากระดูก รอนเร่งอาบจนเสร็จแล้วขึ้นจากอ่างเช็ดตัวจนแห้งและใส่เสื้อคลุมอาบน้ำบางเบา อากาศโดยรอบที่เย็นยะเยือกทำให้รอนรีบกลับเข้าห้องนอน

แม้ว่าเมื่อข้ามมาที่โลกนี้จะไม่ต้องการการพักผ่อนนอนหลับ แต่ถ้าเจออากาศเย็นแบบนี้ก็ต้องหาผ้าห่มอุ่นๆ ดังนั้นเด็กหนุ่มรีบเดินไปที่เตียงในห้องนอนอันมืดสนิท ถอดเสื้อคลุมออกแล้วแทรกกายเข้าไปใต้ผ้าห่มทันที

“อืมมม อุ่น ค่อยยังชั่ว” รอนร้องครางออกมาอย่างสบายอารมณ์ เขาห่มผ้าห่มนุ่มๆจนคลุมศีรษะแล้วซุกตัวอยู่ภายใต้นั้น ดูเหมือนว่าแม้อากาศในห้องจะเย็น แต่เตียงของที่นี่ก็อุ่นสบายยังกับมีเครื่องทำความอุ่นอยู่ข้างใน  มือของรอนเลื่อนเปะปะไปรอบๆเพื่อรับความอุ่นอย่างเต็มที่

“หืม?!” เด็กหนุ่มร้องขึ้นเบาๆเมื่อรู้สึกว่ามือไปโดนอะไรนุ่มๆหยุ่นๆเข้า

“หมอนข้างเหรอ แต่หมอนข้างทำไมมันนุ่มมากหยั่งงี้ล่ะ ยังกะหมอนยางพารา อุ่นด้วย” รอนพูดออกมาไม่ทันหมด ความรู้สึกบางอย่างก็พุ่งเข้าสมอง

[Soulmate axxxvated]

ความรู้สึกหลั่งไหลเข้ามาอย่างรุนแรงจนรอนเอะใจ

เขาเอื้อมมือไปจับหมอนข้างที่ว่า หมอนข้างแสนอุ่นนุ่มนิ่มใบนั้นสั่นสะท้านขึ้นและพลิกตะแคงมาทางเขา พร้อมกับกระแสความรู้สึกที่หลั่งไหลเข้ามา

นี่มันไม่ใช่หมอนข้างแล้ว นี่มันโรล่า!

รอนกำลังจะลุกขึ้น แต่แล้วความรู้สึกที่เข้ามาในสมองทำให้เขาชะงัก

ความรู้สึกที่ไม่อยากให้เขาลุกออกไป

ความรู้สึกอยากอยู่ด้วย

ความรู้สึกที่อยากให้เวลาทั้งหมดหยุดลงอยู่แค่ตรงนี้

ความรู้สึกของโรล่าเชื่อมต่อเข้ากับจิตสำนึกของรอนผ่านทางฟังก์ชั่น Soulmate

ชั่วขณะที่เด็กหนุ่มชะงักไป เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ขยายออกมาจากภายใน

รู้สึกได้ถึงมือของอีกฝ่ายที่ดึงตัวของเขามากอด

ร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขากดทับเข้ากับร่างของโรล่า คั่นกลางด้วยผ้าบางเบาที่ค่อยๆเลื่อนหลุดออกไปอย่างช้าๆ

ความเหน็บหนาวทั้งหมดค่อยๆหายไป ผิวกายของทั้งสองแนบชิดสนิทกัน

เด็กหนุ่มอยากจะถอยตัวออกแต่มีแรงขับบางอย่างในตัวของเขาทำให้เขาไม่ปล่อยมือจากร่างของอีกฝ่าย มือเลื่อนเปะปะไปในในที่ที่ไม่ควร

“น้ำชา ชานั่นมัน!” รอนกัดฟันพูด “โรล่า น้ำชามีปัญห…อุ๊บบบ”

ในความมืดนั้นร่างของเด็กหนุ่มถูกกดลงกับเตียง และก่อนที่จะพูดอะไรออกไป ริมฝีปากก็ถูกปิดลงอย่างอบอุ่น

“โรล่ารู้ค่ะ รู้ตั้งแต่ดื่มเสร็จได้สักพัก และรู้ถึงตอนที่คุณเข้ามานั่งดื่มชาในห้อง ตอนที่เข้าไปในห้องอาบน้ำ จนกระทั่งมาที่เตียงนี้” โรล่าเอ่ยขึ้น “แต่จะต้องสนใจทำไมคะ ในเมื่อมันคือความตั้งใจของเราอยู่แล้วตั้งแต่แรก”​

เด็กสาวก้มลงหาเด็กหนุ่มประพรมจูบลงไป

“แต่แบบนี้มันไม่ถูกต้องนะครับ ผม ผม..”

“โลกของคุณรอน อาจจะยึดถือเรื่องความรักชายหญิงของคนเพียงสองคน แต่ที่โลกนี้มันไม่เหมือนกัน” โรล่าบอก “หากทุกฝ่ายยินยอม ผู้ชายจะมีภรรยาสองคนหรือสามคนก็ได้ ผู้หญิงเองจะมีสามีและลูกกับผู้ชายมากกว่าหนึ่งคนก็ได้”

เสียงหายใจหอบถี่ขึ้น มือของเด็กสาวไล้ไปบนร่างของเด็กหนุ่ม

“และโรล่ารักคุณ ไม่ว่าคุณรอนจะมีความรักกับใครยังไง โรล่าก็ยังรู้สึกกับคุณแบบนี้” โรล่าบอก “และอย่าโกหกเลยค่ะว่าคุณไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน ความคิดของเราในตอนนี้เชื่อมถึงกัน โรล่ารู้ว่าคุณก็รักโรล่าและรู้สึกอย่างเดียวกัน”

ลมหายใจอุ่นๆประพรมลงบนใบหน้าอีกครั้ง ริมฝีปากของเด็กสาวปิดปากของรอนไม่ให้พูดอะไรออกมาอีก สติของรอนกำลังหลุดลอย ร่างของเขาเหมือนจะลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ใบหน้าของแพทปรากฎขึ้นมาในห้วงความคิดชั่วขณะก่อนที่จะหายไป

มือของเด็กหนุ่มเลื่อนไปที่เรือนผมสีทองของเด็กสาว ดึงปิ่นปักผมออก เส้นผมยาวสยายลงมาระใบหน้าของเขา

จากนั้นเตียงก็สั่นไหว เสียงกรีดร้องดังขึ้น ตามด้วยเสียงร้องของรอน

“อ้าาาาาก”​

เตียงลั่นสั่นไหวก่อนที่เสียงร้องของโรล่าจะดังขึ้นมา

“[illuminate]”

แสงสว่างปรากฎขึ้นบนเตียง เลือดสดๆไหลนองผ้าปู รอนนั่งกุมเป้า ในมือมีปิ่นปักผมที่ตอนนี้กำลังปักอยู่ที่พวงป๋องแป๋ง รอนดึงออกมาแล้วปักลงไปอีกครั้งอย่างน่าสะพรึง

ฉึก!

ความจุกเสียดและเจ็บปวดรวดร้าวแผ่ซ่านทั่วกาย ผ่อนคลายความรู้สึกเมื่อครู่ไปจนหมดสิ้น ความคิดของรอนแจ่มใสขึ้นมาแลกกับความเจ็บปวด

“ผมเข้าใจเรื่องนั้นดี และที่ผ่านมาผมก็รู้ว่าโรล่าไม่ถือเรื่องนั้น ความรู้สึกของเราตรงกัน” เด็กหนุ่มตอบอย่างลำบาก ​“แต่มันเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง”

“เพราะผมก็รักแพท และแพทไม่ได้ยอมรับในเรื่องนี้ที่ผมจะมีคนรักมากกว่าหนึ่งคน” รอนพูด “และ ….”

หยดน้ำตาไหลลงมาเปาะแปะ

“ค่ะ โรล่าทราบ ถึงความรักที่คุณมีให้โรล่าจะเป็นของจริง แต่คุณรอนรักคุณแพทมากที่สุด รักมากกว่าโรล่า รักมากกว่าคุณเจนัส” เด็กสาวตอบทั้งน้ำตา “ความรู้สึกของเราเชื่อมต่อกัน สิ่งที่คุณรอนคิดเมื่อครู่นี้โรล่าทราบทั้งหมด”

“ผมขอโทษ …​ขอโทษที่ไม่หนักแน่นกว่านี้ ทั้งที่รู้ว่าจะเลือกอะไรแต่กลับปล่อยให้ความรู้สึกของเราทั้งสองคนล่วงเลยมาจนเป็นแบบนี้” รอนพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก

มันคือความผิดของเขาด้วยส่วนหนึ่งที่รู้ทั้งรู้ว่าจะลงเอยแบบนี้แต่ก็ปล่อยให้มันล่วงเลยมา ทำให้เด็กสาวที่จิตใจใสสะอาดต้องมาปวดใจแบบนี้

รอนลุกขึ้น ไปหยิบชุดมาให้โรล่าใส่ ก่อนที่ตนเองจะลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ

“คุณรอน เดี๋ยวโรล่ารักษาให้ค่ะ” เด็กสาวบอก

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของคุณด้วย ผมจะออกไปข้างนอกให้พวกนั้นเห็นสภาพของผม จะได้ไม่มีข่าวลือเสียๆหายๆอะไรออกมา” รอนบอกและเดินไปที่ประตู

“และผมต้องคุยเรื่องนี้กับพระราชาด้วย”

พระราชาและเหล่านักปราชญ์ที่กำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องทางเดินเงี่ยหูฟังเสียง เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาทำให้ทุกคนยิ้มได้

เท่านี้ก็ดึงตัวนักรบมังกรไว้ที่โลกนี้ได้อีกคนนึง

ปึง! ประตูถูกเปิดออก  ร่างของรอนเดินตุ้บปัดตุ้บเป๋ออกมา เลือดไหลหยดเป็นทางยาว ดวงตาแดงก่ำจนทำให้ทุกคนที่ยืนตรงทางเดินค่อยๆหุบยิ้มลง สายตาทุกคู่เลื่อนลงไปมองปิ่นปักผมที่ปักอยู่ตรงบริเวณนั้น

รอนคำรามออกมาอย่างโกรธเคือง

“ใคร คิด แผน นี้!”