Midterm Fantasy - ตอนที่ 268

6 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น ที่หมู่บ้านโอลเซ่น

“พลธนูเตรียมพร้อม เล็งไปที่หลุมเบอร์สิบสี่ ยิงได้!”

ลูกธนูเพลิงลอยขึ้นไปในอากาศ พร้อมกันนั้น กลไกที่หลุมเบอร์14ก็ทำงานขึ้น

ฟู่!!!

ขี้เลื่อยที่ใส่ไว้เต็มหลุมขนาดใหญ่นั้น พุ่งระเบิดขึ้นมาด้วยแรงของลมจากวงแหวนเวทเบื้องล่าง ฝุ่นผงขี้เลื่อยปกคลุมเครื่องทำลายประตูเมืองที่เหล่าออร์คกำลังเข็นมาจนหมด

และก่อนที่ออร์คจะทันได้ทำอะไร ธนูเพลิงก็พุ่งเข้าไปในม่านหมอกขี้เลื่อย

บรึม!

เปลวเพลิงขนาดใหญ่พวยพุ่ง แรงระเบิดฉีกเครื่องทำลายประตูเมืองและออร์ครอบๆกระจายเป็นเสี่ยงๆ

“พลธนู ตำแหน่ง 200 เมตร ยิง!”

ลูกศรนับร้อยลอยขึ้นไปในอากาศก่อนจะปักลงใส่ออร์คที่กำลังหนีตายจากกองเพลิง ประตูหมู่บ้านที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดออกโดยมีคุณเบรเซอร์ชูหอกพุ่งออกไป

“บุกได้!”

“เฮฮฮฮ”

เหล่านักผจญภัยต่างกรูตามหลังชายชรา ทั้งหมดตรงเข้ากวาดล้างออร์คที่ยังรอดชีวิต ก่อนจะช่วยกันปลดอาวุธและเกราะจากซากศพออร์คกลับเข้าหมู่บ้าน

“โรล่า ระวังด้วย ไวเวิร์นมันกลับมาอีกแล้ว พวกมันมา5ตัว จากบนเมฆ”  เสียงของแพทดังมาจากwalkie talkie

“บัลลิสต้าทั้งหมดหยุดการยิง บรรจุกระสุนเวทมนตร์2เครื่อง ที่เหลือบรรจุกระสุนหอก” โรล่าสั่ง “จอมเวท เตรียมรับการจู่โจมทางอากาศ”

เครื่องยิงหอกทั้งหมดหมุนเชือกคานงัดจนแน่น ติดตั้งกระสุนลงไป ขณะที่จอมเวทประจำกำแพงหมู่บ้านต่างเตรียมร่ายเวทป้องกัน

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ไวเวิร์นสีเขียว5ตัวก็พุ่งดิ่งลงมาจากท้องฟ้า ในกรงเล็บของพวกมันมีหินก้อนใหญ่ เตรียมปล่อยลงมา

“กระสุนเวทมนตร์ ยิง!”

“[Wind Shield]”

บัลลิสต้ากระสุนเวทมนตร์ยิงกระสุนขึ้นไปบนฟ้า พร้อมกันนั้นเหล่าจอมเวททั้งหลายก็ร่ายเวทโล่สายลมป้องกันเอาไว้

เสียงระเบิดเวทมนตร์แตกออก ไวเวิร์นทั้ง5ตัวกรีดร้องออกมาและปล่อยหินในกรงเล็บทิ้งโดยไม่ได้เล็ง หินทั้งหมดตกกระแทกโล่เวทมนตร์แล้วกระเด็นหลุดออกจากเป้าหมาย เสียงบดขยี้เลือดเนื้อและเสียงกรีดร้องของคนที่อยู่เบื้องล่างดังออกมา

“ทั้งหมด ยิง!”

ผึง!!!

บัลลิสต้านับสิบยิงหอกออกไปพร้อมกัน ไวเวิร์นทั้ง5ตัวถูกหอกเสียบเข้ากลางอก ตัวหนึ่งตกลงมาตายทันที ขณะที่อีก4ตัวพยายามบินหนีกลับไปได้อีกเล็กน้อยก่อนที่จะร่อนตกลงที่นอกหมู่บ้าน

“ความเสียหาย!” โรล่าถาม

“เครื่องยิงบัลลิสต้าพังไปเครื่องนึงและนักผจญภัยเผ่าหมีตายไปคนนึงครับ” เสียงรายงานดังขึ้น “ไวเวิร์นที่ตกลงมาถูกจัดการแล้ว ก็อบลินบนหลังตายเรียบร้อย”

“โรล่า ทางทิศใต้มีออร์ค1000ตัวกำลังบุกเข้ามา ตอน…”  แพทร้องจากเครื่องwalkie talkie แต่แล้วโรล่าก็ตัดบท

“คุณแพทสั่งการโดยตรงได้เลยค่ะ ตอนนี้โรล่าต้องคุมกำแพงด้านนี้ก่อน” โรล่าบอก

“ค่ะ … ทิศใต้ ทิศใต้ อ้ออยู่โน่น” แพทหันไปที่ด้านหลัง “คุณจิลคะ ช่วยหยิบเครื่องนั้นให้หน่อยค่ะ”

จิลหยิบwalkie talkie ของทิศใต้ส่งให้แพท แพทรับเอาไปสั่งการเตือนทหารและชาวบ้านที่คุมกำแพงด้านนั้น

“ขอโทษด้วยนะคะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย” จิลบอก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็ศิลานักปราชญ์ของคุณยังใช้การไม่ได้นี่นา” แพทตอบ

หลังจากจิลถูกเวก้าใช้สกิล [Purge] ขับศิลานักปราชญ์ออกจากร่างแล้ว หญิงสาวก็ใช้พลังทั้งหลายไม่ได้ ทั้งเวทมนตร์และเพลงหอกที่เคยใช้ได้ดีก็กลายเป็นใช้ได้ลดลงมาก พลังที่เคยมีเหนือมนุษย์ ก็กลับลดลงเท่ามนุษย์ปกติ การสื่อสารกับไวเวิร์นคู่ใจที่เคยทำได้ ตอนนี้ก็ทำไม่ได้อีกต่อไป

นักรบมังกรจิล กลายเป็นหญิงสาวธรรมดาที่ไม่มีความมั่นใจใดๆอีก ทำได้แค่เพียงส่งของให้แพทที่ต้องปล่อยพลังให้กับลูกแก้วไพล่อนไปไหนไม่ได้

“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ … แย่แล้วนี่มัน!” แพทร้องออกมา “โรล่า ข้าศึกจำนวนมากกำลังไปทางเธอ”

“มากแค่ไหนคะ” โรล่าถาม

“3หมื่น …เป็นอันเดททั้งหมด!” เสียงของแพทดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร

“อันเดท!”

“3หมื่น!”

นักผจญภัยที่คุมกำแพงหมู่บ้านอยู่ต่างตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น

“เรามีนักบวชไม่เยอะ ทำยังไงดี”

“ฟันหัวมันไง ถ้าตัดคอมันได้ก็จัดการมันได้แล้ว”

“จะบ้าหรือไง พวกมันมีตั้ง3หมื่นเชียวนะ แล้วกำแพงสูงแค่นี้ ถ้ามันสุมกันขึ้นมา แป๊บเดียวก็ไต่ข้ามกำแพงมาได้แล้ว”

ทุกคนร้องออกมาอย่างหวาดหวั่น ความตื่นตระหนกยิ่งมากขึ้นไปอีกเมื่อกองทัพอันเดทปรากฎตัวขึ้น กองทัพที่ไร้ชีวิตมีตั้งแต่โครงกระดูก ซอมบี้ ซากซพที่คืนชีพ มีทั้งที่เป็นมอนสเตอร์ สัตว์ ไปจนถึงมนุษย์ ขณะที่กองทัพออร์คและก็อบลินทั้งหมดเปิดทางและถอยกลับ

“เครื่องยิงหินทั้งหมด ยิง!”

ปึง!

หินขนาดใหญ่นับสิบก้อนลอยละลิ่วไปตกและบดขยี้ อันเดทนับร้อยเละเป็นทางยาว หากแต่พวกที่เหลือไม่มีทีท่าว่าจะตื่นกลัวอะไรกับความตายครั้งที่2 ต่างยังเคลื่อนตัวมาข้างหน้าไม่หยุด

“ว้ากกกก”

“ไม่นะ!”

เสียงร้องของชาวบ้านบนกำแพงหมู่บ้านดังขึ้น ทุกคนมองไปทางซ้ายที่มีซอมบี้และโครงกระดูกอีกกลุ่มเคลื่อนมา

“ร ร โรล่า ดูนั่น!”

โรล่ามองตามเสียงร้องนั้นแล้วใจหายวาบ

โครงกระดูกสองโครงที่เดินมาจากทางนั้นสวมเสื้อผ้าที่เธอคุ้นเคย

“คุณพ่อ คุณแม่” เด็กสาวเอ่ยเบาๆ

ชาวบ้านโอลเซ่นหลายคนต่างตื่นตระหนกเมื่อเห็นซากศพของคนในครอบครัวหรือคนรู้จักเดินมา บ้างลังเลที่จะยิง

โรล่าเดินไปหยิบหน้าไม้มา บรรจุกระสุนระเบิดเวทมนตร์ลงไป เล็งไปที่โครงกระดูกของคุณพ่อคุณแม่

เฟี้ยว ตูม!

“โรล่า!”

“ทุกคน จัดการอันเดทให้หมด พวกมันยึดร่างของคนที่เรารักเอาไว้ จงปลดปล่อยพวกเขาอย่าให้พวกมันใช้ร่างไปทำชั่วได้” โรล่าร้อง “ทุกคนที่จากไปกำลังรอพวกเราให้ช่วยอยู่”

“ใช่ๆ”

“ยิงมันเลย”

“พวกเรา ยิง!”

กระสุนเวทมนตร์ถูกยิงออกไปอย่างไม่ขาดสาย สำหรับนักรบกระดูก ก็ใช้ไม้หนังสติ๊กยิงเหรียญเจาะกระโหลก อันเดทนับพันพุ่งเข้ากระแทกกำแพงหมู่บ้าน ตัวหน้าสุดขูดมือเข้ากับกำแพง ตัวหลังที่ตามมาก็พุ่งเหยียบทับถมกัน

“มันขึ้นกำแพงมาแล้ว”

Grrrrrh

ซอมบี้สามตัวกระโดดขึ้นมา นักบวชคนหนึ่งยกไม้เท้าในมือขึ้น

“[Blessing]”

Grrrrrrrrrrrrrrrh Arrrrrh ฟู่

ตุบ ตุบ ตุบ

ซอมบี้ทั้งสามล้มลงนอนนิ่งกับพื้น

“ให้นักบวชอยู่แนวหลัง พลธนูยิงข้ามกำแพง พลหอกอยู่ด้านหน้าสุด” เบรเซอร์ตะโกนสั่งการ

“หนอย นี่แน่ะ นี่แน่ะ”

“อ้ากกกกก”

ฝูงซอมบี้นับพันทับถมที่ฐานกำแพง ตอนนี้ซอมบี้เบื้องหลังบุกขึ้นกำแพงหมู่บ้านได้เหมือนกับการเดินขึ้นเนินเท่านั้น พลโล่และหอกที่ตั้งกำลังเบื้องหน้าทำการต่อสู้อย่างเต็มที่ขณะที่นักบวชคอยใช้เวท Blessing จัดการกับซอมบี้ที่หลุดเข้ามาได้

ที่ไกลออกไป กองทัพออร์คยืนสงบนิ่งอยู่ เบื้องหลังนั้นมีเงาร่าง 5 ร่างมหึมานั่งมองอยู่

“ดูเหมือนจะไม่ต้องถึงมือพวกเรา แค่ซอมบี้พวกนี้ก็จัดการเมืองได้แล้ว” มังกรสีแดงบอก

“อย่าได้ประมาทไป ท่านเวก้าให้พวกเราทั้ง5อยู่ที่นี่ ทั้งยังทิ้งไวเวิร์นและมังกรดินไว้อีกหลายสิบตัว แสดงว่าที่แห่งนี้มีความสำคัญมาก” มังกรน้ำเงินกล่าว “จะให้พลาดไม่ได้เด็ดขาด”

“ข้าว่าเจ้าคิดมากเกินไป นอกจากเครื่องยิงบัลลิสต้าเหล่านั้นแล้ว ข้าไม่เห็นว่าหมู่บ้านนี่จะมีอะไรเลย ทำไมจะต้องกลัวด้วย”

มังกรทั้ง5ตัวนั่งมองเบื้องหน้าอย่างเบื่อหน่าย แต่แล้วพวกมันก็สะดุ้งขึ้นเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง

“นี่มัน … การเคลื่อนแห่งกระแสมานา มีคนจะใช้เวทชั้นสูง”

“ใครกัน!”

มังกรทั้ง5จับจ้องไปที่หมู่บ้านโอลเซ่น กำแพงถูกโถมกระหน่ำด้วยอันเดทนับหมื่น บนกำแพงนั้นปรากฎแสงสว่างเรืองรองขึ้น

“ ข้าแต่เทพไฮจีเน่ เทพวิคตอเรีย เทพซูเมเรีย เทพโซโลมอน และทวยเทพทั้งหลาย โปรดสดับฟังคำขอของข้า ข้ารับใช้ผู้ต่ำต้อย โปรดรับมานาในตัวข้า เปลี่ยนเป็นพลังแห่งการชำระล้างสรรพสิ่ง…”

แสงสว่างสีขาวถูกขีดลากบนท้องฟ้า วงแหวนเวทมหึมาปรากฎขึ้นบนท้องฟ้า ที่มุมทั้ง4ปรากฎเด็กน้อยมีปีก 4 คนบินออกมา

“โปรดอวยพรสรรพชีวิตให้เติบใหญ่ และทำลายสิ่งชั่วร้ายให้หายไป ……..”

โรล่ายกดาบในมือขึ้น

“[Greater High Blessing]”

ปู้นนนนนนนนน

เทวดาทั้ง4เป่าแตรในมือ เสียงเครื่องดนตรีแห่งฟากฟ้าดังไปทั่วบริเวณ ลำแสงสว่างใสส่องลงมาชำระล้างทุกสิ่งบนสนามรบ

Arrrrrrrhhhhhhh

อันเดททั้งหลายชะงักสิ่งที่กำลังทำอยู่ กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงแล้วค่อยๆล้มฟาดลงพื้นเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกตัดเชือก

“ที่แท้คุณโรล่ารอให้มันเข้ามาแล้วค่อยใช้เวทจัดการ”

“อันเดททั้งหมดตายแล้ว พวกเราจัดการมันได้ เฮฮฮฮ”

“โรล่า โรล่า โรล่า ๆ ๆ ๆ”

เสียงโห่ร้องเรียกชื่อเด็กสาวดังเป็นจังหวะมาจากกำแพงหมู่บ้าน ขณะที่เด็กสาวถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะมองไปทางเรือนกระจก

“ได้ผลแฮะ แต่แปลกจริง แล้วทำไมกับต้นไม้ปีศาจนั่นถึงไม่ได้ผลกันล่ะ”

ขณะที่กองทัพมอนสเตอร์ต่างมองอ้าปากค้าง

“ไม่จริงน่า เวทมนตร์นั่นมันคือเวทชั้นสูงของศาสนจักรเวโรน่าไม่ใช่เรอะ”

“ข้าได้ยินมาว่า แม้แต่ธิดาเทพที่มีอำนาจสูงสุดแห่งศาสนจักรก็ยังใช้เวทนี่ไม่ได้ … แล้วนั่น มันใส่เกราะและถือดาบ มันไม่ใช่นักบวชด้วยซ้ำ”

มังกรทั้งหลายต่างตกตะลึง ขณะที่มังกรน้ำเงินครุ่นคิด

“พวกมนุษย์ร้องเรียกชื่อมันว่าโรล่า ต้องเป็นเจ้าเด็กที่ท่านเวก้าเตือนพวกเราเอาไว้แน่ๆ” มังกรน้ำเงินบอก “เป็นนักรบหญิงที่ชำนาญการใช้มีดสั้นของมนุษย์ ในเวลาไม่ถึงหนึ่งปีนี้มันสังหารมอนสเตอร์ระดับนำทัพของพวกเราไปเกือบสิบตัวแล้ว”

“จริงสิ จะว่าไปมีรายงานว่ามันใกล้ชิดกับเจ้าชายดีโอแห่งอาณาจักรมนุษย์ ทั้งยังได้รับการแต่งตั้งจากราชา ถ้าคนที่มีความสำคัญขนาดนี้มาอยู่ที่นี่ล่ะก็ ….”

“ถูกต้อง แปลว่ามันต้องได้รับคำสั่งให้มาปกป้องลูกแก้วไพล่อนแน่ๆ”  มังกรน้ำเงินบอกก่อนจะมองไปที่ท้องฟ้า เทวดาทั้ง4หายกลับเข้าก้อนเมฆไปแล้ว ….

ดูเหมือนมันจะต้องเอาจริงสินะ

“กองทัพมังกรทั้งหมดจงฟัง …. มังกรดินทั้งหมด จงทำลายประตูหมู่บ้านซะ บุกเข้าไปจนถึงโบสถ์ประจำเมือง”

“ไวเวิร์นทั้งหมด จงตามเข้าไป จงบุกเข้าไปที่โบสถ์ของเมือง”

“ทั้งหมด จงต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิต พวกข้าทั้งหมดก็จะร่วมรบกับพวกเจ้าด้วย”

โอออออออ

ไวเวิร์นและมังกรดินทั้หลายต่างร้องออกมาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ การได้ร่วมรบกับมังกรที่แท้จริงถือเป็นเกียรติของเผ่าพันธุ์มังกรอย่างพวกมัน ทั้งหมดต่างพุ่งทะยานมุ่งเข้าหาเมืองอย่างไม่เสียดายชีวิต

“ว่าแต่เราจะรู้ได้ยังไงว่าพวกมนุษย์เก็บลูกแก้วไพล่อนไว้ที่ไหน”มังกรเหลืองถาม “ท่านเวก้าบอกว่าอยู่บริเวณโบสถ์ แต่ว่ามันอยู่ตรงไหนของโบสถ์ล่ะ”

“เรื่องนั้นง่ายนิดเดียว …พวกมนุษย์ให้นักรบหญิงนั่นคุ้มกันหมู่บ้านนี้ใช่ไหม”

มังกรน้ำเงินบอกอย่างกรุ้มกริ่ม

“เราก็แค่รอดูว่าพอพวกเราบุกเข้าไป มันไปป้องกันจุดไหน … ก็แปลว่าจุดนั้นนั่นแหละคือเป้าหมายของพวกเรา”