Midterm Fantasy - ตอนที่ 33

“รอน รอน เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”

“เปล่าครับแม่ …​แค่เพลียๆนิดหน่อย” รอนตอบขณะเดินลงมาจากชั้นสอง ….​เขามองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบเที่ยง …

ความจริงเขาตื่นตั้งนานแล้วแหละ แต่ว่าความกลัว ความเครียด ความสับสน ทำให้เขาไม่อยากลุกออกจากที่นอน

คืนนี้เขาต้องกลับไปที่นั่นอีกหรือเนี่ย …​รอนคิด

เด็กหนุ่มกินข้าวฝีมือมารดา ส่วนพ่อนั่งอ่านข่าวในโทรศัพท์มือถือเงียบๆไม่มีใครพูดอะไร

“เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกหน่อยนะครับ” รอนบอกก่อนลุกเอาจานข้าวไปเก็บแล้วเดินออกจากห้องครัวไป พ่อกับแม่มองหน้ากันแปลกแต่ไม่ได้ว่าอะไร ….​ความจริงรอนก็กลับไปคล้ายแต่ก่อนที่ยังติดเกม วันเสาร์อาทิตย์แบบนี้บางครั้งเด็กคนนี้ก็กินข้าวเสร็จแล้วออกไปข้างนอกเพื่อไปร้านเกมแบบนี้เหมือนกัน

“หรือว่าจะอกหัก” แม่ถาม

“ไม่มั้ง วันก่อนยังเห็นโทรคุยกันอยู่เลยนี่แม่” พ่อส่ายหน้า

รอนหยิบกระเป๋าเงินแล้วออกจากบ้านไป ….​

คืนนี้ตอนเที่ยงคืน เขาจะต้องกลับไปที่สนามรบโชกเลือดนั้นอีก

ทั้งอาวุธและโล่ป้องกันของเขาแตกหักหมดแล้ว …. ต้องหาใหม่  แต่อาวุธอะไรจะไปสู้กับก็อบลินเป็นร้อยๆตัวได้ล่ะ

รองเท้า …​รองเท้าคอมแบทวิ่งได้ไม่เร็ว ถ้าเขาจะซื้อรองเท้าวิ่งจะดีไหม

แล้วเขาก็นึกภาพของโรล่าขึ้นมา ….​รู้สึกจุกในลำคอ

รอนเดินเข้าห้างค้าปลีก ค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ ช้าๆ …​ เดินดูของไปเรื่อยๆ รอบนึง สองรอบ แต่ยังนึกไม่ออก

รอนเดินเตร่ไปที่ชั้นล่าง ผ่านร้านประดับยนต์ … และมองเข้าไป

“สนับเข่า!” เขาอุทานแล้วตรงเข้าไป …​สนับเข่าตรงหน้าเป็นแบบอลูมิเนียม ฝังในแผ่นหนังมีสายคาดที่เข่าและหน้าแข้ง ….​รอนรีบควักเงินซื้อทันที ในราคา 1500 บาท

“นั่นด้วยครับ” รอนชี้ไปที่หมวกกันน๊อคโครเมี่ยมสีเงินแวววาว

“ใส่ได้แต่ตอนกลางคืนนะน้อง …​ใส่กลางวันสะท้อนแสง ตำรวจจับ” พี่คนขายบอก

“เท่าไหร่ครับ”

“1500บาท”

“โอเคครับ เอาครับ”

รอนรับหมวกมาไว้ในมือ …​ ตอนที่เขาจากมาเป็นช่วงเที่ยง  ถ้าเขาสู้กับก็อบลินแล้วมันเจอแสงแยงตา เขาน่าจะมีแต้มต่อขึ้นอีกนิดนึง

รอนเดินกลับเข้าไปในห้างค้าปลีกอีกรอบ เดินไปที่แผนกประดับยนต์ ซื้อถุงมือขี่มอเตอร์ไซค์ ราคา 350 มาคู่นึง

แผนกเสื้อผ้า กางเกงยีนส์ราคา 300 ….

กระทะเทฟล่อนอย่างดี ขนาด1ฟุต  ….​ ราคา3000

จากนั้นเดินไปต่อ ซื้อเป้สะพายหลังแทนอันเก่าที่ขาดไปแล้ว

….

ว่าแต่อาวุธล่ะ

รอนคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงดี

จะเอามีดสแตนเลสทำครัวเรอะ …​แต่ว่ามีดทำครัวทำจากสแตนเลส ถึงจะแข็งแต่ก็มีความเสี่ยงหักได้หากปะทะแรงๆ

…

เด็กหนุ่มเดินดูไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสุดทางเครื่องครัว ในที่สุดตัดสินใจไม่ได้ เลยซื้อของอีกสองอย่าง …​ขวดน้ำยาสีม่วงแพ็คสามขวด กับถุงพลาสติกบรรจุเกล็ดสีขาวหนึ่งถุง

รอนหิ้วของพะรุงกะรังเดินออกมาจากห้างค้าปลีก … เดินไปยังร้านขายของยี่สิบบาทที่ตั้งตรงนั้น

…​เขากะว่าอีกวิธีนึงคือซื้อเหมามีดราคายี่สิบบาทที่ร้านขายอยู่ … เขาจะลองถามว่าร้านมีมีดที่ยังอยู่ในกล่องไหมแล้วเอาไปทั้งกล่อง ….​ ถ้ามีมีดสแตนเลสราคาถูกสัก40-50อัน เขาน่าจะสู้กับก็อบลินได้

แต่จะดีเรอะ ถ้าหากปักๆก็อบลินไป แล้วพวกมันไปดึงมีดจากร่างเพื่อนที่ตายไปแล้วหันมาเล่นงานเขา ก็เท่ากับเขาต้องรับDamageจากมีดตัวเองสิ

…

กลับบ้านก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที

“ป็อก ป็อก ป็อก”

เสียงเคาะอะไรบางอย่างดังมาจากห้องแถวข้างปากซอยบ้าน อาม่าร้านขายของชำลังนั่งเฉาะมะพร้าวอยู่ด้วยมีดพร้าเหล็กขนาดฟุตนึงในมือ

มีดพร้า !

“อาม่าาาา อาม่ามีมีดขายไหม”

“มีสิอารอน… เอาแบบไหน”

“เอาแบบที่อาม่าใช้อยู่ มีไหม”

“ไม่มี ….​ ” อาม่าตอบก่อนจะเดินไปที่กองถ่านหุงต้มที่มัดไว้เป็นถุงๆ หยิบมีดด้ามนึงออกมา “อาม่ามีแต่แบบนี้”

รอนดูมีดในมืออาม่าแล้วตกลงซื้อในราคา500

เวลาผ่านไปช้าๆ เวลานี้22:30น.รอนเดินไปเดินมาในห้องอย่างไม่มีสมาธิ เขามองของที่วางเรียงอยู่ที่พื้นห้อง

เสื้อผ้าเครื่องป้องกันที่จะใส่ไปที่โน่นก็เตรียมพร้อมแล้ว เขาลองใส่ชุดทั้งหมดดูเมื่อครู่แล้วซ้อมการเคลื่อนไหวดูก็ไม่มีปัญหา หมวกกันน็อคก็ไม่ได้จำกัดการมองมากนัก ยังมองเห็นด้านหน้าได้มุมกว้างพอใช้

สัมภาระทุกอย่างที่จะเอาไปก็จัดการแล้ว เขาเอาขวดน้ำยาสามขวดใส่เป้หลัง คาดมีดจากร้านอาม่าและมีดทำครัวที่หยิบจากในครัวไว้ที่เข็มขัดกางเกง ถือกระทะมือซ้าย มือขวาถือถุงสีขาว

“สเตตัส” รอนพูดเบาๆ

ตรงหน้าแสดงเป็นจอภาพรูปตัวเขาซ้อนกับภาพห้องนอนที่เขากำลังเห็นอยู่ รอนเช็คในช่องต่างๆและพบว่าสิ่งของที่ขนไว้ทั้งหมด เสื้อผ้า และชุดป้องกัน อยู่ในตำแหน่งและพร้อมเคลื่อนย้ายได้

“ปิดสเตตัส” เขาสั่ง ภาพตรงหน้าหายไป รอนมองไปที่มุมด้านซ้ายบน มีเลข12สีน้ำเงิน และ เลข20สีเขียวที่เขาไม่รู้ความหมาย …มันอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งแล้วหายไป

“สเตตัส” รอนพูดอีกครั้ง ภาพรูปตัวเขาขึ้นมาพร้อมเลข 12 และ 20

“12” …. ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“20” …. ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รอนลองเอื้อมมือไป แตะๆจิ้มๆเลข20ในอากาศ … ไม่มีอะไร

เขาลองเอื้อมมือไปแตะที่เลข12มั่ง …..

ภาพรูปตัวเขาเปลี่ยนหายไป

มีตัวเลข 01:28:35 ขึ้นมาแทน …. และตัวเลขท้ายลดลงเรื่อยๆ 34 33 32 31

“ตัวนับเวลาถอยหลังสินะ” รอนคิดในใจก่อนที่จะดูช่องด้านล่าง มีตัวเลข12 24 อยู่

เขาลองกด24ดู

“ท่านจะอยู่ที่อีกฝั่ง24ชั่วโมงก่อนถูกส่งกลับ”

เขากด12อีกครั้ง

“ท่านจะอยู่ที่อีกฝั่ง12ชั่วโมงก่อนถูกส่งกลับ”

ที่แท้มีการปรับตรงนี้ได้

แล้วปุ่มนี้ล่ะ … รอนมองไปที่ปุ่มล่างสุด เป็นลูกศรชี้ไปทางขวา กับปุ่มที่เขียนว่า synchronize เขาเตรียมกดดูแต่ชะงัก

‘เกิดมันเป็นปุ่มให้ข้ามไปฝั่งนั้นทันทีล่ะ’

เขาตัดสินใจยังไม่กดและปิดสเตตัสลงไปอีกครั้ง

….

ตุ่งตุงตุ๊ง ตุ่งตุงตุ๊ง

รอนหันไปมองที่โทรศัพท์มือถือที่ชาร์ทไว้ที่มุมห้อง เสียงวีดีโอคอลดังขึ้นมา ….. แพทนี่นา

“ไงแพท”

“รอน …. วันนี้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

“เปล่านี่ … ทำไมเหรอ”

“คือเราโทรไปหลายครั้งตอนบ่ายแต่ว่าเธอไม่ได้รับสาย …. เราเลยไม่รู้ว่ามีอะไรหรือเปล่า”แพทบอก

….รอนเลื่อนหน้าจอลงก่อนจะเห็นว่ามีMiss Call 2สายจากกวินและเอกชัย กับอีก8 สายจากแพท เขาเลื่อนหน้าจอกลับขึ้นมาเป็นใบหน้าของเด็กสาวอีกครั้ง

“อ่อ วันนี้เราลืมเอาโทรศัพท์ไปข้างนอกน่ะ” รอนโกหก

หญิงสาวมองหน้าเพื่อนร่วมชั้นของตนครู่นึง …..

“รอน …. เราอยากขอบคุณ”

“?”

“เราขอบคุณเธอมากที่เธอช่วยติวให้เรา …. สัปดาห์ที่ผ่านมาเราเรียนรู้เรื่องขึ้นมากเลย”

“อือ … “

“ตอนนั้นที่เราไปขอร้องเธอที่ห้องสมุดให้ช่วย … จริงๆเราก็กังวลว่าเธอจะยุ่งและช่วยเราได้ไม่นาน … “

“ไม่ต้องคิดมากหรอกแพท” รอนยิ้มให้ “วันนั้นเราสัญญาว่าจะช่วยเธอ ยังไงเราก็จะรักษาสัญญา”

“ขอบคุณมากนะรอน” แพทตอบและยิ้มให้

…

…

…

“วันนี้รอนดูเครียดๆนะ มีอะไรหรือเปล่า” แพทถามอีกครั้ง

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร … ” รอนบอก “อือ แพท เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ พอดีเรามีธุระ”

รอนตัดสายทิ้งก่อนจะนั่งลงบนเตียง กดปิดเครื่อง จากนั้นเอาหมอนมาปิดหน้าแล้วร้องไห้ …. เขาไม่อยากไปทางโน้นแล้ว เขากลัว

รอนนึกถึงภาพชาวบ้านที่ถูกก็อบลินฆ่า

นึกภาพป้าแอนนี่ที่ถูกไฟคลอกเผา

นึกภาพหัวสามหัวที่ถูกเสียบไว้ที่ปลายหอก

เขากลัว …​กลัวว่าเมื่อไปแล้วจะไม่ได้กลับมาอีก

เวลาผ่านไป เหลือเวลาอีก10นาทีก่อนเที่ยงคืน รอนแต่งตัวและใส่อุปกรณ์ เช็คสถานะให้พร้อม ของทุกอย่างเข้าที่แล้ว เด็กหนุ่มหายใจเข้าออกลึกๆก่อนจะกดเลข12 …. จากนั้นเลือกเครื่องหมายลูกศร … กดลงไป มีเสียงดังขึ้นมาพร้อมตัวอักษรตรงหน้า

“ท่านจะยกเลิกการเดินทางข้ามไปอีกฝั่งในรอบนี้หรือไม่(คำเตือน เวลาที่อีกฝั่งจะยังเดินไปตามปกติ และต้องรออีก12ชั่วโมงจึงจะไปใหม่ได้)”

“เอ๊ะ” รอนอุทาน

ไม่ต้องไปก็ได้รึ จริงดิ

เขากดยกเลิกและกดเลือกขึ้นมาใหม่ เสียงดังพร้อมตัวอักษรแบบเดิม

“ฮะฮะฮะ ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” รอนหัวเราะขึ้นด้วยความยินดี …. ที่แท้ก็สามารถยกเลิกได้ และเวลาอีกฝั่งเดินไปได้ตามปกติ ก็แปลว่าเมื่อเขากลับไปอีกครั้ง ที่โน่นก็จะผ่านไปแล้ว12ชั่วโมง … ก็อบลินก็ไปหมดแล้ว

แต่ … แล้วคนทางนั้นล่ะ

โรล่าล่ะ …

รอนคิดถึงเด็กสาวร่างเล็ก ที่นั่งข้างพ่อเฒ่าเบรเซอร์ที่ไม่ได้สติ … แล้วเธอจะเป็นยังไง

…

..

.

เด็กหนุ่มกำมือแน่น มองนาฬิกาในห้อง เหลืออีก 30วินาที เขากดปุ่ม

“ยกเลิกการเดินทางในรอบนี้”

รอนได้ยินเสียงคลิ๊ก … เขาถอนหายใจ

เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดา

เขามีพ่อ แม่ ที่ต้องดูและในอนาคต

เขาต้องรักษาสัญญาที่จะติวให้แพท

เขาช่วยคนได้ไม่หมดทุกคนหรอก …

…

..

.

ข้ออ้าง

มันคือข้ออ้าง

จริงๆมันเป็นแค่ข้ออ้าง

จริงๆเขากลัว

…

สัญญาเหรอ

เขาจำได้ว่าเขาสัญญาบางอย่างกับเด็กสาวคนนึงไว้

สัญญาว่าจะช่วยเหลือพวกเธอจนตลอดรอดฝั่ง

…

รอนลืมตาขึ้น ตาที่พร่าไปด้วยน้ำตามองไปที่นาฬิกาที่ฝาห้อง บอกเวลาเที่ยงคืน10วินาที …

เขามองมันด้วยความรู้สึกผิด …. โรล่าฝากความหวังไว้กับเขา

ถึงแม้เธอจะบอกให้เขาหนีไป

ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะเกินกำลัง
แต่ผิดสัญญาก็คือผิดสัญญา

แกมันไอ้คนขี้แพ้

ความรู้สึกผิดเกาะกุมขึ้นมา น้ำตาทำท่าจะไหล  ในเวลาไม่เกิน5นาทีต่อจากนี้ โรล่าและมาเรียกำลังจะตาย ….

ถ้าเลือกได้

ถ้าเลือกได้

ถ้าเลือกได้เขาจะกลับไปอีกครั้ง

…

เอ๊ะ

รอนมองไปข้างหน้าดีๆอีกครั้ง มีตัวหนังสือลอยซ้อนอยู่ในอากาศ

“ยืนยันอีกครั้ง ท่านแน่ใจว่าจะยกเลิกการเดินทางรอบนี้จริงๆหรือ

1. ยกเลิกการเดินทางครั้งนี้

2. ไม่ยกเลิก ….. เดินทางต่อตามปกติ

เด็กหนุ่มหายใจเข้าลึกๆ หยิบอุปกรณ์ทุกอย่างที่เตรียมไว้ แล้วกดเลือกเบอร์2

เตรียมตัวเดินทางใน 5…4…3…2..1… วาร์ป!