Midterm Fantasy - ตอนที่ 9 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

อาวุธมือสอง!

โดย

รอนถอดเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวไปอาบน้ำแล้วกลับมานอน เขาสำรวจดูตามตัว พบว่านอกจากรอยเลือดที่เปื้อนตามตัวในบางจุด และฝุ่นคราบเปื้อนตามตัวบางจุดนั้น ตามตัวของเขาไม่ปรากฎว่ามีรอยแผลหรือแผลเป็นแต่อย่างใด

เช้าวันถัดมาวันเสาร์ รอนตื่นแต่เช้ากว่าปกติที่เคย จัดกระเป๋าและจัดแจงเตรียมเงินที่จะใช้ซื้อของ หลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็ขึ้นไปเอาเป้สะพายหลังลงมา
“เช้านี้รอนจะใช้เครื่องคอมหรือเปล่าลูก?” พ่อถามขึ้น

“ไม่ใช้ครับพ่อ พ่อใช้ได้ตามสบายเลยครับ” เด็กหนุ่มตอบ “เดี๋ยวผมไปซื้อของข้างนอกหน่อยนะครับ”
ว่าแล้วเขาก็เดินสะพายเป้ออกไป ทิ้งให้พ่อกับแม่นั่งงงกันต่อไป เพราะที่ผ่านมาทุกเช้าวันหยุด ถ้ารอนไม่ดูการ์ตูนเช้า ก็ต้องนั่งเล่นคอมฯจนถึงเที่ยงเป็นอย่างน้อย

ที่รอนรีบออกจากบ้านไม่ใช่อะไร แต่เพราะว่าใกล้ๆบ้านของเขาจะมีตลาดนัดวันหยุด ที่วางขายของจนถึงเที่ยง และมีบางร้านที่เป็นร้านเป้าหมายของเขา

เด็กชายเดินไปถึงตลาด คนเพิ่งเริ่มตั้งแผงวางขายได้ไม่นาน คนซื้อยังบางตา รอนรีบเดินไปร้านขายเสื้อผ้ามือสองตรงด้านในสุดของตลาด ตรงนั้นมีเสื้อและกางเกงทหารมือสอง เขาเลือกไซส์ที่พอดีตัว ซื้อเสื้อทหารแขนยาวหนาหนักมาสองตัว และกางเกงทหารขายาวมาสองตัว แม้ว่าผ้าจะบางกว่าผ้ายีนส์ แต่ราคาตัวละ80บาทก็ทำให้เขาไม่เสียดายหากมันจะถูกกัดเป็นรูโหว่ จากนั้นเลือกรองเท้าคอมแบทหนังมือสองมาคู่นึง

จากนั้นเขาเดินไปที่ขายของแบกะดิน คนขายมีของแปลกๆที่ไม่น่าจะมีขายหลายอย่าง เช่นกระทะที่มีรู ฝาหม้อที่ไม่มีตัวหม้อ พัดลมแอร์ สว่านเก่าๆ ท่อพีวีซี จอม เสียม โต๊ะญี่ปุ่นที่มีแค่สองขา ฯลฯ
“ฝาหม้อนี่ขายเท่าไหร่” รอนชี้ไปที่ฝาหม้ออลูมิเนียมขนาด60ซม.
“50บาท” เจ้าของร้านตอบแบบไม่สนใจอะไร
“พี่ไปเอาของพวกนี้มาจากไหน” รอนถามขณะจ่ายเงิน

“ก็ซื้อมาจากคนเก็บของเก่ากับคนเก็บขยะอีกที” เจ้าของแผงตอบ “บางอย่างที่คนเค้าทิ้งกันเพราะใช้ประโยชน์ไม่ได้ แต่กับบางคนมันอาจจะมีประโยชน์ก็ได้”

“แล้วกะทะเหล็กนั่นล่ะ” รอนชี้ไปที่กระทะเทฟลอนที่มีรอยแตกเล็กๆที่มุมนึง

“50บาท … แต่มันมีรูนะ เอาไปใช้ทำอาหารไม่ได้แล้ว แน่ใจนะว่าจะเอา” เจ้าของแผงถามย้ำ … ถึงแม้จะได้เงิน แต่เขาก็อยากให้อีกฝ่ายแน่ใจก่อนจะซื้อ

“ไม่มีปัญหาครับ” รอนเคาะกะทะดูความแข็งแรงก่อนจะควักเงินจ่ายไป

ออกจากแผงนี้ รอนเดินไปดูร้านขายของ20บาท เลือกดูมีดทำครัวที่แขวนอยู่ก่อนจะจ่ายเงินซื้อมีดสีเงินสองเล่มที่อยู่ในแผงพลาสติก แม้จะดูสั้น แต่ว่ามันก็ดูทนทานกว่ามีดเล่มอื่น

รอนซื้อของกินอีกเล็กน้อยก่อนจะกลับบ้าน สำหรับเสื้อผ้าและรองเท้านั้นไม่มีปัญหาเพราะรอนใส่ไว้ในกระเป๋าเป้ได้ แต่ว่าฝาหม้อ2ฟุตกับกระทะเหล็กมีรูที่ถือมาด้วยนั่นเขาเอาใส่แอบไว้ในตู้หน้าบ้านก่อนเพื่อไม่ให้ต้องตอบคำถามพ่อกับแม่

เก็บของที่ห้องเรียบร้อยแล้ว รอนก็เอาหนังสือภาษาอังกฤษของม.1-2มาวางไว้ ในบรรดาวิชาม.ต้น ของที่อ่านซ้ำแล้วได้ประโยชน์จากการมีโอกาสออกสอบตอนม.3เห็นจะเป็นวิชานี้
นอกจากนี้ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาต้องอ่านมัน

[ภาษาต่างชาติ : Lv4 60/100]

รอนเปิดโทรศัพท์มือถือดูภาพถ่าย เป็นภาพหนังสือเล่มหนึ่งในนั้นที่เขาถ่ายมา
“ยังอ่านได้ไม่หมดแฮะ” เขาพูดกับตัวเอง ” พื้นฐาน ….. ดาบ”

ต่างจากหนังสือภาพมอนสเตอร์ที่เขาอ่านได้อย่างสบาย หนังสือที่เหลือเขาอ่านได้แบบปะติปะต่อมาก และมันน่าจะเกี่ยวข้องกับ[ภาษาต่างชาติ]ที่ว่านี่ก็ได้
ถ้าหากเขาหัดภาษาอังกฤษ ซึ่งถือเป็นภาษาต่างชาติของเขา เขาน่าจะอ่าน”ภาษาต่างชาติ”ของที่นั่นได้เหมือนกัน

เด็กหนุ่มตั้งใจอ่านทำความเข้าใจวิชาภาษาอังกฤษของม.2อย่างเต็มที่ ทั้งเพื่อชดเชยส่วนที่เขาไม่ขยันเรียนตั้งแต่ปีที่แล้ว และเพื่อให้เลเวลอัพ
“รอน พักแล้วมากินข้าวก่อนไหมลูก”

[ภาษาต่างชาติ : Lv4 88/100]ยังอีกไกลแฮะ แต่พ่อกับแม่มองจ้องมาแบบนี้นี่
“ได้ครับ” รอนวางหนังสือลงอย่างไม่เต็มใจแล้วเดินไปกินข้าว

กินข้าวเสร็จรอนกลับไปที่หนังสืออีกครั้ง คราวนี้พ่อเดินมานั่งใกล้ๆแล้วเปิดแผ่นหนัง
“ดูหนังกันไหมลูก” พ่อพูดขึ้นมา
รอนมองแบบแปลกๆ … ร้อยวันพันปีพ่อไม่เคยชวนดูหนัง แล้วทำไมวันนี้พ่อถึงชวนดู เด็กหนุ่มมองตามสายตาของพ่อที่กำลังมองหนังสือภาษาอังกฤษที่เขาอ่านอยู่
… จริงสินะ … ลืมนึกไปเลย ขอบคุณครับคุณพ่อ!

ว่าแล้วรอนก็เอื้อมไปกดปุ่มเปลี่ยนเสียงเป็นSoundtrackและเปิดSubtitleภาษาไทยแทน

[ภาษาต่างชาติ : Lv5 35/100]

การหัดฟังช่วยได้จริงๆด้วย! รอนดีใจโดยไม่ได้สังเกตว่าพ่อกำลังทำหน้าแปลกๆ
แน่ล่ะ การเปลี่ยนแปลงในตัวเด็กหนุ่มมีมากเกินกว่าที่คนรอบข้างจะปรับตัวทัน

รอนกลับมาที่ห้องศิลาอีกครั้ง เขาสำรวจดูตัวเอง … เขาอยู่ในชุดเสื้อกางเกงสีเขียวรองเท้าคอมแบตแบบทหารเกณฑ์ในมือทั้งสองข้างคือแพ็คมีดทำครัว2เล่ม และกระทะเหล็ก รอนยิ้มแหยๆให้กับตัวเอง ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงต้องมองว่าเขาพยายามคอสเพลย์ทหารแบบโลว์คอสแน่ๆ

เขาไม่รอช้าตรงไปที่หนังสือที่วางไว้ตรงมุมห้อง หยิบหนังสือออกมาไล่เปิดดู
“การใช้ดาบขั้นพื้นฐาน …. แต่เมื่อวานนี้เรายังอ่านเป็น พื้นฐาน ….. ดาบ อยู่เลยนี่นะ”
เขาพูดกับตัวเองก่อนจะเปิดหนังสือพลิกดู

“นอกจากจะทำให้แปลความหมายได้ เลเวลอัพทางภาษายังทำให้ไวยกรณ์ถูกต้องได้ด้วย ดีจริงๆ”
รอนพลิกหนังสือไปเรื่อยๆ หนังสือสอนพื้นฐานการใช้ดาบชนิดต่างๆทั้งดาบสั้น ดาบยาว ดาบที่ต้องจับด้วยสองมือ การใช้ดาบกับโล่ใหญ่และโล่เล็ก

ดาบกับโล่เล็ก ! นี่แหละที่เขาต้องการ!
รอนเปิดดูภายใน ถึงแม้กระทะจะไม่ใช่โล่ แต่เขาก็ตั้งใจจะใช้มันเป็นโล่ ดังนั้นก็ต้องดูหัวข้อนี้แหละ

“วิธีการใช้โล่และดาบนี้แบ่งแยกตามชนิดวัตถุและน้ำหนักของโล่และดาบ

โล่เบาที่มีน้ำหนักเบาแต่ไม่ทนทานเช่นโล่หนังสัตว์และโล่สาน เหมาะกับการปัดเบี่ยงเบนไม่ปะทะโดยตรง
โล่กลางที่แข็งแรงและไม่หนักมาก เช่นโล่โลหะบางและโล่ไม้ เหมาะกับการปะทะหรือผลักดันกับศัตรูหรืออาวุธขนาดเล็ก
โล่หนักที่แข็งแรงและหนัก เช่นโล่โลหะหนา เหมาะกับการตั้งรับรอจังหวะการโต้กลับหรือใช้ในการชาร์จ

รอนไม่แน่ใจว่ากระทะทำอาหารควรจะอยู่ในกลุ่มไหน แต่จากน้ำหนักเบาของมันทำให้เขาเลือกฝึกในแบบแรกก่อน

“กะจังหวะการปะทะ หันโล่เฉียงออกข้าง ให้แรงของอีกฝ่ายหักเหออกไป” รอนจินตนาการศัตรูที่พุ่งเข้ามา “จากนั้นก้าวเท้าหลบในทิศทางตรงข้ามให้ศัตรูกระเด็นไป หมุนกลับตัวกล้วใช้ดาบในมือฟาดลงไป”
[Battle technique learned :Deflect ]
“เอาล่ะ ได้เวลาฝึกให้ชินแล้ว”

เด็กหนุ่ทยิ้มที่มุมปากให้กับตนเอง