Midterm Fantasy - ตอนที่ 97

ตอนแรกแพทไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นชาวบ้านเป็นสิบๆคนพารอนและโรล่าไปด้วยกัน

จนกระทั่งชาวบ้านทั้งหมดกลับมาโดยที่รอนกับโรล่าไม่กลับมาด้วย ตอนนั้นเองที่เด็กสาวเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เพราะแม้พ่อเฒ่าเบรเซอร์จะบอกว่าไม่มีมอนสเตอร์รอบหมู่บ้านสักพักแล้วก็ตาม แต่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ที่ภายนอกนั้น

นอกจากความไม่สบายใจแล้วยังมีความไม่สบอารมณ์เล็กๆว่าเหตุใดชาวบ้านถึงปล่อยให้เด็กสาวคนนั้นอยู่กับรอนตามลำพัง

ความจงใจของชาวบ้านทำให้เธอเคืองอยู่เล็กๆ

แต่ความเคืองไม่สบอารมณ์ทั้งหลายนั้นหายไปทันทีที่มีคนกลับมาส่งข่าวร้าย

“รอนกับโรล่าหายไป มีร่องรอยการต่อสู้ที่ริมแม่น้ำ”

ร่องรอยที่เห็นคือรอยเท้าเสือที่ย่ำตามหิมะ  ร่องรอยการต่อสู้และรอยเลือดจำนวนมาก และความกังวลก็ถึงขีดสุด เมื่อแพทกอบหิมะที่เปื้อนเลือดนั้นขึ้นมา และSystemบอกว่านั่นคือ

{เลือดมนุษย์ 20 ซีซี}

เด็กสาวเปิด Battle Map แต่ว่าไม่ปรากฎส่ิงมีชีวิตใดๆในระยะรอบๆ พบแต่สัญลักษณ์ไอเทมขึ้นมา เมื่อเดินไปที่สัญลักษณ์นั้นก็พบว่ามันคือเป้ของรอน ภายในมีโทรศัพท์มือถือและข้าวของเล็กๆน้อยๆ รวมถึงเครื่องรางรักษาชั้นสูงของรอน

ตอนนั้นเองที่ชาวบ้านทั้งหมดรู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว ทุกคนช่วยกันค้นหาในบริเวณรอบๆ แต่แสงสว่างที่มืดลงทำให้การค้นหายากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเที่ยงคืนที่แพทถูกส่งตัวกลับมาที่โลก

“ต้องโทรไปหารอนก่อน” แพทบอกกับตัวเองอย่างร้อนรน เธอกดโทรศัพท์ลงไปอย่างรวดเร็วเลื่อนไปหาชื่อของเพื่อน หลังจากกดโทรไปครู่เดียวมันก็ขึ้นสัญญาณว่าไม่มีสัญญาณตอบรับ ลองกดโทรทางไลน์ก็ไม่รับสาย

ทำไมไม่รับกันนะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า แพทพยายามจะโทรเข้าบ้านของรอนแต่จำเบอร์ไม่ได้ คิดอยู่ว่าจะหาเบอร์จากที่ไหนดี แล้วเสียงริงโทนมือถือของเธอดังขึ้น เบอร์ที่ขึ้นเป็นเบอร์บ้าน เด็กสาวรีบรับสายทันที

“แพท ทำไมไม่รับสาย รู้หรือเปล่าเราโทรไปตั้งกี่ครั้งแล้ว”

“โทษทีๆ เราทำโทรศัพท์ตกอยู่ที่โลกโน้น”

แพทนึกออกทันทีว่าโทรศัพท์ของรอนถูกเก็บไปที่หมู่บ้านโอลเซ่นแล้ว

“จริงด้วย เราลืมไปเลย นี่ก็ว่าจะโทรเข้าเบอร์บ้านเธอแต่เราไม่ได้เมมเบอร์เอาไว้เดี๋ยวเธอบอกเบอร์บ้านเธอใหม่หน่อยสิ เราขอจดไว้ก่อน เกิดคราวหน้าเกิดเหตุอะไรแบบนี้อีกจะได้ติดต่อกันได้”

รอนบอกเบอร์ของตนให้แพท แม้จะกดดูจากเครื่องก็ได้แต่ว่าบอกให้จดก็ไม่ได้เสียหายอะไร เด็กสาวจดเสร็จและเตรียมจะบอกเบอร์ของตนให้

“เรียบร้อยละ ส่วนเบอร์ของเรา…”

“ไม่ต้องหรอกแพท เราจำเบอร์มือถือกับเบอร์บ้านเธอได้อยู่แล้ว” รอนบอก “ว่าแต่เราบอกสถานการณ์ทางเราก่อน”

เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แพทฟังคร่าวๆตั้งแต่เจอโจมตี ตกน้ำ บาดเจ็บหนักเกือบตายและได้รับการช่วยด้วยเลือดจากโรล่า ไปจนถึงติดอยู่ที่ถ้ำและกำลังประจัญหน้ากับเสือดำอยู่

จะมีเว้นไว้เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้บอกตำแหน่งที่โรล่ากรีดเลือดให้เขาดื่มเท่านั้น

“ให้เราทำยังไงบ้าง” เด็กสาวถามทันทีโดยไม่จี้ถามเรื่องที่รอนอยู่กับโรล่าตามลำพังแต่อย่างใด

“เธอมีผลึกแกนมอนสเตอร์ระดับสามที่บ้านบ้างไหม” รอนถาม

“ไม่มีหรอก”​แพทตอบ “แต่ถ้าเป็นผลึกระดับที่ 1 เรามีเก็บเอาไว้ 6 ชิ้น”

“ดีเลย ตอนเช้าเราจะแวะไปเอานะ”

“ได้ แล้วจะให้เราเตรียมอะไรอย่างอื่นอีกไหม”

“ในเป้ที่เราลืมไว้มีเครื่องรางรักษาชั้นสูงชิ้นนึง เธอได้เอามันกลับมาไหม”

“ไม่ เราไม่ได้พกมาด้วย”

“ไม่เป็นไร ไม่มีแล้ว แค่นี้แหละ ที่เหลือเราจัดการเอง”

แพทรับคำและวางสายไป รอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เดินลงไปที่ชั้นล่างและเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เขาถอยสายอินเตอร์เนทออก เปลี่ยนไปใช้WiFi แล้วใช้มือถือเครื่องที่ยึดมาจากร้านของเป๋งโมบายเปิดเชื่อมต่อกับอินเตอร์เนทและปล่อย hotSpotแทน จากนั้นกดเข้าไปในที่อยู่ร้านขายอาวุธ กดส่งข้อความหา SleeplessInCanton  รออยู่ไม่กี่อึดใจ

SleeplessInCanton : วันนี้จะสั่งซื้ออะไรหรือคุณรอน

รอน : ผมอยากจะถามว่าถ้าหากผมจะสั่งอาวุธแบบครั้งที่แล้ว แต่ว่าสั่งมากกว่าครั้งนั้น 20 เท่า จะได้หรือไม่และจะใช้เวลานานสักเท่าไหร่

พ่อค้าคนนั้นเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบกลับมา

SleeplessInCanton : ได้สิคุณรอน แต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย เพราะปริมาณมากขนาดนั้นเราต้องนำเข้ามาจากนอกประเทศ

รอน : ไม่มีปัญหาครับ แต่คุณยังพอมีของสัก4-5ชุดไหม

SleeplessInCanton : มีพอให้อีก 4 ชุด

รอนเปิดหน้าจออีกหน้าก่อนจะคีย์ข้อมูลลงไป

SleeplessInCanton : เฮ้ๆ เมื่อกี้คุณโอนเงินให้ผมแล้วเหรอ ไม่กลัวผมโกงรึไง

รอน : ไม่หรอก ถ้าคุณโกงผมด้วยเงินเท่านี้ คุณจะเสียประโยชน์ที่จะได้จากผมในระยะยาวมากกว่าที่จะได้จากการค้ารอบนี้ไม่รู้กี่เท่า ดังนั้นคุณไม่มีทางโกงผมหรอก

SleeplessInCanton : ได้ งั้นส่งของเย็นนี้ที่เดิมโอเคไหม

รอน : ยังๆ ผมยังมีอีกเรื่อง คุณพอจะหาของเหล่านี้ให้ผมได้ไหม

เด็กหนุ่มค่อยๆคีย์ข้อมูลลงไป อีกฝ่ายที่ดูตรงหน้าจออ่านอย่างงงๆ รอนจะเอาชุดเกราะเหล็กแบบเต็มตัวไปทำไมกัน

SleeplessInCanton : ถ้าหอกยาวพร้อมใช้ ผมหาให้คุณได้เลย แต่ถ้าเป็นเกราะเหล็กนี่ผมไม่มี  พวกเกราะตำรวจปราบจลาจลพอใช้แทนได้ไหม

รอน : ไม่ได้ครับ ว่าแต่ถ้าอย่างนั้นพอจะมีพวกเสื้อผ้าที่ป้องกันการฟันแทงไหม

SleeplessInCanton : ถ้าแบบนั้นเรามี ชุดเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงขายาวป้องกันการแทงแล้วก็แจ็คเก็ตป้องกันของมีคม

รอนตกลงซื้อ เขาส่งเงินที่เหลือให้ไปอย่างไม่ลังเลและนัดรับของตอนเย็นที่เดิม

ศัตรูครั้งนี้คือเสือที่หิวโหย หากเป็นการสู้แบบทุกครั้ง เขาก็มั่นใจว่าเขาสามารถเข้า Tank กับเสือแล้วให้คนอื่นช่วยกันสู้ได้

แต่นี่เขาต้องสู้คนเดียวโดยที่โรล่าไม่อาจช่วยได้

ถ้าหากเขาเจอกัดจุดสำคัญจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้ล่ะก็ ทุกอย่างก็จบ

ดังนั้นจะพลาดไม่ได้

เด็กหนุ่มค่อยๆเปิดอินเตอร์เนทค้นหาหนทางจนเช้าตรู่ วันนี้คือวันเสาร์ที่ไม่ต้องไปเรียน ดังนั้นพอสายๆเขาก็นอนจนบ่ายก่อนจะออกจากบ้านไปตรงจุดนัดพบ

รอนพกโทรศัพท์เครื่องใหม่ไปด้วย มันคือโทรศัพท์อีกเครื่องของเป๋งโมบายที่ใช้ในธุรกิจไลค์แชร์เถื่อนซึ่งเขายึดมาเมื่อตอนนั้น รอนแค่เติมเงินเข้าไปเพิ่มจากนั้นก็ใช้เวลาที่รอนั่งค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเสือ

นอกจากข้อมูลทางกายวิภาคจุดอ่อนทั่วๆไปของเสือแล้ว มีข้อมูลบางอย่างที่น่าสนใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ผลสักแค่ไหน

เสียงเรือแล่นเข้ามาเทียบท่า เด็กหนุ่มมองไปที่ร่างทั้ง2ที่อยู่บนเรือและโบกมือให้ ชายทั้งสองคนนั้นจัดการผูกโยงเชือกเข้ากับท่าเรือแล้วหยิบของทั้งหมดขึ้นมา

“ดูเหมือนครั้งที่แล้วเรายังไม่ได้แนะนำตัวซึ่งกันและกัน ผมชื่อหวังหลิน”

“ผมหยางเทียน”

ชายทั้งสองแนะนำตนเองให้กับรอน

“ผมรอนครับ”

“นี่คือของที่คุณสั่งเอาไว้ในครั้งนี้” หวังหลินยื่นของให้ เป็นหอกเหล็กที่มีความยาว1.8เมตร

“ส่วนนี้เป็นกุญแจโกดัง” หยางเทียนยกลูกกุญแจขึ้นให้ดู “พี่ใหญ่แจ้งมาว่าคุณจะซื้อของจากเราปริมาณมากๆ พวกเราก็เลยจะขนเอาของที่ไม่ค่อยมีปัญหาเข้ามาเก็บไว้ที่โกดัง คุณจะได้เดินทางมาหยิบของไปได้โดยไม่ต้องติดต่อรอพวกเรา”

หยางเทียนเดินตรงไปที่โกดังเบอร์ 3 ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง แล้วไขกุญแจประตู ประตูด้านในเปิดออกเผยให้เห็นที่โล่งกว้างภายในก่อนจะส่งกุญแจให้กับรอน

“พวกเราจะทยอยขนของมาที่นี่ คุณสามารถมาเอาไปได้เลยโดยที่พวกเราไม่ต้องเจอหน้ากัน”

“เรื่องความปลอดภัย?” รอนถาม

“เรื่องตำรวจไม่มีปัญหา พวกเราไม่เคยขนส่งอะไรที่ร้ายแรงและไม่ยุ่งกับยาเสพติด ตำรวจไม่เสียเวลากับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้อยู่แล้ว”

“แล้วเรื่องแก็งค์กับพวกนักเลงในพื้นที่” เด็กหนุ่มถามต่อ

“ตอนนี้ไม่น่ามีปัญหาอะไร เป๋งโมบายเพิ่งถูกคุณจัดการไปไม่ใช่รึ พวกนักเลงกำลังระส่ำระสายกันอยู่ ตอนนี้ไม่มีใครมาวุ่ยวายอะไรกับโกดังของพี่ใหญ่หรอก” หยางเทียนโบกมือไปมาหากแต่ตาจับจ้องไปที่สีหน้าของรอน

“อืม ดูเหมือนพวกคุณจะรอจังหวะที่จะเข้ามาในพื้นที่อยู่เหมือนกันนะ” รอนพูดยิ้มๆจนทั้งหยางเทียนและหวังหลินชะงักไป

นอกจากรอนจะไม่ได้ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนจัดการกับเป๋งโมบายแล้ว ยังย้อนถามกลับถึงสถานะของ ‘พี่ใหญ่’ของคนทั้งสองอีก

เด็กหนุ่มหมุนควงหอกในมือประเมินน้ำหนักก่อนจะแทงหอกใส่ใบไม้ที่กำลังร่วงหล่น เสียงหอกตัดใบไม้ในอากาศดังเป็นจังหวะ

“หอกที่ดี” เด็กหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะหันไปหาชายทั้งสองคน “ว่าแต่นอกจากขายอาวุธแล้ว พวกคุณขายข่าวด้วยไหม”

“ข่าว ข่าวอะไร” หวังหลินถาม

“ไม่มีอะไรมาก อย่างเช่นตอนนี้ความเคลื่อนไหวของนักเลงในเขตนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

“พวกเราขอไปปรึกษาพี่ใหญ่ดูก่อน” หยางเทียนพูดขึ้นก่อนจะโดนหวังหลินสะกิดอย่างโมโห ชายทั้งสองมองดูรอนซึ่งยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

คำตอบของหยางเทียนที่ขอไปถามดูก่อนทำให้พอเดาได้ว่ามีการขายข่าว หากแต่ต้องขออนุญาตพี่ใหญ่ก่อน

เด็กหนุ่มพูดคุยเรื่องการส่งของอีกเล็กน้อยก่อนจะบอกลาชายทั้งสองคน เขาเดินไปที่บ้านของแพทที่อยู่ไม่ไกลจากที่นั่นนัก รับเอาผลึกแกนมอนสเตอร์ทั้ง 6 ชิ้นมา

“แพท พ่อของเธอมีปืนไหม”

“มี ถ้าแบบที่หยิบสะดวกตอนนี้มีเก็บไว้ที่โรงยิมชุดนึง”​แพทบอก “ตอนนี้พ่อไม่อยู่บ้าน ไปกันเถอะ”

เด็กสาวตอบอย่างรู้ใจ ตอนนี้เธอแค่อยากให้รอนปลอดภัยให้มากที่สุด ถ้าหากเอาปืนข้ามไปโลกโน้นได้ก็จะเป็นเรื่องเยี่ยมมาก

ทั้งสองเข้าไปที่โรงยิม แพทเดินพารอนไปที่ตู้เก็บปืนอย่างไม่ลังเล  รอนสังเกตว่าแม้จะมีกล้องวงจรปิดในพื้นที่โรงยิม แต่พื้นที่ตู้เก็บปืนนี้เป็นจุดอับของกล้อง

ดูเหมือนพ่อของแพทจะมีอะไรหลายอย่างที่แปลกๆอยู่นิดๆเหมือนกันแฮะ

แต่รอนก็สลัดความคิดนั้นออกจากหัวไป นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนั้น

แพทกดรหัสเปิดตู้เก็บปืน  ประตูตู้ที่เปิดออกเผยให้เห็นปืนพกที่บรรจุกระสุนพร้อมใช้อยู่ เด็กสาวหยิบขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะส่งให้รอน รอนรับไปอย่างสงสัยก่อนจะขมวดคิ้วเหมือนกันเมื่อเขารับปืนมาถือเอาไว้

[ปืนรีวอเวอร์ สหมิตรและวัตสัน 1หน่วย]

[กระสุนปืน .38 1หน่วย]

[กระสุนปืน .38 1หน่วย]

[กระสุนปืน .38 1หน่วย]

[กระสุนปืน .38 1หน่วย]

[กระสุนปืน .38 1หน่วย]

[กระสุนปืน .38 1หน่วย]

“แพท ปืนนี่ใส่กระสุนไว้นานแล้วหรือยัง” รอนถาม

“ใส่ไว้นานแล้ว ตะกี้บนตู้เซฟก็ระบุว่าเปิดครั้งสุดท้ายเมื่อ3เดือนก่อน” เด็กสาวตอบ

ดูเหมือนSystemมันถือว่าปืนและเครื่องกระสุนเป็นไอเทมคนละชิ้นแบบอัตโนมัติ

รอนคิดอยู่ว่าจะเอาปืนไปดีหรือไม่ แต่เมื่อคิดแล้วตอนนี้เป็นสถานการณ์ที่เสี่ยง ถ้าเขาเอาปืนไปแล้วปรากฎว่าไปแต่ปืนที่ไม่มีกระสุนล่ะก็ต้องยุ่งแน่ๆ

“ไม่เป็นไร เรามีนี่แล้ว น่าจะพอใช้ได้” รอนชูหอกให้ดู ด้วยฝีมือเขาตอนนี้หอกน่าจะมีประโยชน์กว่าปืนพก .38

แพทปิดตู้เซฟแล้วเดินออกมาส่งรอนที่หน้าบ้าน เด็กหนุ่มขึ้นรถแท็กซี่แล้วกลับไปบ้าน เขาให้แท็กซี่เคลื่อนรถไปจอดที่หน้าร้านคาเฟ่แมวใกล้บ้านเพื่อเอาของชิ้นสุดท้ายที่จะใช้จัดการกับเสือ  รอนขอให้พนักงานตามเจ้าของร้านออกมา ไม่ลังเลที่จะเสนอเงินหลักหมื่นแลกกับของดังกล่าว

“เราไม่มีของมากขนาดนั้นหรอก”​เจ้าของร้านบอกอย่างเสียดาย “แต่ถ้าน้องต้องการมากขนาดนั้นพี่พอจะมีร้านขายส่งที่แนะนำให้อยู่แถวๆนี้นี่ล่ะ”

พี่เจ้าของร้านคาเฟ่แมวกดตำแหน่งแผนที่ให้ รอนเดินกลับมาตามเส้นทางจนกระทั่งถึงตำแหน่งร้านที่ว่า

“อ้าว อารอนไปไหนมา จะมาซื้อของที่ร้านอาม่าเรอะ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจนรอนเหงื่อแตก

ของแบบนี้อาม่าก็มีขายเรอะ!

“เอ่อ อาม่าครับ ผมจะเอาไอ้นี่ครับ” รอนยื่นกระดาษให้ดู

“เอาแค่ไหนล่ะ” อาม่าถาม

“เอาหมดเลยครับ”

อาม่าเดินไปที่บันไดเดินขึ้นชั้นสองไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับลงมาพร้อมกับขวดแก้วขนาดใหญ่ ภายในบรรจุผงบางอย่างเอาไว้

รอนซื้ออาหารแมวอีกกระสอบนึงไปด้วย จากนั้นก็ขนข้าวของทุกอย่างกลับไปที่บ้าน เขาแบกกระสอบอาหารแมวขึ้นห้องไปแล้วก็กลับลงมาข้างล่างกินข้าวเย็นกับพ่อแม่ตามปกติ พูดคุยกันเรื่องทั่วๆไป จากนั้นก็ขึ้นห้องไป

ใกล้เที่ยงคืน เด็กหนุ่มเตรียมข้าวของที่จะขนไป ม้วนเวทเพิ่มพลังระดับที่ 1 ใส่ไว้กระเป๋ากางเกงขวา ผลึกแกนมอนสเตอร์ระดับ 1 สำหรับสั่งใช้งานม้วนเวทกระเป๋าซ้าย เสื้อแขนยาวขายาวแบบป้องกันอาวุธมีคม รองเท้าบู้ทรด. ขวดแก้วใส่กระเป๋าเสื้อ มือขวาถือหอก มือซ้ายถือกระสอบอาหารแมว

เขาสวมหมวกกันน็อคและรอตัวเลขนับเวลาถอยหลัง

การต่อสู้ที่หนักหน่วงกำลังรอเขาอยู่

การต่อสู้ที่เขาจะต้องสู้เพียงลำพัง

ที่มีเดิมพันคือชีวิตของเขาและโรล่า

5…4…3…2…1

วาร์ป!