สวรรค์ลิขิตข้าให้เป็นตัวร้าย I Am the Fated Villain - ตอนที่ 12 สร้างความบาดหมาง

[ภายในคุกใต้ดินมืดและอับชื้น]

เย่เฉินนั่งสลด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขาลำบากมากตลอดสามวัน ไม่มีใครมาเฝ้าห้องขังเขา หรือไม่มีใครมาเยี่ยมเขา มันราวกับโลกได้ทอดทิ้งเขา

ความเกลียดของเขาที่มีต่อกู่ฉางเกอทะลุเพดาน และก็อยากสับเขาเป็นล้านๆชิ้น

แต่ทันใดนั้น สีหน้าตกใจก็ปรากฏบบนหา้ของเย่เฉินพอเขาเห็นคนที่เขาก่นด่านับไม่ถ้วนตลอดสามวัน คนที่เขาไม่อยากเห็นหน้าสุดกำลังเดินมาทางเขา นำโดยศิษย์ของไท่เสวียน

“คุณชายกู่ ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ท่านต้องการ!นี่คือที่ที่เราขังเย่เฉินไว้”

กู่ฉางเกอเดินหลังศิษย์และไม่ช้าก็มาถึงหน้าห้องขังของเย่เฉิน

“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปได้แล้ว”

กู่ฉางเกอพยักหน้าอย่างไม่แยแสและศิษย์ผู้นั้นก็ไม่กล้าอยู๋อีกหลังเขาสั่ง

ตอนนี้ถึงเวลาที่จะมาดูว่าเย่เฉินกำลังทำอะไร

แค่ดูเขาก็รู้แล้วว่าเย่เฉินค่อนข้างน่าสมเพชแค่ไหน เพื่อเอาใจเขา ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนได้สั่งขังเดี่ยวเย่เฉิน.ถึงขั้นที่ไม่ให้น้ำเขาดื่มสักหยด

บุตรฟ้าประทานกลับอยู่ในสภาพเช่นนี้และเขาก็ดูน่าเห็นใจมาก แต่แน่นอน กู่ฉางเกอไม่คิดปราณี

เหนือสิ่งอื่นใด วินาทีที่เย่เฉินมีความสามารถพอจะจัดการเบขา เขาจะไม่ปล่อยเขาไปแน่ ไม่มีทางที่เย่เฉินจะรอให้เขาแก่ตาย

“กู่ฉางเกอ เจ้าต้องการอะไร?”

เย่เฉินคำรามใส่กู่ฉางเกอ รู้สึกว่าศัตรูคู่อาฆาตมาหาเขาด้วยเจตนาร้าย จิตใต้สำนึกของเขาเชื่อว่ากู่ฉางเกอมาที่นี่เพื่อปลิดชีพเขา

“ก็มาหาเจ้านะสิ”

“โอ๊ะ เอาใหม่ ข้ามาหาอาจารย์เจ้า”

กู่ฉางเกอยิ้มและเผยความลับของเย่เฉิน

“เจ้า..เจ้าหมายความว่าไง?ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร!”

ใบหน้าของเย่เฉินขาวซีด และตื่นตระหนก คำพูดของกู่ฉางเกอทำให้เขาตกตะลึง

เหนือสิ่งอื่นใด กู่ฉางเกอรู้ถึงการดำรงอยู่ของอาจารย์เขาได้ไง?มันคือความลับที่มีแค่เขาถึงรู้!

เย่เฉินอดรู้สึกเย็นวาบไม่ได้ ต่อหน้ากู่ฉางเกอ เขารู้สึกเหมือนมดที่ไม่อาจปกปิดความลับใดได้

“อย่าพยายามเสแสร้งเลย เจ้าคิดว่าเจ้าจะหลอกข้าได้ด้วยสีหน้านั้นเหรอ?”กู่ฉางเกอหัวเราะ“ผู้อาวุโส ท่านไม่คิดจะเผยตัวหรือ?หรือท่านอยากปล่อยผ่านไปด้วยลูกไม้ตื้นๆนี่?ผู้อาวุโสอย่างท่านทำแบบนี้ดูไม่ค่อยดีเท่าไรนะ”

พอกู่ฉางเกอพูด สายตาของเขาก็หยุดที่แหวนบนนิ้วเย่เฉิน การมองนี้ทำให้หัวใจของเย่เฉินตกไปที่ตาตุ่ม ไม่เพียงกู่ฉางเกอจะรู้ถึงอาจารย์เขา แต่ยังบอกได้ด้วยว่าอาจารย์เขาซ่อนอยู่ไหน

“คุณชายกู่จำเป็นต้องทำให้ข้าลำบากใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

เสียงถอนหายใจดังจากแหวนของเย่เฉิน แม้เสียงจะน่าฟัง แต่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความอัปจนหนทาง

พอสิ้นคำพูด แสงสีแดงก็สว่างต่อหน้ากู่ฉางเกอ และร่างในชุดแดงก็ปรากฏ

“อาจารย์?”

เย่เฉินหน้าเปลี่ยนสี เขาไม่คิดว่าอาจารย์ของเขาจะเผยตัวเอง การกระทำนี้ของนางเพิ่มความไม่สบายใจของเขา

“โอ้!นี่คือหน้าตาผู้อาวุโสหรือ”

สีหน้าของกู่ฉางเกอไม่เปลี่ยน แต่ก็อดหัวเราะในใจไม่ได้ เขาคิดว่าเย่เฉินจะมีคุณปู่พกพาซะอีก แต่มันกลายเป็นว่าเขามีสาวงามพกพา!

รูม่านตาสีแดงนั่นกับใบหน้าได้รูป…สวรรค์จะอวยพรเย่เฉินนี่เกินไปไหมถึงให้อาจารย์ที่งดงามขนาดนี้ อืม ยังไงก็เถอะ ไม่ช้านางจะเป็นของเขา

“ข้าใคร่สงสัยว่าข้าสามารถทำอะไรให้คุณชายกู่ได้บ้าง?”

หยานจีถามด้วยเสียงอ่อนนุ่มเจือปนด้วยความเย็นชา นางไม่อยากเผยตัว แต่นางไม่มีทางเลือก เนื่องจากกู่ฉางเกอสามารถรับรู้ถึงนางได้ งั้นเขาก็คงมีวิธีบีบบังคับนางให้ออกมาอยู่ดี

แทนที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายบังคับ สู้นางออกมาเองจะดีกว่า

“ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่อยากรู้จักยอดฝีมือเบื้องหลังเย่เฉินและอยากรู้ว่าผู้อาวุโสคนนั้นเป็นใคร”

กู่ฉางเกอตอบราวกับที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง

อย่างน้อย จากผิวเผิน ก็ไม่มีใครมองทะลุผ่านความคิดจริงเขาได้ ทั้งหยานจีกับเย่เฉินก็เหมือนกัน ถึงแม้เย่เฉินจะเชื่อว่ากู่ฉางเกอมาด้วยเจตนาร้ายก็เถอะ

เขาจ้องกู่ฉางเกอด้วยความเกลียดชัง หมายมั่นที่จะปลิดชีพเสียตรงนี้

หยานจีไม่สามารถเดาเจตนาจริงของกู่ฉางเกอได้เช่นกัน นางทำได้แค่เพิ่มความระมัดระวัง

“งั้น ตอนนี้คุณชายกู่พอใจหรือยังที่ได้เห็นหน้าข้าแล้ว?อย่างที่ท่านเห็น ข้าไม่มีอะไรมากไปกว่าวิญญาณสาวเร่ร่อน ข้าไม่ใช่ยอดฝีมืออย่างที่ท่านพูด”

เสียงเย็นชาของหยานจีดังขึ้นอีกครั้ง

“ท่านช่วยให้คนโง่อย่างเย่เฉินบรรลุถึงทุกวันนี้ได้ ทำไมท่านถึงถ่อมตัวเยี่ยงนั้นเล่า ผู้อาวุโส?”

“ตั้งแต่อดีต มีไข่มุกล้ำค่ามากแค่ไหนที่โดนฝุ่นกลบฝัง?อย่างที่เขาพูดกันว่า นกที่ดีจะเลือกต้นไม้เพื่อทำรัง อัจฉริยะจะเลือกนายที่คู่ควร”

“ผู้อาวุโส นี่ไม่นับเป็นการเสียพรสวรรค์ท่านซะเปล่าหรือหากยังอยู่ข้างเย่เฉิน?”

กู่ฉางเกอแสดงรอยยิ้มจริงใจขณะพูดข้อเท็จจริง

ตอนนี้ เขาลอบคำนวณว่าเขาจะใช้กำลังแย่งชิงแหวนจากเย่เฉินดีไหม แต่แค่การพยายามคิดก็ทำให้เขารับรู้ถึงอันตรายแล้ว

กู่ฉางเกออดสาปแช่งโชคลาภบัดซบไม่ได้ แต่บนหน้าเขา เขาไม่แสดงอะไรผิดปกติออกมาเลย

“กู่ฉางเกอ เจ้าเรียกใครว่าโง่..”

เย่เฉินหน้าเขียวปั้ดกับคำพูดดูถูก สิ่งที่เลวร้ายสุดคือไอระยำนี่พยายามจะชิงตัวอาจารย์เขาไปต่อหน้าต่อตาเขา

กู่ฉางเกอผู้นี้หน้าด้านเกินไป!

แต่เย่เฉินก็ยังอดตื่นตระหนกไม่ได้ เขาจะทำยังไงถ้าอาจารย์ทอดทิ้งเขาจริง?เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าชะตากรรมของเขาจะเป็นยังไง

ในทางกลับกัน คำพูดของกู่ฉางเกอเองก็ทำให้หยานจีตกตะลึง แม้มันจะเป็นความจริงที่ว่าเย่เฉินนั้นทึ่ม แต่เขาก็ยังมีข้อดีอยู่บ้างเช่นความกล้า

ยิ่งไปกว่านั้น ที่นางตื่นขึ้นมาได้ก็ต้องขอบคุณเย่เฉิน นางจึงไม่สามารถทิ้งเขาได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ กู่ฉางเกอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

สร้างความบาดหมาง?

สีหน้าของหยานจีเปลี่ยนไปและนางก็รีบตอบสนอง การสร้างความบาดหมางอาจเป็นจุดประสงค์จริงของกู่ฉางเกอในการมาเยี่ยมพวกนาง

แม้นางจะมองออก แต่เย่เฉินอาจจะไม่ สุดท้าย เขาก็เป็นจริงอย่างที่กู่ฉางเกอพูด’โง่’