สวินหยาง ยอดหญิงไร้พ่าย ภาค 2 - บทที่ 43.1 หากเจ้าชอบข้า ข้าจะจัดการพวกนางเอง! (1)

“ท่าน…ท่านพี่?” ถึงแม้คนที่มาจะเป็นหลัวเสียง แต่หลัวอวี่ก่วนก็ยังอึกอัก สองขาของนางอ่อนแรง

“คุณชายหลัวเสียง!” เซียงเฉ่ายิ่งกลัวจะโดนจับได้จนคุกเข่าลงไป

หลัวเสียงมองสองมือที่เต็มไปด้วยเลือดของทั้งสองคนอย่างโมโหและเย็นชา

หลัวอวี่ก่วนใจสั่นไม่หยุด นางเผลอหลบสายตาเขาและเอ่ยเสียงเบาว่า “ทำไมท่านพี่ถึง…”

หลัวเสียงส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ พอกวักมือ เด็กรับใช้ของเขาก็ลากตัวผู้ชายที่ถูกซ้อมจนหน้าตาบวมช้ำและหมดสติมาจากด้านหลัง แล้วทิ้งลงใกล้เท้านางอย่างแรง

หลัวอวี่ก่วนตกใจจนเซถอยไปข้างหลังสองก้าว

ในเวลากลางคืนที่แสงไฟมืดสลัวนั้นแค่กวาดตามองคร่าวๆ นางก็รู้สึกว่าไม่คุ้นหน้าสักนิด แต่พอตั้งใจมองอีกที แข้งขาก็ยิ่งอ่อนแรงจนตัวเซ…

ผู้ชายที่โดนซ้อมจนสลบนั้นคือหมอที่ตรวจให้นางที่โรงหมอทางทิศเหนือของตัวเมืองก่อนหน้านี้ ทำไมคนคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้? แล้วทำไมมาตกอยู่ในกำมือของหลัวเสียง?

“คนผู้นี้…” หลัวอวี่ก่วนสมองตื้อไปหมด นางหน้าซีดเผือดจนเหมือนจะเป็นลมล้มพับไปได้ทุกเมื่อ

“ถูกคนสะกดรอยตามแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ดีที่ข้ารู้ก่อน เจ้ายังคิดว่าเรื่องที่เจ้าทำไม่มีใครจับได้จริงอีกหรือ?” หลัวเสียงมองนาง นัยน์ตายิ่งเต็มไปด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

แต่ก็ไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก เขาจึงพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ มองเยียนเอ๋อร์ที่สลบอยู่บนพื้นอย่างเย็นเยียบ พลางเอ่ยถามว่า “นางรู้หมดแล้วหรือ?”

“ข้า…” หลัวอวี่ก่วนกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น นางตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นานทีเดียวถึงจะเอ่ยเสียงเบา “ข้าไม่รู้!”

หลัวเสียงดีดนิ้วเสียงดังเป๊าะ สุดท้ายก็แค่ส่งสายตาให้เด็กรับใช้ “จัดการให้หมดซะ!”

“ขอรับ!” เด็กรับใช้ขานรับ เขาหิ้วตัวหมอและเยียนเอ๋อร์ไว้ในมือคนละข้างแล้วจากไป

หลัวเสียงจ้องหลัวอวี่ก่วนอย่างดุร้ายอีกรอบ แล้วเดินไม่พูดไม่จาผ่านนางเลี้ยวเข้าตรอกไปก่อน

หลัวอวี่ก่วนถูกเขาจ้องจนใจสั่น

เซียงเฉ่าลุกขึ้นมาพยุงนางไว้ พูดว่า “คุณหนู เข้าไปเถอะเจ้าค่ะ!”

หลัวอวี่ก่วนปิดปากเงียบ และถูกนางประคองเดินตามเข้าไปข้างในอย่างเหม่อลอยไปที่เรือนของหลัวเสียงทันที

ทว่าพอเข้าไปข้างในแล้ว หลัวเสียงกลับพลิกมือตบหน้าหลัวอวี่ก่วนไปหนึ่งฉาด

หลัวอวี่ก่วนไม่ทันระวังตัวจึงล้มลงไปกองกับพื้น เลือดซึมไหลออกมาตรงมุมปาก นางโดนเขาตบจนอึ้งไปตรงนั้น

เซียงเฉ่าก็รีบคุกเข่าลงเช่นกัน

หลัวเสียงหน้าแดงก่ำ เขาชี้หน้านางอย่างโมโหเดือดดาลและเอ่ยอย่างเกลียดชังว่า “ข้าก็ว่าอยู่ดีๆ เจ้าจะร้องอยากกลับบ้านเกิดทำไม แอบไปเสเพลกับผู้ชายจนท้อง? เจ้าไม่อายบ้างรึ?”

หลัวอวี่ก่วนปิดหน้าร้องไห้น้ำตาไหลพราก แต่นางไม่มีเวลาให้เสียใจ จึงคลานเข้าไปใกล้เท้าและจับเสื้อคลุมของเขา พลางขอร้องว่า “ท่านพี่! ท่านพี่ช่วยข้าด้วย! เรื่องมาถึงขั้นนี้ก็มีแต่ท่านที่ช่วยข้าได้เท่านั้น หากท่านไม่ช่วยข้า เช่นนั้นข้า…เช่นนั้นข้าก็มีแต่ตายกับตายแล้วจริงๆ”

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ?” หลัวเสียงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง

เวลานี้ในจวนหลัวกั๋วกงพวกเขาสองพี่น้องต้องพึ่งพาอาศัยกัน ทว่าหลัวอวี่ก่วนก่อเรื่องแบบนี้ แม้แต่เรื่องแต่งงานของนางก็ไร้ประโยชน์แล้ว

หากไม่ใช่ว่าบีบคอนางตายแล้วยังต้องไปอธิบายกับหลัวเหว่ยและคนอื่นๆ หลัวเสียงเองก็อยากจะฆ่านางหญิงสารเลวที่ไร้ยางอายเช่นนี้ทิ้งเหมือนกัน

หลัวเสียงโกรธจัดจนเดินงุ่นง่านวนไปวนมาในห้องหลายรอบ สุดท้ายก็สาวเท้าไปข้างโต๊ะแล้วรินน้ำให้ตนเองสองถ้วย ถึงได้ใจเย็นลงบ้างในที่สุด

เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วหันมาชี้หน้าถามหลัวอวี่ก่วนอีกครั้งว่า “พูดมา! มารหัวขนในท้องเจ้าเป็นลูกใครกันแน่?”

หลัวอวี่ก่วนเผลอยกมือลูบท้องตนเองและกลับนิ่งงันไปเดี๋ยวนั้น

จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่อาจยอมรับความจริงที่เหมือนเป็นฝันร้ายนี้ได้อย่างหมดใจ

“ท่านพี่!” พอนางตั้งสติได้แล้วก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วคลานเข้าไปใกล้เท้าหลัวเสียงและดึงเสื้อคลุมเขาไว้อีกว่า “ท่านพี่ ข้ารู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว แต่ข้าเก็บเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้ ขอร้องล่ะ ช่วยข้าคิดหาทางหน่อย หากให้คนของฮูหยินใหญ่รู้เข้า ข้าตายแน่!”

“อะไรนะ?” หลัวเสียงฟังแล้วก็หัวเราะเยาะเหมือนเป็นเรื่องน่าขำ เขามองนางอย่างเหยียดหยาม “เจ้าบอกว่าไม่ต้องการก็จบงั้นหรือ? แล้วเจ้าไปทำอะไรมาตั้งแต่แรก? ตอนนี้ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะกำจัดมารหัวขนนี่ได้หรือไม่ แต่เจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเจ้าก็อย่าคิดจะบ่ายเบี่ยงข้า บอกข้ามาว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร! เขาคงไม่ก่อเรื่องแบบนี้ แล้วปล่อยให้เจ้ารับผิดชอบคนเดียวหรอก ฉวยโอกาสตอนนี้ที่ยังมีเวลา ข้าจะรีบจัดการเรื่องของพวกเจ้าให้เรียบร้อยอย่างเร็วที่สุด อย่างไรก็ยังทัน!”

เวลานี้หลัวอวี่ก่วนยังตั้งครรภ์ได้ไม่ถึงสามเดือน หากสามารถจัดงานแต่งได้ทันที ถึงตอนที่เด็กคลอดก็ยังพอจะอ้างมั่วๆ ว่าคลอดก่อนกำหนดได้

แต่เขากลับลืมไปว่าตอนนี้พวกเขาสองพี่น้องยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ อย่างไรก็จัดงานไม่ได้เด็ดขาด

หลัวอวี่ก่วนยิ่งหมดหวัง นางเอาแต่ดึงชายเสื้อของเขาไว้ทั้งน้ำตาคลอเบ้า และพึมพำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่ได้! ข้าเก็บเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้ อย่างไรข้าก็ต้องกำจัดมัน!”

“ข้าถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!” หลัวเสียงแผดเสียงอย่างเหลืออด

หลัวอวี่ก่วนสะดุ้งตกใจกับท่าทางของเขาจนเสียงร้องไห้ขาดหายไปในทันใด

นางอ้าปากจะเอ่ย แต่สุดท้ายก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน จึงหันหน้าหนีไปด้านข้างอีก

“ท่านพี่อย่าถามข้าเลย ข้า…ข้า…”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังจะปกป้องเขาอีกหรือ?” หลัวเสียงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาถีบนางออกไปและสาวเท้าไปลากตัวเซียงเฉ่าขึ้นมาขู่ถามว่า “เจ้าพูดมา!”

“ข้า…” เซียงเฉ่ามองหลัวอวี่ก่วนอย่างกลัวหัวหด แต่ไม่กล้าโพล่งออกมา

ทั้งสองคนทำให้หลัวเสียงโกรธจัดขึ้นมาในทันใด เขาผลักเซียงเฉ่าออกไปไกลเช่นกันและเอ่ยอย่างชิงชังว่า “ในเมื่อเจ้าไม่ยอมบอก เช่นนั้นเจ้าก็แก้ปัญหาที่ก่อไว้เองแล้วกัน!”

เขาเอ่ยจบก็สาวเท้าไปทางประตูอย่างรวดเร็ว แล้วยกมือขึ้นจะเปิดประตู

พอหลัวอวี่ก่วนเห็นว่าเขาจะไม่แยแสก็ลนลานขึ้นมาในชั่วพริบตา นางรีบบุ่มบ่ามถลาเข้าไปกอดต้นขาเขาไว้แน่น “ท่านพี่อย่าไป ข้า…ข้า…”

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากบอก แต่ว่า…แต่ว่าเวลานี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว” นางพูดไปก็ร้องไห้โฮอย่างเศร้าใจขึ้นมาในที่สุดก็กัดฟันเอ่ยเสียงเบาหวิวว่า “เป็น…เป็นลูกของซูหลิน!”

“อะไรนะ?” หลัวเสียงเซไปชนบานประตูด้านหลังเสียงดังสนั่น สีหน้าเปลี่ยนเป็นหน้าดำคร่ำเครียดในชั่วพริบตา

หลัวอวี่ก่วนพูดจบก็ลงไปนั่งร้องไห้เสียใจอยู่บนพื้น พลางละล่ำละลักเอ่ย “ข้าก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน เขารับปากแล้วว่าจะแต่งงานกับข้า แต่ว่า…แต่ว่า…”

ใครจะคิดว่าเรื่องจะพลิกผันอย่างสิ้นเชิงเพียงชั่วข้ามคืน ซูหลินตายแล้ว!

“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วยเถอะ ข้าเหลือท่านเป็นญาติพี่น้องเพียงคนเดียวแล้ว ช่วยข้าด้วย!” หลัวอวี่ก่วนคลานเข้าไปหาและยังคงดึงเสื้อคลุมของหลัวเสียงไว้เช่นเดิม

“ข้าช่วยเจ้า? ข้าจะช่วยได้อย่างไร?” หลัวเสียงคำรามเสียงต่ำออกมา เขายกมือชี้ไปทางทิศใต้และกัดฟันเอ่ยอย่างเคียดแค้นว่า “ตระกูลซูก่อกบฏ! เจ้ารู้หรือไม่ว่านี่หมายความว่าอะไร?”

ต้องยอมรับว่าหากตระกูลซูยังราบรื่นเหมือนเมื่อก่อน ซูหลินก็คงเป็นที่พึ่งให้หลัวอวี่ก่วนได้ดี และเขาก็จะได้อาศัยบารมีไปด้วย

ทว่าตอนนี้…

จวนอ๋องฉางซุ่นก่อกบฏและกลายเป็นคนทรยศที่ฮ่องเต้มีพระราชโองการให้ประหารชีวิต

ทว่าหลัวอวี่ก่วนกลับตั้งครรภ์ลูกของซูหลินในเวลานี้!

——————————————–