สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 119 สัญญากับเธอ
ณัฐณิชาปิดคอมพิวเตอร์โดยอัตโนมัติ ไม่อยากให้ธราเทพเห็น บางที……อาจเพราะความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ
“รุ่นน้องคนหนึ่งให้ฉันช่วยวาดรูปให้ อีกสักพักฉันจะทำให้มันเสร็จ คุณนอนก่อนเถอะ”
เมื่อบอกเสร็จ ณัฐณิชาก็เบี่ยงหลบธราเทพและกำลังจะไป แต่ธราเทพกลับทำตาเข้มดุ แย่งเอาคอมพิวเตอร์จากมือของเธอแล้วเอาวางลงบนโต๊ะ แขนแข็งแรงรั้งเอวณัฐณิชามากดลงเตียง……
ณัฐณิชารู้สึกแค่ว่าตัวเองโลกหมุน ถูกกดอยู่ใต้ร่าง เธอตกใจฉับพลัน “ธราเทพ คุณทำ……”
อะไร？
สองคำสุดท้ายยังไม่ทันได้เอ่ยออกมา ริมฝีปากอ่อนนุ่มก็ถูกอีกฝ่ายช่วงชิงไป……
บนริมฝีปากเป็นสัมผัสทั้งอบอุ่นและเย็นเยือก เหมือนทั้งมาร์ชเมลโล่และไอศกรีม ณัฐณิชาดวงตาเบิกกว้าง ความรู้สึกแปลกประหลาดแพร่กระจายไปทั่วร่าง เธอพยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ผล ธราเทพละเลียดจูบเธอ ราวกับลิ้มรสชาติของงานศิลป์อะไรสักอย่าง
แม่งเอ๊ย
รสชาตินี้ทำให้เขาหลงใหล
ริมฝีปากของสาวน้อย หวานล้ำแบบนี้เองเหรอ
“ธราเทพ อื้อออ……” ณัฐณิชาอาศัยช่องว่าง ปฏิเสธธราเทพด้วยความตื่นตระหนกทันที ธราเทพชะงัก ก่อนจะเพิ่งพบว่าตัวเองทำอะไรลงไป!
เขาบังคับจูบณัฐณิชา!
ณัฐณิชานอนบนเตียง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หวาดกลัว ขุ่นเคือง ไม่เข้าใจ……
“ธราเทพคุณมันไอ้ชาติชั่ว! ทุเรศ! สารเลว! คุณมีสิทธิ์อะไรมาจูบฉัน……”
“รางวัล” ทันใดนั้นธราเทพก็พูดขึ้น เสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ราวกับจะทำให้คนฟังตั้งครรภ์ ณัฐณิชาชะงักอึ้ง รางวัล รางวัลอะไร แล้วทำไมรางวัลต้องเป็นการจูบล่ะ
ธราเทพเห็นท่าทางงุนงงของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกตลกเล็กน้อย
ฉวยจังหวะนั้นขยับออกจากตัวเธอ เสื้อของธราเทพค่อนข้างยับยุ่ง เขาที่เป็นแบบนี้……ดูราวกับว่าทั้งสองคนเพิ่งทำอะไรที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก ผิวภายนอกของณัฐณิชาทั้งหมดเกิดอาการขนลุก เธอกัดริมฝีปากที่ชุ่มฉ่ำ จ้องธราเทพตาไม่กะพริบ
“เมื่อเช้าคุณทุ่มเทขนาดนั้น ผมไม่ควรให้รางวัลคุณหน่อยเหรอ” ธราเทพพูด
“………” ไอ้บ้าเอ๊ย!
เมื่อเช้าเธอทุ่มเทเพื่อจูบของธราเทพงั้นเหรอ เขาคิดว่าตัวเองเป็นราชาที่ผู้หญิงทุกคนรอคอยการอุปถัมภ์จากเขาหรือไง แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าธราเทพก็มีภาษีที่นับว่าไม่เป็นสองรองใครในแวดวงบันเทิงปัจจุบัน แต่มันยังไม่พอให้เธอณัฐณิชาคนนี้หลงใหลได้ปลื้มไปกับความเพอร์เฟคนั้น
ณัฐณิชาหายใจแรงด้วยความโกรธจนหน้าอกขยับขึ้นลง ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะปรับการหายใจได้ “ธราเทพ ความหมายของฉันคือ นายท่านพิเชษฐกำลังจะกลับมา คุณรู้ไหม”
เมื่อเช้าได้ยินเรื่องนี้จากแม่บุญสิตา ณัฐณิชาก็จดจำไว้ในใจเสมอมา
แต่เพราะตลอดทั้งวันนี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย จึงไม่มีเวลาได้คิด ตอนนี้ใจเย็นลง จึงนึกขึ้นมาได้
“คุณรู้เหรอ” ธราเทพพูด
เรื่องที่นายท่านพิเชษฐกลับประเทศชั่วคราวไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ น่าจะมีเพียงเขากับทางฝั่งบ้านตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติเท่านั้นที่รู้ ทำไมณัฐณิชาถึงรู้ได้
“คุณไม่ต้องสนใจว่าฉันรู้ได้ยังไง……” ณัฐณิชาไม่อยากพาดพิงแม่บุญสิตา เธอมองธราเทพอย่างจริงจัง เหมือนทั้งคู่จะลืมไปว่าตอนนี้ยังอยู่บนเตียงในท่าทางที่คลุมเครือน่าอาย พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “คุณเคยสัญญากับฉันแล้ว จะพูดไม่เป็นคำพูดเหรอ ธราเทพ ฉันมีคำขอเพียงข้อเดียว พาฉันไปพบเขา”
ตราบใดที่ได้พบเขา บางทีเธออาจจะสามารถหาบ้านของตัวเองได้
ธราเทพดวงตาหมองลง เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าภายในจิตใจค่อนข้างอ่อนนุ่ม ในที่สุดก็พูดอย่างใจเย็น “วันมะรืน ให้โอกาสคุณแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว”
