สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 120 ณัฐณิชาขยันขันแข็ง

โอกาสครั้งเดียว?!

ณัฐณิชาหน้าตาดีใจมีความสุข สำหรับเธอแค่โอกาสครั้งเดียวก็ได้ ถ้าพื้นเพชีวิตตนเกี่ยวข้องกับนายท่านพิเชษฐจริง เช่นนั้นต่อไปก็สามารถพบนายท่านพิเชษฐได้โดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากธราเทพ หากพื้นเพชีวิตตนไม่ได้เกี่ยวข้องกับนายท่านพิเชษฐ ต่อไปเธอก็จะไม่ไปพบเขาอีกเป็นครั้งที่สอง

เห็นท่าทางดีอกดีใจของณัฐณิชา ธราเทพก็กระตุกยิ้มมุมปาก ริมฝีปากบางขยับพูดแผ่วเบาว่า “นอนซะ”

“อ้อ! ราตรีสวัสดิ์!”

ณัฐณิชาปราศจากความมัวหมองที่มีมาตลอดทั้งวัน ปิดไฟอย่างมีความสุข มองธราเทพด้วยสายตาที่เป็นมิตรขึ้นเรื่อยๆ

ความจริงเธอไม่ใช่คนที่สุดโต่งอะไร แต่แค่ไม่ถือโกรธ อารมณ์ที่ไม่ดีก็จะผ่านไปได้โดยง่าย แค่คิดว่ามันมะรืนจะได้เจอนายท่านพิเชษฐ ตอนที่ณัฐณิชาหลับมุมปากยังเจือรอยยิ้ม แต่เธอยังไม่ลืมว่าตัวเองสัญญาเรื่องอวาตาร์การ์ตูนกับรุ่นน้องโรงเรียนประถมเอาไว้

ความจริงแล้วณัฐณิชาก็ค่อนข้างง่วง เธอตื่นแต่เช้า ปกติจะตื่นตอนห้าหรือหกโมง และมักจะลืมตาแค่สามวินาทีจากนั้นก็พลิกตัวและหลับต่อ แต่วันนี้เธอลืมตามาด้วยความแสบตา ขยี้มัน และไม่มีการหลับต่อ

ธราเทพที่อยู่อีกฝั่งยังหลับอยู่ แสงรุ่งอรุณปกคลุมโลก ทำให้ก่อเกิดทัศนียภาพอันเป็นฤกษ์งามยามดี ณัฐณิชามือเท้าค่อยๆ คืบคลานลุกขึ้น กลัวจะทำธราเทพตื่น

เธอสวมชุดนอน เอาผ้าห่มผืนบางออกมาจากตู้ อุ้มคอมพิวเตอร์เดินออกไปเงียบๆ

ธราเทพยังหลับอยู่ เธอไม่อยากรบกวนเขา แต่การเขียนแบบก็ต้องทำให้เสร็จ เธอได้แต่ถือโน้ตบุ๊คไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อทำให้เสร็จสิ้น

เพียงแต่ณัฐณิชาไม่ได้สังเกต ตอนที่เธอเพิ่งออกไป ชายหนุ่มบนเตียงได้ลืมตาที่ขุ่นมัวขึ้นแล้ว

“ฮ่า ในที่สุดก็เสร็จสักที”

ณัฐณิชานั่งห่อผ้าห่มขดตัวอยู่บนโซฟา ข้างหน้ามีโน้ตบุ๊ควางอยู่ หลังจากที่เธอเพิ่งลงมาข้างล่างก็แทบรอไม่ไหวที่จะสร้างอวาตาร์การ์ตูนที่เหลืออยู่ให้เสร็จ หลังจากเสร็จแล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้ว เดาว่ารุ่นน้องคงจะลุกขึ้นอาบน้ำแล้ว ณัฐณิชานำอวาตาร์การ์ตูนหลายตัวบรรจุลงไฟล์แล้วส่งไปให้ ก่อนเธอจะกดรับเงินโอนในเวลาต่อมา

หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้ว ณัฐณิชาก็ยืดเหยียดด้วยความพึงพอใจ

รู้สึกว่าเป็นช่วงเช้าที่ได้เปรียบมากกว่าคนอื่นๆ เลยล่ะ!

ทำทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว เธอเก็บของและเตรียมจะไปอาบน้ำ เมื่อเปิดประตูก็เห็นกำแพงที่เป็นคน ณัฐณิชาตกใจจนแทบโยนคอมพิวเตอร์ทิ้ง!

“คุณๆๆ……คุณอยู่ดีๆ มาทำอะไรตรงนี้ คุณไม่รู้เหรอว่าการทำให้คนตกใจมันอาจถึงตายได้นะ” ณัฐณิชาเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือธราเทพ อดไม่ได้ที่จะพูดพลางลูบหน้าอกป้อยๆ เธอส่งสายตาไม่พอใจให้ธราเทพ หัวใจเต้นเร็วจนผิดปกติ

ธราเทพอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาใส่สูทสีดำ เนคไทเป็นสีฟ้าอัญมณี ผูกปมวินด์เซอร์สวยงามที่คอเสื้อ แม้ว่าณัฐณิชาจะไม่รู้จักแบรนด์เสื้อผ้า แต่แค่ดูก็รู้ว่าแพงมาก……

ควบคู่ไปกับใบหน้าดุของธราเทพ อันที่จริง มันทำให้พวกสาวๆ จมดิ่งได้เลย

“ทำไม คุณเป็นโจรหรือไง”

“คุณสิเป็นโจร!”

“ถ้าไม่ใช่โจรแล้วจะร้อนตัวทำไม” ธราเทพมองณัฐณิชาขึ้นๆ ลงๆ หัวจดเท้า แม้ณัฐณิชาจะไม่ได้บอกเขาหมดทุกอย่างเกี่ยวกับการรับคำสั่งซื้อ แต่ธราเทพเป็นคนฉลาด เขาแค่มองพฤติกรรมของณัฐณิชาก็รู้ว่าเธอทำอะไร

“ฉันจะไม่อธิบายอะไรกับคุณหรอก เดี๋ยวฉันจะไปทำงานแล้ว” ณัฐณิชาผลักธราเทพและกำลังจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ทันใดนั้นกลับถูกจับข้อมือไว้