สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 121 คุณขาดเงินมากงั้นหรอ
สีหน้าของธราเทพไม่ค่อยดีนัก
ราวกับว่าอุณหภูมิอากาศโดยรอบจะลดลงไปสองสามองศา……
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” น้ำเสียงของณัฐณิชาอ่อนลง เธอไม่ได้ลืมว่าตอนนี้ก็ยังคงคาดหวังให้ธราเทพพาตัวเองไปพบกับนายท่านพิเชษฐ เธอจ้องมองไปที่มือของธราเทพที่จับข้อมือของตัวเองอยู่ พบว่ามือของธราเทพก็ดูดีไม่เบา เรียวยาวขาวเนียน กระดูกข้อต่อชัดเจน… อ้อ ไม่ใช่สิ ประเด็นสำคัญคือคนคนนี้ทำไมถึงชอบจับข้อมือคนอื่นกันนะ?
นิสัยเสียมาจากไหน!
“ณัฐณิชา คุณขาดเงินมากงั้นหรอ?” ธราเทพไม่รู้ทำไมจู่ๆก็พูดออกมาประโยคหนึ่ง
ณัฐณิชาอึ้งไปเล็กน้อย ราวกับไม่คิดเลยว่าเขาจะถามคำถามนี้ ยักไหล่อย่างเป็นธรรมชาติในทันที ยิ้มอย่างไม่คิดอะไรว่า “ชอบสิ บนโลกนี้เกรงว่าคงจะไม่มีใครไม่ชอบเงินหรอกมั้ง? คุณทำงานไม่ใช่ก็เพื่อเงินหรือไง? อย่ามาพูดเรื่องความฝันอะไรกับฉันเลย ความฝันของฉันก็คือหาเงิน!”
“……คุณชอบเงินขนาดนั้นเลย?”
ธราเทพคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะยอมรับตรงๆ เขาก็นึกว่าหญิงสาวตรงหน้าจะต้องพูดว่าเงินทองเป็นของนอกกายอะไรแบบนี้แน่ๆ
อีกอย่าง ที่ณัฐณิชาพูดมาก็มีเหตุผลพอสมควร
“แน่นอนสิ บอกกับคุณแบบนี้ละกัน บนโลกนี้ที่ฉันรักมากที่สุดก็คือเงิน!” ณัฐณิชายกตัวอย่างมาหนึ่งอย่าง ตอนเด็กเธออยู่ด้วยกันกับคุณยาย มักจะกินไม่อิ่มสวมเสื้อผ้าไม่อุ่นอยู่บ่อยๆ บ้านคนอื่นฤดูร้อนล้วนกินไอศครีม มีแค่เธอที่กินไอติมแท่งละหนึ่งเหมา และยังแบ่งกับคุณยายกินอีก ตอนที่เด็กคนอื่นๆได้สวมชุดใหม่สะพายกระเป๋านักเรียนใหม่ไปโรงเรียน คุณยายยังคงกำลังกังวลเรื่องค่าเทอมของเธอ
ณัฐณิชาถอนหายใจ มองดูธราเทพตรงๆ
นัยน์ตาของธราเทพมีอะไรเคลื่อนไหวเล็กน้อย คิ้วของเขาขมวดขึ้นทันที “ในเมื่อชอบเงิน ทำไมถึงไม่ใช้บัตรที่ผมให้คุณล่ะ?”
ธราเทพเกิดมาก็เป็นลูกชายเศรษฐี แต่ไหนแต่ไรไม่เคยกังวลเรื่องเงินทอง ในความคิดของเขาเรื่องที่สามารถแก้ปัญหาได้ด้วยเงินเดิมทีก็ไม่ใช่ปัญหา! เขานึกว่าผู้หญิงพวกนั้นก็เหมือนกันหมด ขอแค่ให้บัตรใบหนึ่งแก่พวกเธอ พวกเธอก็จะเอาไปรูดอย่างมีความสุข อีกทั้งยังเชื่อฟังอย่างมาก แต่ว่า ณัฐณิชาเหมือนจะไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงพวกนั้นสักเท่าไหร่
“ทำไมฉันต้องใช้ด้วย? นั่นมันเงินของคุณ ไม่ใช่ของฉันเสียหน่อย เอาล่ะ ฉันไม่มีอารมณ์มาพูดคุยหัวข้อที่น่าเบื่อแบบนี้กับคุณตั้งแต่เช้าหรอกนะ ฉันไปล้างหน้าล่ะ ไม่อย่างนั้นไปทำงานสายจะโดนหักเงินเอา!”
ณัฐณิชาถือโอกาสช่วงที่ธราเทพกำลังชะงักค้างผลักเขาออกไปและเดินไปทางห้องอาบน้ำ……
อาหารเช้ายังคงเป็นแม่บุญสิตาทำเช่นเดิม ณัฐณิชากินอาหารเช้าหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ตามธราเทพไปทำงาน ครั้งนี้ อาจเป็นเพราะตื่นเช้าเกินไปสมองเลยใช้งานไม่ค่อยได้ ณัฐณิชาตามธราเทพไปที่ลานจอดรถอย่างสติเลือนลาง เพียงแค่เพิ่งจะมาถึงลานจอดรถใต้ดิน ณัฐณิชาก็ถึงกับตกตะลึง
นี่นี่นี่……รถทั้งโรงรถนี้ เป็นของธราเทพ?
“ธราเทพ คุณ…คุณใช้รถมากขนาดนี้เลยหรอ?”
ณัฐณิชายังคงมองเขาอย่างตกตะลึง หรือจะบอกว่า นี่ที่จริงแล้วคือโรงรถของทั้งหมู่บ้านเล็กๆ? ไม่ใช่สิ เมื่อกี้ตอนที่เข้ามา เธอเห็นธราเทพถือกุญแจของโรงรถอย่างชัดเจน…
“แปลกมากหรอ?” ธราเทพมองดูณัฐณิชาด้วยสายตาราวกับว่ากำลังมองผู้ที่บกพร่องทางปัญญาแวบหนึ่ง แล้วก็ตรงไปสตาร์ทรถปอร์เช่คันหนึ่ง เปิดหน้าต่างรถเข้าไปนั่ง และขับไปข้างๆณัฐณิชา พูดไปตามอารมณ์ว่า “ผู้ชายต่างก็ชอบรถยนต์ไม่ใช่หรือไง?”
ใช่……แหละ
ถึงจะบอกว่าผู้ชายชอบรถยนต์ แต่มีหลายคันขนาดนี้คงจะมีไม่มากหรอกมั้ง?!
