สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 125 ปล่อยฉันนะ
“ฮือๆๆ…ปล่อยฉันนะ…” กลางวันแสกๆใครกันที่กล้าทำเรื่องผิดกฎหมายแบบนี้?
ณัฐณิชาดิ้นรนทันที เพียงแค่เธอยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็รู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้นบนอากาศ เธอถูกอุ้มขึ้น!
ณัฐณิชาตั้งใจจะตะโกนเสียงดัง แต่ว่าเธอยังไม่ทันส่งเสียงออกมาก็ถูกยัดเข้าไปในรถตู้เรียบร้อยแล้ว
รถแล่นออกไปในทันที
“ฮือๆ……”
เบื้องหน้าเป็นสีดำมืดมิด เหมือนกับมีคนกำลังจับแขนของตัวเองไว้เพื่อป้องกันตัวเองหนีไป ณัฐณิชาตกใจมาก ใจเต้นตุบๆๆราวกับแทบจะเต้นออกมานอกหน้าอก! เธอได้ยินเสียงรถแล่น แล้วก็ได้ยินเสียงหายใจของผู้ชาย
พวกเขาคิดจะทำอะไร? ปล้นเงินหรือว่าข่มขืน?
ใจคิดขึ้นมาทันที เธอเป็นเพียงแค่บุคคลเล็กๆเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยทำให้ใครไม่พอใจ หรือว่าคนพวกนี้ก็เพื่อ…ธราเทพ?
ณัฐณิชาขณะนั้นอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก
“คุณ พวกคุณเป็นใครกันแน่? ต้องการจะทำอะไร? ถ้าหากพวกคุณคิดจะใช้ฉันข่มขู่ธราเทพ งั้นพวกคุณก็คิดผิดแล้วล่ะ เขาไม่มีทางเพราะว่าฉัน…”
เพราะว่ากลัว ณัฐณิชาพูดจาเลยเสียงสั่นเล็กน้อย เธอเตือนตัวเองไม่หยุดว่าต้องระมัดระวัง เวลานี้ในกระเป๋าสะพายบนไหล่ยังถือมือถือตัวเองไว้อยู่ เธอแกล้งทำเป็นดิ้นรน และแอบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายเตรียมที่จะหยิบมือถือโทรแจ้งตำรวจไปด้วย
แต่ว่าเธอยังไม่ทันได้เคลื่อนไหว กระเป๋าก็ถูกคนดึงไปแล้ว
“เลิกคิดบ้าๆได้แล้ว ขอแค่เธออยู่เฉยๆไม่แจ้งตำรวจ เราก็จะไม่ทำให้เธอลำบากใจแน่”
ข้างบนหัวมีเสียงหนึ่งดังเข้ามา เหมือนว่าจะใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง ฟังดูแปลกๆ ไม่ใช่สิ ณัฐณิชาตึงเครียดขึ้นมาชั่วขณะ จะต้องเป็นคนที่รู้จักแน่ๆ!
ถ้าหากคนคนนี้ไม่รู้จักเธอ ทำไมต้องใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงของแบบนี้ด้วย?
“ขับเร็วๆหน่อย อีกเดี๋ยวพวกเขาก็ตามมาทันหรอก!” ดูเหมือนประโยคนี้ผู้ชายจะพูดกับคนขับรถ ณัฐณิชาสงบลง ตอนนี้แม้ว่าบนหัวของเธอจะคลุมด้วยกระสอบ แต่ว่าพอจะสามารถมองเห็นแสงสว่างใต้เท้าได้
เป็นรองเท้าฟุตบอลสีขาว…
ผู้ชายคนนี้ที่เท้าสวมรองเท้าฟุตบอลสีขาวที่ซักจนขาวสะอาดคู่หนึ่ง รองเท้าคู่นี้ ไม่ว่ายังไงณัฐณิชาก็ไม่มีทางลืม
เพราะว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดที่เธอมอบให้แก่รเณศ ใช้เงินค่าครองชีพครึ่งเดือนของตัวเองเต็มๆ
“……รเณศ คุณหรอ? คุณคิดจะทำอะไร?”
ณัฐณิชาสงบลง ถึงจะพบว่าบนร่างกายของตัวเองขนลุกเป็นชั้นๆ แผ่นหลังของเธอพิงอยู่ข้างภายในรถของรถตู้ เหงื่อเย็นๆไหลออกมาทั่วตัว
“คุณ คุณรู้ได้ยังไง?!”
“คนโง่ จะยอมรับทำไมห้ะ?!”
ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามา และยังมีเสียงโมโหของชายอีกหนึ่งคน แบบนี้ณัฐณิชาก็ไม่ต้องคาดเดาแล้ว ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองเห็นได้ชัดว่าคือรเณศที่เมื่อสองสามวันก่อนเสียมารยาทกับตัวเองถึงถูกธราเทพสั่งสอนไป!
อีกคนหนึ่ง เป็นใครเธอก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าจะต้องเป็นพวกเดียวกันกับรเณศแน่ๆ
พวกเขาสองคนกินดีหมีหัวใจเสือหรือไง ถึงกล้าลักพาตัว?
“เป็นคุณจริงๆ…” ณัฐณิชาหลังจากรู้แล้วใจก็รู้สึกผ่อนคลายลงทันที บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้จักรเณศเป็นอย่างดี เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก
รเณศสอบออกมาจากเมืองเล็กๆ แม้ว่าวันปกติจะดูเหมือนไม่เอาการเอางาน แต่ที่จริงแล้วในใจไม่มั่นใจในตัวเองอย่างมาก เขาไม่กล้าทำอะไรตัวเองหรอก
ณัฐณิชาสงบลง พูดอย่างสงบนิ่งว่า “พวกคุณตกลงว่าคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“ณัฐณิชา คุณอวดเก่งอะไร? เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว คุณคิดว่าคุณยังเป็นคุณหญิงตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติผู้สูงส่งโอหังอวดดีคนนั้นหรือไง? ก่อนหน้านี้คุณปฏิบัติกับผมอย่างไรในแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ตอนนี้ผมก็จะเอาคืนให้ทั้งหมด”
ทันใดนั้นรถตู้ก็สั่นไหวอยู่สักพัก ต่อมาก็มีเสียงดังอีกครั้ง รถหยุดลงเรียบร้อยแล้ว
ณัฐณิชาได้ยินแค่เสียงเปิดประตู ต่อมากระสอบบนหัวก็ถูกคนถอดออกไป
