สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 127 นายท่านพิเชษฐ

นายท่านพิเชษฐปีนี้อายุย่างเข้าเจ็ดสิบปีแล้ว แต่ว่าสมองแค่ปราดเปรียวมาก เห็นธราเทพเข้ามา ก็โบกมือให้ผู้ดูแลบ้านออกไป แล้วถึงจะพูดว่า “มาช่วยผมดูหยกชิ้นนี้ที สีเป็นยังไงบ้าง?”

“อืม” ธราเทพพยักหน้าเดินเข้าไป รับหยกแขวนขัดเงาที่ประณีตมากในมือของนายท่านพิเชษฐมา ในมือสัมผัสได้ถึงความพิเศษของเนื้อสัมผัสและอุณหภูมิของหยกโบราณ ปลายนิ้วหยุดอยู่ตรงกลางหยก แขวน แล้วถึงจะมองไปทางนายท่านพิเชษฐ “สีและเนื้อสัมผัสของหยกแขวนชิ้นนี้ไม่เลวเลย เป็นหยกชั้นดีที่หาได้ยาก”

“ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กคนนี้ ฉลาดขึ้นเรื่อยๆเลยนะ” นายท่านพิเชษฐลูบคางอย่างพอใจ เขาไว้หนวดเครา ยิ่งทำให้ดูอ่อนโยนและใจดีมากขึ้น

นายท่านเรียกให้ธราเทพนั่งลง เติมชาให้เขาด้วยตัวเอง “ชาซีหูหลงจิ่ง เก็บใหม่เลย ลองชิมดู?”

“คุณครู ครั้งนี้ที่คุณเรียกผมมา…” ธราเทพก้มหน้า จิบชาอึกหนึ่ง เป็นชาดีจริงๆ

ทั้งห้องหนังสือบรรยากาศสดใส เมื่อเทียบกับห้องหนังสือของธราเทพให้ความรู้สึกเก่าแก่เล็กน้อย ยิ่งให้ความรู้สึกแบบโบราณมากขึ้น อยู่ในห้องหนังสือแบบนี้ ราวกับว่าเดินทางข้ามประวัติศาสตร์นับพันปีกลับมายังห้องสมุดพระไตรปิฎกดั้งเดิม

ธราเทพทุกครั้งที่มาล้วนต้องชื่นชม

แม้แต่เขา ยังต้องนับถือนายท่านพิเชษฐที่อุทิศทั้งชีวิตเพื่อโลกแห่งหยก นายท่านพิเชษฐไม่เพียงแต่เป็นประธานชมรมหยกแห่งเมืองSเท่านั้น ทั้งยังมีชื่อเสียงกว้างไกล นิ้วเรียวยาวเล่นชุดน้ำชาที่อยู่ในมือ นัยน์ตาของธราเทพค่อยๆลึกขึ้น

“เตือนนายสักอย่าง งานเลี้ยงพรุ่งนี้ หลังจากฉันประกาศเสร็จก็จะกลับประเทศแล้ว”

“อืม?” ท่านผู้เฒ่าก่อนหน้านี้ไปร่วมกิจกรรมต่างประเทศอยู่ตลอด เวลาที่อยู่ในประเทศนับครั้งได้ ทำไมถึง…… “กะทันหันขนาดนี้เลยหรอครับ?”

“ฮ่าๆ เด็กคนนี้ ฉันกลับมายังไม่ดีหรือไง?” นายท่านพิเชษฐในแววตาฉายประกายอารมณ์ซับซ้อน เขาลูบเครา เอนตัวบนเก้าอี้โยกเบาๆ ราวกับเป็นคนที่มองผ่านธราเทพแล้วเห็นอะไร

“อายุมากแล้ว มักจะอยากกลับมาที่บ้านเกิด ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เด็กในบ้านก็โตแล้ว ถึงเวลาแล้ว…จริงสิ คิวเด็กคนนั้นนายเจอเธอแล้วหรือยัง?”

ธีรยา……

ธราเทพเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างขี้เกียจ วางถ้วยชาลง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่นายท่านพิเชษฐกลับไม่ได้ตระหนักถึง

ธีรยาคือลูกสาวของบุตรสาวเขากับคุณชายตระกูลนิธิภาณุวัชร์

ออกงานเลี้ยงต่างๆน้อยมาก แต่ว่าธราเทพเนื่องจากความสัมพันธ์กับนายท่านพิเชษฐเลยเคยเจอมาก่อน เด็กสาวคนนั้นไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งเอาแต่ใจเหมือนลูกสาวคนมีชื่อเสียงคนอื่นๆ แต่กลับสุภาพอ่อนโยนจิตใจดี สะอาดเหมือนกับนางฟ้าที่ไม่เปื้อนดิน

แม้แต่ธราเทพยังอดไม่ได้ที่จะประเมินค่าออกมาแบบนี้

“เคยเจอครับ” ธราเทพพูด

ได้รับคำตอบที่แน่นอน นายท่านพิเชษฐลูบเคราหัวเราะดีใจฮ่าๆ ชีวิตนี้เขานอกจากชอบศึกษาหยกโบราณ ที่เหลือที่รักและหวงแหนมากที่สุดก็ไม่พ้นลูกสาวตัวน้อยของตัวเองและหลานสาวของตัวเองแล้วล่ะ!

“เด็กคนนี้ก็ถึงวัยเหมาะที่จะแต่งงานแล้ว วันนี้ฉันเรียกนายมาพบ ก็เพราะอยากให้นายช่วยหาตัวเลือกให้หน่อย ดูว่ามีใครเหมาะสมที่จะเป็นหลานเขยฉัน สายตาของนาย คนแก่อย่างฉันเชื่อใจสุดๆเลยล่ะ” นายท่านพิเชษฐพูดอย่างหัวเราะแหะๆ

ธราเทพรีบพยักหน้าทันที เรื่องที่นายท่านพิเชษฐฝากฝัง มีเหตุผลให้ปฏิเสธได้อย่างไร?

คุยกับนายท่านพิเชษฐเสร็จก็ล่วงเลยมาสองชั่วโมงแล้ว ขอบฟ้าสีส้มค่อยๆปกคลุมทั่วพื้นที่ ดูแล้วเหมือนกับมือของคนแก่ชราที่เอาใจใส่

ธราเทพออกจากบ้านของแสนจัน ทันใดนั้นผู้ช่วยนรินทร์ก็เดินก้าวใหญ่ๆเข้ามาอย่างรีบร้อน สีหน้าเคร่งขรึม “ท่านประธานแย่แล้ว นายหญิงหายตัวไป”