สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 128 หายตัวไป
หายตัวไป?
คนเป็นๆทั้งคนจะหายตัวไปได้ยังไง? ธราเทพหยุดฝีเท้า บนหน้ามีสีหน้าเยือกเย็นเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น?”
“นายหญิงเธอ…เธอแค่ออกจากบริษัทก็ถูกรถตู้คันหนึ่งพาตัวไป ตอนนั้นตอนที่คนขับรถสังเกตเห็นก็สายไปแล้ว แต่ว่าผมได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดทันทีเรียบร้อย รู้ว่าพวกเขาขับไปยังทางด่วนแถวชานเมือง”
ภานรินทร์เช็ดเหงื่อบนหน้าผากเล็กน้อย ใครกันที่ไม่รู้ความสามารถของธราเทพในเมืองS?
คนพวกนี้กล้ากระตุกหนวดเสือ มีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้ว…จริงๆสินะ
ธราเทพเข้าไปในแลนด์โรเวอร์สีดำเรียบร้อย ปิดประตูและสตาร์ทรถ ภานรินทร์ก็ตามขึ้นมานั่งข้างคนขับ ได้ยินเสียงเย็นยะเยือกที่ราวกับออกมาจากนรกของธราเทพ “คุณนำทาง”
รถยนต์ พุ่งออกไปในพริบตาราวกับลูกศร
“อาอาอา——”
ภานรินทร์ยังไม่ไม่ทันตอบสนอง แขนที่รัดเข็มขัดนิรภัยกระแทกทีหนึ่ง ร้องส่งเสียงออกมา แต่ถูกธราเทพเหลือบมองอย่างเย็นชา จึงหุบปากไม่กล้าพูดอีก!
……
“คุณ คุณอย่าเข้ามานะ” ณัฐณิชาเวลานี้เหมือนจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ข้างหูมีเสียงดังหึ่งๆ สมองของเธอไม่ฟังคำสั่งแล้ว ทำได้แค่เพียงก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ
เธอออกแรงบนมือ ข้อมือที่ขาวเนียนถูกรัดจนเป็นรอยแดง แต่ช่องว่างระหว่างเชือกนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ณัฐณิชาถอยหลังไปด้วย คิดที่จะแก้มัดมือทั้งสองไปด้วย ไม่ว่าอย่างไร เธอที่เรียนศิลปะการต่อสู้แบบง่ายๆมารับมือกับรเณศผู้ชายไร้ประโยชน์ที่นั่งอยู่แต่ในสำนักงานทุกวันแบบนี้ถือว่ายังพอไหว ยิ่งกว่านั้นไอ้ผมทองที่ผอมอ่อนแอแบบนั้นเดิมทีก็ไม่น่ากลัวเลย
คิดแบบนี้ ณัฐณิชาก็บังคับตัวเองให้ใจเย็นๆ
ตอนนี้เธอทำได้แค่เพียงช่วยเหลือตัวเองเท่านั้น!
“อย่าเข้ามา? ฮ่าๆๆ……ณัฐณิชาผมขอเตือนคุณรีบดูสถานการณ์ตอนนี้ให้ชัดเจนด้วย คุณก็แค่ผู้หญิงชั้นต่ำคนหนึ่ง ปรนนิบัติผมเสร็จแล้ว บางทีผมอาจจะทำให้คุณมีความสุข ถ้าคุณยังไม่เห็นความหวังดีของผม ก็อย่าหาว่าผมลงมือกับคุณนะ?”
ถอยจนไม่มีทางให้ถอยแล้ว เมื่อกี้เธอตรวจดูทิศทางแล้วถึงจะถอย ตอนนี้หลังติดกับรถตู้เรียบร้อยแล้ว
อีกอย่างเธอรู้ดีว่าอีกเดี๋ยวขอแค่ตัวเองเคลื่อนไหวเร็วหน่อย ก็สามารถพลิกตัวเข้าไปในรถตู้และขับรถหนีเอาตัวรอดไปได้
“ยังจะพูดไร้สาระกับเธอไปทำไม? พี่รเณศพี่คงไม่ใช่ว่าตอนนี้ยังคงรักใคร่เธออยู่หรอกนะ? รีบทำให้เสร็จเถอะ มิฉะนั้นอีกเดี๋ยวถูกคนตามมาทันหรอก…พี่จัดการเธอเร็วๆหน่อย จัดการเสร็จเราก็ไปกันได้แล้ว” ไอ้ผมทองมองดูร่างกายที่ผอมเพรียวของณัฐณิชาและพูดเร่ง
เขาอยากจะให้รเณศรีบทำให้เสร็จ จากนั้นก็เปลี่ยนตัวเองบ้าง!
แต่ว่ารเณศกลับเหลือบมองเขาอย่างเย็นชาทีหนึ่ง “ไสหัวไปนู่นเลย! ไปไกลๆหน่อยดูลาดเลาให้กู อย่ามารบกวนตอนกูจะทำเรื่องจริงจังสิ มิฉะนั้นถึงเวลาแม้แต่น้ำซุปสักหยดก็จะไม่เหลือให้นายดื่ม”
ไอ้ผมทองยิ้มฮี่ๆอย่างประจบ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารเณศ เกรงว่าตอนนี้เขาก็ยังคงถูกคนจากบ่อนพนันตามทวงหนี้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่รีบวิ่งไปไกลๆอย่างเชื่อฟังเพื่อดูลาดเลาให้รเณศ
เห็นไอ้ผมทองวิ่งไปไกลแล้ว
รเณศถึงจะลูบจมูกเล็กน้อย เพิ่งคิดจะลงมือ ทันใดนั้นณัฐณิชาก็ดึงอย่างแรงจนมือทั้งคู่หลุดออกมา แล้วฟาดไปทางรเณศ ต่อมาก็วิ่งขึ้นไปบนรถจะขับรถหนีไป
แต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกลับรวดเร็วกว่าที่คิด รเณศตอบสนองใช้สองมือคว้าสองขาของณัฐณิชาเอาไว้ ลากลงมาจากรถทันที “ยัยคนชั้นต่ำ ยังคิดจะหนี?”
“ปล่อยนะ! รเณศคุณไม่ตายดีแน่!”
ณัฐณิชากัดฟันก่นด่า ตอนนี้เธอแค่รู้สึกว่ารเณศเป็นไอ้สารเลวจริงๆ!
“ผมจะไม่ตายดี? ได้สิ ถ้าผมตกนรกผมก็จะลากคุณไปด้วยกัน!” รเณศแสยะยิ้ม ดึงณัฐณิชาลงมาจากรถแล้วพลิกตัวกดเธอลงไป
ณัฐณิชาถูกเขากดไว้ใต้ร่าง นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและไร้หนทาง…
“รเณศ คุณปล่อยฉันนะ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”
“ถุย! คุณมันผู้หญิงต่ำๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณผมก็ไม่ต้องตกงาน คุณต้องรับผิดชอบ!” รเณศหัวเราะหึ คิดถึงที่ตัวเองถูกออกจากงานก็คับแค้นใจมาก คว้าเสื้อผ้าของณัฐณิชา ฉีกดึงออก….
