สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 129 เขามาแล้ว
กลัวมั้ย?
ณัฐณิชาขอบตาเต็มไปด้วยน้ำตา เธอไม่ใช่ไม่กลัว เมื่อก่อนมักจะคิดว่าเรื่องแบบนี้ห่างไกลจากตัวเองมาก แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะใกล้อยู่แค่ตรงหน้า เธอไม่มีเวลามาคิดแล้วว่าใครกันที่เป็นคนซื้อตัวรเณศ เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ……
ตอนแรกทำไมถึงหลงรักรเณศนะ? ตอนนี้ดูแล้วช่างเป็นเรื่องน่าขำเสียจริง
รู้สึกถึงเสื้อผ้าของตัวเองถูกฉีดออก อากาศเย็นๆกระตุ้นประสาทของเธอ น้ำตาราวกับค่อยๆไหลลงมาจากขอบตาอย่างเงียบๆ……
ณัฐณิชาสั่นเทาไปทั้งตัว
เธอหลับตาลง ในใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ในหัวมีใบหน้าของธราเทพแวบผ่านเข้ามา
ณัฐณิชาเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว “ธราเทพ——”
“หา? ยังคิดจะให้มันมาช่วยคุณอีก? ธราเทพไม่แน่ว่ากำลังมีความสุขอยู่ที่ไหนก็ได้!” รเณศยิ้มฮิฮิอย่างลามก
ณัฐณิชานอนอยู่กับพื้นอย่างสิ้นหวัง เธอที่เป็นแบบนี้ งดงามเหมือนกับภาพวาดภาพหนึ่ง ผมยาวดำสวยงามราวกับสาหร่ายทะเลสยายกระจัดกระจายอยู่ด้านหลังตัดกับหญ้าที่เขียวขจี เผยให้เห็นหัวไหล่ที่ขาวอวบอิ่ม ผิวพรรณเรียบเนียนละเอียดราวกับน้ำนม ทำให้คนเกิดความโลภอดไม่ได้ที่อยากจะสัมผัส
คิดแบบนี้ รเณศก็ยื่นมือออกไป แต่วินาทีต่อมา ทันใดนั้นเสียงเบรกที่รุนแรงก็ดังขึ้นที่ข้างหู
แทบจะในทันที พร้อมกับเสียงของไอ้ผมทอง “พี่รเณศรีบหนีเร็ว!”
พูดออกมาแบบนี้ แต่ไอ้ผมทองวิ่งเข้ามาแล้ว ขึ้นบนรถตู้แล้วก็ขับรถตู้อย่างโค้งไปโค้งมาหนีไป เดิมทีก็ไม่สนใจความเป็นความตายของรเณศเลย!
“เฮ้ย แกวิ่งทำไม——”
รเณศงุนงง ตอนนี้เขากำลังมีอารมณ์ มองดูตรงหน้าณัฐณิชาที่ขาดรุ่งริ่งราวกับตุ๊กตาก็มิปาน แค่รู้สึกกำลังคลุ้มคลั่ง บนร่างกายมีไฟชั่วร้ายลุกโชนออกมา เขาไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่นแล้ว เริ่มถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก ปากยังคงพูดไม่หยุด “วันนี้ต่อให้ราชามา ก็อย่าได้คิดมาเสียเวลากูทำธุระเชียว!”
“อ้ะ! อย่า…แตะต้องฉัน…ธราเทพ…ช่วยฉันด้วย…”
ได้ยินณัฐณิชาร้องเรียก รเณศยิ่งโกรธมากขึ้น เขาต้องการณัฐณิชา เขาจะต้องครอบครองณัฐณิชาให้ได้!
เขากับณัฐณิชาคบกันมาสามปี มากที่สุดก็คือจับมือกัน ณัฐณิชาแม้แต่จูบสักครั้งก็ไม่ให้เขา แต่เขาก็เป็นชายหนุ่มที่กระฉับกระเฉงคนหนึ่ง จะทนต่อการยั่วยวนของสาวงามได้ที่ไหน? ดังนั้นเมื่อภัทรินเป็นฝ่ายมาประเคนให้ถึงหน้าประตู รเณศเลยนอนกับเธอโดยไม่คิด
แต่ว่าภัทรินผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้น จะรสชาติดีไปกว่าณัฐณิชาได้อย่างไร?
คิดแบบนี้ รเณศก็เริ่มลงมือ
ความหนาวเย็นแทรกซึมผ่านผิวของณัฐณิชาทีละน้อย เธออยากที่จะต่อต้าน แต่ว่ามือและเท้าทั้งคู่ของเธอถูกกดทับเอาไว้ เธอไม่สามารถต่อต้านได้เลย!
ขนตางอนยาวของเธอสั่นไหว แต่ว่าจูบในจินตนาการกลับไม่ได้ประทับลงมา กลับเป็นบางอย่างเหมือนเสื้อตัวหนึ่งตกลงบนร่างของตัวเองแทน ต่อมาก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญที่คุ้นเคย
“อา——บดซบเอ้ยปล่อยฉันนะ——”
รเณศตะโกนร้องออกมา เจ็บปวดสุดขีด
เป็นไปได้ยังไง?
หรือว่า…เขามาแล้ว?
ณัฐณิชาไม่กล้าลืมตา เธอกลัวเห็นภาพที่ตัวเองไม่อยากเห็น! มือของเธอแนบข้างลำตัวกำหมัดแน่น ใบหน้าเล็กๆแดงก่ำอย่างอับอายด้วยความโกรธ เหงื่อบนแก้มไหลตามสันจมูกร่วงลงมา ดูแล้วเหมือนกระต่ายน้อยที่ตกใจหวาดกลัวอย่างถึงขีดสุด
น่าสงสาร น่ารัก ทำให้คนอดที่จะทะนุถนอมไม่ได้
“ไม่เป็นไรแล้ว” ธราเทพย่อตัวลง มองดูณัฐณิชาที่เป็นแบบนี้ จู่ๆในใจก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองทำไม่ถูก หากวันนี้เขาไม่สั่งให้คนขับรถไปส่งณัฐณิชากลับบ้าน แต่เป็นพาเธอกลับบ้านด้วยตัวเอง ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!
ถ้าหากก่อนหน้านี้ตัวเองโหดกับรเณศสักหน่อย เขาก็ไม่กล้าแน่นอน!
“ณัฐณิชา คุณไม่เป็นไรแล้ว” เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีการเคลื่อนไหว ธราเทพก็รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทงในใจ เรียกขึ้นอีกครั้ง
เกือบจะในทันที ดวงตาที่สั่นเทาและเต็มไปด้วยน้ำตาราวกับกวางน้อยที่กำลังตกใจก็ลืมตาขึ้น วินาทีที่เห็นธราเทพใบหน้าที่คุ้นเคยนี้ น้ำตาและความคับข้องใจเปรียบเสมือนกระแสน้ำท่วมท้นเธอ ณัฐณิชาสะอึกสะอื้น “ฮือๆ”ร้องไห้ออกมา “คุณจริงๆด้วย!”
ณัฐณิชารู้สึกประหลาดใจ ลุกขึ้นนั่งตามแรงของธราเทพและโอบคอของเขาไว้ เอาหน้าซุกเข้าไปในอกของธราเทพ!
