สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 130 สวมเสื้อผ้าซะ

ณัฐณิชากอดธราเทพร้องไห้ฮึกๆ ลืมไปหมดแล้วว่าแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะสม

——เธอตกใจมากจริงๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงปลอบโยนของธราเทพก็ดังขึ้นเหนือหัว ณัฐณิชาสูดจมูกเล็กน้อย ดวงตาแดงฉ่ำ ออกมาจากอ้อมแขนของเขา จากนั้นถึงรู้สึกเกร็งเล็กน้อยขึ้นมาย้อนหลัง “คุณ คุณมาได้ยังไง?”

“ผมไม่มา คุณก็ถูกคนรังแกแล้วสิ”

เอ่ยถึงฉากนั้นเมื่อกี้ สีหน้าของธราเทพก็เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย

หลายปีมาแล้ว ไม่เคยมีใครกล้าลงมือกับคนรอบกายของเขา คนนี้…ชื่อว่าอะไรนะ? อ้อ จริงด้วย รเณศ มีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วสินะ

ณัฐณิชาแสบจมูก ถูกธราเทพดึงให้ลุกขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว

เมื่อกี้เธอถูกพวกรเณศมัด ทั้งออกแรงแกะเชือกให้หลุดอย่างแรง ถึงขนาดมีรอยแดงขนาดใหญ่บนข้อมือ ตอนนี้แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังสวมอยู่บนร่างกายอย่างหลวมๆ กระดุมเสื้อหลุดออกหมดแล้ว เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนขนาดใหญ่ นุ่มลื่นราวกับน้ำนม

ธราเทพเพียงมองครู่หนึ่ง แล้วชำเลืองตาออก ถอดเสื้อสูทของตัวเองออกอย่างคล่องแคล่ว อาจจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของเขาเป็นธรรมชาติเกินไป——อีกทั้งณัฐณิชายังคงจมอยู่กับความกลัวที่รเณศนำมาให้เธอเมื่อสักครู่นี้ ตอนนี้เห็นการกระทำของธราเทพ ใบหน้าเล็กๆก็ซีดขาวขึ้นมาเล็กน้อยทันที

“ธราเทพ คุณจะทำอะไร?! คุณสวมเสื้อเลยนะ!” ณัฐณิชาถลึงตา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการร้องเรียน เพราะการกระทำของธราเทพเธอเลยเผลอก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก

ท่าทางที่ตื่นกลัวนี้ตกลงไปในสายตาของธราเทพ ในใจเขาก็เกิดอารมณ์ที่ไม่สามารถบรรยายได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เห็นรเณศที่ถูกภานรินทร์ควบคุมตัวไว้ก็โกรธออกมา

เลยถีบเข้าไปสองที

ถึงจะมองมาทางณัฐณิชา พูดอย่างเคืองๆเล็กน้อย “ถ้าผมสวมเสื้อ คุณกะว่าจะกลับไปแบบนี้งั้นหรอ?”

เขาพูดแฝงความนัย ธราเทพอันที่จริงเมื่อกี้ก็บดบังสายตาของผู้อื่นไว้ตั้งนานแล้ว ควบคุมณัฐณิชาให้อยู่ด้านหน้าตัวเองไม่ให้ถูกคนอื่นเห็น ป้องกันเธอไม่ให้โชว์วาบหวิวออกมา ณัฐณิชาถึงจะพบว่าตัวเองโชว์ไหล่ออกมาข้างหนึ่ง รูปร่างค่อนข้างไม่น่ามองจริงๆ……

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เธอเข้าใจธราเทพผิดไปเสียแล้ว!

เห็นได้ชัดว่าเขาก็แค่ต้องการคลุมเสื้อให้ตัวเอง เป็นเพราะความเป็นห่วง แต่ตัวเองดัน…สีหน้าอับอายของณัฐณิชายิ่งแดงขึ้นไปอีก ไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน ทำได้เพียงแค่กุมหน้าอกของตัวเองไว้อย่างเขินเกร็ง ธราเทพเห็นเธอท่าทางแบบนี้ริมฝีปากก็เผยรอยยิ้ม และโยนเสื้อสูทไปบนตัวของณัฐณิชา

“คลุมไว้!”

“……อ่อ”

ณัฐณิชาก้มหน้าเอาเสื้อผ้ามาคลุมบนร่างกายตัวเองอย่างเชื่อฟังเงียบๆ หลังจากแน่ใจว่าไม่โป๊แล้วถึงจะโล่งใจ เพียงแค่ บนเสื้อผ้ามีกลิ่นของฮอร์โมนเพศชายจางๆกลิ่นหนึ่ง ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง เวลานี้เมฆที่ลุกไหม้บนขอบฟ้านั้นสวยงามอย่างมาก ณัฐณิชาเดินตามอยู่ข้างหลังธราเทพ มองรเณศที่ถูกทุบตีจนฟกช้ำบวมไปทั้งหน้าครู่หนึ่ง ลังเลที่จะพูด

“เขาจะทำยังไง?” ไม่ใช่ว่าเธอเป็นห่วงรเณศ เพียงแต่เมื่อกี้รเณศทำเรื่องแบบนั้นกับตัวเอง เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง

ธราเทพถึงจะมอบสายตาให้รเณศทีหนึ่ง เขากำลังถูกภานรินทร์กดเอาไว้ เนื้อตัวสั่นเทา ธราเทพพูด “ผมไม่อยากเห็นหน้าเขาในเมืองSอีก”

“ได้ครับ ผมจะไปจัดการให้!”

ภานรินทร์พยักหน้า ลากรเณศแล้วเดินจากไป……

เห็นแผ่นหลังของพวกเขาจากไป นิ้วมือของณัฐณิชาที่กำเสื้อผ้าอยู่ก็แน่นขึ้น ธราเทพแน่นอนว่าเก็บการกระทำเล็กๆของเธอทั้งหมดเข้าสู่สายตา