สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 17 วางแผนหลอกณัฐณิชานั้นเท่ากับรนหาที่ตาย

ธราเทพเห็นเธอยิ้มให้ธิปติพัศ ก็ไม่รู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ หรือว่าจงใจ และนึกถึงเธอที่เอ่ยขึ้นว่าจะหาหนุ่มหล่อมานอนเป็นเพื่อนตัวเองเมื่อวานซืนด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ซึ่งความจริงแล้วธิปติพัศก็เป็นหนุ่มหล่อคนหนึ่งเช่นกัน…

ความคิดเหล่านี้ทำให้ธราเทพหงุดหงิดมาก คิดว่าอีกครู่หนึ่งต้องให้บทเรียนกับณัฐณิชาดีๆสักหน่อยถึงจะได้

ขณะที่ทุกคนมีเรื่องที่อยู่ในใจ นภสรณ์ก็ยกชาผลไม้เข้ามา ขณะที่กำลังจะวางลงบนโต๊ะ แต่มือก็สั่นจนทำถาดคว่ำกะทันหัน

เธอคว้ากาน้ำชาเอาไว้อย่างตาเร็วมือไว จึงไม่ได้ลวกถูกตัวเอง แต่ถ้วยชางดงามประณีตทั้งสี่ใบกลับตกแตกกระจาย

“ไอ้หยา! ฉันนี่โง่จริงๆเลย…” นภสรณ์โมโหขึ้นมา รีบไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดมาเก็บกวาดอย่างรวดเร็ว

ธราเทพไม่อาจให้เด็กสาวจัดการเศษกระเบื้องแหลมคม จึงเป็นฝ่ายเสนอตัวเข้าไปช่วยเหลือ

ธิปติพัศยังคงนั่งอยู่บนโซฟา ราวกับเจ้านายคนหนึ่ง เอ่ยเสียงดังโวยวายว่า “ยากที่จะเห็นพี่น้ำซุ่มซ่ามสักครั้งหนึ่ง ฮ่าๆๆ!”

นภสรณ์ขึงตาใส่เขา เอ่ยอย่างโกรธเคืองว่า “มีแค่นายนั่นแหละที่รอดูเรื่องน่าขายหน้าของฉัน! ไม่รู้จักมาช่วยเก็บกวาดบ้างเลย”

ณัฐณิชาได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็รู้สึกว่าตัวเองนั่งมองต่อไปก็ไม่เหมาะสมเช่นกัน จึงลุกขึ้นเตรียมตัวไปช่วย

ประจวบเหมาะกับที่ธราเทพไปทิ้งเศษกระเบื้องในห้องครัว นภสรณ์จึงเอ่ยขึ้นว่า “ณิชา คุณให้วิณณ์พาคุณไปที่ห้องของเขา หยิบชุดน้ำชาชุดนั้นของเขาออกมาเถอะ ไม่ว่าอย่างไร พวกเราก็ไม่สามารถสิ้นเปลืองชาดีเช่นนี้ได้”

“เขาไปเองไม่ได้หรือ” ณัฐณิชาถามยิ้มๆ

“ฉันกลัวว่าเขาเมาเหล้า มือถือของไม่มั่นคง” นภสรณ์อธิบาย

จนถึงตอนนี้ ณัฐณิชาเพิ่งจะเข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

นภสรณ์คิดจะใช้ธิปติพัศที่บ้าตัณหาผู้นี้มาวางแผนหลอกเธอ!

เมื่อมองออกถึงแผนการของนภสรณ์ ณัฐณิชาก็ยิ้มให้กับธิปติพัศบางๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ น้องชาย”

ธิปติพัศที่คิดได้ว่าจะได้อยู่ในห้องกับณัฐณิชาเป็นการส่วนตัว ก็ตื่นเต้นขึ้นมา รีบลุกขึ้นยืนตาม

ระหว่างทางออกจากห้องรับแขกไปยังห้องของเขา ธิปติพัศก็เหลือบมองเรือนร่างของคนงามเป็นระยะ ในสมองก็มีภาพจินตนาการอันไร้ขอบเขตขึ้นมา และรู้สึกเพียงแค่ว่ามีหนอนปีนป่ายไปทั่วทั้งร่างจนทรมานเป็นอย่างมาก

ก่อนที่จะเข้าไปในห้องเขา ณัฐณิชาก็เอ่ยกับธิปติพัศว่า “วิณณ์ คุณกลับไปที่ห้องก่อน ฉันจะไปห้องน้ำแล้วค่อยมาหาคุณ”

ธิปติพัศที่รู้สึกร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว ก็หัวเราะออกมา ก้าวเข้าไปจับข้อมือของณัฐณิชาเอาไว้ “ในห้องผมก็มีห้องน้ำ”

ณัฐณิชารีบก้าวถอยหลัง สะบัดเขาออก เอ่ยเตือนเสียงเบาว่า “ถึงคุณจะรีบ แต่ก็ไม่สามารถอยู่ที่ห้องของคุณได้นะ ถ้าหากว่าอีกครู่หนึ่งพวกเขามาหาพวกเราจะทำอย่างไร”

ธิปติพัศได้ยินแล้วก็เชื่อว่าณัฐณิชายอมรับเขาแล้วจริงๆ ในใจก็รู้สึกยินดี จึงเอ่ยถามว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณว่ามาสิว่าควรไปที่ไหน”

“ไปรอฉันในห้องหนังสือของคุณปู่ที่ชั้นสอง ที่นั่นช่วงกลางคืนไม่มีใคร และไม่มีใครสงสัยพวกเรา ฉันจะไปบอกกับธราเทพสักหน่อยแล้วค่อยไปหาคุณ จำเอาไว้ว่า ห้ามเปิดไฟ”

สุราทำให้คนมีความกล้าทำในสิ่งที่ยามปกติไม่กล้า ธิปติพัศรับคำแล้วรีบขึ้นไปชั้นบนทันที

ณัฐณิชายิ้มเจ้าเล่ห์ อีกครู่หนึ่งคุณปู่ก็จะกลับมาจากที่ไปเดินเล่น และจะต้องใช้ห้องหนังสือเขียน《อารัมกถาบทกวีหลานถิง》ให้เธออย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเด็กหนุ่มที่บ้าตัณหาและเต็มไปด้วยความกล้าจะต้องเห็นว่าคุณปู่เป็นเธอแน่ๆ เมื่อก่อเรื่องวุ่นวายที่น่าหัวเราะออกมาแล้ว ก็มาดูสิว่าเขาจะมีจุดจบอย่างไร!

รอจนธิปติพัศจากไปแล้ว ณัฐณิชาก็ยืนอยู่ในระเบียงทางเดินอันมืดสลัว มองไปทางห้องรับแขก

ห้องรับแขกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่านภสรณ์จะกลั้นหายใจฟังเสียงความเคลื่อนไหวของทางนี้ แปดส่วนคือรอเธอกับธิปติพัศเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วค่อยพาธราเทพมาจับชู้

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำให้ณัฐณิชาคิดแล้วไม่เข้าใจก็คือ ทำไมใบหน้าของธราเทพถึงได้แดงขนาดนั้นกันนะ?