สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 19 เมาเหล้า
ใบหน้าที่หล่อเหลาของธราเทพนั้นแดงระเรื่อจนสามารถมองออกได้ว่าเขากำลังอดทนอย่างสุดความสามารถ
ณัฐณิชาก็หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที!
“คุณ…คุณแตะต้องฉันไม่ได้นะ!” นัยน์ตางดงามของณัฐณิชาขึงใส่เขา ออกแรงผลักธราเทพออกไป
เมื่อเห็นณัฐณิชาผลักตัวเองอย่างคิดจะเดินออกไปข้างนอก นัยน์ตาของธราเทพก็อับแสงลง และยื่นมือไปคว้าข้อมือเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว
ข้อมือเรียวเล็กขาวเนียนของเธอจึงถูกเขาจับเอาไว้อย่างง่ายดาย
“ทำไมถึงไม่ได้?” เขาหรี่นัยน์ตาคมกริบที่เต็มไปด้วยม่านหมอกคู่นั้นลง “คืนวันนั้นคุณเป็นฝ่ายรุกไม่ใช่หรือ”
ณัฐณิชาขนลุกพรึบขึ้นมาทั้งตัว!
แม้ว่าเธอจะเคยตะโกนว่าจะหาผู้ชายมาคนหนึ่ง แต่นั่นก็เป็นเพราะเธอนึกว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว อยากจะลองสัมผัสว่านั่นเป็นความรู้สึกแบบใดก่อนตาย แต่สถานการณ์ในตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว…
“คือว่าอะไรนะ…ตอนนั้นสมองฉันเลอะเลือน อีกอย่างเมื่อวานนี้คุณก็รับปากฉันแล้วไม่ใช่หรือว่า ขอเพียงแค่ฉันไม่ยินยอม ก็จะไม่บังคับฉัน?”
“ผมก็เคยพูดเช่นกันว่า ผมไม่คิดจะไม่ร่วมหอลงโรงตลอดสามปี”
ณัฐณิชามองออกว่าเขาเมาแล้ว กับคนเมาไม่สามารถพูดจากันด้วยเหตุผลได้ ดังนั้นจึงรีบพยักหน้า “ถูกต้อง ไม่ผิด ดังนั้นพวกเราก็รออีกสักพัก?”
ธราเทพเมาเหล้าจริงๆ แต่สมองยังแจ่มใสอยู่ จะมองไม่ออกถึงอาการลนลานของเธอได้อย่างไร
“ถ้าหากว่าผมรอไม่ไหวล่ะ?” ธราเทพจงใจเขยิบเข้ามาใกล้เธอ จ้องเธอคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
ดูท่าปีนี้เธอจะยังอายุไม่ถึงยี่สิบปี ความจริงแล้วยังเป็นเด็กคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้เธอตกใจแล้ว…
ณัฐณิชาเบิกตากว้าง ถอยหลังไปทันที แต่ว่าไม่ทันระวังข้อศอกกระแทกเข้ากับที่เปิดปิดฝักบัว น้ำเย็นเชียบจึงราดลงบนศีรษะทันที ศีรษะและเสื้อผ้าของเธอจึงเปียกปอนในชั่วพริบตา
เสื้อผ้าบางๆแนบไปกับเรือนร่างเพรียวบางของเธอ สิ่งที่สมควรเปิดเผยและไม่ควรเปิดเผยล้วนปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาจนหมด
“ดังนั้น นี่คือวิธีการยั่วยวนโดยใช้เรือนร่างที่เปียกชุ่มหรือ” ริมฝีปากของธราเทพโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มลึกกว่าเดิม
ณัฐณิชาใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ถูกใส่ความแต่ไร้ซึ่งหนทางในการอธิบายให้ชัดเจน
ธราเทพยกมือปิดฝักบัว และถือโอกาสคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมบนร่างณัฐณิชา อุ้มเธอขึ้นมาแล้วก้าวเท้ายาวออกนอกห้องอาบน้ำไป
“อ๊ะ! คุณทำอะไรน่ะ!”
ณัฐณิชากลัวว่าจะถูกคนอื่นๆในบ้านได้ยินเสียง จึงไม่กล้าตะโกนเสียงดัง ทำได้เพียงแค่กดเสียงและสะบัดขาทั้งสองข้างไม่หยุด
“ถ้ายังโวยวายอีกผมจะไม่เกรงใจแล้วจริงๆ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ณัฐณิชาก็ปิดปากฉับ แต่ในใจกลับรู้สึกกระวนกระวายอย่างไม่รู้ว่าธราเทพคิดจะทำอะไรกันแน่
ธราเทพอุ้มเธอออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วก็วางเธอลงที่ด้านนอก หยิบไดร์เป่าผมออกมาส่งให้เธอ
“เป่าให้แห้ง เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
ธราเทพเอ่ยจบก็เดินออกไปข้างนอก
ณัฐณิชาถึงได้โล่งใจ ที่แท้ก็เป็นห่วงว่าเธอจะหนาว รีบพูดแต่เนิ่นๆสิ ตกใจหมดเลย!
คิดเช่นนี้แล้ว มุมปากของณัฐณิชาก็ยกขึ้นอย่างอดมิได้ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกดีๆต่อธราเทพ เจ้าหมอนี่ดูเย็นชาหน้าตาย แต่ที่แท้ก็รู้จักเป็นห่วงคนด้วยนินา
อีกฝั่งนึง เสียงประตูของห้องหนังสือดังขึ้น ธิปติพัศที่แอบอยู่ในห้องหนังสือเป็นเวลานานจนแทบจะอดใจไม่ไหว
พอได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามา ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปกอดในทันที
“ที่รัก ให้ผมหอมคุณหน่อย…..”ธิปติพัศพูดแล้วถอดเสื้อผ้าของคนที่เข้ามา
