สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 46 ฝ่ายประชาสัมพันธ์เป็นพวกไร้ความสามารถเหรอ
ณัฐณิชาตัดสินใจว่าแบบนี้ลงมือก่อนได้เปรียบ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองธราเทพด้วยน้ำตาคลอ “ขอโทษ เรื่องเมื่อตอนบ่ายฉันผิดเอง ถ้าจำเป็นฉันก็สามารถชี้แจงได้”
“หืม? ผิดตรงไหน”
ธราเทพนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางเคร่งขรึม กวาดตามองอาหารขยะบนโต๊ะน้ำชา ค่อนข้างไม่ชอบใจขึ้นมาทันที
ผิดตรงไหนงั้นเหรอ
ณัฐณิชาใช้มือข้างหนึ่งจิ้มขมับหมุนวนไม่หยุด บทสนทนาแบบนี้ดูเหมือนกับภรรยาถามสามีที่นอกใจใช่ไหมนะ ทำไมรู้สึกอึดอัดขนาดนี้
“พูด”
ธราเทพโยนน้ำแร่ที่ดื่มหมดแล้วลงถังขยะ ก่อนจะมองไปที่ณัฐณิชา
วันนี้เธอใส่ชุดชีฟองผ้าไหมสีขาว ที่ไหล่เป็นสายบางๆ สองเส้น เผยลำคอเรียวกับกระดูกไหปลาร้าสวย พาให้คนที่มอง…น้ำลายไหล
ยัยผู้หญิงคนนี้จงใจใช่ไหม
ธราเทพถอนสายตา ณัฐณิชาพูดขึ้นทันทีว่า “ฉันผิดที่ตอนนั้นไม่ได้อุดปากภัทริน ทำให้เธอปากสว่าง ฉันไม่ควรให้โอกาสเธอได้พูด!”
มันก็จะไม่ก่อให้เกิดข่าวอื้อฉาวไปทั่วเมืองแบบนี้!
ธราเทพไม่ได้สนณัฐณิชา ลุกขึ้นและเดินตรงไปยังห้องนอน ณัฐณิชาใจเต้นทันที จบแล้วๆ เขาคงจะไม่โกรธจริงหรอกใช่ไหม
ณัฐณิชาค่อยๆก้าว ตามไป ตามหลังธราเทพไปโดยที่ยังคงฟุ้งซ่านไม่หยุด
กระทั่งถึงห้องนอน ธราเทพก็หยุดกะทันหัน เหลือบมองณัฐณิชาอย่างเฉยเมย พลางถามว่า “เตรียมน้ำในห้องน้ำไว้พร้อมแล้วใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ณัฐณิชาพูดเหมือนเป็นสุนัขรับใช้เจ้าของ
ธราเทพพยักหน้า แล้วตรงเข้าห้องน้ำไป
ณัฐณิชาราวกับถูกสูบเรี่ยวแรงออกไป เป็นอัมพาตพิงประตูห้องน้ำ ฟังเสียงกระทบกันข้างใน เงี่ยหูฟังสักพัก จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเหวี่ยงกำปั้นเล็กด้วยความโมโห
อะไรกัน!
ทำมาเป็นขอความเห็น
แต่ตอนนี้ตัวเองเป็นคนถือมีดส่วนฉันเป็นปลาบนเขียง
“จ๊อก……”
ทันใดนั้นจู่ๆ ท้องก็ส่งเสียงร้องไม่ถูกกาลเทศะออกมา ใบหน้าเล็กขาวเนียนของณัฐณิชาเหยเกขึ้นมาทันที
เธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนนี้ หิวจัง
แต่… ธราเทพยังไม่ออกมา เธอก็ไม่กล้าไปทาน ณัฐณิชารออยู่ที่ประตูกับผ้าขนหนูสะอาดในอ้อมแขน กระทั่งธราเทพออกมา ก็ยืนส่งด้วยสองแขน
คืนนี้ ธราเทพไม่สนใจณัฐณิชาเลย ทำให้เธอกระวนกระวายนั่งไม่ติด……
เช้าวันรุ่งขึ้น ณัฐณิชาตื่นเพราะความหิว เธอกุมท้องที่ร้องเตือนพลันลืมตา เห็นว่าชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างตัวเองหายไปแล้ว
ไปไหนแล้วล่ะ
ณัฐณิชาลุกขึ้นทันทีก่อนจะมองไปรอบๆ จนเห็นธราเทพกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์บนเก้าอี้หวายตรงระเบียงอย่างจริงจัง เขาใส่แค่ชุดนอนธรรมดา ดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดลงบนตัวเขา ราวกับเขามีรัศมีสีทอง โครงร่างของเขาหล่อเหลาดูดีอย่างมาก พาให้คนไม่กล้าเข้าใกล้
“ช่างงดงามราวกับเทพเซียนอะไรอย่างนี้……”
ณัฐณิชามือถือผ้าห่มห่อตัวนั่งอยู่บนเตียง กลืนน้ำลายดัง “เอื๊อก”
ดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงสายตาที่ไม่ปกปิดของเธอ ธราเทพวางหนังสือพิมพ์ในมือ เงยหน้าขึ้นมองเธอ ณัฐณิชาอยากจะเปลี่ยนสายตาเดี๋ยวนั้น แต่มันสายไปแล้ว
ธราเทพเดินเข้ามา “ตื่นแล้วเหรอ”
“อืม”
“ตื่นแล้วก็ไปทานข้าว” ธราเทพกวาดสายตาตกไปหยุดลงที่ท้องของเธอ “คุณหิวไม่ใช่เหรอ”
“……….”
