สะกิดหัวใจนายขี้เก๊ก - บทที่ 85 ปกป้องภรรยาครั้งแรก
“ติ๊ง——”
มีดที่หล่นลงพื้นมีความคมมาก ชั่วพริบตาเดียวก็สามารถฆ่าคนให้ตายได้
เวลานี้แม้แต่ธราเทพยังขมวดคิ้ว
“ปณิตาใช่ไหม ฉันจำคุณได้ คุณรู้ไหมว่าข้อหาฆาตกรรมโดยเจตนาติดคุกกี่ปี”
“ฉัน ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้จะฆ่าคุณ!” ปณิตาได้ยินแล้วตื่นตระหนกทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนนี้ณัฐณิชาบังคับให้ตัวเองเผชิญหน้ามองเธอ เป็นครั้งแรกที่พบว่าณัฐณิชาน่ากลัวอย่างเหลือเชื่อ ราวกับปีศาจที่ออกมาจากนรก……
“อ่าฮะ? ไม่รู้เหรอ งั้นฉันไม่รังเกียจที่จะบอกคุณ ถ้าคุณทำร้ายใครด้วยมีดแบบนี้จะถูกตัดสินจำคุกอย่างน้อยห้าปี อืม……ส่วนฉันยังเป็นนายหญิงของประธานแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ปต่อไป คุณว่าถ้าฉันจัดการนิดๆ หน่อยๆ จ้างทนายเก่งๆ สักคน ทั้งชีวิตนี้คุณจะได้ใช้เวลาอยู่แค่ในคุกหรือเปล่าล่ะ”
ณัฐณิชาพูด
“ไม่ใช่ฉัน ฉัน……ฉันเปล่า!” ปณิตาดิ้นรน
“เอาเธอส่งสถานีตำรวจ” ธราเทพไม่อยากเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ เขาเดินไปหาณัฐณิชา เมื่อแน่ใจว่าณัฐณิชาไม่บาดเจ็บ ถึงได้พูดว่า “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจ”
“อย่า อย่าเอาฉันให้ตำรวจ……” ทันทีที่ปณิตาได้ยินก็พลันตื่นตระหนก ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางนภสรณ์ “คุณนภสรณ์ คุณบอกไม่ใช่เหรอว่าตราบใดที่ฉันมาสั่งสอนบทเรียนให้ณัฐณิชานิดหน่อย ก็จะให้ฉันห้าแสน ห้าแสนฉันไม่เอาแล้ว ขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ ให้พวกเขาปล่อยฉันไปนะ……”
“คุณ คุณพูดไร้สาระอะไร! ฉันไม่ได้จะให้คุณห้าแสนนะ คุณอย่ามาใส่ร้ายคนอื่น!” นภสรณ์ตื่นตกใจ
ท่าทีของทั้งสองคนล้วนตกอยู่ในสายตาของณัฐณิชา
เธอมองทั้งสองคนอย่างเย็นชา จู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยใจ
ก่อนหน้านี้ แม้ตนเองจะเคยกินไม่อิ่มเสื้อผ้าไม่อุ่น บางครั้งก็ถูกคนรังแกถูกคนทำร้าย แต่ไม่เคยมีใครกล้าถือมีดอย่างโจ่งแจ้งมาฆ่าเธอแบบนี้
เหล่านี้ ทั้งหมดเป็นเพราะธราเทพ……
“ณัฐณิชา คุณไม่เป็นอะไรนะ”
การรับรู้ของณัฐณิชาไม่ปกติ ธราเทพจึงรีบสอบถาม บนใบหน้าดูดีปกคลุมไปด้วยรังสีเย็นยะเยือก
ณัฐณิชาโบกมือ “ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพักผ่อนก่อน มอบพวกเขาให้ตำรวจไปแล้วกัน”
พูดจบ ไม่รอให้ธราเทพตอบกลับ ก็เดินนำออกไปก่อนแล้ว
“ท่านประธาน ท่านประธานฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ได้โปรดคุณปล่อยฉันสักครั้งเถอะ……” ทันทีที่ณัฐณิชาเดินไป ปณิตาก็คุกเข่าลงพื้นขอร้องอ้อนวอนทันที ธราเทพสีหน้าเย็นชา แม้แต่เหลือบมองเธอสักนิดก็ไม่มี เรียกรปภ.มาพาตัวออกไปเลย
เวลานี้เหลือเพียงธราเทพกับนภสรณ์สองคน
“พี่ธราเทพ ฉัน……”
“นภสรณ์ แกล้ำเส้นแล้ว” คำพูดประโยคนี้ ทั้งกดต่ำและเย็นชา ราวกับว่ามันออกมาจากนรกพร้อมกับห่อหุ้มด้วยลมหนาวยะเยือก พาให้คนหยุดตัวสั่นไม่ได้……เมื่อครู่ช่วงเวลาที่ปณิตาพุ่งเข้ามา ธราเทพเกือบจะยื่นมือออกไปสกัดกั้นไว้โดยแทบไม่รู้ตัว แต่ณัฐณิชามีการเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงไม่ได้รับบาดเจ็บ
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านภสรณ์ไม่มีความผิด
“พี่ธราเทพ! ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี ทำไมคุณต้องปกป้องเธอ เธอไม่ได้ชอบคุณเลยสักนิด หรือว่าคุณมองไม่ออก ทำไมคุณมองไม่เห็นฉันเลย คุณ……”
“หุบปาก!”
ทันใดนั้นธราเทพก็ยื่นมือไปบีบคอนภสรณ์โดยไม่ทันตั้งตัว แม้แต่นัยน์ตาอันลึกล้ำก็ยังปรากฏร่องรอยของเจตนาฆ่า เขาจ้องใบหน้าสวยของนภสรณ์ “อย่าคิดว่าแกมีนพนันท์คอยหนุนหลัง แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแก”
“ต่อไปนี้ อย่าแตะต้องเธอ”
“เธอไม่ใช่คนที่แกจะแตะต้องได้”
