สามีข้าคือขุนนางใหญ่ - บทที่ 455 ใจอ่อน

บทที่ 455 ใจอ่อน

องค์หญิงซิ่นหยางเอ่ย “เบาะแสที่พวกเขาพูดถึงก็คือตัวตนที่แท้จริงของเซียวเหิงอย่างนั้นรึ”

หนิงอ๋องพยักหน้า “ถูกต้อง พวกเขาบอกว่าเซียวเหิงเป็นลูกชายของเซวียนผิงโหวกับสาวใช้แคว้นเยียน อีกทั้งท่านโหวน้อยตัวจริงก็ตายไปแล้ว ถูกสาวใช้คนนั้นฆ่าตาย เซวียนผิงโหวแอบสับเปลี่ยนตัว อุ้มลูกของสาวใช้กลับไป แล้วบอกว่าเป็นโอรสขององค์หญิง ตอนนั้นข้าก็คิดว่าหากท่านอารู้ว่าเลี้ยงลูกชายให้คนที่ฆ่าลูกชายตัวเองมาสิบสี่ปี จะบันดาลโทสะฆ่าเซียวเหิงหรือไม่”

องค์หญิงซิ่นหยางมองเขาอย่างฉงน “เหตุใดเจ้าไม่มาบอกข้า”

หนิงอ๋องเหลือบตาขึ้นมองนาง “ข้าบอกไปแล้ว ไม่อย่างนั้นท่านอาคิดว่าใครกันเล่าที่เอาจดหมายลับเปิดโปงตัวตนของเซียวเหิงไปวางไว้บนรถม้าของท่านอา”

องค์หญิงซิ่นหยางกระจ่างแจ้งทันที “ที่แท้ก็เป็นเจ้า”

หนิงอ๋องเล่าต่อ “หลังจากที่ท่านอาอ่านจดหมายลับแล้วก็คงไปหาถามหาความจริงจากเซวียนผิงโหวกระมัง”

องค์หญิงซิ่นหยางพึมพำ “ใช่ ข้าไป และเขาก็ยอมรับด้วย”

หนิงอ๋องหัวเราะเยาะ “แต่ท่านอาละล้าละลังไม่ยอมลงมือเสียที ข้าก็นึกว่าท่านอาใจอ่อน ข้าจึงตัดสินใจลงมือเอง แน่นอนว่าคนที่ออกความเห็นนี้จะขาดคนกลุ่มนั้นเป่าหูอยู่ข้างกายข้าไปไม่ได้ อย่างไรเสียท่านอากับเซียวเหิงก็แตกหักกันแล้ว ท่านอาจะเป็นคนทำหรือไม่ เซวียนผิงโหวก็โทษท่านอาหมดอยู่ดี”

องค์หญิงซิ่นหยางปรายตามองเขา “เจ้าคิดเองหรือว่าคนผู้นั้นเป็นคนบอกเล่า”

หนิงอ๋องเอ่ย “ทั้งคู่”

เล่ามาถึงขนาดนี้แล้ว หนิงอ๋องไม่คิดจะเก็บงำไว้ต่อ

เขาเล่าต่อ “แต่หลังจากที่เซียวเหิงตาย ที่ปรึกษาพวกนั้นก็หายตัวไปจากจวนข้าดื้อๆ และตอนนั้นเองข้าจึงได้รู้ตัวว่าพวกเขาเข้ามาใกล้ชิดข้าไม่ได้เพื่อช่วยเหลือข้า ไม่ได้เพื่อให้ได้มาซึ่งความมั่งคั่งและเกียรติยศเลยสักนิด พวกเขามาเพราะเซียวเหิง แน่นอนว่าอาจจะเพราะท่านอาหรือเซวียนผิงโหวด้วย พวกเขาหายตัวไปแล้ว ข้ากลัวว่าแผนจะแดง ท่านอากับเซวียนผิงโหวจะสงสัยมาถึงข้า ข้าจึงไม่ได้บุ่มบ่ามทำอะไร และไม่ได้ไปสืบ”

องค์หญิงซิ่นหยางถามอย่างว่องไวเฉียบแหลม “เช่นนั้นครานี้เหตุใดเจ้าจึงกล้าฆ่าเซียวเหิงเล่า คนกลุ่มนั้นปรากฏตัวขึ้นอีกรึ”

หนิงอ๋องยิ้มจางพลางส่ายหน้า “ข้านึกว่าท่านอาจะถามข้าว่าแน่ใจได้อย่างไรว่าเซียวลิ่วหลังคือเซียวเหิงเสียอีก ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่สำคัญ ตรงกันข้าม ข้าสนใจใคร่รู้ที่ท่านอาจำเซียวเหิงได้มากกว่า”

องค์หญิงซิ่นหยางเอ่ยเสียงนิ่ง “นี่ก็ไม่สำคัญเช่นกัน”

หนิงอ๋องฟังออกว่านางไม่อยากพูดถึง เขาก็ไม่ได้ต้อนถาม วันนี้เขาเชื่อฟังเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวลาคนใกล้ตายวาจาจึงดีขึ้นหรือไม่ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวล

เขาเอ่ย “ได้ เช่นนั้นข้าจะตอบคำถามเมื่อครู่ของท่านอาให้ คนผู้นั้นไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น ครานี้ที่ฆ่าเขาข้าเป็นคนตัดสินใจเอง ข้าไม่ใช่องค์ชายใหญ่เมื่อสี่ปีก่อนอีกแล้ว ข้ามีศักยภาพที่สูสีพอๆ กันกับเซวียนผิงโหวแล้ว…อีกทั้งข้ายังห่วงว่าจู่ๆ ท่านอาจะมาสืบเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนขึ้นมา และสาวจนมาถึงตัวข้าได้ แล้วชิงฆ่าเซียวลิ่วหลังก่อนด้วยซ้ำ”

ทุกอากัปกิริยาแม้จะเพียงน้อยนิดบนสีหน้าของเขาไม่รอดพ้นจากสายตาขององค์หญิงซิ่นหยาง “เจ้าตัดสินใจเช่นนี้ คิดว่าข้ายังจำเขาไม่ได้อย่างนั้นรึ”

หนิงอ๋องสูดหายใจลึก “ใช่ ข้าต้องรีบฆ่าเขาก่อนที่พวกท่านสองแม่ลูกจะจำกันได้ ให้เซียวเหิงกับความลับเมื่อสี่ปีก่อนหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล”

องค์หญิงซิ่นหยางเอ่ย “เสียดายที่ช้าไปก้าวหนึ่ง”

หนิงอ๋องยิ้มขื่น “เสียดายที่ช้าไปก้าวหนึ่ง”

องค์หญิงซิ่นหยางลุกขึ้นเดินจากไป ก่อนจะไปได้ทิ้งผ้าเช็ดหน้าสะอาดผืนหนึ่งแก่เขา “เช็ดหน้าเช็ดตาเสีย เจ้าเป็นถึงองค์ชาย ต่อให้ต้องตายก็ต้องตายอย่างมีเกียรติ”

หนิงอ๋องมองผ้าเช็ดหน้าในมือ

นี่เป็นผ้าเช็ดหน้าที่ดูเหมือนจะไม่มีจุดพิเศษใดๆ มีมุมหนึ่งปักลายแจกันดอกไม้อย่างประณีตเอาไว้ ปากแจกันมีไม้ปิดไว้สนิทเท่านั้น

องค์หญิงซิ่นหยางก้าวข้ามธรณีประตูออกไป จู่ๆ ก็หันกลับมาเอ่ยอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ไว้ว่างๆ ข้าจะไปเยี่ยมหนิงอ๋องเฟยกับท่านหญิงน้อยทั้งสอง”

หนิงอ๋องบีบผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น!

องค์หญิงซิ่นหยางกำลังข่มขู่เขา!

หากไม่ปิดปากเงียบเรื่องเซียวเหิง นางก็จะเอาชีวิตของฉู่เย่ว์ หนิงซินและหนิงเยียน!

องค์หญิงซิ่นหยางพบหนิงอ๋องเสร็จก็ให้เว่ยกงกงนำคำไปทูลฝ่าบาทว่านางจะกลับไปเลย

เว่ยกงกงคิดว่านางนึกถึงลูกชายที่ตายก่อนวัยอันควรแล้วเสียใจขึ้นมา จึงขานรับไปอย่างแผ่วเบา

“หลงอีเล่า” องค์หญิงซิ่นหยางถาม

“เหมือนจะไปเล่นกับจิ้งคงเพคะ” อวี้จิ่นบอก

องค์หญิงซิ่นหยางเอ่ย “ช่างเถิด กลับกันเถิด”

เดี๋ยวหลงอีเล่นจนพอใจก็กลับมาเอง

องค์หญิงซิ่นหยางหารู้ไม่ว่าหลงอีก่อเรื่องใหญ่ในวังเสียแล้ว แถมเซียวฮองเฮาก็กำลังให้คนจับตัวเขาอยู่ ทั่วทั้งวังหลังแทบระเบิด

องค์หญิงซิ่นหยางกลับมาถึงถนนจูเชวี่ยก็ให้อวี้จิ่นไปอุ่นสุรามาให้นางกาหนึ่ง

อวี้จิ่นยกสุราที่อุ่นเรียบร้อยมาให้ กำลังจะเทลงจอก องค์หญิงซิ่นหยางกลับคว้าไหสุราแหงนหน้าดื่มอึกๆ ทันที

สีหน้าอวี้จิ่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย “องค์หญิง!”

สุรารสแรงไหลลงท้องไปหลายอึก แผดเผาอวัยวะภายในของนางจนร้อนวูบวาบ

นางยิ้มเย็นเอ่ย “คนที่ฆ่าอาเหิงตายไม่ใช่หนิงอ๋อง แต่เป็นข้าเอง”

“องค์หญิง ท่านดื่มมากไปแล้วเพคะ” อวี้จิ่นยื่นมือหมายจะแย่งไหสุรามาจากนาง

องค์หญิงซิ่นหยางหลบมือนางไปเบาๆ ก่อนแหงนหน้ากรอกใส่ปากอีกหลายอึก ครานี้นางรีบดื่มเกินไปจึงสำลักจนน้ำตาเล็ด

“หนิงอ๋องให้คนไปราดน้ำมันที่กั๋วจื่อเจียน แล้วจุดเทียนขึ้นเล่มหนึ่ง รอให้เทียนไหม้หมดก็สามารถจุดน้ำมันได้ ข้าไปเห็นเข้า อวี้จิ่น ข้าเห็นตั้งแต่แวบแรกแล้ว และข้าดับเทียนไปแล้ว”

อวี้จิ่นเออออไปตามนาง “ดับไปก็ดีแล้วเพคะ”

“เจ้าฟังข้าพูดให้จบก่อน” องค์หญิงซิ่นหยางหัวเราะเยาะตัวเอง “หลังเกิดเรื่องข้ายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห แม่แท้ๆ ของเขาฆ่าลูกชายข้าตาย ข้ากลับเลี้ยงลูกชายให้สตรีนางนั้นมาสิบสี่ปี ข้ารู้สึกผิดต่อลูกชายข้า! ข้าอยากฆ่าเขา! ข้าจะบอกความจริงกับเขา แล้วก็ฆ่าเขาซะ!”

อวี้จิ่น “องค์หญิง…”

องค์หญิงซิ่นหยางยิ้มเย็น “อันที่จริงข้าสังเกตเห็นตั้งนานแล้วว่ามีคนจับตาดูเขาอยู่ ดูแบบที่มีเจตนาร้ายแอบแฝง ข้าไม่ต้องลงมือเอง เขาก็อาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ข้าแค้น! ข้าอยากทำลายเขาด้วยน้ำมือข้าเอง!”

อวี้จิ่นเกลี้ยกล่อม “องค์หญิง ท่านอย่าดื่มเยอะเลยเพคะ…”

องค์หญิงซิ่นหยางไหนเลยจะยอมฟังนาง “ข้าจึงกลับไปที่กั๋วจื่อเจียน ข้าขังเขาไว้ในหมิงฮุยถัง ข้าบอกความจริงทุกอย่างกับเขาไปแล้ว…อึก!” องค์หญิงซิ่นหยางเรอสุราออกมา แววตามีความเมามายเจืออยู่จางๆ “มองดูเขาแตกสลายตรงหน้าข้าทีละนิด ข้าสาแก่ใจนัก! ข้าทำลายเขาด้วยน้ำมือข้าเอง…ข้าทำลายเขา…”

น้ำตาหยดโตๆ ของนางไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่า

อวี้จิ่นเห็นองค์หญิงซิ่นหยางเสียใจจนไม่เป็นตัวเองก็ปวดแปลบในใจ นางโน้มตัวไปหา โอบองค์หญิงซิ่นหยางเข้าสู่อ้อมกอดเบาๆ ให้ศีรษะอีกฝ่ายอิงหน้าอกอ่อนนุ่มของตน “แต่สุดท้ายองค์หญิงก็ช่วยเขาไว้มิใช่หรือ”

อวี้จิ่นรู้ดี หากองค์หญิงซิ่นหยางอยากให้เขาตายจริงๆ เขาไม่มีทางมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้หรอก

หากองค์หญิงซิ่นหยางทำลายปณิธานของเขา ป้อนยาสลบให้เขา แล้วจุดเพลิงขึ้น

แบบนั้นเขาก็หนีไม่พ้นแล้ว

พวกเขาสองคนก็จะลงนรกไปชดใช้ให้เด็กที่น่าสงสารคนนั้นแล้ว

หากแต่ นางใจอ่อนขึ้นมา