สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 106 ท่ามกลางสายฝน
สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 106 ท่ามกลางสายฝน
เมื่อเห็นเฉินเฉินเช่นนี้แล้ว ยังมีอะไรที่หยุนเถียนเถียนไม่รู้อีกหรือไม่? หรือเรื่องที่นางคาดเดาในใจจะกลายเป็นความจริง?!
“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ตรงนี้ ตอนนี้ไม่มีใครทําร้ายเจ้าได้มาคุยกันเถิด แม้ว่าเจ้าจะไม่ยอมบอก แต่ข้าก็เดาใจเจ้าได้!”
เฉินเฉินปลดปล่อยน้ำตาไหลพราก “พี่สาว… แม่ ของข้า…. แม่เรียกให้ข้าไปร่วมโต๊ะกินข้าวเป็นครั้งแรกซึ่ง ทําให้ข้ามีความสุขมาก!”
“แต่หลังจากนั้น แม่กลับโบยตีข้าจนแทบขาดใจ เมื่อข้าตื่นขึ้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ข้าคิดว่าแม่คงจะใจดีต่อข้าแล้วเพราะข้าเป็นลูกของท่าน แต่เมื่อเทียบแล้ว แม่อ่อนโยนต่อพี่ใหญ่มาก แต่กลับใจร้ายกับข้าได้อย่างไร?”
หยุนเถียนเถียนยิ้ม “เฉินเอ๋อ… เจ้าไม่สามารถบังคับให้ผู้ใดรักเจ้าได้! หากพวกเขาไม่รักก็จงอย่าใส่ใจ รอก่อนเถิด รอถึงวันที่เจ้าเก่งกว่าพี่ใหญ่ แม่จะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!”
เฉินเฉินส่ายหัวและพูดว่า “ข้าไม่ได้อยากให้แม่เสียใจ ข้าเพียงไม่อยากเจอแม่อีก!”
เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยผู้นี้รู้สึกเจ็บปวด หยุนเถียนเถียนจึงโอบกอดน้องชายไว้ในอ้อมแขน “เอาล่ะ! ไม่เป็นไร ข้าจะใช้โอกาสนี้หาทางพาเจ้าออกไป! ตอนนี้เราต้องไปแล้ว ต้องรีบออกจากที่นี่ เดี๋ยวฝนจะตกหนัก!”
ทันใดนั้นทั้งสองล้มลง เฉินเฉินได้รับบาดเจ็บที่เท้าแต่ก็ลุกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว ขณะที่ข้อเท้าของหยุนเถียนเถียนได้รับบาดเจ็บมากและไม่สามารถลุกขึ้นได้
หยุนเถียนเถียนนั่งบนพื้นและขมวดคิ้วพร้อมฏข้อเท้าของนาง ดูเหมือนว่าร่างกายนี้บอบบางมาก หากเป็นเมื่อก่อนบาดแผลเล็ก ๆ เช่นนี้คงไม่มีผลอะไร
“เฉินเอ๋อ ข้อเท้าของข้าบาดเจ็บ!”
แม้ว่าดวงตาของเฉินเฉินจะยังคงขุ่นมัวและท่วมไปด้วยน้ำตา แต่เด็กน้อยก็ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาออกก่อนจะเดินไปหาพี่สาวและดึงนางให้ลุกขึ้น เดิมทีเด็กน้อยผู้นี้ผอมโซจากการขาดสารอาหาร แต่เหตุใดเขาจึงแข็งแกร่งและมีเรี่ยวแรงได้ถึงขนาดนี้?
“เฉินเอ๋อ… ฟังข้า ลงจากภูเขาไปตามทางจะเจอหมู่บ้าน. จงตามหาคนมาช่วยพี่ เข้าใจไหม?”
เฉินเฉินตอบอย่างไม่เชื่อฟัง “ที่นี่อันตรายมาก ข้าจะอยู่กับพี่ที่นี่! อย่างไรก็ตาม ข้างนอกไม่มีอะไรที่น่าจดจําหรือตื่นเต้น ข้าจะอยู่ที่นี่ อย่างน้อยข้าก็ได้อยู่กับพี่สาวของข้า!”
“ไปเสียเด็กโง่! หากฝนตกหนัก จะมีสัตว์ร้ายปรากฏบนภูเขาแห่งนี้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะปกป้องเจ้าได้หรือไม่!”
เฉินเฉินยิ้มอย่างน่าเวทนา ก่อนจะเอนตัวนั่งลงพิงหยุนเถียนเถียน!
ฉับพลันฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก จึงทําให้เสื้อผ้าของทั้งสองคนเปียกโชกในพริบตา
อาจเป็นเพราะได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง ประกอบกับขาดชีวิตที่ดีและเป็นอิสระมานาน ไม่ช้าเฉินเฉินก็หมดสติลงอีกครั้ง หยุนเถียนเถียนทําได้เพียงขยับร่างกายช้า ๆ และอุ้มน้องชายไว้ในอ้อมแขน!
ขณะเดียวกันหยุนเคอรีบวิ่งขึ้นไปมาภูเขาและในที่สุดก็มาถึงที่ที่หยุนเถียนเถียนอยู่
หยุนเถียนเถียนดีใจมาก ฟ้าย่อมมีทางออกให้เสมอและตอนนี้หยุนเคอก็มาช่วยนางแล้วจริงๆ!
“หยุนเคอ! รีบส่งเด็กคนนี้ลงจากภูเขาต้องรีบพาเขาไปหาหมอ!”
หยุนเถียนเถียนหน้าซีด ก่อนจะกัดฟันและพูดว่า “ข้าคงไปกับเจ้าไม่ได้ พาเด็กคนนี้ลงไปจากภูเขาเสียก่อนแล้วจึงกลับมารับข้าอีกครั้ง! หยุนเคอ… ได้โปรด!”
แท้จริงแล้ว สิ่งที่หยุนเคออยากทํามากที่สุดคือตีสอนหญิงผู้นี้นี้สักครั้ง! เขาอยากให้นางรู้ว่าฟ้าก็สูงดินก็หนาอย่ามาที่นี่เพียงคนเดียว! เพราะนอกจากจะทําให้นางต้องเจ็บตัวเช่นนี้แล้ว ยังต้องทําให้เด็กน้อยได้รับอันตรายไปด้วย!
“อย่ามัวนิ่งอยู่เช่นนี้ ข้าไม่รู้ว่าน้องจะเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าต้องพาเขาลงไปให้เร็วที่สุด! เมื่อพาเขาลงไปแล้ว ค่อยกลับมารับข้า!”
หยุนเคอไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะรีบนําเด็กน้อยเฉินเฉินวิ่งลงจากภูเขาไป เมื่อเห็นดังนั้น หยุนเถียนเถียนจึงยิ้มอย่างสบายใจและเอนกายพิงต้นไม้ ด้วยคิดว่าหยุนเคอต้องกลับมาช่วยนางเป็นแน่!
หยุนเคออุ้มเด็กน้อยไว้แน่นและวิ่งลงจากภูเขา หลังจากนั้นเสียงฝีเท้าก็ค่อย ๆ หายไป เขานําเฉินเฉินเข้าไปในบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน!
ท่ามกลางฝนตกหนัก หัวหน้าหมู่บ้านกําลังนั่งอยู่ในห้องมองผ่านประตูบานใหญ่พร้อมบุหรี่ในมือ!
จู่ ๆ หยุนเคอก็บุกเข้ามา!
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ไปหาหมอกับข้าที่ ช่วยเด็กคนนี้ด้วย!”
หัวหน้าหมู่บ้านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นคือลูกชายของเฉินผิงอัน เขาก็สูดลมหาย จลึกทันที!
“เข้ามา ข้าจะให้แม่ยายช่วยดูให้”
หลังจากที่หยุนเคอวางเด็กน้อยลง เขาหยิบเงินออกจากระเป๋าและมอบให้หัวหน้าหมู่บ้านทันที “โปรดช่วยตาม หาหมอให้ข้าด้วย ข้าต้องไปก่อน ยังมีอีกคนบนภูเขา ข้าจะต้องไปช่วยชีวิตนางก่อน!”
หลังจากพูดจบ หยุนเคอรีบวิ่งฝ่าม่านฝนกลับไปทันที!
หัวหน้าหมู่บ้านงุนงงถึงสิ่งที่เกิดขึ้น อีกคนที่อยู่บนภูเขาคือใครกัน? อย่างไรก็ตาม ชายผู้นี้ได้ทิ้งเงินไว้ให้แล้ว หน้าที่ของเขาคือดูแลเด็กชายผู้นี้อย่างดีที่สุดเท่านั้น แต่ตอนนี้คงจะไปจ้างหมอในเมืองไม่ได้ คงทําได้เพียงตามหมอชนบทมารักษาก่อน
โดยปกติแล้ว หมอชนบทจะอยู่แต่ในโรงหมอเล็ก ๆ เท่านั้น แต่ก็ยังเปิดสถานพยาบาลขนาดย่อมเพื่อช่วยบรรเทาผู้คนในยามฉุกเฉิน
หยุนเคอกังวลใจ ขณะที่ฝนเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ เขาวิ่งกลับไปบนภูเขาอย่างไม่ลดละ! เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยุนเถียนเถียนบนภูเขาแห่งนั้น
เมื่อหยุนเคอเข้ามาใกล้ เถียนเถียนก็เริ่มสับสนและสติของนางก็ค่อย ๆ เลอะเลือนไป! เพราะฝนที่เย็นยะเยือกตกกระทบร่างกายเป็นเวลานาน จึงทําให้นางหนาวสั่นจนหมดแรง
ในที่สุด หลังจากที่เห็นหยุนเคอหยุนเทียนเถียนก็เอียงศีรษะและหมดสติไป!
หยุนเถียนเถียนเปียกโชกไปทั้งตัว ตอนนี้ฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ และไม่มีวี่แววที่จะลงจากภูเขาได้เลย!
หยุนเคอกัดฟันและอุ้มนางเข้าไปในถ้ำที่เขาเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอดเสื้อผ้าของหยุนเถียนเถียนออก เพราะการช่วยชีวิตนางสําคัญ ยิ่งกว่าสิ่งใด!
ด้วยใบหน้าอันสง่างามและเรือนร่างอันน่าหลงใหล ทําให้หยุนเคอเกิดความคิดเกินเลยมากกว่าที่ควรจะเป็น
เมื่อหยุนเคอเห็นภาพเหล่านั้น ก็รู้สึกราวกับว่ามีไฟอันร้อนรุ่มค่อย ๆ ลุกโชนจากร่างกายของเขา! ชายหนุ่มกัดฟันอย่างรุนแรงและพยายามความคุมความคิดวิตถารของตนไว้
ในที่สุด เขาก็ข่มใจและไม่ทําอะไรนางไม่กล้าแม้กระทั้ง จะสวมเสื้อผ้าให้! ดังนั้นเขาจึงหยิบผ้าห่มมาคลุมนางไว้แทน!
หยุนเคอตบหัวตนเองอย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัว พลางคิดในใจ “ข้ากลายเป็นคนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
