สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 159 สั่นสะเทือน
สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 159 สั่นสะเทือน
เฉินซึ่งพยักหน้าซ้ําๆ เหงื่อเย็นพรั่งพรูออกมาที่หน้าผาก!
สิ่งที่ปรุงในโรงงานเล็กๆ นี้คืออาหาร หากมีผู้ไม่หวังดีใส่บางอย่างลงไป!
เขาอาจจะตกอยู่ในสถานการณ์ลําบากจากนายน้อยหลี่ผู้มาจากข้างนอก หญิงสาวผู้นี้มีตัวตนที่สามารถรอดพ้นจากความผิด แต่คนที่หนีไม่พ้นคือชาวบ้านที่ทําเนื้อตากแห้งพวกนี้
เมื่อเห็นหัวหน้าหมู่บ้านหลั่งเหงื่อเย็น หยุนเถียนเถียนก็รู้ว่าเขาหวาดกลัวมากเช่นกัน! โชคดีที่ตอนนี้คนผู้นั้นยังลงมือไม่สําเร็จ เพียงแค่เฝ้าระวังคงเป็นไปไม่ได้!
ดังนั้นหยุนเถียนเถียนจึงลดน้ําเสียงของนางลง!
“หัวหน้าหมู่บ้าน โชคดีที่คนผู้นั้นลงมือไม่สําเร็จ ผู้ใดที่อยากทําเช่นนี้? ข้าเองรู้ดีอยู่ในใจ! แม้ว่าตอนนี้นางยังไม่จําเป็นต้องรับผิดชอบ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องลงโทษนาง เพื่อที่นางจะได้ไม่ทําเช่นนี้อีกในครั้งต่อไป! หัวหน้าหมู่บ้านคิดอย่างไร?”
เฉินซึ่งจะคิดอะไรได้อีก? แน่นอนว่าเขาย่อมพยักหน้าเห็นด้วย! ภายใต้การนําของเขา ในที่สุดผู้คนในหมู่บ้านก็มีชีวิตที่ดีขึ้นด้วยโรงงานนี้ อย่างน้อยก็มีที่สําหรับให้ทุกคนหาเงินในยามว่างงาน!
หากมีสิ่งใดผิดพลาด เขาสามารถจินตนาการได้ว่าหมู่บ้านจะกลับคืนสู่ชีวิตเดิมในท้องทุ่งนาทันที!
“เช่นนั้น เหตุใดเจ้าไม่บอกมาว่าจะให้ข้าทําอย่างไร?”
หยุนเถียนเถียนไม่คาดคิดว่าเฉินซ่งจะถามเรื่องนี้ แต่แค่ทําให้เฉินเจียวเจียวตกใจ เรื่องนี้ไม่ถือว่าหนักหนาสําหรับนาง!
“ถ้าเช่นนั้น ขอให้หัวหน้าหมู่บ้านเรียกทุกคนมาที่โรงงานของข้า! ไม่จําเป็นต้องชี้ให้เห็นว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ตราบใดที่เรารู้เรื่องนี้ และมีหลักฐานอยู่ในมือของข้า แค่ต้องลงมืออย่างรอบคอบ”
เหตุใดเฉินซึ่งจะไม่เห็นด้วย เขาเพียงแค่ใช้ความพยายามเล็กน้อยเพื่อรวบรวมผู้คนและไม่ต้องสนใจอย่างอื่น!
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปเรียกทุกคนมา!”
หยุนเถียนเถียนออกมาจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน และวางเก้าอี้ไว้ที่ประตูโรงงาน ไม่มีใครขยับมันออกจากบันไดข้างกําแพง
ถึงแม้ว่าหลายคนจะบ่นว่าพวกเขาเพิ่งมาที่นี่หลังมื้อเช้า! แต่เนื่องจากเรื่องนี้มีความสําคัญอย่างยิ่ง และหัวหน้าหมู่บ้านก็เข้ามาแจ้งเป็นการส่วนตัวทุกคนจึงมา
เมื่อคืนนี้ เฉินเจียวเจียวนอนไม่ค่อยหลับเพราะกังวลเรื่องนี้! วันนี้ได้ยินมาว่ามีบางอย่างในโรงงานและพ่อแม่ของนางก็จะไปที่นั่นด้วย นางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินตามไป อย่างน้อยนางก็จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อผู้คนเริ่มเข้ามาใกล้ หยุนเถียนเถียนก็เห็นเฉินเจียวเจียวที่กําลังหลบอยู่ในฝูงชนได้อย่างรวดเร็ว! จึงยิ้มเยาะที่มุมปาก!
ในเมื่อรู้ว่าการทําเช่นนั้นจะทําให้ให้เป็นกังวล เหตุใดถึงทําเรื่องที่เป็นอันตรายต่อผู้อื่นและไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเอง?
“วันนี้ข้าเป็นคนขอให้หัวหน้าบ้านเรียกทุกคนมา! การจัดตั้งโรงงานนี้ในบ้านของข้า ทําให้ทุกคนได้ผลประโยชน์มากมาย! แต่มีบางคนไม่เห็นแก่ส่วนรวม! เมื่อคืนข้าไม่รู้ว่าผู้หญิงคนไหน ไม่หลับไม่นอน! แอบไปที่โรงงานเล็กๆของข้าแล้วปีนกําแพง!”
“ข้าทํากิจการขายอาหาร หากมีคนข้างนอกกินเข้าไปแล้วผิดสำแดง ข้าคิดว่าทุกคนคงไม่มีปัญญาชดใช้! โชคดีที่ข้าเอาสุนัขเฝ้าโรงงานไว้ในตอนกลางคืน วันนี้จึงไม่มีอะไรเสียหายเกิดขึ้น! แต่บันไดยังถูกทิ้งไว้ที่นี่!”
“นอกจากนี้ ใคร ๆ ต่างก็ว่ามันประหลาดมาก ที่โจรสวมรองเท้าปักอย่างดี! สุขสบายขนาดซื้อรองเท้าปักให้ตัวเอง แต่ยังแอบเข้ามาในโรงงานของข้า! นับว่าเป็นเรื่องแปลกมาก!”
ทันทีที่พูดถึงรองเท้าปัก ดวงตาอันเฉียบคมของหยุนเถียนเถียนก็สังเกตุเห็นเฉินเจียวเจียวรูม่านตาหดแคบลง ใบหน้ายิ่งกระวนกระวาย และเหงื่อเย็นก็เริ่มผุดขึ้นมาที่หน้าผากของนาง!
“เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และข้าก็จะไม่ถามว่าใครเป็นคนทํา แค่จะวางบันไดไว้ที่นี่ และก็เอารองเท้าปักที่หล่นไว้มาที่นี่ด้วย! ข้าคิดว่าคนที่ทําเรื่องแย่ๆ ก็น่าจะพอมีหัวใจอยู่บ้าง!”
ขณะพูด หยุนเถียนเถียนหยิบรองเท้าปักในตะกร้าโยนลงบนพื้น!
เมื่อเห็นรองเท้าปักนี้ ดวงตาของเฉินซูเกินและภรรยาก็เบิกโพลง! คราแรกที่เห็นบันได พวกเขาทั้งสองก็รู้สึกมีลางสังหรณ์บางอย่าง จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นบันไดของที่บ้าน
ในขณะที่กําลังหน้ามืดตาลาย แต่รองเท้าปักคู่นี้เป็นของลูกสาวของพวกเขา หลังจากก่อปัญหาจนนับไม่ถ้วน พวกเขาจึงซื้อให้เพื่อปลอบใจนาง
ในตอนนี้ หลี่เสี่ยวเหอก็พูดขึ้นทันที “เหตุใดรองเท้าปักนี้ถึงคุ้นตานัก? เจียวเจียว เจ้ามีรองเท้าแบบนี้มาก่อนหรือไม่?”
ตอนนี้เฉินเจียวเจียวที่ยืนอยู่เริ่มสั่นสะท้านอย่างไร้ควบคุม
นางหลัวหยิกลูกสะใภ้อย่างแรง ไปยั่วยุนังผู้หญิงบ้านี่ ยังอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่?
หลี่เสี่ยวเหอ ยังคงพูดอย่างไม่มั่นใจ “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดว่าเจียวเจียวทําเข้าหมายถึงรองเท้าปักนี้ดูคุ้นตา เหตุใดท่านต้องร้อนรนอธิบายด้วย!”
ดวงตาของหยุนเถียนเถียน จ้องไปที่ใบหน้าของเฉินเจียวเจียวด้วยรอยยิ้ม ทันใดนั้นเฉินเจียวเจียวก็ขนลุกชันและรู้สึกอยากมุดลงรูจนแทบจะทนไม่ไหว!
“ที่ข้าบอกว่าเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่ต้องรับผิดชอบ ก็คือไม่ต้องรับผิดชอบจริงๆ แต่บางคนอาจจะคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องนี้ เพื่อเห็นแก่หน้านางและชื่อเสียงของหมู่บ้าน ครั้งนี้ข้าจะปล่อยไป แต่ถ้าครั้งหน้ายังทําอีก ข้าจะสะสางทั้งบัญชีเก่าและใหม่ด้วยกัน!”
หลังจากหยุนเถียนเถียนกล่าวจบ นางก็หันไปพูดอีกครั้ง “เนื้อสัตว์ที่ต้องใช้ในโรงงานยังไม่พอ หากใครอยากเลี้ยงหมูก็เลี้ยงเพิ่มได้ ไม่ต้องกลัวจะไม่มีใครเอารบกวนเวลาของทุกคนแล้ว ข้าขอโทษด้วย ไปทํางานกันเถิด”
เฉินเจียวเจียวไม่รู้ว่าเดินกลับออกมาได้อย่างไร แต่เห็นได้ชัดว่าสายตาของคนในหมู่บ้านมองนางต่างไปจากเดิม!
แม้แต่ที่ที่นางเดินผ่านมา คนที่ไม่เคยปิดประตูก็ยังเริ่มแขวนแม่กุญแจเก่าๆไว้ที่ประตูบ้านของตัวเอง
เฉินเจียวเจียวรู้ว่าพวกเขากําลังป้องกันตัวเองจากนาง ตอนนี้นางรู้สึกว่าน้ําลายที่กลืนลงคอนั้นช่างขมขึ้น!
