สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 169 ความฝันในฤดูใบไม้ผลิ

สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 169 ความฝันในฤดูใบไม้ผลิ

ตอนที่ 169 ความฝันในฤดูใบไม้ผลิ

หลังจากผ่านวันที่แสนวุ่นวายก็ได้แช่ทั้งตัวลงไปในน้ําร้อนอย่างสบายอารมณ์หยุนเถียนเถียนเพลิดเพลินกับมันอยู่นานจนลืมเวลา

จนกระทั่งน้ําเกือบจะเย็น จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นจากอ่างไม้

พื้นห้องแคบ ๆ ที่ทําจากไม้นี้ ไม่สามารถสาดน้ําลงไปได้ ดังนั้นหยุนเถียนเถียนมักจะตักมันใส่ถังเล็ก ๆ และนําไปเทรดแปลงผัก

ทันทีที่นางสวมเสื้อผ้าเสร็จและเปิดประตูออกไปก็พบว่าหยุนเคอยืนหันหลังให้กับประตูอยู่ข้างนอก

หยุนเถียนเถียนถึงกับผงะ โดยปกติแล้วหยุนเคอไม่มีทางที่จะแอบถ้ํามองคนอาบน้ํา แต่เหตุใดวันนี้ถึงมายืนเฝ้าที่ประตู?

อันที่จริงหยุนเคอกําลังรอดูหญิงสาวเพื่อจะช่วยเทน้ําให้ถึงแม้เขาจะยืนอยู่ข้างนอกและหันหลังให้ประตู แต่เมื่อได้ยินเสียงมาจากภายในห้องน้ําก็อดจินตนาการไม่ได้

ลองนึกภาพผิวของหญิงสาวที่ถูกแช่อยู่ในน้ําร้อนจนกลายเป็นสีชมพูระเรื่อโดดเด่นอยู่ในถังไม้ราวกับฤดูใบไม้ผลิที่ไม่มีวันสิ้นสุด

เขาตําหนิตัวเองซ้ําแล้วซ้ําเล่าถึงความน่าละอายนี้ แต่ถึงอย่างไรภาพเหตุการณ์ในห้องน้ําก็มักจะปรากฏขึ้นในใจโดยที่เขาไม่สามารถยับยั้งได้

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงเสียดสีของไม้

เมื่อหยุนเคอหันไปมองก็พบว่าผมของหญิงสาวยังเปียกอยู่และนางสวมเสื้อผ้าแล้ว

เมื่ออยู่ในสวนเล็ก ๆ แห่งนี้ไม่จําเป็นต้องห่อหุ้มร่างกายมากนักอีกทั้งหยุนเถียนเถียนเองก็ไม่ได้สนใจมารยาทพื้นฐานตั้งแต่แรกดังนั้นการแต่งตัวแบบนี้หลังจากอาบน้ําจึงถือเป็นเรื่องปกติ

ถึงอย่างนั้นหยุนเคอก็ยังหน้าแดง เขาก้มหน้าลงแล้วพูด “ข้าคิดว่าเจ้าคงยกถังน้ําเองไม่ได้ให้ข้าเทน้ําออกให้เถิด”

แม้หยุนเถียนเถียนจะไม่ค่อยเข้าใจว่าเหตุใดวันนี้หยุนเคอถึงพิถีพิถันและเอาใจใส่นัก แต่นางก็ยินดีที่จะพึ่งพาหยุนเคอ ดังนั้นจึงพยักหน้าเงียบๆแล้วก้าวออกจากประตู

นางคงใช้เวลาหลายครั้งกว่าจะเทน้ําออกจากถังใบใหญ่ได้ต่างจากหยุนเคอเมื่อเขาเข้าไปก็ยกถังไม้ขนาดใหญ่ในมือได้อย่างมั่นคง

จากนั้นก็ก้าวออกมารดน้ําลงไปในแปลงผักและเติมน้ําในถังอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร เข้าไปพักเถิดมันดึกแล้ว อย่าเพิ่งรีบนอนล่ะรอผมแห้งก่อน”

หยุนเถียนเถียนพยักหน้า นางใช้ประโยชน์จากแสงจันทร์เพื่อองมองไปยังชายหนุ่มที่หนวดเครารกรุงตรงหน้า หากไม่คุ้นเคยกันภาพแบบนี้น่าจะทําให้คนส่วนใหญ่หวาดกลัวได้อย่างแน่นอน

สายตาของหยุนเถียนเถียนที่จ้องตรงมา ทําให้หยุนเคอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือไปทางหยุนเวียนเถียน

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าก้าวถอยหลังด้วยความตกใจแววตาของหยุนเคอจึงเข้มขึ้นเล็กน้อย แต่เขายังคงก้าวเข้าไปและจับเส้นผมนุ่มสลวยนั้นไว้ในมือจากนั้นศีรษะของหยุนเถียนเถียนก็ร้อนผะผ่าว!

เมื่อหยุนเคอละมือออกมา หยุนเสียนเถียนก็รู้สึกได้ว่าผมของนางแห้งสนิทจึงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“นี่คือสิ่งที่เรียกว่ากําลังภายในหรือ?”

หยุนเคอพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็หันหลังกลับและเตรียมจะเข้าบ้าน

หยุนเถียนเถียนยังคงจมอยู่ในความตกตะลึง คนโบราณผู้นี้ช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ ! ความแข็งแกร่งภายในนั้นน่าอิจฉามากนางคิดถึงหลักการของกําลังภายใน ขณะเดินกลับห้องของตัวเองไปด้วย

เมื่อเห็นว่าเหลือเวลาอีกแค่สองวัน ฉ่เกินฮูหยินเริ่มตื่นตระหนกภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านเอาแต่ปฏิเสธนางซ้ําแล้วซ้ําเล่าแม้แต่เด็กชื่อบื้ออย่างเต่ออันกระแวงนาง

ในตอนกลางคืนมีสุนัขคอยเฝ้าอยู่ในโรงงาน เป็นไปได้ยากที่จะแอบเข้าไป

แต่ถ้าไม่เข้าไปในโรงงานก็จะยิ่งยากที่จะรู้ว่าเนื้อตากแห้งทําอย่างไร ไม่รู้ว่าคนในโรงงานได้รับผลประโยชน์อะไรจากผู้หญิงคนนั้นถึงไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลย!

หลังจากคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ต้องเข้าไปในโรงงานอยู่ดีส่วนเจ้าหมาบ้านั่น

ทันใดนั้น ฉ่เกินฮูหยินก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา!

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉ่เกินฮูหยินพกเงินจํานวนหนึ่งเข้าไปในเมืองอย่างเงียบ ๆ เพื่อไปที่ร้านขายยา

ในเย็นวันนั้นเฉินเจียวเจียวก็ต้องพบกับความอัศจรรย์ใจ เมื่อมารดาผู้ตระหนี่ของนางตั้งหม้อที่เต็มไปด้วยเนื้อขึ้นโต๊ะอาหารทั้งครอบครัวจึงทานอาหารกันอย่างเรียบร้อย

จนกระทั่งมื้ออาหารจบลง เฉินเจียวเจียวก็ยังไม่กล้าถามว่าแม่ของนางคิดจะทําอะไร

ตกดึกทุกคนในหมู่บ้านต่างนอนหลับพักผ่อน ฉ่เกินฮูหยินก็ลอบออกจากประตูบ้านอย่างลับ ๆ ในมือถือถุงกระดาษและมุ่งหน้าไปที่ ประตูโรงงานก่อนจะเปิดถุงกระดาษแล้วโยนสิ่งของบางอย่างเข้าไปด้านในเงียบ ๆ

เจ้าหมาป่าตัวน้อยที่อยู่ข้างใน ถึงแม้จะฉลาดเพียงใดก็ยังเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่ง เมื่อได้กลิ่นเนื้อก็รีบก้มลงไปกินและไม่ส่งเสียงร้องอะไรออกมา

แต่ไม่นานนัก หยุนเถียนเถียนที่กําลังเคลิ้มหลับก็ได้ยินเสียงคล้ายสุนัขเห่าแต่จากนั้นก็ไม่สนใจนางคิดว่าตัวเองคงหูแว่วไป

เฉินเฉินที่เหนื่อยล้าจากการร่ําเรียนในตอนกลางวันตกกลางคืนจึงหลับสนิทและไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวใด ๆ

ส่วนหยุนเคอนั้น ผ่านไปค่อนคืนก็ยังหลับไม่ลง ในหัวเต็มไปด้วยจินตนาการภาพของหญิงสาวที่ก้าวออกมาจากอ่างไม้พร้อมกลิ่นหอมรวยรินจนหลังเที่ยงคืนถึงได้ผล็อยหลับไป แม้แต่ในห้วงฝัน สาวน้อยแสนสวยก็ยังคงตามติดเขาไม่ยอมปล่อยจนเขาพลาดจาก เสียงเห่าหอนที่ดังขึ้น

ครู่ต่อมาเปลวเทียนอ่อน ๆ ในโรงงานก็ดับลง ปรากฏร่างหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนหลังคาเงียบ ๆและเดินกลับบ้านไปอย่างมีความสุข!

วันรุ่งขึ้นหยุนเถียนเถียนยืนอยู่ที่ประตูโรงงานด้วยใบหน้าซีดเผื

อด!

เจ้าหมาป่าตัวน้อยตายไปนานแล้ว กระทั่งร่างกายของมันก็แข็งที่อ! บนหลังคาของโรงงานถูกเปิดออกเป็นรูกว้าง!

เนื้อตากแห้งในโรงงานหายไปหนึ่งชิ้น และเครื่องปรุงรสทุกอย่างหายไป!

แต่โชคดีมากที่หยุนเถียนเถียนไม่ได้เก็บเครื่องปรุงสําคัญใด ๆ ไว้ในโรงงานเพื่อหลบซ่อนจากหูตาของผู้คน นอกจากเกลือแล้ว ยังมีอบเชยเพียงบางส่วนที่ซื้อจากร้านขายยา ส่วนซีอิ้วสูตรพิเศษสําหรับหมักเนื้อดิบเก็บไว้กับตัวเสมอมา ทุกครั้งที่หมักเนื้อเต่ออันถึงจะมาเอาซีอิ้วที่นาง

ในแต่ละครั้งก็จะให้ในปริมาณที่จํากัด ดังนั้นจึงไม่เหลือร่องรอยไว้ในโรงงานเต่ออันนั้นเป็นคนที่ไว้ใจได้ เขารู้ดีว่าซีอิ้วหมักเนื้อดิบ เป็นส่วนที่สําคัญที่สุดของสูตรลับทั้งหมดดังนั้นเขาจึงไม่กล้าเอามันออกไปง่าย ๆ