สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 174 สูตรหายไปไหน

ฝ่ายเถ้าแก่จางที่ได้สูตรไปแล้ว แน่นอนว่าต้องรีบติดต่อเจ้านายของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ

เขาบรรจุชิ้นเนื้อตากแห้งลงในกล่อง แล้วรีบรุดไปที่สวนหลังบ้านตระกูลหลี

กิจการหลักของตระกูลหลี่ล้วนตั้งอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้นคฤหาสน์ของเขาจึงอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่แรกและไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่

มณฑล

ผู้ที่เถ้าแก่จางต้องการมาพบก็คือนายหญิงหลี่

เมื่อเห็นสูตรเนื้อตากแห้งนายหญิงหลีก็มีความสุขมาก จึงสั่งให้เถ้าแก่จางผลิตออกมาในปริมาณมาก

ตั้งแต่หลี่ซื่อฮวาถูกส่งไปยังเขตมณฑล เขาได้รับคําชื่นชมมากมายจากนายหัวหลีเรื่องเนื้อตากแห้ง แม้แต่ร้านอาหารในเมืองหลวงก็ยังถูกส่งต่อให้ลูกเลี้ยงผู้นี้

เรื่องนี้ทําให้ใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดีของนางแสดงออกอย่างน่ากลัว ทุกอย่างในตระกูลหลี่ต้องเป็นของลูกชายนางเท่านั้นส่วนหลี่ซื่อฮวาควรใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าภายใต้การส่งเสริมจากนาง

แต่ถึงกระนั้น หลังจากใช้เวลาหลายปีในการออกไปอยู่ข้างนอกหลี่ซื่อฮวาก็ได้เรียนรู้ที่จะเติบโตอย่างแท้จริง ทําให้นางร้อนรนเป็นอย่างมากดูเหมือนว่ามีบางอย่างอยู่เหนือการควบคุมของนาง

หลังจากผลงานของหลี่ซื่อฮวาได้รับการชื่นชมจากนายหัวหลี่แน่นอนว่านายหญิงหลี่ไม่สามารถไปแย่งชิงกิจการจากมือของหลี่ชื่อฮวาซึ่ง ๆ หน้าได้ดังนั้นนางจึงกระทําการลับหลัง

น้องชายแท้ ๆ ของนางก็ทํากิจการค้าขายเช่นกันเขามีร้านอาหารอยู่ในครอบครองอีกด้วย สูตรเนื้อตากแห้งที่เถ้าแก่จางได้มานั้นนางไม่ได้ตั้งใจจะนําไปขายให้ผู้อื่นแต่ต้องการส่งให้น้องชายรับช่วง

เนื่องจากเนื้อตากแห้งนี้ ทําให้กิจการถูกคนของหลี่ซื่อฮวายึดครองไปส่งผลให้หลี่เฟิงน้องชายของนางโกรธแค้นเป็นอย่างมาก

กว่าจะได้สูตรนี้มาไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นจึงต้องเร่งผลิตให้ได้จํานวนมากและรีบชิงกิจการกลับคืนมาถึงอย่างไรน้องชายของนางก็ไม่มีทางสืบสาวความถูกต้องของสูตรที่ได้มา เขาเชื่ออยู่เสมอว่าพี่น้อง ของตนย่อมไม่มีวันทรยศหักหลังกัน

เนื้อหมูสองพันจินถูกซื้อจากตลาดในคราวเดียว จากนั้นก็นําไปรมควันในลานเล็ก ๆ เป็นเวลาสามวันในที่สุดเนื้อตากแห้งชุดแรกก็ออกมาจากเตา

หลี่เฟิงมีความสุขมาก จนไม่สนใจเลยว่าเนื้อของเขาเหตุใดถึงไม่มีกลิ่นหอมเย้ายวนแบบที่ควรจะเป็น เขารีบนําเนื้อตากแห้งออกไปขายที่ตลาดทันที

เนื่องจากตั้งขายในราคาถูกจึงดึงดูดให้ผู้คนเข้าไปซื้อเป็นจํานวนมากเมื่อหลี่ซื่อฮวาได้ยินข่าวนี้ สีหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดขึ้นเล็กน้อย

เรื่องนี้ไม่สามารถรบกวนพ่อของเขาได้ เพราะเขาไม่สามารถรักษาสูตรเนื้อตากแห้งเอาไว้ได้เอง นี่ถือเป็นความรับผิดชอบของเขานายหัวหลิ่ไม่ใช่คนที่จะสนใจเหตุผลมากมายถึงเพียงนั้น แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือภรรยาของเขาและน้องชายของนางที่พยายามจะแย่งชิงกิจการ ดังนั้นหลี่ซื่อฮวาจึงไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ

สิ่งแรกที่เขาทําคือสืบข่าวในหมู่บ้านเทพธิดาและรีบพาคนไปที่นั้นทันที

รถม้าของหลี่ซื่อฮวานั้นหรูหราสวยงามอยู่เสมอ เมื่อต้องใช้เดินทางบนถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นในชนบทจึงดูไม่ค่อยเข้ากันนัก

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หยุนเถียนเถียนก็เห็นหลี่ซื่อฮวายืนหน้าเคร่งเครียดอยู่นอกลานบ้าน

ทั้งสองยังไม่ทันได้พูดคุยกันเสี่ยวชื่อก็ตะโกนขึ้นมาก่อน

“หยุนเสียนเถียน! ข้าไม่น่าพาเจ้ามาเจอนายน้อยเลย ไหนตกลงกันว่าจะขายเนื้อตากแห้งให้แก่ตระกูลของเราเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับมีเนื้อตากแห้งขายที่ตลาดในเมืองหลวง ทั้งยังราคาถูกกว่าด้วยเจ้าไปค้าขายกับผู้อื่นอีกใช่หรือไม่?”

หยุนเถียนเถียนมีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าแผนการของหลี่ชุนเฉียวนั้นยอดเยี่ยมมาก ถึงกับส่งสูตรเนื้อตากแห้งไปขายในเมืองหลวงเลยทีเดียว!

หลี่ซื่อสวามีชีวิตอยู่โดยการบิดเบือนตัวตนมานานนับสิบปีในความคิดของเขาหญิงสาวผู้นี้ไม่น่าจะเป็นคนทํายิ่งไปกว่านั้นความคลางแคลงใจของเขาจะยิ่งส่งผลให้นางรังเกียจเขาอีกด้วย

ไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไรแน่แต่หลี่ซื่อฮวาก็เอ็ดเสี่ยวชื่อเสียงดัง“หุบปากซะ! หลีกไป!”

เสี่ยวชื่อรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมเขากําลังปกป้องเจ้านายด้วยใจจริงเหตุใดนายน้อยหลี่ถึงมองไม่เห็นคุณค่าเลย?

หยุนเถียนเถียนยิ้ม เป็นครั้งแรกที่นางหลีกทางและเชิญให้นายน้อยหลี่เข้าไปในลานบ้าน

“ท่านไม่ต้องกังวลหรอก เรื่องนี้ข้ารู้ดี”

หลี่ซื่อฮวาไม่เข้าใจว่าเหตุใดหยุนเถียนเถียนถึงยังนั่งอยู่ที่นี่อย่างมั่นใจหลังจากชะงักไปพักหนึ่ง เขาจึงเอ่ยขึ้น “ข้ารู้ว่าไม่ใช้ฝีมือเจ้าแต่เท่าที่รู้สูตรนี้ต้องมาจากคนในหมู่บ้านเทพธิดาแน่นอน”

“ใช่แล้วและข้าก็รู้ด้วยว่าใครเป็นคนขายสูตร แค่ไม่รู้ว่าเอาไปขายที่ไหนถึงอย่างนั้นก็รับรองได้ว่าสูตรที่เขาได้ไปนั้นไม่สมบูรณ์อาจเป็นเพราะราคาที่ขายค่อนข้างถูกจึงดึงดูดใจผู้คนได้เพียงชั่วคราวแต่ไม่สามารถขายในระยะยาวได้อย่างแน่นอน”

เมื่อหลี่ซื่อฮวาเห็นท่าทางมั่นใจของหญิงสาวเขาจึงผ่อนคลายลง

“ในเมื่อเจ้ามั่นใจ ข้าก็จะไม่ซักไซ้เจ้า แต่อีกไม่นานร้านอาหารของข้าต้องโดนถล่มแน่ เกรงว่าตาแก่พ่อของข้าคงจะหาเรื่องมาด่าข้าอีก”

หยุนเถียนเถียนกล่าวอย่างใจเย็น “ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ถือเป็นความผิดพลาดของข้า ดังนั้นข้าจะชดเชยให้ท่านเอง เช้านี้ท่านพักผ่อนที่นี่ไปก่อนถึงตอนเที่ยงข้าจะแสดงสินค้าตัวใหม่ให้ท่านดูหากท่านซื้อไปรับรองว่าขายดียิ่งกว่าเดิมแน่นอน”

แม้ว่าหลี่ซื่อฮวาจะสงสัย แต่เขาก็รู้ว่าควรให้เวลาหญิงสาวในการเตรียมพร้อมการขายของนาง

“แต่จะว่าไปแล้ว นายน้อยหลีก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการซื้อสูตรนี้มิใช่หรือ?”

เสี่ยวชื่อเริ่มบ่นอย่างโกรธเคืองอยู่ข้าง ๆ “หากไม่ใช่นายหญิงก็คงไม่มีใครรู้ว่าจะหาสูตรมาจากไหน! แม้จะไม่กล้าลงมือต่อหน้านายหัวหลี่แต่ก็ส่งกลับไปที่บ้านเดิมของนางได้ยินมาว่าหลี่เฟิงนั้นทําการใหญ่ซื้อหมูสองพันจินในคราวเดียวและยังจะทําเพิ่ม อีก”

หยุนเถียนเถียนไม่เข้าใจความคิดของหลี่เฟิงผู้นี้เขาไม่ตรวจสอบเลยแม้แต่น้อยว่าสูตรนี้ดีหรือไม่ แต่กล้าที่จะทําการใหญ่ไม่กลัวว่าจะขาดทุนบ้างหรือ?

แม้ว่าสินค้าราคาถูกจะดึงดูดลูกค้าที่อยากรู้อยากลองให้มาซื้อในช่วงแรกแต่พวกเขาจะไม่กลับไปซื้อซ้ํา เนื้อสองพันจินนั้นถือว่าแย่แล้วยังมีที่ผลิตเพิ่มอีก

แม้ว่าตอนนี้อากาศจะค่อย ๆ เย็นลง แต่ก็ยังมีแมลงวันอยู่เป็นจํานวนมากนอกจากนี้เนื้อตากแห้งยังมีกลิ่นพิเศษที่ดึงดูด แมลงตัวน้อย ๆ เหล่านั้นได้อย่างดีเนื้อที่ถูกรมควันจนเกรียมเช่นนี้เก็บไว้ได้ไม่นานอย่างแน่นอน

หากขายไม่หมดภายในสองวัน เนื้อจะต้องมีหนอนขึ้นและถ้าเอาเนื้อที่มีหนอนไปขาย จินตนาการได้เลยว่าสีหน้าของลูกค้าคงจะพิลึกน่าดู!

หยุนเถียนเถียนคิดเรื่องนี้แล้วก็หัวเราะออกมาจนหลี่ซื่อฮวารู้สึกงุนงงสิ่งใดที่ทําให้หญิงผู้นี้หัวเราะได้อย่างสุขใจ?

แต่กล่าวตามตรงหญิงสาวผู้นี้เมื่อยามแย้มยิ้มแล้วดูงดงามอย่าง

เมื่อหยุนเคอกลับมาจากข้างนอกและเดินเข้าไปในลานบ้านก็เห็นภาพนี้