สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 182 ต่อสู้โดยเปล่าประโยชน์
สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 182 ต่อสู่โดยเปล่าประโยชน์
ตอนที่ 182 ต่อสู้โดยเปล่าประโยชน์
คําพูดของหยุนเวียนเถียนทําให้เฉินไฉฮีรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากนางจึงพูดด้วยเสียงแข็งทันที “นางหยุน… เหตุใดจึงกล่าวหาข้าเช่นนี้? ข้าหมายจะชนเจ้าเมื่อใดกัน? เห็นได้ชัดว่าเจ้ากําลังทําเรื่องอัปยศกับชายผู้นี้กลางวันแสก ๆ”
แม้หยุนเถียนเถียนจะเห็นว่าหลี่ซื่อฮวากําลังเดินมาหาตน แต่กลับไม่สนใจและยังคงตําหนิเฉินไฉอี “เหตุใดข้าจึงต้องละอาย? ชายผู้นี้เป็นคู่หมายของข้า และเราจะแต่งงานกันในอีกไม่ช้าขณะที่ข้ากําลังจะล้มเขาก็ช่วยพยุงข้าไว้ เหตุใดต้องละอายใจด้วยเล่า?! ในทางกลับกัน… เจ้าไม่ละอายบ้างหรือที่พูดชาเช่นนี้?! เจ้า เป็นหญิงเก่งและรู้หนังสือแต่เหตุใดจริงไม่มีหัวคิดและไตร่ตร องจนใส่ร้ายผู้อื่นไปทั่วเช่นนี้? ทุกคนล้วนเห็นสิ่งที่เจ้ากระทําต่อ ข้า!”
เมื่อหลี่ซื่อฮวามาถึงและเห็นว่าหยุนเคอกําลังโอบเอวหยุนเถียนเถียนอยู่ทําให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจราวกับถูกแทง
“เถียนเถียน! เจ้าเป็นอะไรไป? มีใครหมายจะทําร้ายเจ้าหรือ? เหตุใดพี่ชายหยุนจึงต้องโอบเจ้าไว้ราวกับว่ากลัวจะเสียเจ้าไปเช่นนั้น?”
เมื่อหยุนเคอได้ยินคําพูดเหล่านั้นก็รู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของนายน้อยหลี่ทันที
“ข้าไม่เหมือนนายน้อยหลี่ที่มีหญิงรอบกายนับร้อยพันก็เป็นธรรมดาที่จะต้องกลัวเสียนางไป!”
หลีชื่อฮวาหน้าซีดเมื่อได้ยินคําพูดของหยุนเคอ แม้เขาจะอยากตอบโต้เพียงใดแต่ก็ทําได้เพียงนิ่งเงียบ
“คู่หมายที่เจ้าหวงแหนเคยถูกส่งมาประเคนให้ข้าจนถึงเตียงโดยพ่อแม่ของนาง! เจ้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่านางยังบริสุทธิ์อยู่?”
หยุนเคอยิ้ม “เพราะในคืนที่เถียนเถียนหนีออกมา ข้ากําลังล่าสัตว์อยู่บนภูเขาเทพธิดาและบังเอิญพบนาง! นางขอให้ข้านําทางให้ออกจากภูเขาเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายจากหมาป่า หญิงสาว ที่วิ่งมาด้วยความตื่นตระหนกทั้งยังสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้น…. ต้องหนีมา จากบ้านของนายน้อยหลี่เป็นแน่!”
หยุนเถียนเถียนจ้องมองชายทั้งสองที่กําลังพูดจากระแนะกระแหนกันด้วยความสงสัย ขณะที่ใบหน้าของนายน้อยหลี่เต็มไปด้วยความโกรธอย่างเห็นชัด
“ชายทั้งสองนี้กําลังหึงหวงข้าอยู่อย่างนั้นหรือ?”
ขณะเดียวกันเฉินไม่อีก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเช่นกัน
เดิมที่เฉินไม่กี่ต้องการให้หลี่ซื่อฮวาเข้าใจผิดและเกลียดชังหยุนเถียนเถียนจากคําพูดของนาง ทว่าชายทั้งสองกลับเสียดสีกันด้วยความหึงหวง!
หากทั้งสองโต้เถียงกันเพราะหึงหวงเฉินไฉ่อื่นางคงจะรู้สึกภาคภูมิใจไม่น้อย ทว่าพวกเขากลับทําทุกอย่างเพื่อแย่งชิงหยุนเถียนเถียน ซึ่งทําให้เฉินไฉ่ รู้สึกไม่พึงพอใจเป็นอย่างมาก
หยุนเถียนเถียนรีบขัดขวางชายทั้งสองทันที เพราะการวิวาทกันท่ามกลางผู้คนมากมายเช่นนี้คงไม่ดีนัก
“เอาล่ะ พอได้แล้ว! นายน้อยหลี่มารับของใช่หรือไม่? ไปที่โรงงานกันเถิด! หลังจากเสร็จกิจแล้วก็เชิญท่านมาร่วมรับประทานอา หารที่บ้านข้าหยุนเคอล่ากระต่ายปามาได้สองตัว คงจะเป็นอาหารรสเลิศไม่น้อย!”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลี่ซื่อฮวาจึงพูดเสียดสีหยุนเคอทันที “นายน้อยเช่นข้าเดินทางมาถึงที่นี่ เจ้ากลับใช้เพียงกระต่ายป่าเป็นของต้อนรับอย่างนั้นหรือ?”
หยุนเถียนเถียนจึงตอบกลับด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา “จริงอยู่ที่มันไม่ใช่ของหายาก แต่ท่านแน่ใจหรือว่ากระต่ายปาที่ท่านเคยลิ้มรสมาจะโอชาเช่นเดียวกับของข้า? นี่คือกระต่ายปาจากภูเขาเทพธิดาเชียว”
คําพูดของหยุนเสียนเถียนทําให้หยุนเคอรู้สึกพึงพอใจทว่ากลับทำให้หลี่ซื่อฮวาเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม!
แต่เมื่อคิดดูแล้ว หากหลี่ซื่อฮวาจากไปโดยไม่ได้ลิ้มรสอาหารเหล่านี้ก็คงน่าเสียดายไม่น้อย
หยุนเถียนเถียนยิ้มให้หยุนเคอก่อนจะพยักหน้าและจูงมือเขาเดินออกไป
ทั้งสองเดินไปยังโรงงานพร้อมนายน้อยหลี่ที่ตามหลังไปด้วยท่าทีไม่พอใจเสี่ยวซื่องุนงงก่อนจะเดินตามเจ้านายไป
“นายน้อยหลี่กลายเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนี้ไปตั้งแต่เมื่อใดกัน? ปะทะวาจากับหยุนเคอเพียงเพราะสาวชนบทผู้นี้จริง ๆหรือแม้นางเฉินจะเป็นหญิงที่ไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็พูดถูก หยุนเสียนเถียนไม่มีอะไรดีเลยนอกจากใบหน้าอันที่จริงนายน้อยหลี่ไม่ควรประพฤติ เช่นนี้! อีกทั้งหญิงสาวผู้นี้ก็ไม่ได้มีเสน่ห์ยั่วยวนใจใดเลยเหตุใดเขาจึงหลงใหลนางนัก??
หลี่ซื่อฮวาเดินจากไป ขณะที่เฉินไฉอียังคงหงุดหงิดต่อสิ่งที่เกิดขึ้น! พราะนายน้อยหลี่ไม่สนใจนางเลยจะให้เพิกเฉยอยู่ได้อย่างไร?
นางยืนกัดริมฝีปากพร้อมครุ่นคิดก่อนจะรีบวิ่งไปยังบ้านของตนทันที!
แน่นอนว่าหากเฉินไม่อีตั้งใจจะทําสิ่งใดแล้วย่อมไม่มีอะไรมาขัดขวางได้และจะมุ่มมั่นจนกว่าจะสําเร็จ! เนื่องจากนางไม่สามารถทําให้นายหน่อยหลี่สนใจหรือหลงเชื่อได้ ดังนั้นจึงคิดหาวิธีอื่น!
แน่นอนว่าภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านย่อมรู้ดีกว่าลูกสาวของตนนั้นมีความคิดและความต้องการเช่นไร..
“ข้าจะให้ไฉ่อีแต่งงานกับชายผู้มีศักดินา! ลูกชายของจางชิวไฉ่หลงใหลนางมาตั้งแต่เด็ก และเขาเองก็กําลังศึกษาเพื่อจะได้ เป็นขุนนางทั้งยังเป็นคนเชื่อฟังและมีเมตตา
เฉินไฉอีกลับมายังห้องนอนของตนพร้อมหยิบผ้าและเข็มปักก่อนจะรีบเดินออกไปทันที!
เมื่อเห็นดังนั้นภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านก็รู้สึกโล่งใจที่ลูกสาวยังคงเชื่อฟังและไม่อาละวาด
เฉินไม่อีคิดว่าหยุนเถียนเถียนผู้เคยถูกหลินชวนฮวากดขี่ทําสิ่งใดไม่ได้เลยนอกจากงานบ้าน ซึ่งแตกต่างจากตน เพราะในหมู่บ้านนี้ไม่มีหญิงผู้ใดปักลายผ้าได้งดงามเช่นและรู้หนังสือเช่นนาง!
เฉินไฉ่อนําผ้าและเข็มปักเหล่านั้นมายังบ้านของหยุนเถียนเถียน
หยุนเถียนเถียนและหยุนเคอกําลังรินชาลงถ้วยเพื่อให้การต้อนรับนายน้อยหลี่ ทันใดนั้น! เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
หยุนเคอยืนขึ้นมองถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะพบว่าเฉินไฉ่กําลังคอยอยู่หน้าประตู เมื่อรู้ว่าเฉินไฉอมายังบ้านของพวกเขาก็ทําให้หยุนเคอไม่พอใจเป็นอย่างมาก
