สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 183 ยุ่งทุกเรื่อง
สามีข้า… คือพรานป่า ตอนที่ 183 ยุ่งทุกเรื่อง
ตอน 183 ยุ่งทุกเรื่อง
“เถียนเถียน อยู่หรือไม่?”
หยุนเคอจ้องมองเฉินไฉอีด้วยแววตาขุ่นเคือง ซึ่งทำให้นางรู้สึกกลัวเป็นอย่างมากจนถอยหลังไป
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
“ข้า… ข้ามาหาเถียนเถียน!”
หยุนเถียนเถียนเดินออกมาพร้อมถ้วยชาในมือ
“หยุนเคอ… เกิดอะไรขึ้น? ผู้ใดมา?”
เฉินไฉ่อีฉวยโอกาสพูดขึ้นทันที “เถียนเถียน ข้าเอง! ข้ามาที่นี่ เพื่อเจรจากับเจ้า!”
เมื่อได้ยินดังนั้น หยุนเถียนเถียนรู้ทันทีว่านางต้องมีแผนร้าย
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
เฉินไฉ่อีรวบรวมความกล้าก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้ารู้ว่ามีแขกที่บ้านของเจ้า และแน่นอนว่าหยุนเคอคงต้องใช้เวลาส่วนใหญ่พูดคุยและปรนนิบัติเขา ข้าเกรงว่าเจ้าจะเบื่อจึงมาหา”
นายน้อยหลี่แสยะยิ้มทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว แม้หยุนเถียนเถียนไม่รู้ว่านางมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ใด แต่เนื่องจากตอนนี้นายน้อยหล่ำอยู่ในบ้าน จึงทำให้ไม่สามารถเสียมารยาทและโจมตีเฉินไฉ่อีต่อหน้าเขาได้
“นั่งลงสิ ข้าจะไปเอาชามาให้!”
หากเฉินไฉ่อีตั้งใจมาหาหยุนเถียนเถียนจริงอย่างที่นางพูดก็คงรีบเข้าบ้านไปเสียแล้ว ทว่าตอนนี้กลับยังคงยืนจ้องมองนายน้อยหลี่อย่างไม่ละสายตา
หยุนเคอยืนมองกิริยาของหญิงสาวด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนจะหันมาพูดกับหลี่ซื่อฮวา “นายน้อยหลี่ช่างสง่าเสียจริง แม้จะมีชื่อเสียงไม่ดี แต่ก็ยังมีหญิงมากมายหลั่งไหลเข้ามาหา”
หลี่ซื่อฮวาส่ายหน้าก่อนจะตอบกลับ “ข้ายังด้อยกว่าพี่หยุนมาก! ข้าเองไม่รู้วิธีรับมือหรือปฏิเสธหญิงสาวเหล่านั้น แต่พี่หยุนกลับจัดการได้เป็นอย่างดี!”
หยุนเคอสำลักทันที “แม้แต่นายน้อยหลี่ ข้าก็เอาชนะเขาไม่ได้อย่างนั้นหรือ? ไร้เดียงสาเสียจริง!”
แม้เฉินไฉ่อีจะกำลังนั่งปักผ้าอยู่ ทว่าสายตาของนางกลับจ้องมองไปยังนายน้อยหลี่อย่างไม่ลดละ
“เอาล่ะ เชิญทุกท่านดื่มชาก่อนเถิด!” หยุนเถียนเถียนกล่าวพร้อมวางถ้วยชาลง
ภายในถ้วยเต็มไปด้วยยอดใบชาสีเขียวสบายตา ยิ่งไปกว่านั้นยังส่งกลิ่นหอมเสียจนดึงดูดใจหลี่ซื่อฮวา
นายน้อยหลี่ตกตะลึงต่อสิ่งที่เห็นก่อนจะถามขึ้น “เจ้าได้ชาชั้นดีเช่นนี้มาจากที่ใด?”
หยุนเถียนเถียนยิ้มพร้อมตอบว่า “เก็บมาจากบนภูเขาและนำมาต้มตามสูตรของข้า หากนายน้อยหลี่ชอบ ข้าจะขายให้ในราคาถูกสักสองสามตำลึง!”
หลี่ซื่อฮวาคิดถึงพ่อผู้ชื่นชอบชาเป็นชีวิตจิตใจจึงตอบตกลงทันที แม้เขาจะไม่จำเป็นต้องประจบประแจงนายหัวหลี่เพื่อให้ได้มาซึ่งมรดก ทว่าการมีของติดมือไปฝากผู้เป็นพ่อก็คงทำให้เป็นที่พอใจไม่น้อย
ดวงตาของหยุนเคอเบิกกว้างทันที เขาจำไม่ได้ว่าหยุนเถียนเถียนขึ้นภูเขาไปเก็บชาเมื่อไหร่ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางมีสูตรต้มชาเฉพาะตัว!
“นางมีเรื่องปิดบังข้าอยู่อย่างนั้นหรือ?
เฉินไฉ่อีเบ้ปากพร้อมคิดในใจ เศษใบชาราคาถูก ไม่ได้ส่งกลิ่นหอมอะไรถึงเพียงนั้น ทั้งยังมีรสชม ชาชนบทสกปรกเช่นนี้จะเทียบชาฝรั่งในท้องตลาดได้อย่างไร? เหตุใดนายน้อยหลี่จึงชื่นชมนัก??
“เถียนเถียน ปล่อยให้ชายหนุ่มพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวเถิด ส่วนเจ้า… ไปสนทนาตามประสาหญิงกับข้าดีหรือไม่?”
หยุนเถียนเถียนยืนนิ่งพร้อมเมินเฉยต่อคำพูดของเฉินใฉ่อี ก่อนจะคิดในใจ “มุ่งร้ายต่อข้าสารพัด แต่กลับบอกว่าอยากสนทนากับข้าอย่างนั้นหรือ? หึ! ข้ารู้ดีว่าเจ้ามีแผนร้ายอยู่ในใจ แม้จะไม่กลัวแต่ก็ไม่อยากข้องเกี่ยว!?”
“นายน้อยหลี่ คู่แข่งของท่านเป็นอย่างไรบ้าง? เนื้อตากแห้งของเขายังขายดีอยู่หรือไม่?”
“แม้ลักษณะจะเป็นเช่นเดียวกับสินค้าของเรา แต่กลิ่นและรสชาติยังต่างออกไปมาก ดังนั้นพวกเขาจึงขายไม่ได้เลย ต้องขอชื่นชมว่าเนื้อตากแห้งของพวกเจ้าทำเงินให้ข้าได้มากจริง ๆ! ยิ่งไปกว่านั้น คุณภาพของเนื้อยังดีมาก ไม่แห้งจนเกินไปและเลิศรส ทั้งยังมีกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์โชยมาแต่ไกล ไม่เสียแรงที่ข้ามาหาและร่วมเป็นคู่ค้ากับพวกเจ้า! หลี่เฟิงจ่ายเงินลงทุนไปมากแต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ ข้าคาดว่าเขาคงจะมาหาพวกเจ้าในเร็วๆ นี้! ฮ่าฮ่า! เมื่อรู้ว่าสองพี่น้องนั่นทำตัวน่าสมเพชก็ทำให้ข้ารู้สึกดีไม่น้อย นี่นับเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ ข้าอยากรู้นักว่าพวกเขาจะรักษาสัม พันธ์ไปได้นานแค่ไหน?!”
หยุนเถียนเถียนยกถ้วยชาขึ้นจิบ อันที่จริงทั้งกลิ่นและรสชาติของชานี้เทียบไม่ได้เลยกับยุคปัจจุบัน!”
“ยอดเยี่ยม! คนที่ทำเรื่องเดือดร้อนในหมู่บ้านจะได้รับโทษในไม่ช้า! คราก่อนที่ข้าปล่อยนางไปอาจทำให้นางตายใจได้! ไม่รู้ว่าวิธีการของนายจางจะบรรลุผลอย่างไร?”
หลี่ซื่อฮวายิ้ม “นายจางเป็นบุคคลที่หลี่เฟิงไว้ใจมากที่สุด อยากขอบคุณเขาเหลือเกินที่ช่วยเหลือครอบครัวข้า เขาปฏิบัติต่อข้าอย่างดีเสมอมา!”
“เช่นนั้นแล้วเรามาดื่มชาฉลองชัยชนะกันเถิด!”
หยุนเถียนเถียนชักชวยให้ดื่มให้กับชัยชนะ ขณะที่เฉินไฉ่อีมองนางด้วยแววตาเคืองโกรธ
“เถียนเถียน เจ้ายังสาวควรใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตนให้มาก! ปล่อยให้ชายคุยกันเถิด… มาปักผ้ากับข้าจะดีกว่า!”
หยุนเถียนเถียนไม่พอใจต่อคำพูดนั้นเป็นอยากมาก “เจ้ามาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญทั้งยังมาชี้หน้าสั่งข้า! ข้าจะสนทนากับใครแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า?!?”
“นางเฉิน! ข้าไม่คิดว่าหญิงจะต้องอยู่บ้านปักผ้าเท่านั้น หยุนเคอเป็นคู่หมั้นของข้าแต่เขากลับไม่ว่าอะไร เหตุใดเจ้าจึงกล้าสอนข้า?! หากไม่ชอบใจก็เชิญกลับบ้านเจ้าไปเสีย!”
เฉินไฉ่อีตกตะลึงต่อคำพูดของหยุนเถียนเถียน และแสร้งทำหน้าเสียพร้อมน้ำตาซึม
“ข้าทำเช่นนี้เพื่อการดีต่อตัวเจ้าเอง เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นออกมาเล่า? หากไม่เห็นแก่ตนเองก็เห็นแก่ชื่อเสียงของหมู่บ้านเราเถิด อย่าทำเรื่องน่าละอายอีกเลย!”
หยุนเถียนเถียนลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างรุนแรงทันที่จนทำให้ทุกคนตกตะลึง
“นางหยุน นี่เป็นเรื่องระหว่างข้าและเจ้า! ข้าไม่สนว่าใครจะได้ผลประโยชน์”
