สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 205 ค้างคืน

ตอนที่ 205 ค้างคืน

“เฮอะ! ถึงพ่อของเจ้าจะไม่ได้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านต่อไป พวกเราก็ไม่มีวันอดตาย!”

ภรรยาของเฉินซ่งยังคงตะโกนอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ลูกชายของนางกลับไม่เห็นด้วยที่แม่ปากสว่างเช่นนี้จึงรีบลากนางเข้าไปด้านในโดยเร็ว

“ภรรยาข้า… ช่วยจับท่านแม่ไว้ก่อนเถิด อย่าปล่อยให้นางออกไปสร้างปัญหาข้างนอกอีก ข้าจะออกไปดูพ่อสักหน่อย”

ภรรยาเฉินเต๋ออันพยักหน้าตอบรับ คราวนี้ไม่ใช่เพียงต้องดูแลน้องสาวสามีที่วุ่นวาย ยังต้องดูแลแม่สามีที่หุ้นจ้านอีกด้วย!

เฉินเต๋ออันเดินออกมาอีกครั้งและเห็นว่าผู้เป็นพ่อยังคุกเข่าอยู่ เขาไม่อาจทนมองเช่นนั้นต่อไปได้จึงรีบรุดก้าวไปด้านหน้า ก่อนจะกล่าวอ้อนวอน “แม่นางหยุน ข้าเข้าใจดีถึงความผิดที่พ่อได้ก่อเอาไว้ แต่ตัวข้าเอง เฉินเต๋ออัน… ไม่เคยสร้างความคับข้องใจให้เจ้าเลยมิใช่หรือ? เห็นแก่ข้าได้หรือไม่ โปรดยกโทษให้พ่อข้าเถิดหนา แม้วันนี้เขาจะต้องยุติบทบาทการเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน แต่อย่างไรเขาก็เป็นอาวุโส โปรดให้เขายืนขึ้นได้หรือไม่?”

หยุนเถียนเถียนเพียงยักไหล่ก่อนจะกล่าวตอบ “ข้ารู้ว่าพี่ชายเตืออันเป็นคนดี แต่ท่านต้องเข้าใจเรื่องนี้ใหม่ ข้าไม่ได้ขอให้พ่อของท่านคุกเข่าลง และคิดว่านายอําเภอก็มิได้สั่งให้เขาทําเช่นกัน ฉะนั้นแล้วจึงเป็นเขาที่คุกเข่าด้วยตนเอง ท่านกล่าวขอผิดเรื่องแล้ว!”

เฉินเต๋ออันหน้ากลับมามองผู้เป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ แต่เขาก็ตระหนักดีว่าอีกฝ่ายย่อมไม่โกหกเพราะนายอําเภอก็นั่งตรงนี้ นางไม่มีความกล้าหาญที่จะโกหกแน่!

ในตอนนี้เองที่เฉินเต๋ออันก้มหน้างุดด้วยความอับอาย เขาไม่รู้เหตุการณ์ก่อนหน้าแม้แต่น้อย หลังจากที่เขากลับมา ทั้งบ้านก็เห็นว่าพ่อของตนคุกเข่าอยู่แล้ว เช่นนี้ด้วยความเป็นลูกที่กตัญญูจึงไม่อาจอดทนเห็นภาพนี้ได้ สุภาพบุรุษมิควรถูกหยามเกียรติ นั่นคือสิ่งที่เขายึดถือเสมอมา

“ท่านพ่อลุกขึ้นเถิด! ไม่ว่าท่านจะทําผิดหรือไม่ ทั้งหมดคือความรับผิดชอบของครอบครัวเรา ไม่ได้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านแล้วก็ไม่เป็นไร แต่พวกเรายังคงเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่มิใช่หรือ?”

แววตาของนายอําเภอวูบไหวเมื่อได้ยินคําพูดนั้น บุรุษนาม ว่าเฉินเต๋ออันผู้นี้ช่างใจกว้างนัก เขายอมโอนอ่อนให้ผู้เป็นพ่อ โดยไม่คิดกล่าวโทษใดแม้ครึ่งคํา!

“สิ่งที่ลูกชายเจ้ากล่าวถูกต้องทั้งหมดแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะลงโทษเจ้าอย่างไรดีนอกจากปลดเจ้าออกจากตําแหน่ง! ส่วนใครจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคนต่อไป บ่ายพรุ่งนี้จึงจะถูกตัดสินต่อหน้าชาวบ้านทุกคน…. ส่วนคืนนี้”

เฉินไฉ่อีที่แอบฟังอยู่ตะโกนออกมาอย่างรวดเร็ว “แม้พ่อของข้าจะไม่ได้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว แต่นั่นจะยุติอย่างแท้จริงเมื่อถึงวันพรุ่งนี้ หมายความว่าวันนี้เขายังคงดํารงตําแหน่งนี้อยู่และท่านนายอําเภอกับนายน้อยหลี่สามารถพักผ่อนที่บ้านของข้าได้ก่อน! บ้านของข้ากว้างขวางและสะดวกสบาย ย่อมมิใช่ปัญหา!”

เฉินเต๋ออันพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็ต้องยอมรับสิ่งนี้เช่นกัน

นายอําเภอยิ้มออกมาก่อนจะมองเฉินไฉ่อีด้วยรอยยิ้มก่อนจะกล่าวขึ้น “หลี่ซื่อฮวา แล้วเจ้าคิดเห็นเช่นไร?”

หลี่ซื่อฮวารู้สึกหนักใจไม่น้อย แน่นอนว่าเขาไม่ได้คิดอะไรนัก แต่จุดประสงค์ของหญิงสาวคนนี้ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด การกระทําของนางช่างไร้ยางอายนัก… ช่างเป็นสตรีที่ไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยอย่างแท้จริง!

แต่ถึงต้องพักค้างแรมที่นี่ ก็ไม่มีสิ่งใดเสียหาย เขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่าสาวชนบทผู้นี้จะมีลูกเล่นอะไรอีก

หลี่ซื่อฮวาพยักหน้าก่อนจะกล่าวตอบ “หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็ไม่ติดขัดสิ่งใด ทั้งหมู่บ้านนี้ก็คงมีเพียงที่นี่ที่สามารถพักค้างแรมได้ อย่างน้อยข้าก็คงจะได้สัมผัสวิถีชีวิตชนบทดูบ้าง!”

เฉินไฉ่อีได้ยินอย่างนั้นจึงยิ้มออกด้วยความพึงพอใจ นางหันหลังกลับก่อนจะเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออก

หยุนเถียนเถียนเห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากของนายน้อยหลี่ นางก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายยอมมีแผนการเช่นกัน แม้นางจะคิดเป็นห่วงเฉินไฉ่อี แต่ก็ไม่คิดจะกล่าวเตือนแต่อย่างใด เพราะทั้งหมดเป็นสิ่งที่นางต้องการ!

ประการแรกคือเฉินไฉ่อีมิใช่หวังดีกับนาง แล้วยังสร้างความขุ่นเคืองให้อย่างไม่รู้จบ ประการสองคือแม้ว่านางจะกล่าวเตือน อีกฝ่ายก็คงมินําพาอะไร!

นายอําเภอโบกมืออย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเผยรอยยิ้มบนใบหน้า “โอ้ สาวน้อย… ไม่ต้องสุภาพไป อย่างน้อยข้าก็คนของสํานักงานปกครองแผ่นดิน ข้าไม่คิดมาจบชีวิตในหมู่บ้านเล็กเท่ารังมดที่ไม่มีใครอยู่นี่หรอก”

หยุนเถียนเถียนยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่หลังจากนางหันกลับมาจึงเห็นว่าเฉินไฉ่อียืนหลบอยู่ในมุมมืดพร้อมแสยะยิ้มชั่วร้ายออก!

เห็นอย่างนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะสายศีรษะอย่างขบขัน นางไม่เข้าใจเลยว่าเฉินไฉ่อีจะปลาบปลื้มสิ่งใด แต่อย่างไรเสีย น้ําหวานของผึ้งอาจจะเป็นยาเบื่อของหนู… ทั้งหมดล้วนอยู่ที่มุมมองของคน!

สําหรับอาหารมื้อกลางวัน เฉินไฉ่อีลงมือเข้าครัวด้วยตนเอง แม้ว่านางจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก แต่นางก็อ้อนวอนพี่สะใภ้ว่าต้องการช่วยเหลือจริง ๆ ส่วนอีกฝ่ายแม้จะแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ยอมให้หยิบจับช่วยเหลือบ้าง ด้วยคําแนะนําของพี่สะใภ้ นางจึงสามารถทําอาหารออกมาได้จริง ๆ

ขณะที่รับประทานอาหาร เฉินไฉ่อีทําตัวดีจนผิดสังเกต ทั้งหัวหน้าหมู่บ้านและครอบครัวต่างพากันรู้สึกประหลาดใจ ไม่น้อยกับพฤติกรรมของนาง

แต่สําหรับภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน นางคิดว่าในที่สุด ลูกสาวของตนก็เป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลเสียที

แต่ไม่มีใครรู้… ยามกลางคืนที่ควรจะพักผ่อน เฉินไฉ่อีกําลังนั่งอยู่ในห้องและไม่คิดจะนอนด้วยซ้ํา นางนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับเริ่มแต่งหน้าด้วยเครื่องประทินโฉมที่ดีที่สุด…

กลางดึก! หมู่บ้านเงียบสงัดไม่มีแม้เสียงเดินเท้า ชนบทแห่งนี้เข้าสู่ความเงียบงัน ไม่มีแม้ไฟจากตะเกียงใด ๆ

นายอําเภอและหลี่ซื่อฮวาต่างก็เป็นแขกที่สมควรต้อนรับ แม้หัวหน้าหมู่บ้านจะเพิ่งถูกถอดถอน แต่เขาก็ไม่คิดละเลยอีกฝ่าย อย่างน้อยสองคนนี้ก็เคยช่วยเหลือเขาในยามก่อน ตอนนี้ ห้องของเขาก็ยังคงติดตะเกียงน้ํามันไว้ไม่ยอมหลับใหล

ตอนนี้เองที่เสี่ยวชื่อเริ่มบ่นพึมพํา “นายท่านอย่าอยู่ที่นี่เลย เหตุใดเราจึงไม่นอนในเมืองเล่า? ดูสิ ที่นี่ทั้งทรุดโทรมและสกปรก ท่านไม่สมควรอยู่ที่นี่แม้สักวินาที”

“ข้าพอใจแล้ว! แค่มีที่หลับนอนก็เพียงพอ นอกจากนี้ข้าไม่เคยยึดถือว่าตนเองเป็นนายน้อยผู้สูงศักดิ์ใด… เจ้าเด็กบ้าน ไม่ชอบใจหรือไร? หรือว่าเจ้าไม่สามารถนอนตรงนี้ได้ เจ้าเป็นนายน้อยมาจากที่ใด!”

หลังจากฟ้ามืดสนิทและเงียบสงัด เฉินไฉ่อีสวมชุดคลุมผ้าไหมที่แม่ของนางได้เป็นสินสอดคราวแต่งงาน

เสื้อคลุมโล่งโปร่งและบาง แม้แสงจันทร์จะบางเบา แต่ก็สามารถมองเห็นชุดชั้นในลายดอกโบตั๋นอันอวบอันทั้งสองได้อย่างชัดเจน!

เฉินไฉ่อีเปิดประตูห้องพร้อมย่องตรงไปที่ห้องข องนายน้อยหลี่อย่างเงียบเชียบ

นางวางแผนทุกสิ่งไว้หมดแล้ว เมื่อตอนทานอาหาร นางเพียงเสแสร้งเพื่อให้พ่อและแม่ตายใจ ทั้งหมดคือแผนที่นาง ภาคภูมิ… เหตุใดนางจึงไม่คู่ควรกับนายน้อยเล่า? รูปลักษณ์ของนางก็ไม่เป็นสองรองใคร ในหมู่บ้านแห่งนี้มีเพียงนางเท่านั้นที่คู่ควรกับนายน้อยหลี่!