สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 207 เสแสร้งไร้ยางอาย

ตอนที่ 207 เสแสร้งไร้ยางอาย

ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านรู้ดีว่าตอนนี้ลูกสาวของตนสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับนายน้อยหลี่แล้ว แต่วิธีเดียวที่จะรอดคือทําอย่างไรก็ได้ให้ลูกสาวของตนเข้าไปอยู่ในบ้านของเขา

“นายน้อยหลี่จะกล่าวเช่นนั้นไม่ได้! อย่างไรวันนี้ข้าได้เห็นแล้วว่านายน้อยกับลูกสาวข้าอยู่ในห้องด้วยกัน อีกทั้งเสื้อผ้ายังไม่ชวนมองความบริสุทธิ์ของนางถูกทําลายโดยท่าน!”

หัวหน้าหมู่บ้านเงียบงันมาตั้งแต่เกิดเรื่อง สถานะของเขาตอนนี้ช่างน่าอับอายนักลูกสาวก็ทําตัวไร้ยางอาย ส่วนตนเองก็ถูกถอดออกจากตําแหน่ง

แล้วถ้าหากเขาช่วยเหลือลูกสาวในวันนี้เพื่อให้นางได้แต่งงานกับนาย น้อยหลี่แล้วเช่นนั้นท่านนายอําเภอจะยอมเมตตาเห็นแก่ใบหน้าของนายน้อยหลี่หรือไม่?

แต่หลี่ซื่อฮวาไม่คิดจะรับผิดชอบครอบครัวละโมบนี้ไว้เช่นกัน หากนางเป็นสตรีที่เพียบพร้อมกว่านี้ เขาก็อาจยอมเก็บนางไว้เป็นนางบําเรอได้ แต่เด็กสาวตรงหน้ากลับไร้ยางอายและอาจสร้างปัญหาให้เขาในอนาคตอีกไม่รู้

จบ…

“เฉินซ่ง ท่านไม่คิดจะห้ามปรามภรรยาของตนหน่อยงั้นหรือ? หรือคิดเพียงแค่ต้องการจะยัดเยียดเด็กสาวบริสุทธิ์คนนี้ให้กับข้า? นี่ท่านคิดว่าคนอ ย่างนายน้อยหลี่ซื่อฮวาสามารถนอนกับศพได้จริง ๆ หรือไร?!”

เพื่อยุติเรื่องราวทั้งหมด หลี่ซื่อฮวาพยายามใจเย็นและกล่าวต่อ “เฉินซึ่งตอนนี้ท่านควรจะดูแลบุตรสาวและภรรยาให้ดี ที่นี่มีเพียงข้าและท่านนายอําเภอเท่านั้นหากไม่มีผู้ใดพูด ลูกสาวของท่านก็ยังคงบริสุทธิ์และไม่เสื่อม เสียจะไม่มีใครรู้เรื่องไร้สาระพวกนี้! การหาครอบครัวดี ๆ ตบแต่งในอนาคตยังสามารถทําได้ ส่วนชื่อเสียงของข้านั้นเป็นที่ประจักษ์อยู่แล้วหากส่งนางไปอยู่หลังครัวที่บ้าน ก็คงจะเป็นของเล่นให้ข้าได้ไม่นานนัก!”

คําพูดขู่เข็ญนี้สร้างความลังเลให้กับเฉินซึ่งไม่น้อย ตอนนี้นายน้อยหลี่แสดงท่าที่ชัดเจนแล้วว่าไม่ต้องการ แต่ลูกสาวของเขาจะได้ตบแต่งกับนาย น้อยหลี่แต่เขาก็ไม่อาจรั้งตําแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านไว้ได้เช่นเดิม

ขณะนั้นเอง เฉินเต่ออันและภรรยาเดินเข้ามาภายในห้องสายตาของทั้งสองจับจ้องน้องสาวของตนเองที่นั่งทรุดร้องไห้อยู่บนพื้นด้วยความตกตะลึงอีกทั้งใบหน้าของนายน้อยหลี่ยังเต็มไปด้วยความเหยียดหยามนายน้อยหนุ่มเจ้าสําราญไม่มีความรัญจวนใจบนใบหน้าแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าแผนการทั้งหมดกําลังจะพังทลาย เฉินไม่อีพุ่งเข้าไปกอดขาผู้ เป็นพ่อไว้แน่นก่อนจะร่ําไห้ออกอย่างเศร้าโศก

“ท่านพ่อต้องช่วยข้า! เป็นนายน้อยหลีที่ผิดพลั้งชื่อเสียงของข้าช่นนี้หมดสิ้นแล้ว ความบริสุทธิ์ก็ไม่เหลือ! แม้คนข้างนอกยังไม่ทราบเรื่องแต่ตัวข้ายอมรู้ดีและมันจะเป็นบาดแผลในใจข้าไปตลอดชีวิต!ข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกับเขา…”

ใบหน้าหลี่ซื่อฮวาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาเอ่ยตอบอย่างหนักแน่น“แม่นางเฉินกล่าวสิ่งใดหรือ? ดูเหมือนว่าเจ้าจะเข้าใจผิดไม่น้อยเกี่ยวกับการเป็นนางบําเรอของนายน้อยหลี่คนนี้! เจ้าเคยเห็นผู้ที่ถูกส่งไปบําเรอข้าได้กลับออกมาสักคนหรือไม่? แล้วนางพวกนั้นได้แต่งงานกับข้างั้นหรือ? แต่อย่างไรซะ ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้าจะต้องการสิ่งใด เพราะสารรูปของเจ้าในตอนนี้ไม่ทําให้ข้ารู้สึกตื่นเต้นหรืออยากอาหารแม้แต่น้อย! หากคิดอยากจะไปอยู่ที่นั้นข้าก็ไม่อาจขัดขืนเจ้า… หึ!”

“ดูเหมือนว่าหมาป่าที่ข้าเลี้ยงไว้หลังบ้านจะได้กลืนกินรสชาติที่ชื่นชอบอีกครั้ง แต่ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าสีแดงบนใบหน้าเจ้า จะทําให้หมาพวกนั้นมันอยากกลืนเจ้าลงไปหรือไม่!”

ท่านนายอําเภอพยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นหัวเราะเอาไว้ ปากของนายน้อยหลี่คนนี้ช่างเราะร้ายเหลือเกิน ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยพูดคุยกับนายน้อยหนุ่มจริงจังนัก เห็นทีหลังจากนี้คงต้องทําความรู้จักกันให้มากขึ้นแล้วเพราะชายหนุ่มตรงหน้านั้นน่าสนใจยิ่ง!

สําหรับหญิงสาวในสวนหลังบ้านของนายน้อยหลี่นั้นเป็นสิ่งที่ลึกลับมาก แต่ก็มิใช่จะรอดพ้นสายตาของนายอําเภอไปได้อย่างไรซะบ้านของนายน้อย หลี่ก็ยังอยู่ในเขตอํานาจของเขาอยู่ดีหญิงสาวที่อยู่หลังบ้านของเขาทั้งหมดล้วนแต่ยังเป็นผู้เยาว์อีกทั้งยังมีข่าวลือมากมายว่าศพทั้งหมดถูกโยนทิ้งไว้ในหลุมหลังบ้าน… ก็คงจะเป็นศพของนางบําเรอพวกนั้น

เฉินไฉ่อีตื่นตระหนกยิ่งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มเย็นชาของนายน้อยหลี่นางก้มศีรษะลงพร้อมกับครุ่นคิดเรื่องราวทั้งหมดอย่างหนักก่อนหน้านี้นางคิด เสมอว่านายน้อยหลี่ผู้นี้ราวกับเจ้าชายในเทพนิยายหากเพียงได้อยู่เคียงข้า งหรือแค่เป็นสาวใช้ของเขาก็คงจะสุขใจยิ่งนัก

แต่นายน้อยหลีที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ งั้นหรือ ถ้อยคําต่าง ๆที่เขาพ่นออกมาราวกับว่าเขามิใช่บุรุษในเทพนิยายแม้แต่น้อยแล้วหากว่าเขาเต็มไปด้วยตัณหาราคะจริง ๆ ดั่งข่าวลือ… หยุนเถียนเถียนจะสามารถหลบหนีออกมาได้อย่างไรกัน?

ความจริงแล้วหลี่ซื่อฮวาก็ปฏิบัติเหมือนกันทุกคราไป หลังจากได้รับตัวหญิงสาวเขาจะส่งนางไปอาบน้ํา หากถึงเวลานั้น อีกฝ่ายต้องการจะหนีไปไหนก็คงไม่อาจทําได้แล้วไม่ว่าจะอยู่หรือหนี เขาก็ไม่เคยปล่อยผู้ใดหลุดรอดเงื้อมมือไปได้

มีไม่กี่คนที่อยากจะเข้ามาประจบประแจงเพื่อหวังว่าจะได้ดี

นั้น!

“นายน้อยหลี่ หากท่านไม่รับไฉ่อีกลับไปด้วย ไม่ช้าก็เร็วข้าคงต้องตายเพ ราะเสื่อมเสียชื่อเสียง หากท่านปฏิเสธที่จะพาข้าไปด้วย ก็โปรดให้ข้าตาย เสียตั้งแต่ตอนนี้เถิดข้าไม่ต้องการที่จะเผชิญกับชาวบ้านปากหนาลิ้นยาวด้านนอก!”

หลังจากที่เฉินไฉอีตัดพ้อจบแล้ว นางลุกพรวดพร้อมกับวิ่งออกไปทันทีแต่เฉินซ่งเร็วกว่าเขาคว้าแขนลูกสาวไว้อย่างรวดเร็ว

“ไฉอี! หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว!”

ส่วนหลี่ซื่อฮวารู้สึกหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูกผู้หญิงตรงหน้านี้รับอยากเกินไปแล้ว!

“ข้าพูดไปแล้วว่าคนนอกจะไม่รู้เรื่องในคืนนี้ หากเจ้าดื้อดึงที่จะทําตัววุ่นวายต่อคงไม่มีประโยชน์อะไรนัก เฉินไม่อีคิดให้ดีเถิดข้าคงอดทนพูดกับเจ้าได้เพียงเท่านี้!”

ส่วนเฉินเพื่ออันเป็นพี่ชายที่รักน้องสาวยิ่ง แม้ในวันที่นางกําลังทําตัวไร้ยางอายเขาก็ยังสับสนว่าควรจะทําเช่นไรต่อไป..

เขาก้าวขาไปด้านหน้าพร้อมกับคว้าแขนน้องสาวเอาไว้ก่อนจะกล่าว “ไฉ่อี!หยุดพร่ําเพ้อได้แล้วยังไม่มีชาวบ้านคนไหนรู้เรื่อง แล้วชื่อเสียงของเจ้าจะพังพินาศได้เช่นไร? ตระกูลจางเป็นคนดีและซื่อสัตย์ หากเจ้าแต่งงานกับเขามันย่อมดีกว่าแน่!”

แต่หลังจากที่เขาพูดจบ เฉินไฉ่อผลักพี่ชายออกสุดแรงจนอีกฝ่ายล้มลงเพราะตั้งตัวไม่ทัน

“ก็เพราะท่านมีพี่สะใภ้แล้ว จะมาห่วงหาความรู้สึกของข้าได้อย่างไร?คุณชายจางงั้นหรือ ข้าคิดว่าเขามิใช่บุรุษด้วยซ้ําแล้วเช่นนี้เขาจะคู่ควรกับข้าได้อย่างไร?!”

เสี่ยวซื้อถึงกับกลอกตาพร้อมกล่าวประชดประชัน “โอ้ แน่นอนว่าหญิงสาวบ้านนอกอย่างเจ้ามีเกียรติ แต่ตอนนี้เจ้ากําลังตัวทําไร้ยางอายอีกทั้งยังอยู่ในชนบท!แม้แต่ข้าก็ยังไม่คิดต้องการเจ้า!”

“วันนี้เจ้าอาจจะขอคบกับนายน้อยของข้า แต่ในอนาคตก็ไม่รู้จะไปอ้อนวอนขอความรักจากผู้ใดอีก หากแต่งงานแล้วยิ่งต้องระวังตนให้มากแต่สารรูปอย่างเจ้าคงไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีนัก! อย่าได้คิดกล่าวดูหมิ่นนายน้อยของข้าเลยแม้แต่ข้าก็ไม่ต้องการสตรีเช่นเจ้าเหมือนกันน่าขยะแขยงยิ่งนัก!”

นายน้อยหลื่อนุญาตให้เสี่ยวซื้อกล่าวจนจบก่อนจะแสร้งตะคอกเสียงดัง “เสี่ยวชื่อ!ออกไปรอด้านนอก!”

ทว่าเสี่ยวซื้อกลับไม่คิดหวาดกลัว เพราะเขารู้ดีว่านายน้อยเห็นด้วยกับสิ่งที่ตนพูด ด้วยฐานะของนายน้อยเขาย่อมไม่สนใจสตรีตรงหน้านี้ แต่ด้วยสถานะของหลี่ซื่อฮวาไม่อาจทําให้ดุด่าเฉินไฉ่อได้ตามใจ เช่นนี้จึงเป็นหน้าที่ของเสียวซื่อที่ต้องออกโรงปกป้องเจ้านายของตน

“ทําเป็นเสแสร้งคิดอยากตาย อย่างนั้นจงคิดในเวลาที่ไม่มีผู้ใดอยู่ด้วยหากคิดจะตายในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนเช่นนี้ขอจงหยุดเถิดเพราะข้า

ดูออก!”