สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 214 บุรุษรูปงาม

ตอนที่ 214 บุรุษรูปงาม

แม้หลินหูกําลังศึกษาเล่าเรียนอยู่ในบ้าน แต่ข่าวลือต่าง ๆ ก็ยังมิวายมาเข้าหูของเขา

สําหรับคนที่ไม่ทํางานล้วนแต่คิดว่าการหาเงินเป็นเรื่องง่าย เขาคิดว่าอย่างไรครอบครัวก็คงมีเงินมากพอจะส่งเสียตนได้ แต่แม้ว่าจะคิดอย่างนี้ เขาก็รู้สึกว่าการแต่งงานกับนางย่อมทําให้ชีวิตของเขาดีขึ้นหลายเท่าแน่

แต่เมื่อทุกสิ่งถูกเปิดเผยออกไปเช่นนี้ เขาโยนความผิดทั้งหมดให้แม่ของตนทันที เพราะทุกสี่งล้วนแต่เป็นเรื่องที่นางจัดการ เขาไม่ขอรับความ ผิดพวกนี้!

เช่นนี้หลินหูจึงกล่าวตําหนิแม่ของตนที่กระทํา เรื่องราวทั้งหมดโดยไม่คํานึงถึงชื่อเสียงของเขา

ผู้เป็นแม่ถูกลูกชายดุด่าก็อดไม่ได้ที่จะโกรธแค้น ทว่านางก็ยังยอมพ่ายแพ้เพราะรักลูกมาก
“ลูกน้อยผู้โง่เขลา เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเล่าเรียนของเจ้าน่ะใช้เงินมากมายเพียงใด? อีกทั้งปีหน้าจะมีการสอบแล้ว ผู้ใดจะสามารถหยิบหาเงินมาให้เจ้าได้? อีกทั้งยังต้องมีอาจารย์รับรองเจ้าถึงสามคน แล้วเราต้องจ่ายให้ทุกคน ๆ ละห้าตําลึง! แม้วันนั้นแม่อาจจะมีเงินอยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นเจ้ายิ่งต้องเล่าเรียนสูงขึ้นไปอีก ในโรงเรียนดี ๆ ก็ย่อมต้องมีค่าใช้จ่ายมากตามไปด้วย”

“ชื่อเสียงเสื่อมเสียอะไรกัน? เมื่อถึงวันที่เจ้า ก้าวหน้า เจ้าคิดจะหย่าหรือให้เป็นนางบําเรอก็ย่อมทําได้ หรือหากนางไม่ยินยอม ก็เพียงปล่อยให้นางตายตกไปจากการตรอมใจ ยังไงมันก็ย่อมไม่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของเจ้าอยู่แล้ว”

หลินหูเพียงฟังถ้อยคําชั่วร้ายของแม่อย่างเงียบ ๆ ทว่าในใจกลับลอบเห็นด้วยอย่างยิ่ง สักวันความอัปยศในจิตใจของเขาก็คงจะหายไปพร้อมกับความตายของนาง!

แต่เขาก็พลันนึกได้ว่าหยุนเถียนเถียนไม่เคยยั่วยุอะไรเขาแม้แต่น้อย แล้วเหตุใดเขาจึงต้องจัดการกับนางด้วยเล่า?

“อีกทั้งลูกชายของข้ายังรูปงามนัก นางจะต้องตกหลุมรักเจ้าตั้งแต่แรกเห็นและเข้าพิธีแต่งงานด้วยความเต็มใจ อีกอย่างแม่เคยเห็นพรานป่าคู่หมั้นของนางแล้ว ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรั้ง ตัวใหญ่อย่างกับวัวหรือม้า ใบหน้าเหี้ยมเกรียมดุดันยิ่ง เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าลองไปเตร็ดเตร่ที่หมู่บ้านเทพธิดาสักหน่อย แกล้งทําเป็นบังเอิญเพื่อไปพบเจอกับนาง ให้นางให้เห็นว่าเจ้าหล่อเหลาเพียงใด เข้าใจไหม?”

แม้หลินหูจะไม่เต็มใจนักแต่เขาก็พยักหน้ารับ “อืม งั้นข้าจะไปที่หมู่บ้านนั้นสักหน่อย ขอบคุณ ท่านแม่ที่ชี้แนะข้า”

หลินหูต้องการจะแต่งงานกับนาง เพราะนางเปรียบกับเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง นางสร้างโรงงานและทําการค้าจนสามารถซื้อที่ดินห้าสิบไร่ได้ในคราวเดียว นั่นหมายความว่าอีกสักหน่อย นางจะยิ่งหาเงินได้มากกว่านี้!

ตอนนี้เขาอยู่ภายใต้การดูแลของแม่ แต่ยังไงซะเขาไม่เคยต้องกังวลเรื่องเงินทอง เสื้อผ้าหน้าผมหรืออาหารการกินเลย อีกทั้งในฤดูเก็บเกี่ยวที่วุ่นวาย ชายหนุ่มก็เพียงแค่หมกตัวอ่านหนังสือในห้องโดยที่ไม่มีผู้ใดรบกวน

แต่ในชีวิตของเขา นอกจากการอ่านหนังสือ แล้วกลับไม่มีสิ่งใดให้น่าตื่นเต้น แต่บัณฑิตผู้ร่ํารวยคนอื่น ๆ สามารถออกไปนั่งร้านอาหารได้ เป็นครั้งคราวและยังสามารถเที่ยวซ่องโสเภณีในเมืองได้อย่างสนุกสนาน แม้เขาจะไม่ได้ชื่นชอบหญิงสาวในนั้น แต่ความหอมหวานของเนื้อสาวก็ช่างรัญจวนใจยิ่งนัก เรื่องทั้งหมดนี้ทําให้หลินอดไม่ได้ที่จะอิจฉาความร่ํารวยเหล่านั้น เขาต้องการจะเป็นนายน้อยผู้ร่ํารวยเช่นกัน สามารถไปเที่ยวซ่องโสเภณีใช้เงินมากมายเพื่อเพลิดเพลินไปกับอาหารและมีทาสรับใช้เดินตาม..

บางครั้ง เขาเดินเหยียบเข้าไปในสถานที่แห่งนั้น แต่กลับได้รับสายตาเหยียดหยามและดูถูกกลับมา… เพราะเขาเป็นเพียงบัณฑิตผู้ยากจน

วันถัดมา หลินหูสวมใส่ชุดที่คิดว่ามันเหมาะกับเขาที่สุด นั่นก็คือชุดของบัณฑิต เฉพาะคนสูงส่งจึงสวมใส่ชุดนี้ได้!

ทุกสิ่งถูกตระเตรียมไว้โดยผู้เป็นแม่ เขายิ่งรู้สึกพึงพอใจยิ่ง จากนั้นเขาเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงหมู่บ้านถัดไป จากการเสาะถามเส้นทางจึงได้ทราบว่าบ้านของหยุนเถียนเถียนอยู่ตรงไหน เขามาถึงและเคาะประตูเสียงดังทันที

ส่วนหยุนเถียนเถียนที่กําลังทําความสะอาดบ้าน นางจึงไม่ได้ประทินโฉมใดลงบนใบหน้า อีกทั้งตอนนี้นางกําลังซักผ้าอยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู นางจึงตอบกลับลวก ๆ ว่า “ข้ามาแล้ว”

เสียงหวานหนักแน่นดังออกมาจากภายใน หลินหูที่ยืนอยู่ด้านนอกอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปลาบปลื้ม

หยุนเสียนเถียนไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีชาย จากหมู่บ้านอื่นมาหาถึงที่บ้าน เพราะตอนแรกนางคิดว่าคงเป็นชาวบ้านมาพบปะธุระเท่านั้น นางปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อให้เรียบร้อยแล้วจึงเดินออกไปที่ประตูรั้ว

ที่ประตูรั้ว มีบัณฑิตรูปงามซึ่งดูโดดเด่นยิ่งขณะยืนอยู่ในหมู่บ้านเทพธิดา หยุนเวียนเถียนกล่าวถามอย่างประหลาดใจ “เจ้าเป็นใคร? แล้วมาทําอะไรที่นี่?”

ดวงตาของหลินหูจับจ้องหยุนเถียนเถียนไม่วางตา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กสาวตรงหน้าจะงดงามหาใครเปรียบได้ยากเช่นนี้ แม้ว่านางจะยังเด็ก แต่ใบหน้านั้นก็ชวนให้นึ่งจนหัวใจแทบหยุดเต้น ในหมู่บ้านเล็ก ๆ กลางภูเขายังมีสตรีที่งาม งดเช่นนี้ด้วยหรือ? เหตุใดเขาจึงเพิ่งค้นพบนาง?

แน่นอนว่าเป็นเพราะหยุนเกียนเถียนระมัดระวังตนเองเสมอ นางจะไม่แต่งตัวหรือแต่งหน้าให้งดงามจนเกินเหตุ เพราะความงามมักจะนําปัญหามาให้ไม่จบสิ้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่หลินหูจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเด็กสาวผู้นี้

หลินหูยืนนิ่งไม่ไหวติง แน่นอนว่าท่าทางเช่นนี้ ทําให้หยุนเถียนเถียนรู้สึกรังเกียจอีกฝ่ายอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นการกระทําที่หยาบคายยิ่ง!

จากนั้นไม่นานหลินหูฟื้นคืนสติกลับมา เขารู้สึกพอใจมากที่แม่จับคู่ให้เขาแต่งงานกับนาง ความงามที่น่าทิ้งนี้เพียงพอแล้วที่จะเป็นภรรยาของบัณฑิต!

“ตัวข้าหลินหูผ่านทางมา จึงต้องการขอดับกระหายเสียหน่อย”

เมื่อได้ฟังคํา หยุนเสียนเถียนรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย อีกทั้งชื่อหลินหูยังดูคุ้นหูนางยิ่ง

“งั้นเจ้ารออยู่ตรงนี้ เพราะไม่มีใครอยู่ในบ้าน จึงไม่อาจให้เจ้าเข้ามาได้”

คําพูดของหยุนเกียนเถียนไม่ค่อยสุภาพนัก แต่หลินหูกลับไม่คิดใส่ใจสิ่งใด เขาเพียงสนใจใบหน้างดงามเท่านั้น

ส่วนหยุนเสียนเถียนหยิบถ้วยเปล่าพร้อมเติมน้ําสะอาดและยื่นให้หลินหู

หลินหูรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กสาวที่คล้ายกับนางสวรรค์ผู้นี้ เขาไม่รู้เลยว่าควรจะพูดกล่าวสิ่งใดออก

“ขอบคุณสาวน้อย!”

ใบหน้าของเถียนเถียนเผยความสมเพชเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “กินน้ําเสร็จแล้วก็จงออกไปเถิด!”

หลินหูจับจ้องสาวงามตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า เขาไม่รู้เลยว่าควรจะทําอย่างไรต่อดี แต่ใบหน้าเช่นนี้ยิ่งทําให้เถียนเถียนขยะแขยงอีกฝ่ายมากขึ้นไม่หยุดหย่อน นางจึงหันหลังพร้อมปิดประตูใส่หน้าของหลินหูอย่างไม่แยแส

หลินห์มองไปรอบ ๆ ก่อนจะพึมพําคนเดียว “ทางใต้มีโฉมงามคนหนึ่งที่เป็นอิสระจากโลกหล้า..

หลินหูเดินใจลอยจนกลับมาถึงบ้าน เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าตนเองมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งแม่ถามไถ่ว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง

“ท่านแม่! ท่านต้องช่วยข้า! ยังไงข้าก็จะแต่งงานกับนาง!”

ผู้เป็นแม่เห็นแววตาปรารถนาในสายตาของลูกชาย นางไม่รู้เลยว่าหนุ่มน้อยนี้พบเจอสิ่งใดมา แม้จะยอมเดินทางไปพบเจอ แต่นางก็รับรู้ได้ว่าคราวแรกเขาไม่เต็มใจนัก แต่หลังจากกลับมาจากหมู่บ้านเทพธิดา เขากลับกล้าคุกเข่าขอร้องงั้นหรือ?

แม้จะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ตอนนี้ลูกชายของนางยินยอมแล้ว แน่นอนว่านางก็ต้องพยายามให้เต็มที่เช่นกัน

“ตกลง พรุ่งนี้แม่จะขอให้แม่สื่อไปหานางอีกครั้ง!”