สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 4 ระบบที่ตื่นขึ้น
โลกของเถียนเถียนค่อย ๆ กลายเป็นสีเทา!
สิ่งที่คนอื่นเห็นคือแม่เลี้ยงเป็นคนดี อ่อนโยน และเฉินเถียนเถียนเป็นเด็กเกียจคร้าน สกปรกและเนื้อตัวมอมแมม!
แต่ทุกอย่างกลับไม่ได้เป็นแบบที่ทุกคนเห็น คนทั้งบ้านรังเกียจเฉินเถียนเถียนและเด็กอายุเพียงเจ็ดขวบต้องทำกับข้าวให้คนในบ้าน ทุกคนในครอบครัวนั่งกินข้าวบนโต๊ะ ขณะที่นางต้องกินข้าวในโรงเก็บไม้เล็ก ๆ ทั้งยังต้องกินของที่ถูกที่สุด!
เฉินเถียนเถียนคาดหวังให้ตนเองเติบโตโดยเร็ว เพื่อจะได้แต่งงานและออกจากบ้านนี้ไปให้ไวที่สุด ท้ายที่สุดนางเองก็เติบโตมากับวิถีชีวิตดังกล่าวจนอายุครบสิบสี่ปี!
แม้เฉินเถียนเถียนจะต้องใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ แต่ก็โดนเฉินเฉิงเยี่ย พี่ชายซึ่งเป็นลูกติดของแม่เลี้ยงหมายตา เพราะใบหน้างามงดของนาง
ในคืนมืดมิดเฉินเฉิงเยี่ยตั้งใจจะลงมือขืนใจเฉินเถียนเถียน เขาเดินเข้ามาในโรงเก็บไม้ก่อนจะเคาะประตู เฉินเถียนเถียนได้ยินเสียงนั้นก็วิ่งหนีทันที อีกทั้งนางยังพยายามทำให้ร่างกายสกปรกมอมแมมที่สุดเพื่อให้รอดพ้นจากอีกฝ่าย
ดังนั้นในสายตาคนอื่นจึงมองว่าเฉินเถียนเถียนป็นเด็กเกียจคร้านและสกปรก ขณะที่แม่เลี้ยงดูเป็นหญิงใจกว้างและอ่อนโยน
เฉินผิงอันผู้เป็นพ่อขายที่ดินกว่าสิบไร่เพื่อส่งให้เฉินเฉิงเยี่ยเข้าเรียน แต่เขากลับไม่รักดีและหยุดอยู่ในระดับถงเชิง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถสอบผ่านได้
เฉินเฉิงเยี่ยบอกกล่าวกับผู้เป็นพ่อว่าเพราะครูสอนไม่ดีจึงทำให้เขาสอบตก แต่เขารู้มาว่าโรงเรียนประจำตระกูลหลี่ในตัวเมืองมีขุนนางคนหนึ่งซึ่งปราดเปรื่องยิ่งรับสอนหนังสืออยู่ที่นั่น!
เขาต้องการที่จะเข้าเรียนที่นั่น แม้อีกฝ่ายเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นและไม่รู้จักมักจี่กับเขาแม้แต่น้อย แต่เฉินเฉิงเยี่ยก็ไม่ลดละความพยายามที่จะสืบเสาะหาข้อมูลของนายน้อยหลี่
จนสุดท้ายเขาได้รู้ว่านายน้อยหลี่เป็นคนเจ้าชู้และชื่นชอบความรุนแรง เช่นนี้เฉินเฉิงเยี่ยจึงคิดที่จะเอาน้องสาวต่างมารดาไปแลกเปลี่ยน!
เนื่องจากคำพูดเป่าหูของหลินชวนฮวาทำให้เฉินผิงอันตัดสินใจส่งลูกสาวที่ไม่เคยอยู่ในสายตาไปเป็นสินบนให้ตระกูลหลี่อย่างง่ายดาย ดังนั้นเฉินเฉิงเยี่ยจึงเข้าเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ทันที!
แต่ในคืนนั้นเองเมื่อเฉินเถียนเถียนผู้อ่อนแอและถูกรังแกมาตลอดได้รู้ข่าวที่น่าสะพรึง นางตื่นตระหนกจนเป็นลมหมดสติไปกับพื้น… เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอได้ยึดครองร่างนี้ซะแล้ว!
ตำรวจสาวเงียบงันในขณะที่มองจอภาพ เธอได้รับความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างนี้อย่างครบถ้วน ซึ่งมันคือสิ่งที่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กหญิงที่งดงามคนนี้จะต้องพบเจอกับชีวิตที่แสนโศกเศร้า!
เมื่อเห็นว่าเฉินเถียนเถียนรับรู้ความทรงจำทั้งหมดแล้วหน้าจอจึงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง
“ระบบโลกทะลุมิติเถาเป่าเปิดใช้งานแล้ว ตอนนี้อยู่ในระดับชั้นต้น! ทาสน้อยเถาเป่าพร้อมให้บริการ!”
เฉินเถียนเถียนเงยหน้าขึ้นมองบนจอสว่างซึ่งกำลังฉายภาพคน ๆ หนึ่งในยุคปัจจุบันแบบดิจิทัลอยู่ “เสี่ยวเถาเหรอ? เจ้าตัวนี้มีประโยชน์อะไรกัน?”
เมื่อเห็นท่าทีที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเฉินเถียนเถียน เสี่ยวเถาจึงเอ่ยปากกล่าวต่อ “เจ้าตัวนี้งั้นหรือ? ไม่ใช่เพราะข้าหรอกเหรอ ที่ทำให้เจ้าหลุดจากเงื้อมมือของชายผู้นั้น!”
“เอาล่ะ! ก็ถือว่าเจ้าเป็นผู้ช่วยชีวิตข้า ว่าแต่… เจ้ามีประโยชน์อะไร? เถาเป่าระดับชั้นต้นเหรอ? เดี๋ยวนะ… เจ้าคงไม่ใช่เถาเป่าที่ใช้ช้อปปิ้งออนไลน์หรอกใช่ไหม?”
เสี่ยวเถาไม่ได้ตอบอะไรแต่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “เมื่อครู่เจ้ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน ระบบจึงทำงานอัตโนมัติ จำไว้ว่าตอนนี้เจ้าอยู่ที่บ้านของนายน้อยหลี่ ระบบนี้จะใช้ได้เพียงวันละครั้งเท่านั้น หมดเวลาของวันนี้แล้ว …ลาก่อน!”
“หมายความว่ายังไง? หมดเวลาแล้วงั้นเหรอ? นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีเองนะ!”
แต่ไร้เสียงตอบรับใด ๆ เรื่องราวทั้งหมดทำให้เธอรู้สึกสับสนอย่างไร้ที่พึ่ง
หลังจากตื่นขึ้นมา เฉินเถียนเถียนยังคงอยู่ในชุดนอนวาบหวิวและนอนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น
‘เจ้าระบบบ้า! จะช่วยก็ช่วยให้ถึงที่สุดสิ! พาฉันไปในที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ไม่ได้หรือไง? ตรงนี้มีแต่อันตรายเต็มไปหมด!’
เฉินเถียนเถียนยืนกอดอกในขณะที่สวมใส่เพียงชุดนอนบาง ๆ ตอนนี้เด็กสาวกำลังเดินตรงไปด้านหน้าพร้อมร่างกายที่สั่นสะท้าน!
ในความทรงจำของเฉินเถียนเถียน จากหมู่บ้านไปถึงในเมืองต้องเดินไกลมาก แต่ถ้าจากหลังภูเขาลูกนี้และผ่านไปอีกสองลูกก็จะถึงหมู่บ้านเทพธิดา!
ด้วยลักษณะการแต่งตัวของเฉินถียนเถียนในตอนนี้ทำให้นางไม่กล้าเดินไปตามทางถนนเพราะกลัวจะเจอเข้ากับอันธพาลและเกิดอันตราย! ดังนั้นนางจึงตัดสินใจเดินข้ามภูเขา!
แต่การเดินเท้าเปล่าข้ามภูเขาไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีนัก เฉินเถียนเถียนทำงานอยู่ในบ้านตลอดเวลาและไม่เคยออกไปไหนหรือพบเจอใครเลย เช่นนี้จึงทำให้นางรู้สึกประหม่าและไม่ปลอดภัย!
เนื่องจากนางอยู่แต่ในบ้านและไม่เคยออกไปไหน ส่งผลให้ไม่ว่าจะโตขนาดไหนผิวพรรณและเท้าของนางก็ยังคงเนียนสวย แค่เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นทำให้เฉินเถียนเถียนก็รู้สึกเจ็บปวดที่ข้อเท้าขึ้นมาทันที!
แต่จะให้อยู่ในเขาอย่างนี้นี้ต่อไปก็คงไม่ได้ ถึงจะเป็นตำรวจแต่ก็ไม่สามารถเอาตัวรอดจากหมาป่า… หรือสัตว์อื่น ๆ ได้
ความยากลำบากเพียงแค่นี้ไม่อาจหยุดยั้งเธอได้ แต่ยังไงซะการต่อสู้กับหมาป่าก็เป็นเรื่องที่น่าหนักใจเช่นกัน
เฉินเถียนเถียนกอดร่างกายที่กำลังสั่นสะท้านและเดินเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง ตอนนี้ไม่เพียงแต่จะเจ็บปวดที่ข้อเท้าเท่านั้น แต่ยังต้องระวังการถูกกิ่งหนามบาดที่ขาระหว่างทางด้วย
แม้ว่าเธอจะเป็นคนสมัยใหม่ แต่หลังจากพบเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นภูตผีอะไรเธอก็ไม่คิดเกรงกลัวอีกต่อไป เด็กสาวมุ่งสมาธิไปที่การเดินและระวังกิ่งหนามต่าง ๆ จนไม่คิดสนใจเรื่องไร้สาระ
ทันใดนั้นเองในขณะที่กำลังเดินทางก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น ที่นี่เต็มไปด้วยหมาป่าที่เห่าหอนอย่างสนุกสนาน คงจะไม่มีสัตว์อื่นโผล่ออกมาหรอกหน่า…
เธอทำได้แค่คิดในใจพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าท่อนไม้มาไว้ข้างตัว ถึงมันจะไม่มีประโยชน์อะไรแต่อย่างน้อยก็อุ่นใจ
เสียงจากพุ่มไม้ด้านหน้าค่อย ๆ ดังขึ้นก่อนจะมีชายคนหนึ่งโผล่หน้าออกมา เฉินเถียนเถียนถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ไม่ใช่สัตว์ป่า!
จากนั้นนางเห็นถึงความผิดปกติและเข้าสู่โหมดระวังตัวทันที ผู้ชายน่ากลัวและอันตรายยิ่งกว่าสัตว์ป่าเป็นไหน ๆ! ชุดที่เขาสวมใส่แปลกประหลาด… และท่าทางของเขาก็น่ากลัวจนไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังจะทำอะไร!?
เฉินเถียนเถียนพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ “หยุดนะ!”
ชายคนนั้นหยุดฝีเท้าลงพร้อมกับหันมามองใบหน้านั้นผ่านแสงจันทราที่สาดส่อง… ช่างเป็นสาวน้อยที่งดงามนัก แต่ทำไมจึงเข้ามาเดินอยู่ในป่าด้วยชุดเบาบางเช่นนี้เล่า?
“ข้าเป็นนายพรานอาศัยอยู่ที่นี่! เหตุใดเจ้าถึงมาที่ภูเขาในยามวิกาลเช่นนี้?!”
เขากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อเฉินเถียนเถียนได้ยินอย่างนั้นก็ผ่อนคลายความกลัวทันที
แต่เด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ไม่ใช่เฉินวานวานที่เขาเคยพบ เช่นนี้นางคงจะเป็นเฉินเถียนเถียนลูกสาวของเฉินผิงอัน คนที่ถูกล่ำลือว่าขี้ขลาดและอ่อนแอ อีกทั้งยังไม่เคยออกจากบ้าน เกียจคร้านและสกปรก เด็กสาวที่ถูกพูดถึงคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาจริง ๆ งั้นหรือ?
