สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 64 แต่งงานกับคนโง่
เฉินเถียนเถียนไม่ได้รับรู้ว่าการแต่งงานของนางจะก่อให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในหมู่บ้าน แต่แล้วทุกอย่างก็สงบลงอย่างรวดเร็วโดยที่นางเองไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ!
ในวันนั้น หลินชวนฮวากลับไปยังบ้านเดิมของนางเพื่อพบกับพี่สะใภ้ที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ซึ่งนางชื่นชอบสะใภ้คนนี้มาก
หลินชวนฮวาได้มอบชาดประทินโฉมที่ตนไม่ค่อยชอบนักให้แก่นาง ทำให้หลินหยามีความสุขมาก เนื่องจากครอบครัวนี้ค่อนข้างยากจน จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมีของใช้ฟุ่มเฟือยเช่นนี้
“พี่สะใภ้! เห็นว่าฉื่อโถวถึงวัยต้องแต่งภรรยาแล้ว ท่านไม่ดูแลเรื่องนี้ให้เขาหรือ?”
นี่เป็นเรื่องที่หลินหยากังวลมาก ตลอดชีวิตนี้นางมีลูกชายเพียงคนเดียว และสามีของนางก็ไม่สามารถหาผู้หญิงที่ดีมาให้ได้ นางจึงต้องจัดการเรื่องนี้เอง!
แต่ตอนนี้ลูกชายคนเดียวของนางมีสติปัญญาเหมือนเด็กอายุสิบหก สิบเจ็ดเท่านั้น! ในแต่ละวันนอกจากจะร้องไห้และกินข้าวแล้วก็ไม่เข้าใจอะไรเลย แถมบางครั้งก็ยังฉี่รดที่นอนอีกด้วย!
ไม่นานมานี้ ไม่รู้ว่าฉื่อโถวถูกผู้ใดแกล้งมา เขาเอาแต่ตามหาหลินหยาและเอะอะโวยวายเรื่องแต่งงาน
ครอบครัวยากจน แถมลูกชายก็โง่ ผู้หญิงคนไหนจะยินดีจะแต่งเข้ามา? หลินหยาเองก็กังวลเช่นกัน!
“เจ้าไม่รู้หรอกว่าหลานชายเป็นอย่างไร ผู้หญิงคนไหนจะเต็มใจแต่งงานกับบ้านเรา”
แม้ว่าหลินชวนฮวาจะดูแคลนหญิงงี่เง่าผู้นี้เล็กน้อย แต่นางก็ยังแสร้งทำเป็นอ่อนโยน “เมื่อเด็กโตขึ้นหากท่านไม่หาทางแต่งสะใภ้ให้ย่อมมีคำติฉินนินทาแน่! ทั้งยังต้องพึ่งพาอาศัยเขาในการสืบทอดตระกูล หากเขาให้กำเนิดหลานชายหน้าตาน่ารัก แล้วท่านคอยปลูกฝังให้ดี ชีวิตในภายหน้าก็ไม่ต้องกลัวว่าจะลำบากแล้ว”
หลินหยาขมวดคิ้วแน่น “ข้าต้องการหาลูกสะใภ้ แต่หาคนที่เหมาะสมไม่เจอเลย หรือเจ้าพอจะช่วยข้าได้?”
หลินชวนฮวาได้ยินคำถามนี้ก็รีบเดินเข้าไปหานาง “แล้วหากเป็นลูกเลี้ยงของข้าท่านชอบหรือไม่? เหตุใดไม่แต่งนางเข้าตระกูลท่านล่ะ เด็กนั่นเคยชินเวลาถูกข้าทุบตี ต่อไปก็แค่เปลี่ยนมือมาเป็นท่านแทน!”
หลินหยาลังเล แม้ว่าลูกชายของนางจะเป็นคนโง่แต่ก็คือความจริง! ควรทำอย่างไรดี? หญิงผู้นั้นไม่เหลือบริสุทธิ์เลยด้วยซ้ำ!
หลินชวนฮวารีบตีเหล็กตอนร้อน “ในเวลานี้ยังต้องการอะไรมากมายอีก แค่หาผู้หญิงมาแต่งได้ก็ดีแล้ว จากนั้นก็ไม่ต้องให้นางออกไปพบปะผู้คน ขอแค่นางมีหลานให้แล้วช่วยทำงานบ้าน มีอะไรสำคัญไปกว่านั้นอีกหรือ? ท่านก็น่าจะรู้สถานการณ์ในครอบครัวตัวเองดี แถมหน้าตาของลูกเลี้ยงข้าก็นับว่าไม่เลว!”
หลินหยารู้สึกตื่นเต้นมาก นางเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว นางงดงามจริง ๆ หากหญิงสาวให้กำเนิดหลานในอนาคตออกมา จะต้องเป็นเด็กน่ารักอย่างแน่นอน!
ตัวนางเองรู้ดีลูกชายที่นางเลี้ยงมากับมือ นอกจากจะหน้าตาอัปลักษณ์แล้วยังโง่อีกด้วย!
“ย่อมได้อยู่แล้ว ข้าและเจ้าย่อมเกี่ยวดองกันได้! แต่นังเด็กบ้านั่นจะยินยอมหรือ?”
แน่นอนว่าครั้งนี้หลินชวนฮวาไม่กล้าทำเรื่องใหญ่โต บทเรียนจากครั้งที่แล้ว คำเตือนของผู้เฒ่ายังก้องอยู่ในหู นางจึงไม่กล้าตัดสินใจเอง
“มันไม่มีทางตอบตกลงอย่างเต็มใจแน่! นังเด็กคนนี้ไม่ค่อยรู้ตัวเอง นางไม่คู่ควรกับฉื่อโถวด้วยซ้ำ ทุกวันนี้จิตใจของนางแข็งกร้าวมาก ถ้าไม่ใช้วิธีการบางอย่าง ข้าเกรงว่านางจะไม่ตกลง”
แม้ว่าหลินหยาจะฉุนเฉียวอยู่เสมอ แต่นางก็เป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ดังนั้นในใจของนางจึงไม่สามารถเกิดความคิดอันน่ากลัวเช่นนี้ได้ เรื่องนี้นางจึงทำได้แค่เพียงทำตามแผนการของหลินชวนฮวา!
ทั้งสองคนทานอาหารกลางวันและพูดคุยกัน จากนั้นหลินชวนฮวาก็กลับไปที่หมู่บ้านเทพธิดาพร้อมกับฉื่อโถว
หลินหยาฝากฝังลูกชายกับหลินชวนฮวาให้ดูแลเขาอย่างดี ลูกชายเพียงคนเดียวของนาง แม้จะโง่เขลาแต่เขาก็เป็นที่รักดังดวงใจ!
แม้หลินชวนฮวาจะแอบดูถูกเขาอยู่เล็กน้อย แต่นางก็พยักหน้า อย่างไรก็ตาม ยังคงต้องดำเนินตามแผน
“ฉื่อโถว ไปกันเถอะ! อาจะพาเจ้าไปหาภรรยา!”
ฉื่อโถวไม่เข้าใจอะไรเลย แต่เมื่อกล่าวว่าจะพาไปหาภรรยากลับรู้ความขึ้นมาทันที! เขาเดินน้ำลายไหลยืดตามหลินชวนฮวาไปอย่างว่าง่าย
หลินหยามองดูพวกเขาจากไปโดยไร้ความกังวล! แค่นึกถึงหลานชายหน้าตาน่ารักที่กำลังจะมาเกิด ก็ทำให้นางรู้สึกไม่อยากยอมแพ้
เมื่อเห็นหลินชวนฮวากลับมาพร้อมกับหลานชายหน้าโง่ แม้ว่าเฉินผิงอันจะไม่พอใจนัก แต่เขาก็เป็นญาติฝั่งตระกูลแม่ของนาง ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เขาอาศัยอยู่ในห้องเดิมของเฉินเฉิงเยี่ย
ฉื่อโถวมีความสุขมากเพราะบ้านของเขาไม่ได้กว้างขวางและสว่างไสวเช่นนี้
เมื่อมื้ออาหารจบลง หลินชวนฮวาก็มุ่งหน้าไปที่โรงเก็บไม้และเรียกเฉินเถียนเถียนออกมา!
หลังจากปล่อยให้นางไร้ตัวตนอยู่ในบ้านหลังนี้มานาน ในที่สุดหลินชวนฮวาก็ตระหนักกับตนเองได้ว่าไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ยังดีกว่าต้องเลี้ยงหลานเอง หลินชวนฮวาลองคิดดูแล้ว ไม่รู้ว่าจะออกมาเป็นสภาพอย่างไร!
เฉินเถียนเถียนเดินออกมาอย่างสงบ แต่เฉินเฉิงเยี่ยที่กำลังจะไปเรียนในเมืองข้าง ๆ สงสัยว่าเหตุใดคนพวกนี้ถึงมาอยู่ตรงหน้าเขา? เจ้าโง่น้ำลายยืดนั่นคือใคร?
หลินชวนฮวาเดินไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับมือเฉินเถียนเถียน ถึงแม้ว่าเฉินเถียนเถียนจะสะบัดมืออย่างแรง แต่ก็ไม่สามารถหลุดจากผู้หญิงคนนี้ได้!
“เถียนเถียน ดูสิ นี่คือหลานชายแท้ ๆ ของข้า ช่วงนี้แม่ของเขาไม่อยู่บ้าน เจ้าต้องคอยดูแลเขาให้ดีล่ะ!”
เฉินเถียนเถียนจำได้ในทันที เมื่อไม่กี่วันก่อนหลินชวนฮวามากระซิบข้างหู บอกว่าต้องการให้แต่งงานกับหลานชายที่โง่เขลาของนาง ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้คือฉื่อโถวหลานชายหน้าโง่นั่น!
ในขณะเดียวกัน ทุกคนในหมู่บ้านก็รู้ว่าลูกเขยตระกูลเฉินเป็นคนโง่เขลา!
หญิงสาวขี้นินทาหลายคน ต่างคาดเดาว่าหลินชวนฮวาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อให้เฉินเถียนเถียนแต่งงานกับหลานชายที่โง่เขลาของนาง และแม่ของหลานชายที่โง่เขลาคนนี้ก็ฉาวโฉ่วในเรื่องหน้าไม่อายเช่นกัน!
หากเฉินเถียนเถียนแต่งเข้าตระกูลเช่นนี้ ดูเหมือนว่าวันข้างหน้าชีวิตของนางคงจะน่าสังเวชนัก!
แม้ว่าหยุนเคอจะไม่อยากฟังเรื่องซุบซิบเหล่านี้ แต่ตราบใดที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนนั้นคำพูดพวกนี้ก็กระทบเข้าไปในโสตประสาทของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ไม่แปลกนักที่แม่เลี้ยงจะปฏิบัติต่อลูกเลี้ยงไม่ค่อยดี หยุนเคอไม่เคยคิดจะข้องเกี่ยวกับนาง เพราะท้ายที่สุดแล้วตัวของหญิงสาวเองก็ไม่ได้เป็นพวกที่ชอบสร้างปัญหาให้ผู้อื่น
แต่ในวันนี้ เมื่อได้ยินว่ามีคนต้องการให้หญิงสาวแต่งงานกับคนโง่ ความโกรธที่อธิบายไม่ได้ก็ปะทุขึ้นมาในอกของเขา!
หากได้รับการปฏิบัติไม่ดีก็ทุกข์เพียงแค่ชั่วคราว แต่ทั้งชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่งสำคัญเพียงใด ผู้หญิงที่ชั่วร้ายคนนั้นสามารถคิดหาวิธีที่ร้ายกาจเช่นนี้ได้ ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ!
