สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 70 หักหลัง

ตอนที่ 70 หักหลัง

จิตใจของหญิงผู้นี้ช่างเลวทรามจริง ๆ ต้องการให้ลูกสาวดี ๆ แต่งงานกับคนโง่!

หลินชวนฮวารับมือไม่ถูกกับการเปลี่ยนแปลงนี้ นางตกตะลึงอยู่นานกว่าจะหาเสียงของตนเองเจอ!

“เถียนเถียนหากพูดกันอย่างมีมนุษยธรรม แม้ว่าฉื่อโถวจะดูงี่เง่าไปหน่อย แต่เจ้าไม่ต้องการผู้ชายที่ซื่อสัตย์หรือ? จากนี้ไปเขาจะเชื่อฟังและดูแลเจ้าอย่างดี”

เฉินเถียนเถียนพูดพลางร้องไห้ “แม่… ท่านจะฆ่าข้าหรือ? ก่อนหน้านี้ให้ข้าไปที่ตระกูลหลี่ พยายามที่จะทําลายความบริสุทธิ์ของข้าจนต้องเสี่ยงตายหนีออกมา และตอนนี้ท่านแม่ ก็จะส่งข้าไปอีกครั้งในหัวใจของท่านแม่… ข้าคู่ควรแค่กับคนโง่เท่านั้นหรือ?”

แม้ในใจหลินชวนฮวาจะอยากพยักหน้ารับ แต่นางจะกล้าดีอย่างไรต่อหน้าฝูงชนเช่นนี้?

หลินหยาไม่อยากสนใจความพัวพันระหว่างหญิงสาวสองคนในตระกูลเฉิน นางสนใจเพียงลูกชายเท่านั้น!

“ข้าไม่สน! ลูกชายของข้าเป็นเช่นนี้ เจ้าสัญญาว่าจะให้เขาแต่งงานกับลูกสาวเจ้า แม้ว่าทําไม่ได้ข้าก็จะไม่โทษใคร! แต่ดูสิเจ้าทําอะไรกับเขา? เมื่อคืนเขาไม่สบายมีไข้สูงทั้งคืน แต่อาของเขากลับนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ที่บ้านช่างดีจริง ๆ!”

แม้ว่าหลินชวนฮวาจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคนในหมู่บ้านเทพธิดาก็ต้องแสร้งทําเป็นอ่อนแอ ดังนั้นหลินหยาจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางในตอนนี้

“พี่ชาย! ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น อีกอย่างข้าก็ไม่ได้ตั้งใจ!”

หลินชวนฮวารู้ดีว่าแม้ตัวนางและพี่สะใภ้จะเลวร้ายพอกัน แต่อย่างไรพี่ชายก็รักนางด้วยใจจริง จึงทําได้เพียงส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพี่ชายเท่านั้น

แม้ไม่มีใครเห็นแต่หลินหยาก็สังเกตเห็นอย่างรวดเร็ว นางจึงเป็นเฉยและพูดออกมาด้วยเสียงอันดัง “หลินอี ข้าพูดได้แค่ว่าเรามีลูกชายเพียงคนเดียว ระหว่างลูกชายของท่านกับน้องสาวผู้ใดสําคัญกว่ากัน?”

หลินอี่เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบก้มหน้าลงไป ในตอนนี้หลินชวนฮวาตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก แม้แต่พี่ชายก็ไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือนางจึงไม่รู้ว่าจะจัดการกับหลินหยาอย่างไร

หลินชวนฮวาต้องการที่จะหันกลับไปขอความช่วยเหลือจากเฉินผิงอันที่อยู่ข้างใน จึงชําเลืองสายตาไปมองที่ลานบ้าน

การกระทําดังกล่าวทําให้เฉินเถียนเถียนรู้ถึงความตั้งใจของนางทันที!

เฉินเถียนเถียนที่กลายเป็นเพียงผู้ชมในสถานการณ์อันน่าตื่นเต้น จึงทำตามความต้องการของหลินชวนฮวา โดยการวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

“พ่อ! ออกมาเร็ว ๆ ตรงนี้มีคนมารังแกแม่!” แม้ว่าเฉินเถียนเถียนจะผอมบาง แต่เสียงของนางนั้นบาดแก้วหมาก

เมื่อเฉินผิงอันได้ยินเสียงที่น่ารําคาญนี้ ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการกร่นด่า “นังเด็กเหลือขอเจ้าพูดเรื่องอะไร? ปล่อยให้ข้านอนไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าให้ตาย!”

เอาเถอะ แม้พ่อคนนี้จะดูถูกเหยียดหยามลูกสาวคนเดียวของตน แต่เฉินเถียนเถียนก็ไม่ได้โกรธเคืองเช่นกัน เพราะต่อไปไม่ใช่ตนที่จะเป็นฝ่ายต้องทนทุกข์

“พ่อ ท่านพูดอะไร? เหตุใดไม่รีบลุกมาดูท่านแม่ล่ะ? ไม่ใช่ว่าท่านรักนางที่สุดหรือ? แม่… อย่าเพิ่งเข้าไปหาท่านพ่อเลยเดี๋ยว ท่านพ่อจะเห็นหน้าบวม ๆ ของท่าน!”

หลินชวนฮวาคาดหวังว่าเฉินผิงอันจะออกมาช่วย แต่นางก็รู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมากเมื่อนางเด็กขี้ครอกนี้ตะโกนออกมา

“เถียนเถียน นี่คือพี่สะใภ้ของแม่ พี่สะใภ้คนโตก็เปรียบเสมือนเหมือนมารดา ดังนั้นแม่จึงโต้ตอบอะไรไม่ได้”

คําพูดเหล่านี้ทําให้เฉินเถียนเถียนอยากปรบมือให้กับนาง หลินชวนฮวาสามารถแสดงความเสียใจได้ถึงเพียงนี้ ย่อมง่ายที่จะกลับขาวเป็นดํา!

แต่ ณ เวลานี้… เฉินเถียนเถียนยังคงต้องทนคลื่นไส้และให้ความร่วมมือกับหลินชวนฮวา!

“ท่านแม่พูดอะไร? แม้ว่านางจะเป็นพี่สะใภ้คนโตของตระกูลท่าน แต่ตอนนี้ท่านแม่แต่งเข้าตระกูลเราแล้วนับว่าเป็นคนของตระกูลเฉิน ถึงอย่างไรท่านพ่อย่อมปกป้องท่านแม่อย่างแน่นอน!”

คําพูดเหล่านี้กล่าวตรงใจคนในหมู่บ้าน ป้าหวงจึงเดินออกมา “จริงด้วย! ลูกผู้ชายหากปกป้องผู้หญิงของตนไม่ได้ ก็อย่าโผล่หัวออกมาให้อับอายผู้คนเลย!”

เฉินเถียนเถียนยิ้ม ป้าหวงช่างเป็นผู้ช่วยที่พระเจ้าส่งมาจริง ๆ เนื่องจากเฉินผิงอันเพิ่งเหยียดหยามบุตรสาวของตนไป จะปล่อยให้ลอยตัวไม่ได้เช่นกัน

“พ่อ! หากท่านไม่รีบออกมาแม่คงถูกทุบตีจนตาย! แม้ว่านางจะไม่ใช่ภรรยาคนแรกของท่าน แต่นางก็รับใช้ท่านมาตั้งหลายปี”

น้ำตาของหลินชวนฮวาแห้งเหือดไปในทันที!

ไม่ใช่ว่าบาดแผลในใจของนางคือการตายจากไปของนางหยุนผู้ถูกกล่าวขานหรอกหรือ? แต่นางเด็กบ้านี่กลับเอาแต่พูดถึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

แม้ว่าหลินชวนฮวาแทบอยากจะฆ่าเฉินเถียนเถียนให้ตาย แต่ในที่สุดคําพูดพวกนี้ก็ทําให้เฉินผิงอันลุกขึ้นมา!

เขาเดินออกจากห้องอย่างสุดจะทน และเมื่อเห็นว่ามีคนล้อมอยู่มากมายก็ยิ่งหงุดหงิด!

“นังเด็กเวร เจ้าร่วมมือกับคนนอกเพื่อรังแกแม่ของเจ้าใช่หรือไม่?”

ดวงตาของเฉินเถียนเถียนแดงราวกับสะเทือนใจอย่างรุนแรง แต่ความจริงคือการเสแสร้ง! สําหรับพ่อผู้โง่เขลาคนนี้ ไม่สามารถทําให้เฉินเถียนเถียนรู้สึกอะไรได้เลยจริง ๆ !

“เหตุใดท่านพ่อถึงพูดเช่นนี้? ต่อให้อยากรวมตัวกับคนนอกรังแกแม่ ข้าก็ไม่มีทางหาครอบครัวของแม่เจอแน่นอน! นั่นไม่เท่ากับข้ารนหาที่ตายหรือ? ท่านกล่าวหาว่าข้าร่วมมือกับคนนอกทันที่ที่ออกมา ท่านอยากฆ่าข้าให้ตายเลยหรือ? ข้าอยากจะถามสักคําข้าเป็นลูกสาวของท่านหรือไม่?”

เฉินผิงอันฉายแววตาแห่งความรู้สึกผิดออกมาชั่วพริบตาเฉินเถียนเถียนสังเกตเห็นปฏิกิริยาแรกของเขาในทันที แสดงว่าต้องมีปัญหาอื่นเกี่ยวกับตัวตนของร่างเดิม อย่างไรก็ตาม ก่อนจะสืบสวนที่มาชีวิตของนางเฉินผิงอันยังคงเป็นพ่อและนางก็ไม่อาจ ปฏิเสธได้!

แต่อย่างน้อยเมื่อรู้เรื่องนี้ เฉินเถียนเถียนก็โล่งใจมาก แม้จะดูเหมือนว่าไม่มีทางรอดพ้นจากแผนการของเฉินผิงอัน แต่นี่เป็นข่าวดีที่ใหญ่ที่สุด

เฉินผิงอันกระพริบตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตะคอกเสียงดัง “นังเด็กขี้ครอกนี่อวดเก่งนักหรือ? หากข้าไม่ใช่พ่อเจ้าแล้วใครจะเป็นใครจะอยากมีลูกสาวที่น่าอับอายเยี่ยงนี้!”

“เจ้าไม่อยากแต่ข้าอยาก! ข้าเคยบอกแล้วว่าให้เจ้ายกเด็กคนนี้ให้ข้า แต่เจ้ากลับไม่ยินยอม!”

ท่ามกลางฝูงชน จี๋ซื่อพูดขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเฉินเถียนเถียนมาอยู่ข้างหลัง

แม้ว่าเฉินผิงอันจะหยิ่งผยอง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะต่อกรกลับพี่สะใภ้ของตน หากเขากล้าดูหมิ่นจี๋ชื่อ เฉินผิงเหอพี่ชายของเขาคงไม่ให้การช่วยเหลืออะไรอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกผู้เฒ่า เฉินผิงอันรู้ดีว่าสถานะของตนเป็นอย่างไร

“หลินชวนฮวา ไม่ใช่ว่าเจ้าแสร้งเป็นคนใจกว้างเสมอ เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนภายนอกหรอกหรือ? เป็นเพราะเจ้าทําให้เฉินเถียนเถียนถูกพ่อของนางเข้าใจผิด เจ้าจะไม่กล่าวอะไร สักหน่อยหรือ?”