สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 76 ออกจากตระกูล
ตอนที่ 76 ออกจากตระกูล
ผ่านไปนานกว่าเฉินผิงอันจะกล่าวออก “นางหยุนตายไปหลายปีแล้ว แม้จะตามหาจนเจอ ใครจะรู้ว่านางเป็นคนที่พวกเขากําลังตามหาจริง ๆ ท่านผู้เฒ่า ท่านระแวงเกินไปหรือไม่?”
ท่านผู้เฒ่าใหญ่จ้องมองเฉินผิงอันด้วยความเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้า ชายหนุ่มที่ซื่อสัตย์ผู้นั้น กลายเป็นแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อใด?
“เฉินผิงอัน เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไม่มีใครหาเจอ? หน้าตาของนางหยุนในตอนนั้นก็คล้ายคลึงกับนังหนูในตอนนี้ แค่นี้ก็เพียงพอให้คนจดจําได้! นอกจากนี้ตระกูลใหญ่ยังมีวิธี การตรวจสอบมากมาย เจ้าไม่รู้หรือ? ไม่ว่าจะเป็นการตรวจเลือด หรือปานบนร่างกาย ย่อมหาหลักฐานได้เสม อ!”
“แทนที่จะกลัวว่าจะมีคนมาตามเจอ เหตุใดเจ้าจึงไม่คิดว่านี่ก็เป็นลูกสาวของเจ้าคนหนึ่งล่ะ! นางแต่งกับเจ้าด้วยสินเดิมทั้งหมดและยังให้กําเนิดลูกสาว แต่ตอนนี้เจ้าใช้สมบัติของผู้อื่น แล้วยังปฏิบัติต่อลูกสาวของนางไม่ดี เจ้ายังมีสํานึกอยู่หรือไม่? หมู่บ้านเทพธิดาจะยอมรับสัตว์ร้ายเช่นเจ้าได้หรือ?”
“ตกลง หากเจ้าไม่อยากแยกตระกูล! ถ้าอย่างนั้นก็ออกไปจากหมู่บ้านเทพธิดาได้เลย เจ้าไม่สามารถอยู่ที่นี่อีกต่อไป! เพื่อไม่ให้ภาพลักษณ์หมู่บ้านของเราเสียหาย!”
แน่นอนว่าเฉินผิงอันไม่เต็มใจที่จะออกจากหมู่บ้านเทพธิดา แม้ว่าโฉนดที่ดินจะเป็นของเขา แต่ที่ดินก็ไม่สามารถเอาไปได้! เมื่อเขาจากไป นั่นหมายความว่าเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว!
.
“แยกไปเถอะ แต่ต้องหาข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้ จะปล่อยให้คนทั้งหมู่บ้านต้องทนทุกข์ไปกับเจ้าไม่ได้”
ผู้เฒ่าสี่กล่าวประโยคนี้ขึ้นมา เฉินเถียนเถียนรู้ว่าผู้เฒ่าคนนี้เป็นคนเจ้าเล่ห์และมีแผนการ! แต่ไม่รู้ว่าแผนนั้นคืออะไร?
“ต้องหาข้อแก้ตัวให้ได้! นังหนูข้าทําผิดต่อเจ้าในเรื่องนี้ ในเมื่อชื่อเสียงของเจ้าเป็นเยี่ยงนี้แล้ว ถ้าคนที่แต่งงานกับเจ้าไม่สนใจ เจ้าก็จะไม่ต้องสนหรอก แต่หากเจ้ากังวลก็แค่อยู่ในหมู่บ้านเพื่อดูแลคนแก่ชรา! ไม่เป็นไร แค่บอกดวงชะตาของเจ้าขัดกับดวงของพ่อก็พอ!”
ผู้เฒ่าหกทําตามความคิดนี้ทันที! ทุกคนรู้ว่าสิ่งที่เฉินเถียนเถียนทํานั้นไม่ดีนัก แต่สาเหตุที่นางต้องทําแบบนี้คือเฉินผิงอันพ่อของนาง!
เฉินเถียนเถียนเย้ยหยัน หากวันหนึ่งชาวบ้านรู้ว่าเฉินผิงอัน ไม่ใช่บิดาผู้ให้กําเนิดนาง คงจะตกใจเป็นอย่างมาก! ท้ายที่สุดแล้ว ความคับข้องใจและทุกข์ทรมานเหล่านี้ก็ไร้เหตุผล
อย่างไรก็ตาม ต่อให้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาในตอนนี้ เฉินผิงอันย่อมปฏิเสธอย่างแน่นอน และจะทําให้การสืบสวนเขา ในอนาคตยากยิ่งขึ้น ดังนั้นเฉินเถียนเถียนจึงทําได้เพียงแค่ ยอมรับมัน!
“เอาล่ะ! ชื่อเสียงหรืออะไรนั้นไม่สําคัญ อย่างน้อยเจ้าก็มีชีวิตอยู่รอดได้!”
ท่านผู้เฒ่าใหญ่ยืนขึ้นกล่าวข้อสรุปนี้ แม้ว่าเขาจะช่วยให้หญิงผู้นั้นฟื้นคืนมาไม่ได้ แต่ในที่สุดเขาก็ได้ต่อสู้เพื่อนาง!
“แต่เดิมที่ดินเป็นของนังหนูคนนี้ ตอนนี้ให้แบ่งออกเป็นสองไร่ นับว่าดีที่สุด… ข้าเชื่อว่าที่ดินสองไร่นี้ จะทําให้นางอยู่รอดได้! สําหรับที่พักอาศัยนั้น ข้าจะให้คนสร้างห้องสองห้องสําหรับนางตรงที่ดินรกร้างในเชิงเขาตามแบบของตระกูลเฉิน!”
เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงอันนั้นไม่พอใจ เหตุใดนางเด็กขี้ครอกนี่ถึงได้อยู่อาศัยในบ้านราวกับเป็นที่ของตัวเอง! แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรผู้เฒ่าก็จ้องมาที่เขาอย่างดุเดือด
“หากเจ้าไม่พอใจ ก็ออกไปจากหมู่บ้านเทพธิดาของข้าซะ!”
เพียงแค่คําเดียวก็ทําให้เฉินผิงอันโกรธจัดจนดวงตากลายเป็นสีแดง เขาทําได้แค่มองเฉินเถียนเถียนด้วยสายตาอาฆาต!
เฉินเถียนเถียนย่อมรู้ดีว่า การที่ผู้เฒ่าใหญ่กล่าวออกมาเช่นนี้ ถือเป็นประโยชน์สูงสุดแก่ตัวนาง ดังนั้นแม้ว่านางจะไม่เต็มใจ แต่ก็ทําได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น!
การออกจากตระกูล เอกสารจะถูกร่างขึ้นโดยหัวหน้าหมู่บ้าน! ตอนนี้เฉินเถียนเถียนได้ตัดขาดจากตระกูลแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็มีเอกสารแล้วเช่นกัน!
“เป็นธรรมดาที่คนเราต้องกตัญญูต่อบุพการี! การเลี้ยงนังเด็กนี่ให้โตมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ข้ายังต้องการให้นางตอบแทนบุญคุณ!”
เป็นครั้งแรกที่เฉินเถียนเถียนและท่านผู้เฒ่าได้พบเจอคนหน้าด้านขนาดนี้!
ท่านผู้เฒ่าโกรธจนกระอัก!
“แค่ก… เฉินผิงอัน สมองเจ้ามีปัญหาหรือเปล่า แค่ก แค่ก! เจ้ากล้าทวงบุญคุณกับเด็กหญิงที่อายุไม่ถึงสิบสี่ เป็นคนหน้าไม่อายหรืออย่างไร?!”
ผู้เฒ่าพูดพร้อมชี้ไปที่หัวหน้าหมู่บ้านด้วยนิ้วอันสั่นเทา “เขียนคําพูดของข้าลงในเอกสาร! ไม่จําเป็นต้องทดแทนบุญคุณ หากเฉินผิงอันและครอบครัวของเขาตามรังควานนังหนูคนนี้ ให้ไล่ออกจากหมู่บ้านไปให้หมดถือว่าเป็นศัตรูกัน!”
หัวหน้าหมู่บ้านรีบลุกขึ้นเอามือลูบหน้าอกท่านผู้เฒ่าให้ใจเย็นลง ท่านผู้เฒ่ายังตายไม่ได้ ไม่อย่างนั้นหัวหน้าหมู่บ้านคงต้องรับมือกับความโกลาหลนี้ หากเป็นเช่นนั้นเขาคง ร้องไห้ไม่ออก!
“ทําตามที่ท่านผู้เฒ่าบอก ไม่ต้องห่วง พวกเราหลายคนจับตาดูอยู่ อย่าปล่อยให้นางต้องทนทุกข์ตลอดไป!”
ในที่สุดท่านผู้เฒ่าก็ควบคุมลมหายใจได้ และจ้องมองหัวหน้าหมู่บ้านที่กําลังเพิ่มสิ่งนี้ลงในเอกสารการแยกตระกูล มีเพียงเฉินผิงอันเท่านั้นที่โกรธแค้น!
อย่างไรก็ตาม ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าก็ไม่มีใครกล้ากล่าวอันใดออกมา!
เฉินเถียนเถียนถือว่าได้ในสิ่งที่ใฝ่ฝัน และพื้นที่รกร้างสําหรับสร้างบ้าน แล้วก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านของหยุนเคอด้วย
ท่านผู้เฒ่าแก่มากแล้ว และเมื่อระเบิดอารมณ์โกรธขึ้นมาอีกครั้ง อาการไอของเขาจึงแย่ลง! เขามองที่ไปเฉินผิงอันก่อนจะจากไปและถอนหายใจด้วยความผิดหวัง!
เฉินผิงอันพาหลินชวนฮวากลับบ้าน และรับโฉนดที่ดินที่เปลี่ยนเป็นชื่อของเฉินเดียนเถียนอีกครั้ง! นอกจากนี้เขายังต้องยืมเงินยี่สิบตําลึงจากครอบครัวที่คุ้นเคยกัน และมอบให้หัวหน้าหมู่บ้านเพื่อสร้างบ้าน!
ฝูงชนค่อยๆ แยกย้ายกันไปจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านท้ายที่สุดแล้ว แต่ละครอบครัวก็มีเรื่องของตัวเองที่ต้องจัดการ!
เฉินผิงอันมองเฉินเถียนเถียนด้วยแววตาอาฆาตมาดร้ายอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินนาหลินชวนฮวาและเฉินเฉิงเย่ออกจากบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ไม่สนใจเฉินเดียนเถียนที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น!
จี้ชื่อยิ้มด้วยความพึงพอใจ แม้ว่านางจะบอกว่าการสูญเสียนี้ เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ แต่ในอนาคตเฉินเถียนเถียน จะสบายยิ่งขึ้น!
“เถียนเถียน วันนี้พ่อเจ้าโกรธมาก ถ้ากลับไปอาจจะโดนตีเอาได้ ไปอยู่บ้านป้าใหญ่ก่อนเถอะ! แม้ว่าจะมีไม่กี่ห้องในบ้าน แต่เจ้าก็ไปอยู่กับท่านย่าได้! เตียงนอนเล็กที่อยู่ข้างๆ เจ้านอนไปก่อนนะ!”
เฉินเถียนเถียนได้ยินมานานแล้วว่าท่านย่าผู้นี้ แต่ก่อนนั้นพึงพอใจในตัวนางหยุนมาก ต่อมาเมื่อหลินชวนฮวาเข้ามา ท่านย่าก็ไม่ยอมรับนาง! จนท้ายที่สุด เฉินผิงอันยืนกรานที่จะแต่งงานกับนางให้ได้ หญิงชราจึงโกรธจนล้มป่วยอยู่บนเตียง!
เฉินเดียนเถียนรับรู้ได้จากความทรงจําของ เสี่ยวเถียนเถียนว่าท่านย่านั้นเป็นคนใจดีมีเมตตา ดังนั้นเฉินเถียนเถียนจึงยินดีอย่างมากที่จะได้ไปเยี่ยมนาง!
“ก่อนที่แม่ของเจ้าจะเข้ามาอยู่ในบ้าน ชีวิตของป้าใหญ่นั้นยากลําบากนัก ท่านย่าของเจ้าพอใจในตัวสะใภ้เล็กคนนี้มาก! แม้แต่ข้ายังเทียบไม่ติด!”
