สามีข้า คือพรานป่า - ตอนที่ 77 ความจริง
ตอนที่ 77 ความจริง
จี๋ชื่อโอบไหล่ของเฉินเถียนเถียนพร้อมกับถอนหายใจ!
เรื่องราวของคนในอดีต เฉินเถียนเถียนคิดว่านางไม่มีสิทธิ์ที่จะถอนหายใจ ดังนั้นจึงได้แต่ก้มหน้าลงโดยไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ !
จี๋ชื่อยังคงหยุดปากของนางไม่ได้จึงพูดต่อ “ถึงตอนนั้นข้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ข้ารู้สึกว่าท่านย่าของเจ้ารู้สึกผิดกับเรื่องบางอย่างต่อแม่ของเจ้า! หลังจากนั้นนางจึง พยายามทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางไม่ให้พ่อของเจ้าแต่งงานกับหลินชวนฮวา นี่ก็น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกัน!”
รู้สึกผิด?
แหล่งข้อมูลชั้นยอด!
เป็นไปได้ไหมที่ท่านย่าผู้นี้เคยทําอะไรให้นางหยุนเสียใจ? ไม่อย่างนั้นจะรู้สึกผิดได้อย่างไร?
จากนั้นไม่นาน เฉินเถียนเถียนก็ถูกจี๋ชื่อจัดแจงให้พักในห้องที่ท่านย่าอาศัยอยู่ แม้ว่าท่านย่าจะนอนซมอยู่บนเตียง แต่บางครั้งก็มีสติชัดเจน บางครั้งก็สับสน!
อย่างเช่นตอนนี้ที่นางเห็นใบหน้าของเฉินเถียนเถียน ซึ่งเหมือนกับนางหยุนผู้ล่วงลับ ดวงตาของนางก็ฉายแววความรู้สึกผิดออกมา
“จิงเอ๋อ…เป็นแม่เองที่ไม่ดีที่รั้งเจ้าไว้ให้แต่งงานกับผิงอันเดิมที่ข้าอยากให้ลูกชายคนนี้มีความสุข ใครจะไปรู้ว่ามันจะทําร้ายเจ้าและลูกสาวของเจ้า!”
หมายความว่าอะไร? หญิงชราที่อยู่ตรงหน้าบังคับให้นางหยุนแต่งงานกับเฉินผิงอันงั้นหรือ?
เฉินเถียนเถียนที่สงสัยใคร่รู้เรื่องราว ดังนั้นนางจึงเดินไปพูดกับหญิงชราที่แววตาแตกสลาย “เพราะเหตุใด? เหตุใดท่านถึงต้องการให้ข้าแต่งงานกับเฉินผิงอัน?”
แม่เฒ่าเฉินพูดอย่างเลื่อนลอย “เพราะเด็กคนนั้น ชอบเจ้า! ผิงอันเป็นลูกที่ข้ารักที่สุดในชีวิต เขาชอบสิ่งไหนแน่นอนว่าข้าต้องหาวิธีช่วยให้เขาได้มันมา!”
อะไรนะ?
เฉินผิงอันชอบนางหยุน?
ทําไมถึงไม่เคยมองเห็นมันล่ะ?
เฉินเถียนเถียนคิดว่าดวงตาของนางยังคงเฉียบคมและ อ่านสายตาของคนไม่ผิด ทุกครั้งที่เฉินผิงอันกล่าวถึงนางหยุนแววตาของเขามีแต่ความเกลียดชัง!
“เถียนเถียนไม่ใช่ลูกของเฉินผิงอันหรือ?”
แม่เฒ่าเฉินเบิกตากว้างและพึมพําในลําคอ “ไม่ใช่… ข้าช่วยชีวิตจิงเอ๋อไว้ในตอนนั้นจึงเอ๋อมีลูกแล้ว แต่ผิงอันบอกว่าเขาไม่สนใจ! จิงเอ๋อ… ผิงอันบอกข้า เขาบอกว่าจะปฏิบัติต่อเด็กคนนั้นเหมือนลูกของเขาเอง จิงเอ๋อ… ขอแค่เจ้าอยู่ที่นี่!”
เอาล่ะ! เฉินเถียนเถียนเข้าใจแล้ว หญิงชราตรงหน้าบังคับให้หยุนจิงเอ๋อแต่งงานกับเฉินผิงอัน ด้วยบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตหยุนจิงเอ๋อเอาไว้
หยุนจิงเอ๋อไม่เคยคิดที่จะประนีประนอมเลยแม้แต่น้อย หรือว่าก่อนหน้านี้จะเคยได้รับความบอบช้ําทางจิตใจ หรือว่าคนรักของนางตายไปแล้ว เหลือเพียงเด็กอาภัพคนนี้ ดังนั้นจึงไม่สนใจที่จะแต่งงานกับชายป่าเถื่อนแบบนี้!
เฉินเถียนเถียนรู้สึกอยู่เสมอว่าหญิงชราตรงหน้ายังรู้ความลับบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้ ดังนั้นใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ดีที่สุด ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ทุกคนต่างออกไปทําเรื่องอื่น ๆ !
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้แม่เฒ่าเฉันเริ่มสับสน!
“ผิงอัน ผิงอันของแม่! เหตุใดเจ้าไม่มาหาแม่ล่ะ?”
อาการของแม่เฒ่าเฉันคงจะประมาณนี้ ตอนนี้ นางกําลังสับสน แม้ว่านางอยากคิดอะไรก็เกรงว่าจะทําไม่ได้แล้ว!
เฉินเถียนเถียนทําได้เพียงวางทุกอย่างไว้ชั่วคราว แล้วล้มตัวลงบนเตียงไม้เล็ก ๆ นั้น!
ถึงจะนอนบนกองไม้มานานจนชินแล้ว แต่เนื่องจากมีที่ที่นุ่มกว่า เฉินเถียนเถียนจะรู้สึกไม่สบายได้อย่างไร?
แม้ว่าจะมีหญิงชราแปลกหน้าอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานความง่วงของตัวเองได้! ในไม่ช้า เฉินเถียนเถียนก็ผล็อยหลับไป
หญิงชราพูดพร่ำทั้งน้ําตาและในที่สุดก็ผล็อยหลับไปเช่ นกัน
วันรุ่งขึ้นเฉินเถียนเถียนตื่นแต่เช้าตรู! ไม่ได้กลับไปที่ ลานบ้านตระกูลเฉินทั้งวัน แม้ว่าในบ้านนั้นจะไม่มีอะไรให้ต้องคิดถึงแต่ถึงอย่างไร นางก็ไม่สามารถปล่อยเรื่อง เฉินเฉินไปได้!
แม้ว่าเฉินเถียนเถียนจะไม่สนใจเขาก็ได้ แต่เขาก็เป็นเด็กดีคนหนึ่ง หากแม่ของเขาไม่สนใจ และปล่อยให้อดอยากจนตาย มันต้องแย่แน่ ๆ ด้วยจิตวิญญาณของตํารวจผู้รักในความยุติธรรมจึงทําให้นางปล่อยวางไม่ได้!
ตอนนี้หยุนเคอลงจากภูเขาและกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่ง ของหมู่บ้านอย่างเป็นทางการแล้ว แน่นอนว่าเขาก็อยู่ในเหตุการณ์สําคัญเมื่อวานนี้ด้วย!
ในตอนนั้น หยุนเคอไม่สามารถยืนหยัดข้างนางได้ ด้วยเกรงว่าจะทําให้หญิงสาวที่เสียชื่อเสียงยิ่งแย่ลงไปอีก!
เขากังวลว่าหญิงสาวอาจจะถูกทุบตีอย่างรุนแรงเมื่อกลับมาถึงบ้าน ดังนั้นเขาจึงหลบซ่อนตัวอย่างเงียบ ๆ อยู่ระแวกบ้านตระกูลเฉิน หากเกิดอันตรายถึงชีวิต เขาจะได้ออกมาช่วยหญิงสาวได้ทัน!
ถึงไม่สามารมาจะมาจากผู้ใดคิดเลยว่าบาง
หยุนเคอได้แต่สงสัย เขาไม่ใช่คนที่ใจดีนัก แต่เหตุใดเขาถึงไม่สามารถปล่อยเรื่องของหญิงสาวไปได้ เขาคิดว่าทั้งหมดนี้น่าจะมาจากผู้หญิงคนนี้ที่ดึงดูดความอยาก รู้อยากเห็นของตัวเอง แต่ก็ไม่คาดคิดเลยว่าบางครั้งก็เกิด ความรู้สึกดี ๆ และหัวใจเต้นแรงจากความอยากรู้อยากเห็นเหล่านี้
ดูเหมือนว่าหยุนเคอไม่รู้ว่านางจะไม่กลับบ้านในคืนก่อน แต่ไปอาศัยอยู่ที่บ้านป้าใหญ่จี้!
เมื่อเฉินเฉินตื่นนอนขึ้นมา หลินชวนฮวาไม่ได้ออกไปไหนแต่ก็ไม่เหลืออะไรไว้ให้เด็กน้อยได้กิน!
เฉินเฉินเดินไปรอบ ๆ ห้องครัวและพบว่าไม่มีใครเก็บอะไรไว้ให้เขากินจริง ๆ เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าแม่ต้องการให้เขาอดอาหาร!
หัวใจดวงน้อยของเฉินเฉินทําใจเรื่องความหิวได้นานแล้ว จากนั้นเขาก็คิดว่าถึงเวลาที่พี่สาวต้องสอนเขาอ่านหนังสือ
เขาจึงแอบมาที่โรงเก็บไม้ แต่รออยู่นานก็ไม่มีส้มเสียงของพี่สาว แม้กระทั่งผ้าปูที่นอนที่เก่าจนโทรมก็หายไป!
เขาหงุดหงิดมากเพราะกลัวว่าแม่ของเขาจะจับพี่สาวแต่งงานกับคนโง่นั่นจริง ๆ จึงรีบวิ่งออกไปอยู่ตรงหน้าหลินชวนฮวา
“แม่ พี่สาวล่ะ? พี่สาวอยู่ที่ไหน?”
หลินชวนฮวาฉุนเฉียวขึ้นมาทันที ลูกชายที่นางให้กําเนิดมาอย่างยากลําบาก เอาแต่นึกถึงนังเด็กบ้านั้นนี่ไม่เท่ากับ เป็นการตบหน้านางหรือ?
ดังนั้นนางจึงยกมือขึ้นตบหน้าเฉินเฉินอย่างแรงจนเด็กน้อยหูอื้อ ปากแตกจนมุมปากมีเลือดซึมออกมา!
“ข้าเลี้ยงเจ้ามาตั้งหลายปี แต่ใจของเจ้ากลับคิดถึงแต่นังบ้านั่น! ออกไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้!”
เฉินเฉินทรุดลงกับพื้น ไม่เคยคิดเลยว่า แม่จะโหดร้ายกับตนเช่นนี้ เขาตกตะลึงอยู่ครึ่งค่อนวัน ลืมแม้กระทั่งจะร้องไห้
แต่หลินชวนฮวาหาได้สนใจเขา นางลุกขึ้นและเดินผ่านเฉินเฉินออกไปข้างนอก บางครั้งก็ใช้เท้าเตะเด็กน้อยอย่างรุนแรง
เฉินเฉินได้แต่ปิดปากของเขาเอาไว้ ไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้! เขารู้ว่าในเวลานี้ร้องไห้ไปก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรเฉินผิงอันก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน และไม่มีใครต่อสู้กับหลินชวนฮวา เพื่อปกป้องเขาได้
