สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 10 ลิตตี้ ฝึกสำหรับใช้งานจริง - novel-lucky

10 ลิตตี้ ฝึกสำหรับใช้งานจริง

เมื่อหนูบอกกับคู่รักที่ร้านอาหารที่หนูอยู่มาตลอดเวลา เกี่ยวกับความสำเร็จที่เป็นนักดาบอย่างเป็นทางการ พวกเขาเตรียมงานเลี้ยงให้หนู เพื่อแสดงความหวังดีเต็มที่: สตูว์เนื้อ ข้าวออมเล็ต และพิซซ่าไก่ ที่ลิตตี้กินเมื่อเธอมาที่นี่ครั้งแรก จานมันใหญ่อย่างผิดปรกติสำหรับคนคนเดียว แต่สำหรับลิตตี้ มันพอดีเลย

ในท้ายที่สุดเธอกินเกลี้ยงจานโดยไม่ทิ้งแม้แต่ข้าวไว้หนึ่งเม็ด

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ! มันอร่อย!”

“ฟุฟุฟุ ยินดี ลิตตี้-จัง* ลุงดีใจที่หนูมีความสุขกับอาหารมากๆ!”

TLN: ไว้เรียกเด็ก, หนู

เพราะคู่รักไม่มีลูกหลาน ลิตตี้ที่น่ารักและกำลังใจสูงนั้นเหมือนกับลูกสาวของพวกเขา พวกเขาอยากจะทำอาหารมากมายและเอาใจเธอไม่จบไม่สิ้น

อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ช่วยก่อนมื้ออาหารตลอด และทำความสะอาดหลังจากนั้น และแม้แต่ช่วยงานร้านเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีเวลา มันไม่มีที่ให้พวกเขาทั้งสองคนคัดค้าน

ในทางกลับกัน พวกเขาก็กังวลเกี่ยวกันเธอด้วย เพราะลิตตี้อยากจะเป็นนักผจญภัย มันเป็นความรู้สึกกังวลเดียวกันกับที่พ่อแม่ของลิตตี้มี

“เธอจะเริ่มฝึกสำหรับใช้จริงพรุ่งนี้ ใช่มั้ย? หนูจะไปสู้กับปีศาจมั้ย?”

“ใช่ เราเป็นนักผจญภัยค่ะ ดังนั้นมันเลี่ยงไม่ได้”

“เข้าใจแล้ว…”

คู่รักได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวมากมายของมนุษย์ที่ถูกฆ่าโดยปีศาจ ในบางกรณี แม้แต่เมืองทั้งเมืองก็ถูกทำลาย

เดชะบุญ เมืองโทปาสนั้นปลอดภัยเพราะนักผจญภัยล่าปีศาจอย่างต่อเนื่อง

แม้อย่างนั้น เรื่องราวของสิ่งมีชีวิตที่ถึงชีวิตได้ ยังถูกได้ยินบางครั้งบางคราาว

“ลิตตี้-จัง ถ้าในอนาคต หนูไปต่อไม่ได้และอยากจะหาที่ปลอดภัย กลับมาที่นี่นะ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป เราจะอยู่ที่นี่เพื่อหนูตลอดไป”

“ค่ะ หนูรู้ หนูจะทำให้มั่นใจว่าจะรอดชีวิตไม่ว่ายังไง”

“นั่นใช่แล้ว พูดถึงแล้ว รับนี่ไป เงินค่าขนม”

“หนูได้บอกลุงไปแล้วว่าลุงไม่ต้องจ่ายหนูก็ได้ มันเป็นเงินที่ร้านได้มานะคะ”

“ลุงอยากให้หนูรับมัน เพราะหนูช่วยเราได้มาก”

ปฏิสัมพันธ์นี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในอดีต หลังจากที่ทั้งผลักทั้งดัน คู่รักได้ยอมแพ้ สำหรับคู่รักที่ไม่ใช่ทั้งหนุ่ม หรือมีลูกซักคน พวกเขาไม่คิดว่าพวกเขาต้องเก็บเงินมากมาย เพราะการใช้ชีวิตอยู่ประจำวัน ไม่ได้ใช้เงินมากขนาดนั้น

พวกเขากังวลเกี่ยวกับลิตตี้มากกว่า ที่ยังต้องอยู่อีกหลายปี แม้ว่าคู่รักมีความคิดอย่างนั้น ความมุ่งมั่นตั้งใจของลิตตี้ ได้ทำให้พวกเขายอม

แต่วันนี้ มันต่างออกไป

“ฟังนะ ลิตตี้-จัง เราหวังสำหรับควาปลอดภัยของหนู ดังนั้นถ้าเงินนั่นช่วยหนูได้ แม้แต่แค่เล็กน้อย เราจะมีความสุขมากกว่าถ้าหนูรับมันไป

“…ลุง?”

“หนูไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรา เราโอเคแล้วที่นี่ ยังมีคนทีมาร้านเรา”

อย่างที่คาดลิตตี้ไม่มีทางเลือกนอกจากรับเงิน หลังจาที่ถูกบอกแบบนี้ เธอลังเลมาก เพราะพวกเขาได้ลำบากเตรียมงานเลี้ยงสำหรับเธอแล้ว เพื่อที่จะฉลองความสำเร็จของเธอ

อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแล้ว ลิตตี้ตัดสินใจจะรับเงินมาเป็นการรับความปรารถนาดีของพวกเขา

ความเมตตาของคู่รักมีอายุ ทำให้ลิตตี้จำได้นิดหน่อย ถึงพ่อแม่เธอ กลับไปที่หมู่บ้าน

***

การฝึกมีอยู่ในพื้นที่ของสมาคมนักดาบ การฝึกประกอบไปด้วย การเตรียมอุปกรณ์แคมป์ เลือกจุดตั้งแคมป์ และเตรียมวิธีที่จะขนอาหาร การฝึกใช้งานจริงที่กว้างทำให้ผู้เริ่มต้นรู้สึกเหมือนพวกเขาอยู่ในปัญหามากมาย

นักผจญภัยไม่เพียงแต่สู้กับปีศาจ แต่กับธรรมชาติด้วย

การฝึกทั้งหมดถูกกระทำโดยการจัดปาร์ตี้หลอก และแบ่งงานระหว่างพวกเขา มันมีหลายอย่างที่นักผจญภัยจำเป็นต้องทำ แต่บางเวลา เรื่องที่มีปัญหาที่สุด ถูกรับมือโดยสมาชิกปาร์ตี้ของพวกเขาเอง

“ผู้ฝึกสอน ผมไม่อยากจะอยู่ในปาร์ตี้ ผมคนเดียวก็โอเค”

“ผมมีประสบการณ์กับงานพวกนี้ เพราะงานของพ่อแม่ของผม ผมคุ้นเคยกับงานพวกนั้น”

คนชอบอยู่คนเดียว เจสเตอร์ และแดเนียล ที่พ่อแม้ทั้งสองคนเป็นคนเฝ้าป่าแรงค์สูุง เป็นหนึ่งในเด็กที่สร้างปัญหา ครั้งนี้ คนแรกไม่เต็มใจที่จะทำงานกับทีม ระหว่างที่คนหลังอยากจะเป็นผู้สั่งการในทีม

คนประเภทนี้ จะมีผลกับงานของทีมโดยรวมอย่างเป็นธรรมชาติ โชคร้าย ลิตตี้ได้โชคร้ายพอที่จะอยู่ปาร์ตี้เดียวกันกับสองคนนี้

“ชั้นไม่อยากจะล่าปีศาจ ชั้นแค่อยากจะล่าค่าหัว ดังนั้นชั้นไม่ต้องเรียนงานพวกนี้” (เจสเตอร์)

“นายจะไปเป็นนักล่าค่าหัวเหรอ? นั่นน่าทึ่งไปเลย…” (ลิตตี้)

“ใช่มั้ย? พูดอีกอย่าง มันไม่ความหมายที่จะเรียนรู้ที่จะตั้งแคมป์ข้างนอก ดังนั้นถ้าเธอเข้าใจเรื่อนั้น งันพวกเธอทำมันด้วยตัวเองเลย” (เจสเตอร์)

“งั้น เจสเตอร์-ซังนายคอยดูรอบๆเราได้มั้ย เพื่อที่เราจะเตรียมตัวกรณีที่มันฉุกเฉิน?” (ลิตตี้)

“โอ้? ได้…”

เจสเตอร์บอกไม่ได้ว่าพฤติกรรมของลิตตี้ เป็นของแท้หรือเป็นการประชดประชัน

ไม่มีทางที่จะมีปีศาจตนใด จะเข้ามาในพื้นที่ของสมาคมนักดาบ แต่นี่เป็นการฝึกที่มีพื้นฐานมาจากสถานการณ์จริง

ดังนั้น ลิตตี้ได้ขอให้เจสเตอร์ที่มีความสามารถ คอยดูสิ่งต่างๆ อย่างไรก็ตาม นี่แทบจะไม่ใช้การฝึกใช้งานจริงของจริงเลย ภายใต้สายตาเฝ้าดูของผู้ฝึกสอน ลิตตี้เริ่มเตรียมจุดตั้งแคมป์

“โอ้ เดี๋ยว ไม่ เธอต้องเตรียมไฟก่อน ชั้นหมายถึง จริงๆเลย ทำไม่เธอไม่รู้แม้แต่เรื่องนั้น…?” (แดเนียล)

“ใช่! ขอบคุณ!” (ลิตตี้)

แดเนียลก็เป็นชายที่ดื้อรั้น ที่ไม่ได้ช่วยมากมาย ที่คอยคัดค้านสถานการณ์ ลิตตี้ อย่างไรก็ตาม ซาบซึ้งกับคำแนะนำจากใจ

ลิตตี้ ผู้ที่ทำงานหนักด้วยตัวเธอเองทั้งหมดอย่างเงียบๆไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญสมาชิกอีกสองคน

“โอ้ไม่! เจ้าโง่! ตั้งแบบนี้จะถูกลมพัดปลิว!” (แดเนียล)

“เข้าใจแล้ว!” (ลิตตี้)

“แล้วไฟล่ะ? ถ้าเธอไม่ไปดูสิ่งต่างๆมันจะติดไฟ!” (แดเนียล)

“ได้!” (ลิตตี้)

ถ้าพวกเขาเป็นคนที่อยู่ในตำแหน่งของเธอ พวกเขาจะโกรธอย่างแน่นอน มันไม่ใช่แค่ผู้ฝึกหัดหนึ่งคนที่คิดเช่นนั้น

หลายต่อหลายคน อารมณ์เสียกับสถานการณ์นั้น เพราะ แม้ว่าพวกเขาจะทำงานของพวกเขา พวกเขาได้ยินการตะโกนจากที่ที่ไม่ไกลออกไป

ลิตตี้ อย่างไรก็ตาม มีความสุขกับการเดินหน้าของงาน

“แดเนียล-ซัง นี่พอมั้ย?”

“หืมม งั้นงั้น แต่มือของเธอช้าเกินไป เธอจะเป็นนักผจญภัยไม่ได้ถ้าเธอช้าขนาดนั้น” (แดเนียล)

“ชั้นจะทำมันให้ดีขึ้น…” (ลิตตี้)

“เวรเหอะ นายคุยเกี่ยวกับการเป็นนักผจญภัย เมื่อนายแค่ตามหลังพ่อแม่ไปน่ะนะ” (เจสเตอร์)

เจสเตอร์พูดกับแดเนียลอย่างยั่วยุ พวกเขามีนิสัยคล้ายๆกัน การปะทะนั้นถูกกำหนดมาให้เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา

“ไม่เหมือนนาย ชั้นมีประสบการณ์และความรู้” (แดเนียล)

“งั้นทำไมนายอยู่ในสมาคมนักดาบล่ะ? ถ้านายมีเป้าหมายที่จะเป็นคนเฝ้าป่าเหมือนพ่อแม่ของนาย งั้นนายก็ควรไปสมัครกับสมาคมนักธนู” (เจสเตอร์)

“หือห์ นี่ทำไมคนที่ไม่รู้เรื่องถึงไม่น่าชอบ… ทุกวันนี้คนที่อยากได้งานเดียวมันหมดอายุแล้ว ใความเป็นจริง มีคนที่มีหลายชื่อเรียกในหมู่คนแรงค์ 3 ขึ้นไป ที่สำคัญที่สุด อาชีพที่ระดับสูงกว่าต้องการมากกว่าหนึ่งชื่อเรียก” (แดเนียล)

“นายแสดงความหยิ่งยโสด้วยความรู้มากแค่นั้น นายอยู่ที่นี่นายแค่ไหนแล้ว? เมื่อเวลาที่นายเป็นนักผจญภัยนายจะแก่แล้ว” (เจสเตอร์)

“ทั้งสองคน ได้โปรดหยุด” (ลิตตี้)

ลิตตี้ไม่หยุดทำงาน แต่ส่งเจตนาฆ่าแย้มไปบางๆไปใส่พวกเขา มันโอเคที่จะโอ้อวดเกี่ยวกับความรู้ แต่มันแค่ความรู้ที่ว่ามานั้นมีประโยชน์ไหมเพียงเท่านั้น

มันโอเคถ้าพวกเขาไม่อยากช่วยเธอ เพราะมันจะเตรียมตัวให้เธอดีกว่าในอนาคต

อย่างไรก็ตามมีสิ่งเดียวที่ลิตตี้ทนไม่ได้ – นั่นคือการเสี่ยงว่าปาร์ตี้จะล่มด้วยเหตุผลที่เหมือนเด็กๆ

“ชั้นเห็นค่าการแนะนำของแดเนียล-ซัง เพราะมันพิสูจน์ว่ามันจะมีประโยชน์สำหรับชั้นในอนาคต”

“คำแนะนำของชั้น?”

“ใช่ มันมหัศจรรย์ที่มีพ่อแม่เป็นคนเฝ้าป่า นายเคารพพ่อแม่เหล่านั้นและได้ประโยชน์จากความรู้ของพวกเค้า ไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ นั่นถูกแล้ว”

“เจสเตอร์-ซังก็รับหน้าที่ที่คอยดูอย่างจริงจัง เค้าระแวดระวังมาก และเค้ามีเป้าหมายที่จะเป็นนักล่าค่าหัว”

“ยังไงซะ ใช่”

จากตั้งแต่แรกเริ่ม ลิตตี้ได้เฝ้าดูพวกเขาทั้งสองคนในวิธีของเธอเอง บนพื้นฐานนั้น ลิตตี้เพียงแต่บอกจุดแข็งของพวกเขา มันไม่ใช่การเยินยอ แต่เป็นความจริงบางอย่าง

แม้ว่าอัลดิสมีนิสัยที่ย่ำแย่ พลังการต่อสู้ที่สูงของเขาเป็นข้อดีที่ปฏิเสธไม่ได้

ระหว่างที่ทำงานร่วมกัน มันสำคัญมากที่จะรับรู้ความแข็งแกร่งของกันและกัน แม้ว่าคุณจะไม่ชอบอีกคนหนึ่ง เพราะทั้งหมด ไม่มีจุดหมายที่จะทำให้ปาร์ตี้ล่ม เพราะเหตุผลเด็กๆ มากกว่านั้น มันเป็นการฝึก ที่มีพื้นฐานอยู่บนสถานการณ์จริง ซึ่งทำให้ลิตตี้พิจารณาว่าสถานการณ์ปัจจุบัน มันรับไม่ได้มากขึ้นไปอีก

“แดเนียล-ซัง ชั้นคิดว่าเราเกือบเสร็จแล้ว ตั้งแบนี้มีปัญหาอะไรมั้ย?”

“ยังไงซะ…มาดูกัน ชั้นเดาว่ามันควรจะโอเค”

“เจสเตอร์-ซัง ขอบคุณมาก ถ้าไม่มีนายคอยดู จุดตั้งแคมป์นี้อาจจะไม่สำเร็จ”

“ด-ได้…”

แรงกดดันที่สูงระหว่างพวกเขาสองคนถูกลดลงไปจนมันไม่เหลืออะไรเลย มันเหมือนความจริงที่ว่าพวกเขาเกือบจะมีการถกเถียงทีเร่าร้อน เป็นเรื่องโกหก

แม้แต่เจสเตอร์ที่สาปแช่งก่อนหน้า รู้สึกเช่นเดียวกัน เขาก็อยู่ในอารมณ์ที่ดีขึ้น เพราะเขาถูกชื่นชม

เหตุการณ์นี้ทำให้เขาเข้าใจความสำคัญของการรับรู้ร่วมกัน

แดเนียลก็ยืนยันว่าอีกครั้ง ว่าเขาไม่ผิดพลาดในความรู้ของเขา ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกอับอายที่ไม่เป็นความช่วยเหลือโดยตรง

“เจสเตอร์ ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

“ชั้นก็ขอโทษที่พูดหยาบคาย”

หลังจากที่เห็นพวกเขายอมรับความผิดขอตัวเอง ลิตตี้ยังคงเงียบอยู่

แดเนียลจากนั้นไปต่อที่งานเลือกวัตถุดิบ มันทำให้มั่นใจที่ได้รู้ว่าเขาได้ทำการเริ่มเพื่อที่จะช่วยทำอาหาร

พอใจ ลิตตี้นำทักษะของเธอไปทดสอบ และตัดสินใจที่จะทำสตูว์ที่เธอเคยทำเมื่อเธออยู่กับอิกดราเซีย

วัตถุดิบบางอย่างเก็บได้ไม่นาน และมีของเหล่านั้น ที่ไม่เหมาะสมที่จะใช้ทำอาหาร ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องมีบางคนที่มีประสบการณ์ในการชี้เรื่องนั้นออกมา

อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างที่แดเนียลเลือกนั้นสมบูรณ์แบบ ลิตตี้ปรุงมัน และทั้งสองคนทึ่งกับสตูว์ที่เสร็จสมบูรณ์

“ไปเรียนเตรียมนี่มาจากไหน? แม้ว่าพ่อแม่ของชั้นยังเตรียมอะไรบางอย่างแบบนี้ไม่ได้เลย…” (แดเนียล)

“ยังไงซะ ชั้นมีประสบการณ์กับมันอยู่บ้างน่ะ…”

“มันดูดี ดังนั้นมันควรจะโอเค ใช่มั้ย? เธอถือมั้ยถ้าชั้นหยุดเฝ้าระวังตอนนี้?” (เจสเตอร์)

“ได้ เจสเตอร์-ซัง ได้โปรด” (ลิตตี้)

“นี่มันอะไรกัน? มันหอม”

เจสเตอร์ก็ตื่นเต้นเกี่ยวกับสตูว์มาก และผู้ฝึกหัดคนอื่นก็ถูกดึงดูดโดยกลิ่นที่หอมหวนน่าอร่อย แม้แต่โตโต้ ผู้ฝึกสอนนี่ดูแลอยู่ ทึ่งกับมูลค่าทางสารอาหาร การดำเนินการ และรสชาติ ทั้งหมดมันมากกว่าธรรมดา

ลิตตี้ ได้ทำให้อิกดราเซียพอใจ อิกดราเซียที่เลือกอาหารของพวกเขามาก

เพราะเรื่องนี้ หลังจากที่พยายามทำหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็ทำบางอย่างที่อิกดราเซีย กินหมดได้ แม้ว่าพวกเขายังบ่นระหว่างที่กิน

“ถ้าเธอทำได้มากขนาดนี้ ชั้นไม่คิดว่าการฝึกนี้จำเป็น…”

“ไม่ผู้ฝึกสอน มันเป็นแค่เพราะคำแนะนำและการเลือกวัตถุดิบของแดเนียล-ซังเท่านั้นที่หนูทำอย่างนี้ได้ นอกจากนี้ หนูจะไม่สามารถมีสมาธิกับเรื่องนี้ได้ถ้าเจสเตอร์-ซังไม่ได้ยืนคุ้มกันสำหรับเรา”

“เข้าใจแล้ว ยัไงซะ เธอมาถูกทางแล้ว พูดถึงแล้วชั้นกินสตูว์นี้เพิ่มได้มั้ย?”

“แน่นอน แต่หนูไม่ได้ทำมากขนาดนั้น”

“โอเค พี่จะเอาวัตถุดิบให้เพิ่ม เพื่อที่น้องจะได้ทำเพิ่ม”

เป้าหมายดั้งเดิมไม่สำคัญอีกต่อไป ด้วยการที่ผู้ฝึกหัดคนอื่นเข้าร่วมด้วย การฝึกจบลงที่มันกลายเป็นงานเลี้ยงสตูว์เนื้อกับสูตรพิเศษของลิตตี้

เหนือสุดของทั้งหมด ผู้ฝึกสอนโตโต้ นำหม้อใหญ่มากับเขา และความวุ่นวายดังขึ้นกว่าเดิมมากขึ้นไปอีก มันไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมผู้ฝึกสอนคนอื่นที่มาภายหลังรู้สึกท่วมท้นกับภาพเหล่านั้น

ลิตตี้สำนึกที่เธอลืมตัวกับสถานการณ์ แต่การที่ผู้ฝึกสอนคนอื่นที่ชิมอาหารของเธออย่างหลบๆซ่อนๆ ไม่ได้ไม่ถูกสังเกตโดยเธอ

เธอคิดว่า เพราะทุกคนชอบอาหารที่เตรียมโดยเธอมาก เธอจะทำมากกว่านี้ครั้งต่อไป

TLN: ซื้อพาวเอร์ซัพพลายมา 140 บาท ครับ แต่ปรากฏว่าพาวเวอร์ซัพพลายไม่ได้เสียครับ สงสัยคอมเสียถาวร

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย