สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 14 ลิตตี้ เลื่อนขั้นไปแรงค์ 5 - novel-lucky

14 ลิตตี้ เลื่อนขั้นไปแรงค์ 5

ภายหลังวันนั้น ลิตตี้และโรม่า ถูกเชิญไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการสาขา ของสมาคมนักดาบ

ตอนนี้พวกเธอนั่งที่โซฟาที่อยู่ข้างใน ลิตตี้ได้ตื่นเต้นมาก กับความนุ่มของโซฟา มันเกือบทำให้เธอร้องเสียงแหลม แต่เมื่อพิจารณาสภาพแวดล้อม เธอเก็บมันไว้ข้างใน

เป็นอีกครั้ง ที่ผู้จัดการสาขา คำนับสาวๆทั้งสองคน เพื่อที่จะขออภัยสำหรับภัยพิบัติที่ถูกสร้างโดยโรไก

“มันเป็นความผิดของชั้นทั้งหมด ชั้นขอโทษ” (ผู้จัดการสาขา)

“มันโอเค ได้โปรดยกหัวขึ้นเถอะค่ะ” (โรม่า)

ผู้จัดการสาขาของสมาคมอาชีพ เป็นคนที่มีแรงค์ 2 หรือสูงกว่า ดังนั้นมันเข้าใจได้ ที่โรม่าจะรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากที่ได้รับการคำนับ จากบุคคลเช่นนั้น

ลิตตี้ อยากจะพูดบางสิ่ง แต่มีปัญหากับความร้อนของชาที่เสิร์ฟมา ผู้จัดการสาขา มองในความมกังวล ขณะที่เธอเป่าชา และในที่สุดก็จิบได้

“ชั้นคาดไม่ถึงว่าผู้ฝึกหัดแรงค์ 6 จะเอาชนะปีศาจมีนาม แม้ว่าคนหนึ่งจะเปิดหาสมุดประวัติศาสตร์ของสมาคมนักผจญภัยดู จะไม่มีเหตุการอย่างนั้น”

“หืมม… ถ้าหนูจำไม่ผิด ผู้ฝึกหัดแรงค์ 6 จะถูกห้ามจากการล่าปีศาจ ใช่มั้ยคะ? เราจะถูกลงโทษสำหรับเรื่องนั้นมั้ย?”

“มันไม่มีความจำเป็นต้องกังวล หนู มันไม่ใช่ว่าเราอยากจะหยุดคนไม่ให้ทำอย่างนั้น แต่มันแค่ไม่ให้นักผจญภัยแรงค์ต่ำ ไปเจอกับอันตราย” (ผู้จัดการสาขา)

“โอ้ หนูเข้าใจแล้ว หนูโล่งใจ…” (ลิตตี้)

ผู้จัดการสาขาไม่ละสายตาจากลิตตี้ ที่สบายใจและลูบอกของเธอ โรม่า ก็สังเกตความสงสัยของเขาที่มีต่อลิตตี้ ซึ่งมันชัดเจน

“ว่าแต่ ลิตตี้ หนูมาจากหมู่บ้านรูอิซ ใช่มั้ย? เธอมีอาจารย์อะไรบางอย่างเหรอ?” (ผู้จัดการสาขา)

“ค่ะ หนูมาจากหมู่บ้านรูอิซ และไม่มีค่ะ หนูไม่มีอาจารย์” (ลิตตี้)

“หืมม เข้าใจแล้ว” (ผู้จัดการสาขา)

มีคนแค่ไม่กี่คนที่เริ่มจากผู้ฝึกหัดแรงค์ 6 แม้ว่าพวกเขาจะมีเบื้องหลังดี เพราะรางวัลที่ได้จากเควสนั้นต่ำเกินไป และมันไม่มีข้อดี

แน่นอนว่า มีพวกแปลกๆที่เข้าร่วม กับผู้ฝึกหัดและใช้มันเพื่อเพิ่มความรู้สึกของความเหนือกว่า แต่พวกนั้นหายากมาก และถ้าลิตตี้เป็นหนึ่งในพวกนั้น นั่นอาจจะอธิบายหลายอย่างอย่างแน่นอน

ถ้าเธอไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ และไม่ได้มาจากเมืองนี้ด้วย ถ้าอย่างนั้น เธอมาที่เมืองนี้ ได้อย่างไร?

เขาอยากจะรับรู้มัน แต่ ถ้าเธอไม่อยากพูดเกี่ยวกับมัน เขาทำได้แค่ปล่อยมันไป คนหนึ่งพูดได้ว่า เธอมีพรสวรรค์ แต่มันจะไม่อธิบายคำตอบของหลายคำถาม

พูดจากใจ ลิตตี้ยังนำตัวเอง ให้พูดเกี่ยวกับอัลดิสไม่ได้ ส่วนที่น่าหดหู่ ที่ถูกหลอก เป็นสิ่งเดียวที่รั้งเธอไว้อยู่

แม้ว่าเธอได้เรียนรู้จากเขา เธอไม่อยากเรียกอัลดิส ว่าอาจารย์

“ยังไงซะ แทนที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ไปที่หัวเรื่องต่อไปเถอะ ชั้นจะเลื่อนขั้นเธอสองคนเป็นแรงค์ 5”

“เอ๋?! หลังจากทั้งหมดนั่นที่เกิดขึ้นจากการสอบเหรอคะ?”

“เธอพูดอย่างนั้นได้เพราะว่าที่เกิดขึ้นนั่นแหละ… ไม่ ยังไงซะเธอเห็นมั้ย ถ้าชั้นปล่อยชื่อเรียกแรงค์ 6 ให้คนที่สามารถที่จะกำจัดปีศาจมีนามได้ สมาคมนักผจญภัยอาจจะตั้งคำถามกับหน้าที่ของชั้น ในฐานะผู้จัดการสาขา และแม้แต่ความสามารถของชั้น จะถูกตัดสิน

“ไม่ใช่ว่าท่านทำเกินอำนาจของตัวเอง ในฐานะผู้จัดการสาขาเหรอคะ?”

“ชั้นเข้าใจความสงสัยของโรม่า แม้ว่า ชั้นจะมอบความไว้วางใจให้โรไกสำหรับการสอบ ชั้นยังมีอำนาจที่จะทำอะไรก็ได้ที่ชั้นเห็นสมควร”

เพื่อที่จะได้ชื่อเรียกในหนึ่งของสมาคมอาชีพ ผู้สมัครต้องเรียนรู้ทักษะพื้นฐานของนักผจญภัย หลังจากที่ได้ทักษะพื้นฐาน พวกเขาจะทำการสอบ และถ้าพวกเขาผ่าน พวกเขาจะถูกเลื่อนขั้นเป็นแรงค์ 5

หลังจากนั้น สมาคมนักผจญภัยต้องรับผิดชอบกับการเดินหน้า

แต่ละสมาคมอาชีพ คือสาขารองของสมาคมนักผจญภัย พูดอีกอย่าง สมาคมนักผจญภัย มีอำนาจสูงกว่า

มันไม่ต้องสงสัยว่าผู้จัดการสาขา ลนลานอย่างตลกโปกฮากับความเป็นไปได้ ที่จะถูกเชิญโดยสมาคมนักผจญภัย

“สำหรับตอนนี้ มาทำเรื่องเป็นทางการให้เสร็จเถอะ” (ผู้จัดการสาขา)

“ค่ะ!” (ลิตตี้)

“…หนูจะรอ…” (โรม่า)

“เดียว โรม่า ชั้นบอกหนูแล้วว่าชั้นจะเลื่อนขั้นหนูด้วย” (ผู้จัดการสาขา)

“แต่หนูสอบสุดท้ายที่จะเป็นนักดาบตก” (โรม่า)

“อย่าจริงจังมมากน่า มันยากกว่ามากที่จะกำจัดมอนสเตอร์มีนาม มากกว่าที่จะผ่านการสอบสุดท้ายกับแคดด็อค” (ผู้จัดการสาขา)

รู้สึกสว่างในหัว โรม่ายอมแพ้ และตัดสินใจที่จะทำการผ่านขั้นตอน แม้ว่าเธอจะยังมีปัญหาเกี่ยวกับมัน นี่เป็นคานงัดสำหรับเธอ ที่จะยืนสูงกกว่าผู้ชาย

นั่นเป็นเมื่อโรม่ารับรู้ ว่าลิตตี้มีบางสิ่ง ที่เธอไม่มี

“ลิตตี้-ซัง ชั้นพูดกับเธอทีหลังได้มั้ย?”

“ได้ แน่นอน”

หลังจากที่ทำเรื่องทางการในห้องทำงานผู้จัดการสาขาสำเร็จ พวกเธอกำลังจะเดินออกจากสมาคมนักดาบ เมื่อพวกเธอได้ถูกทักทายโดยคนกลุ่มใหญ่

มันรวมไปถึงโตยโต้ เจมส์ และผู้ฝึกสสอนคนอื่น ที่พวกเธอไม่มีโอกาสได้เคยเจอ แม้แต่ชายที่อยู่ที่โต๊ะพนักงงานต้อนรับ ก็อยู่ที่นี่

“ยินดีด้วย ให้เราส่งนักผจญภัย ที่จะออกจากรังวันนี้”

“หนูสงสัยว่าอะไรเกิดขึ้นกับชายที่ฟันดาบกับหนูในวันแรก เค้าอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว และ หนูก็รู้สึกสงสารโรไก-ซัง…” (ลิตตี้)

“ทางนั้นเป็นของเธอให้เลือก เธอไปเป็นนักผจญภัยได้ หรือเธอเป็นอัศวินเหมือนพี่ก็ได้”

ลิตตี้ตกตะลึงและหมดคำพูด

ในหมู่บ้าน ลิตตี้ได้ถูกชมกับเรื่องเล็กๆ แต่เธอไม่เคยทำความสำเร็จอะไรที่สำคัญ

และจากนั้นก็มีอิกดราเซีย อย่าไปคุยเกี่ยวกับพวกเขาเลยเถอะ

ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็ทำเรื่องสำคัญสำเร็จ และมีหลายคนอยู่ที่นี่เพื่อชื่นชมและยินดีด้วยกับเธอ

หน้าของลิตตี้สว่างขึ้น กับความคิด และน้ำตาเอ่อขึ้นมาในตาเธอ อย่างไม่รู้ตัว

“อืม ทุกคน…ขอบคุณมากค่ะ สำหรับบางคนแบบหนู…” (ลิตตี้)

“หนูประเมินตัวเองต่ำไปแล้วเวลานี้ มันดีที่หนูถ่อมตัว แต่หนูควรจะมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้” (ผู้จัดการสาขา)

“ค่ะ หนูจะทำ” (ลิตตี้)

“โรม่า เธอมีศักยภาพมาก มันจะดีถ้าเธอลองสมาคมอาชีพอื่นด้วย ไม่ใช่แค่ที่นี่” (ผู้จัดการสาขา)

“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่มีค่าค่ะ” (โรม่า)

น้ำตาจากตาของลิตตี้เกือบจะตกลงมา เพราะคำพูดจากโตยโต้ที่ขี้อายและอ่อนๆ

การให้กำลังใจของเจมส์ทำให้โรม่ามุ่งมั่นมากกว่าเดิม

“อืม ยังไงซะ แดเนียล ที่ทำการสอบสนามกับหนูก่อนหน้า ได้พูดถึงว่าแรงค์ที่สูงกว่าต้องการมากกว่าหนึ่งชื่อเรียก”

“นั่นถูกแล้ว ยกตัวอย่างเช่น นักดาบเวทมนตร์จะต้องได้ชื่อเรียกของนักดาบและนักเวทย์ ยังไงก็ตาม มันไม่มีสมาคมสำหรับอาชีพที่ระดับสูงมากกว่านั้นมาก จากจุดนั้น มันต้องการเวลาและความพยายามมากเพื่อที่จะไปที่เหล่านั้น”

“หนูเข้าใจแล้ว…”

ประโยคที่ว่า “สมาคมอาชีพหลากหลาย” ดึงความสนใจของลิตตี้ด้วย

ยังมีสมาคมนักรบหนักอยู่ในเมืองนี้

เธอได้มีเวลาทียากที่จะตัดสินใจว่าจะไปที่สมาคมไหน แต่สำหรับตอนนี้ เธอมีเป้าหมายอื่นในใจ

“ตอนนี้หนูเป็นนักผจญภัยแรงค์ 5 แล้ว หนูจะสามารถรับงานมากมายได้อย่างเป็นทางการ ชั้นรอคอยที่จะเห็นหนูหน้างานนะ”

“ค่ะ! หนูหวังว่าพวกพี่ทั้งหมดจะสุขภาพแข็งแรง!”

แม้ว่าเวลาที่เธอใช้อยู่ในสมาคมอาชีพนั้นจะสั้นๆมันเป็นเวลาที่น่าจดจำลิตตี้ ซาบซึ้งกับคนเหล่านั้นที่รับรู้ถึงตัวเธอและความสามารถของเธอ

เธอแกะสลักคำแนะนำเกี่ยวกับการมีความมั่นใจในตัวเอง และพยายามที่จะเปลี่ยนความคิดตามนั้น

หลังจากที่หันไปเพื่อออกจากประตูรั้ว เธอน้ำตาแห่งความสุขแตกออกมา

***

ลิตตี้และโรม่านั่งลงที่ร้านอาหาร ที่คู่รักแก่ต้อนรับพวกเธอด้วยการอ้าแขน โดยเฉพาะเมื่อลิตตี้พาเพื่อนมา

โรม่า ทีถูกทักทายด้วยแซนวิช น้ำผลไม และขนมหวาน ตกใจในการต้อนรับที่อบอุ่น และซ่อนความอายของเธอไม่ได้

“อืม เธอไม่ต้อง…”

“อย่ากังวล ได้โปรดไม่ต้องลังเล และมีความสุขกับอาหารของเธอ”

“อ้า…”

เป็นอีกครั้งทีเธอตกใจโดยความอบอุ่นที่คาดไม่ถึง ขณะที่เธอกินอาหาร

โรม่ามองดูรอบๆร้านอาหาร และทึ่งว่ามีที่แบบนี้ ที่เสิร์ฟอาหารที่อร่อยขนาดนี้

ไม่มีลูกค้ามาก มันไม่ได้ดูแม้แต่ที่ที่เป็นที่นิยม ซึ่งมันโชคไม่ดี

“แม้แต่แซนวิชยังรสชาติต่างออกไป นี่จะพาลูกค้ามาเยอะขึ้นอย่างแน่นอน”

“ชั้นจะขอบคุณถ้ามันเป็นอย่านั้น มันมีร้านอาหารมากขึ้นที่เสิร์ฟอาหารราคาถูกทุกวันนี้ เวลามันเปลี่ยนไป”

“คุณภาพของอาหารในร้านอาหารเหล่านั้นมันยอมรับได้สำหรับราคา ยังไงก็ตาม ร้านอาหารที่เสิร์ฟอาหารที่อร่อยแบบนี้ควรจะได้ความนิยมที่พวกเค้าสมควรได้”

“ลุงก็หวังที่จะได้ลูกค้าเพิ่มขึ้น แต่หลังจากที่ลิตตี้ช่วยในร้านอาหาร มันไม่ได้สำคัญกับเราอีกต่อไป”

“เพราะลิตตี้-ซัง?”

ลิตตี้ ที่ได้กินแซนวิชของเธอหมดแล้ว จิบน้ำผลไม้ ซึ่งแพร่ไปในปากของเธอ เธอดูเหมือนสาวที่น่ารัก

เพิ่งจะไม่นาน โรม่าได้สงสัยว่าสาวคนนี้ เปลี่ยนชีวิตของคู่รักอย่างไร แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกเข้าใจพวกเขา

“ถ้าลุงทำอาหารที่ลุงพอใจและมีคนที่อยากกินมัน งั้นมันจะมากกว่าพอแล้วที่จะทำให้ลุงพอใจ เพราะเงินที่เราได้มากกว่าพอสำหรับการใช้ชีวิตของเรา ถ้าอย่างนั้น ไม่มีอะไรที่จะขอไปมากกว่านี้

“ใช่ ใช่ วันก่อนที่ลิตตี้-จังจะมา เรารู้สึกหดหู่จริงๆ รู้มั้ย”

“หนูเข้าใจแล้ว…”

โรม่าไม่เคยมีโอกาสที่จะได้คุยใจถึงใจกับลิตตี้ แต่สาวคนนี้พูดถึงว่าฝันของเธอคือการเป็นนักผจญภัย และไปทำการผจญภัยที่น่าตื่นเต้นทั้งหมด

ตอนแรก โรม่าคิดว่าลิตตี้เหมือนกันกับเธอ เพราะพวกเธอมีอายุที่คล้ายกัน แต่เธอไม่เคยคาดว่า ความทะเยอทะยานของพวกเธอต่างจากกันมาก

“ลิตตี้ เธอทำงานหนักเพื่อที่จะแค่ไปผจญภัย ใช่มั้ย?”

“ใช่ นั่นถูกแล้ว นั่นเป็นทั้งหมดที่ชั้นฝันถึง”

“นั่นคือทั้งหมดที่เธอต้องการ หือห์?”

มันดูเหมือนเธอก็ชัดเจนกับความคิดที่จะก้าวข้ามหรือเอาชนะคนอื่น

การแข่งขันควรจะเป็นอาวุธที่ดีที่จะขัดเกลาตัวเอง แต่บางเวลามันก็เป็นดาบสองคม การถอยหลังจะเกิดขึ้น เมื่อหนึ่งในฝ่ายที่แข่งขัน รับรู้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถก้าวข้ามอีกฝ่าย

เป้าหมายของโรม่าคือพิสูจน์ตัวเอง และทำให้ผู้ชายที่ดูถูกเธอเคารพเธอ ซึ่งการที่จะทำอย่างนั้น เธอจำเป็นต้องอยู่เหนือกว่าทุกคนและไม่เป็นที่สองรองใคร

เมื่อเธอถูกเอาชนะโดยคนที่แข็งแกร่งกว่าเธอ เธอเริ่มที่จะถอยหลังสู่ความมืดมิดที่ว่างเปล่า

คนอย่างลิตตี้ ในทางกลับกัน คือคนเหล่านั้น ที่วิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว และมีความเชื่อมั่นกับเป้าหมายของพวกเธออย่างแข็งแกร่ง

แม้ว่าอาจจะมีความต่างในพรสวรรค์ของพวกเธอ โรม่ารับรู้ว่า มันจะไม่แย่ที่จะมองสถานการณ์ด้วยมุมมองจากคนที่ใจกว้างกว่านี้

“ขอบคุณที่หยุดชั้นเมื่อชั้นกำลังจะโจมตีโรไกบนภูเขาบารูนี่ ถ้าชั้นโจมตีไปจริงๆ ชั้นจะไปเข้าแผนของเค้า” (โรม่า)

“โรม่าเป็นคนที่โดดเด่น… ชั้นไม่อยากให้เธอลืมเป้าหมายขของเธอ แค่เพราะเรื่องนั้น” (ลิตตี้)

“เธอหมายความว่ายังไง ‘{คนที่ยิ่งใหญ่}’?” (โรม่า)

“ชั้นพาตัวเองให้ออกจากบ้านไม่ได้เพราะพ่อแม่ของชั้นต่อต้านมัน แต่โรม่า-ซังทำอย่างนั้น เธอทำอะไรที่ชั้นทำไม่ได้ จากวันแรกที่เราเจอกัน ชั้นรู้ว่าเธอเป็นคนที่มีกำลังใจกล้าแข็ง และเป็นเลดี้ที่ยิ่งใหญ่” (ลิตตี้)

“จริงๆแล้วเธอให้ค่าชั้นมากเกินไปแล้ว เมื่อเธอพูมันอย่างนั้น” (โรม่า)

“ไม่ ชั้นจะยังอยู่ในหมู่บ้าน ถ้าชั้นไม่เคยได้โอกาส นั่นเป็นที่ชั้นล้มเหลวเมื่อเทียบกับโรม่า-ซัง…” (ลิตตี้)

คำชมของลิตตี้ทำให้โรม่าหมดคำพูดอย่างคาดไม่ถึง เธอคิดว่าลิตตี้ไม่มีความรู้สึกดีๆให้กับเธอ

เพราะทั้งหมด มันจะเป็นแค่เรื่องธรรมชาติสำหรับเธอที่จะคิดอย่างนั้น เพราะเธอได้คิดว่าลิตตี้เป็นคนที่มีศักยภาพที่ยิ่งใหญ่และอยู่เหนือเธอมาตลอด

เมื่อเธอมองกลับมาที่ตัวเธอเอง เธอรับรู้ถึงความสำคัญกับอะไรที่ลิตตี้ชี้ออกมาสู่เธอ

“จากตอนแรกเริ่ม ชั้นคอยแต่ตามคนอื่นที่นำทาง ชั้นได้ทำให้ตัวเองเชื่อ ว่าชั้นควรจะทำสิ่งที่พวกเค้าขอ… แนวคิดแบบนั้นดำเนินต่อไปจนชั้นเจอโรม่า-ซัง และชั้นรับรู้ว่าจริงๆแล้วนั่นคือจุดอ่อน… ชั้นซาบซึ้งกับเธอจริงๆโรม่า-ซัง” (ลิตตี้)

“โอ้ เธอไม่ต้องขอบคุณั้น ชั้นไม่ได้ทำอะไรเพื่อช่วยเธอเป็นพิเศษ” (โรมา)

“ใช่ เธอทำ” (ลิตตี้)

แม้เธอจะพูดเช่นนั้น โรม่าสะท้อนความแข็งแกร่งของเธอเอง ที่แม้แต่เธอก็ไม่รู้ ่ว่าจริงๆแล้วเธอมี

ถ้ามันมองจากมุมมองอื่น มันน่าจะเป็นอย่างนั้น

เพราะการแลกเปลี่ยนที่แปลกประหลาดนี้ ลิตตี้ก็ตกอยู่ในความเงียบ เพื่อละลายความกระอักกระอ่วน โรม่าตัดสินใจที่จะเปลี่ยนหัวเรื่องของการสนทนา

“เหมือนที่ผู้ฝึกสอนพูด ตอนนี้เราทั้งสองคนเป็นนักผจญภัญแรงค์ 5 แล้ว เรารับงานล่าได้ แต่…เธอจะรับงานล่ามั้ย ลิตตี้-ซัง?”

“ใช่ แต่ชั้นสนใจในสมาคมมนักรบหนัก ชั้นคิดว่าจะไปตรวจดูที่นั่นด้วย”

“นั่นเป็นทางไปที่ยอดเยี่ยม แลวก็สมาคมนั้น เธอต้องใส่ชุดเกราะหนัก ดังนั้นชั้นมั่นใจว่าเธอ…”

เธอกำลังจะพูดบางอย่าง แต่หยุดกลางประโยค เธอไม่อยู่ในตำแหน่งที่จะแนะนำอะไรให้กับลิตตี้

นักรบหนัก เพราะธรรมชาติแท้ๆของมัน มันไม่เหมาะกับผู้หญิง แต่เธอตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไร

เพิ่มเติมจากนั้น มันไม่ใช่อาชีพที่น่าชอบในหมู่ผู้หญิง เพราะภาพของมันคืออะไรบางอย่างที่หนักและหนา

แต่สำหรับลิตตี้ มันจะเป็นตัวเลือกที่ดี มันจะโง่เขลาที่จะหยุดเธอ

“ชั้นจะรับคำร้องล่าเพื่อรวบรวมความสำเร็จ และมีเป้าหมายไปที่แรงค์ 4 เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้” (โรม่า)

“ถ้าชั้นได้เลื่อนขึ้นไปแรงค์ 4 ชั้นไปผจญภัยมากกว่านี้ได้ หืมมม ชั้นไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี!” (ลิตตี้)

“พูดถึงแล้ว ภูเขาบารูนี่เป็นสถานที่นี่ดี แต่ซากเหมืองบิคกี้ และที่ราบพีท ก็เป็นสถานที่ที่ดีที่จะรับคำร้องแรงค์ 5 ด้วย โดยเฉพาะ ที่ราบพีท มันติดกับเมืองหลวง ดังนั้นมันจะถูกขอบคุณถ้าเธอล่าปีศาจในบริเวณนั้นได้” (โรม่า)

“เฮฮฮฮ๋! ดูเหมือนชั้นต้องทำงานหนักถ้างั้น!” (ลิตตี้)

ยังมีป่าปีศาจในทางใต้ แต่มันยังเร็วเกินไปสำหรับพวกเธอทั้งสองคนที่จะไปที่นั่น โรม่าคิดอย่างนั้น

ยิ่งเธอฟังมากเท่าไหร่ เธอยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น รับรู้ว่ามันโชคดีแค่ไหนที่จะรอดชีวิตจากป่าปีศาจ

ซูปราและยังกราเป็นแรงค์ 5 และ ซาลาแมนเดอร์เป็นแรงค์ 4 เข้าไปลึกในป่า มีปีศาจที่อันตรายมากกว่ามาก และมันไปถึงได้แม้แต่เหนือแรงค์ 3

“ลิตตี้-ซัง มาทำงานหนักเพื่อที่จะไปแรงค์ที่สูงกว่านี้กันเถอะ!”

“ใช่ โรม่า-ซัง ชั้นจะทำเต็มตี”

“เธอไม่ต้องใส่ ‘-ซัง’ เข้ามาในชื่อชั้นก็ได้ อายุเราไม่ต่างกันมาก และที่สำคัญกว่านั้น เราคือ…”

“เราคือ?”

“ไม่อย่าถือมัน แค่เรียกชั้นว่าโรม่า ชั้นจะเรียกเธอว่าลิตตี้ด้วย”

ด้วยนั่น เธอขอบคุณคู่รักแก่อย่างสุภาพ และออกร้านอาหาร

ขณะที่สำหรับลิตตี้ เธอรู้สึกไม่สบายกับความคิดที่ต้องเรียกโรม่าโดยไม่มีคำให้เกียรติ เพราะทั้งหมด สำหรับลิตตี้ เธอเป็นรุ่นพี่ อายุมากว่าและประสบการณ์มากกว่าเธอ ทำให้เธอรู้สึกเคารพโรม่ามากขึ้น

แต่ตราบใดที่โรม่าอยากให้เธอทำเช่นนั้น เธอช่วยไม่ได้นอกจากจะทำตามนั้น

“โรม่า…”

เธอลองพูดมันออกมาดังๆ แต่เธอไม่ชินกับมันเลย เมื่อเธออยู่ในหมู่บ้าน เธอได้ถูกสอน ว่ามันดีกว่าจะที่ปฏบัติกับคนแปลกหน้าด้วยคำให้เกียรติ เพื่อที่จะสื่อความรู้สึกเคารพ และไม่ใช่ความรู้สึกถึงเจตนาที่ไม่ดี

เธอเข้าใจว่ามันไม่จำเป็นต้องทำกับโรม่า สรุปว่า ทุกอย่างมันเกี่ยวกับการชินกับมัน ลิตตี้ตัดสินใจที่จะจบวัน และพักผ่อน

ชือ: ลิตตี้

เพศ: หญิง

อายุ: 15

แรงค์: 5

อาชีพหลัก: นักดาบ

อาชีพที่เชี่ยวชาญ: นักดาบ

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000