สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 15 ลิตตี้ เขียนจดหมายถึงบ้านเกิดของเธอ - novel-lucky

15 ลิตตี้ เขียนจดหมายถึงบ้านเกิดของเธอ

ที่สมาคมนักผจญภัย ลิตตี้ดูงานจากที่มันแสดงอยู่ ผู้หญิงที่โต๊ะพนักงานต้อนรับสังเกตลิตตี้ และเรียกออกไปหาเธอ

นักผจญภัยที่ผ่อนคลายอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ ตามลิตตี้ด้วยสายตาของพวกเขาเพื่อดูว่าอะไรเกิดขึ้น

เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้า เธอได้ดึงดูดความสนใจของผู้คน อย่างไรตาม นอกจากไดมอส ไม่มีใครเข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอที่ผ่านมา

“ลิตตี้-ซัง อย่างแรกเลย ยินดีด้วยที่น้องก้าวหน้าเป็นแรงค์ 5” (พนักงานต้อนรับ)

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” (ลิตตี้)

“พี่ได้ยินจากผู้จัดการสาขาของสมาคมนักผจญภัยว่าน้องได้สังหาร 【ผู้นำของป่าเขา】 น้องก็ได้รับรางวัลจากเรื่องนั้นด้วย” (พนักงานต้อนรับ)

“อะไรคะ? หนูได้รางวัลจากเรื่องนั้นเหรอคะ?!” (ลิตตี้)

“แน่นอน จริงๆแล้วมันเป็นงานที่ยาวจนคนลืมไปแล้ว แต่พี่คาดไม่ถึงว่าผู้ฝึกหัดแรงค์ 6 จะทำมันสำเร็จ พี่ประทับใจมาก” (พนักงานต้อนรับ)

“พี่ประทับใจเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“พูดอะไรน่ะ…?”

เหล่านักผจญภัย ที่ได้ยินเกี่ยวกับมันเป็นครั้งแรก นั่งอยู่นิ่งๆไม่ได้ และพวกเขาทั้งหมดยืนขึ้นทีละคน มันไม่ต้องพูดเลยว่าทำไมเขาไม่เชื่อสิ่งที่พวกเขาได้ยิน

มอนสเตอร์มีนาม【ผู้นำของป่าเขา】ได้สังหารนักผจญภัยไปมากมายแล้วที่ผ่านมานี้

นักผจญภัยบางคนที่นี่ ได้เสียเพื่อนไปเพราะมอนสเตอร์ตัวนั้น และแม้แต่นักผจญภัยแรงค์ 3 ยังมีปัญหาในการจัดการกับ 【ผู้นำของป่าเขา】 เพราะกัล์ฟที่มันสามารถจะมารวมตัวกันได้

คนหนึ่งพูดได้ว่าลิตตตี้ และโรม่าโชคดีในการต่อสู้ แต่พวกเธอปฏิเสธผลที่ออกมาไม่ได้

“หนูได้เงินรางวัลมากขนาดนี้จริงๆเหรอคะ?!”

“【ผู้นำของป่าเขา】 อย่างเดียวเป็นปีศาจแรงค์ 4 ซึ่งไม่ได้เป็นแรงค์ที่สูงขนาดนั้น ยังไงก็ตาม เมื่อคิดถึงความเสียหายและอันตรายที่มันพามา จำนวนของรางวัลมันมีเหตุผล ในทางกลับกัน ไม่ว่าปีศาจจะแข็งแกร่งแค่ไป ถ้ามมันไม่สร้างความเสียหายมาก รางวัลจากการล่ามันจะไม่สูงขนาดนั้น แน่นอนว่า 【ผู้นำของป่าเขา】 ยังมีกัล์ฟกลุ่มใหญ่อยู่ที่ข้างหลังและการเรียกของมัน ซึ่งทำให้มันอันตรายมากขึ้นกว่าปีศาจแรงค์ 4 ตัวอื่น”

“โอ้ นั่น! นี่มันไม่ดีเลย! เพราะทั้งหมด หนูอยู่กับโรม่า-ซัง!”

“อย่ากังวล สาวคนนั้นได้รับราางวัลของเธอไปแล้ว ดังนั้น มัน 50-50 พูดถึงแล้ว เธอรับมันอย่างใจเย็น”

“จริงเหรอ~”

ลิตตี้ทำได้แค่ถอนหายใจหรือทำเสียงโง่ๆ

เธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวตนของโรม่า ไม่เหมือนเธอ โรม่าไม่ลนลานโดยจำนวนเงินที่เธอได้

ลิตตี้ไม่มีทางเลือกนอกจากรับเงินด้วยท่าทีที่ยืดหยุ่น

สำหรับลิตตี้ ที่อาศัยอยู่ในที่ชนบท และไม่ค่อยมีรายได้ จำนวนี่เธอได้รับมันมากพอที่มือของเธอจะสั่น แม้แต่หลังจากที่รับมันเข้ามาในมือเธอ เธอหยุดสั่นไม่ได้

“หนูสงสัยมาตลอดเกี่ยวับผู้นำของป่าเขา หนูได้ยินมาว่ามันเทียบเท่ากับแรงค์ 3”

“ถ้าผู้นำของป่าเขาทำความเสียหายมากกว่านี้นิดหน่อย แรงค์มันจะถูกเพิ่มขึ้น”

“และจริงๆมันถูกฆ่าโดยสาวตัวเล็กๆเหรอ? สาวคนนั้นมันอะไรกันวะ…”

นักผจญภัยไม่มีความสุขทั้งหมดที่จะเห็นโรม่า และจากนั้นมีลิตตี้ตามมา ไม่รู้ถึงความไม่มีความสุขของพวกเขา ลิตตี้เก็บเงินไว้ในกระเป๋าของเธอ

‘{ในฐานะนักผจญภัย หนูจะได้รับเงินมากกว่านี้ในอนาคต หนูเลยต้องเรียนรู้จากเหตุการณ์นี้ และเก็บความสงบไว้ในสถานการณ์ที่คล้ายกัน}’ ลิตตี้บอกตัวเธอเอง

ด้วยเงินที่มากขนาดนี้ มันควรจะเป็นไปได้ที่จะช่วยหมู่บ้านเธอจากความยากจน จากนั้นมันเข้ามาสู่เธอว่าเธอควรจะกลับบ้านเร็วๆนี้

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะจ้องแผนที่มากเท่าไหร่ เธอไม่เห็นหมู่บ้านรูอิซ ผู้หญิงที่โต๊ะพนักงานต้อนรับ รู้สึกถึงความกังวลของลิตตี้ มอบคำแนะนำ

“เธออยากจะส่งเงินกลับบ้านเหรอ?” (พนักงานตอนรับ)

“ค่ะ หนูอยากทำ แต่หนูมาจากที่ที่ไกลมากๆ…หนูไม่รู้ว่าหมู่บ้านหนูอยู่ไหน” (ลิตตี้)

“งั้นทำไมน้องไม่ใช่ฮาร์พีขนส่งล่ะ?” (พนักงานต้อนรับ)

“ฮาร์พีคนส่ง? โอ้ จริงด้วย!” (ลิตตี้)

ฮาร์พีขนส่งเป็นบริการที่ส่งของทุกที่ไปบนโลก พวกเธอพึ่งพาได้อย่างสูงและอยู่ในเครือของสมาคมนักผจญภัย

“ค่ะ หนูจะใช้บริการ!” (ลิตตี้)

ฮาร์พีเป็นปีศศาจที่มีกงเล็บที่ทรงพลังและปีกที่อ่อนนุ่มแทนที่จะเป็นแขน แต่มชพวกเธอเป็นมิตรกับมนุษย์

ฮาร์พีข่นส่ง ปฏิบัติการโดยฮาร์พี เป็นบริการที่เป็นที่นิยมในหมูนักผจญภัยที่ออกจากบ้านเกิดมา และมันดึงดูดลูกค้าจำนวนมากอย่างเป็นธรรมชาติ

เพราะความสามารถของฮาร์พีเอง มันเกือบจะไม่มีความกลัวที่พวกมันจะถูกปล้นระหว่างทาง ลิตตี้ไม่รู้ตัวตนของบริการเช่นนั้น

ไม่ เพื่อที่จะพูดให้ถูก เธออ่านรายละเอียดจากคู่มือนักผจญภัย แต่ในกำหนดการที่ยุ่งๆของเธอ เธอได้ลืมเกี่ยวกับมันทั้งหมด

“พูดถึงแล้ว หนูเขียนจดหมายไปกับเงินที่ถูกส่งได้มั้ยคะ?” (ลิตตี้)

“ได้ แน่นอน” (พนักงานต้อนรับ)

“หนูจะเขียนมันตอนนี้!” (ลิตตี้)

ลิตตี้ยืมปากกา และหยิบกระดาบแผ่นหนึ่งขึ้นมา ละนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะ แม้ว่าจะนั่งกับกลุ่มของนักผจญภัย เธอดูเหมือนจะอยู่ในโลกของเธอเอง โดยไม่ถือคนรอบๆเธอ

นักผจญภัยเฝ้าดูเธอจากหัวถึงนิ้วโป้งเท้า แต่พวกเขาบอกไม่ได้ว่าความแข็งแกร่งของเธอมาจากไหน แม้แต่ดาบที่เธอใช้ก็เป็นดาบทั่วไป มันเป็นดาบเดียวกันที่เธอได้รับเมื่อจบการศึกษาจากสมาคมนักผจญภัย

พวกเขาบางคน แม้แต่คิดที่จะชวนลิตตี้เข้าร่วมกับพวกเขาเพื่อทำเควส แต่ไม่มีพวกเขาซักคนอย่าจะเริ่มคนแรกก่อน

“หนูเสร็จแล้วค่ะ!” (ลิตตี้)

“ยังไงซะ นี่คือขั้นตอน” (พนักงานต้อนรับ)

ลิตตี้ ที่มีรอยยิ้มที่มีความสุขและไร้เดียงสา ไปที่โต๊ะพนักงานต้อนรับ แต่นักผจญภัยรู้เกี่ยวกับอารมณ์ที่พิเศษของเธอ ที่เธอแม้แต่ทำให้ไดมอสที่แรงค์ 4 เงียบไปได้

มันยากที่จะเชื่อว่าจุดจบของปีศาจมีนามคือข่าวลวง นั่นทำไม ถ้าเธอเป็นของจริง ชื่อเสียงของพวกเขา อาจจะอยู่ในความเสี่ยง

ยังไงซะ พวกเขาทำอะไรไม่ได้จริงๆเกี่ยวกับมัน จากนั้นแค่เฝ้าดู

“ไฮ้! ขอบคุณที่ใช้ฮาร์พีขนส่ง!” (พนักงานต้อนรับ)

“ได้โปรดนำเงินและจดหมายนี้ไปที่หมู่บ้านรูอิซ” (ลิตตี้)

ขณะที่พวกเธอสนทนากันอยู่ ฮาร์พีปรากฏด้วยการทักทายที่ร่าเริ่ง แม้ว่าอยู่ในรูปของสาว ปีกสีขาวบนแขนเธอชี้ว่าทางเทคนิคแล้ว มันไม่ใช่รูปลักษณ์ของมนุษย์

ลิตตี้ ทึ่ง แต่เธอแก้สีหน้าของเธอ

“อะไรกัน น้องส่งไปมากเลยเหรอ? ไม่อยากจะเก็บไว้สำหรับตัวเองเหรอ?” (พนักงานต้อนรับ)

“มันโอเค หนูหาาเงินได้ด้วยตัวเองจากตอนนี้ไป” (ลิตตี้)

“เข้าใจแล้ว งี้ เธออยู่่ในหมู่บ้านรูอิซ…อืม มัน น่าจะเป็นแถวๆนี้…” (ฮาร์พี)

“มันไกล…” (ลิตตี้)

มันเป็นทางไกลจากเมืองหลวงด้วย” (ฮาร์พี)

ตำแหน่งของหมูบ้านรูอิซอย่างที่ฮาร์พีบอกว่ามันอยู่ตรงไหนของแผนที่ มันไกลอย่างเหลือเชื่อ ไม่ว่าหมู่บ้านจะเล็กแค่ไหน ไม่มีที่บนโลกนี้ที่ฮาร์พีไม่รู้

เพราะขนาดของมัน มันยากที่จะชี้ตำแหน่งหมูบ้านที่เล็กอย่างหมู่บ้านรูอิซ

“ที่ระยะนี้ ค่าขนส่งจะค่อนข้างสูง แต่น้ำหนักของของเกือบจะไม่มีอะไรเลยนะ…” (ฮาร์พี)

“สูงเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“ใช่ เธอไปที่เมืองที่มันใกล้กับหมู่บ้านนี้มากกว่าได้ มันจะถูกกว่า” (ฮาร์พี)

“…เข้าใจแล้ว ได้โปรดดำเนินการเลยค่ะ” (ลิตตี้)

“เธอมั่นใจเหรอ?” (ฮาร์พี)

“ค่ะ หนูแค่อยากให้พ่อแม้รู้เร็วที่สุดเท่าที่เป้นไปได้ว่าหนูสบายดี…” (ลิตตี้)

ลิตตี้จ่ายค่าเดินทางด้วยเงินในจดหมายที่จะถูกส่งโดยฮาร์พี

“อย่ากังวล ชั้นจะรับผิดชอบการส่ง!”

“ได้โปรด!”

จับของด้วยเท้าของเธอ ฮาร์พีบินออกไปจากสมาคมนักผจญภัย โดยมีลิตตี้ส่งเธอและอธิษฐานสำหรับความปลอดภัยของเธอ

พ่อแม่ของเธอจะคิดอย่างไรเมื่อพวกท่านเห็นเงินในจดหมาย? พวกท่านจะตกใจหรือโกรธ? พวกท่านจะเชื่อเธอไหม

ลิตตี้สงสัยยว่าจะพักความคิดที่กระสับกระส่ายนี้ได้หรือไม่

ถ้าเธอเดินหน้าไปได้ดี และส่งเงินอย่างสม่ำเสมอ งั้นพ่อแม่ของเธอ อาจจะโล่งใจ

ต่อไป ลิตตี้เริ่มดูคำร้องที่ติดอยู่บนกระดาน

อย่างที่โรม่าพูด มีงานที่เกี่ยวกับทุ่งหญ้าพีทและซากเหมืองบิคกี้

ลิตตี้หยิบประกาศและนำมันไปที่พนักงานต้อนรับ

“หนูอยากจะรับงานทุ่งหญ้าพีท!” (ลิตตี้)

“โอเค แต่คนเดียวเหรอ?” (พนักงานต้อนรับ)

“เฮ้ย เฮ้ย เธอล้อเล่นกับเราเรอะ…?” (ผู้ยืนดู)

เธอฟังดูเหมือนโลภมากและตั้งใจมากเกินไป แต่ลิตตี้ไม่รู้ตัวมัน

“ได้โปรดอย่าบังคับตัวเองมาก โอเคมั้ย?” (พนักงานต้อนรับ)

“ค่ะ หนูจะวิ่งหนี่ถ้าหนูคิดว่ามันอันตราย” (ลิตตี้)

แม้ว่าลิตตี้จะออกจากสมาคมนักผจญภัยอย่างร่าเริง นักผจญภัยคนอื่นไม่เคลื่อนไหว

พวกเขาไม่ได้อู้ด้วย การจำจัดปีศาจไม่เพียงแต่เหนื่อยเท่านั้น แต่มันเกี่ยวข้องกับความบาดเจ็บ ไม่ว่าจะปีศาจที่แรงค์ต่ำแค่ไหนที่พวกเขาเผชิญ พวกเขาจะเหนือยทั้งกายและใจ

มันไม่ผิดปรกติสำหรับพวกเขาที่จะไม่ทำงานหลังจากที่พิจารณาสภาวะร่างกาย และภูมิอากาศ

“แต่มันจะฝนตกในไม่นานนะ”

“บางคนควรจะบอกเธอ”

“เธอควรจะได้ชิมรสชาติของความเป็นจริงนิดหน่อย”

ไม่มีนักผจญภัยคนไหนมีแรงจูงไปและสภาวะร่างกายเหมือนเดิมและล่าทุกวัน ไม่ว่าสภาพอากาศจะเป็นอย่างไร

ถ้าพวกเขาทำได้ พวกเขาจะได้เงินเยอะมากกว่าพวกเขาทำตอนนี้อย่างเทียบไม่ได้

แม้ว่าบางคนเห็นอกเห็นใจกับเธอ ไม่มีใครหยุดเธอในท้ายที่สุด

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 140/140

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000